Alle inzendingen over letters

de stad legt op het plein haar arm in een gebaar van verpozen de banken hangen leeg er blaast een regenwind door de kastanjes de boekhandel wenkt mij aan de overkant met versierde ramen het aanbod nieuw kleurrijk de uitdaging vele letters ogen groot ik koop een boekrug om te stelen een cover met belofte mij op mijn bestemming nu ik…

er is een groot verlangen in de maak je weet nooit wat het is iets als een gemis letters en cijfers komen er niet aan te pas geen kluis of safe geen doos een code is niet nodig ontcijferen uit den boze het heeft iets van wonen in hoge bomen van een vergezicht in kruinen dromen in een maannacht op een kruispunt van de sterren Lulleby…

hoe kan ik mijn dank tot leven brengen in deze winterstilte; oud vanbinnen tenzij verwondering een diepere betekenis krijgt in een pas ontwaakte lichtwereld vol letters en zoveel meer een nieuwe stem, een jaar, duizelingwekkend blauw en uitstromend naar alles wat leeft beweegt dieren, bomen, bloemen een gedicht op…

mijn toekomstige gedichten zijn nu nog ongeschreven maar ik voel ze in me leven als volhardende intentie met het hevige verlangen op te lichten tot presentie tussen het toetje en de vaat is bijvoorbeeld zo’n moment waarop het woordenloze woord ineens precies zijn letters kent de deur naar het onzegbare staat dan even op een kier en leegte…

Symce Vijf letters in graffiti op de muur gespoten ze vormen je naam Symce dat is er wat er overbleef van jou een stoere jonge knul van nog geen zestien die uit trein surfen ging het ging mis zelfs nu na twintig jaar huilt jou mama zoveel tranen als je luistert naar de stilte hoor je haar zuchten in de wind zo droef…

Jij bent een boek Laat me je lezen Laat me je openslaan Laat me van jou elke bladzijde strelen met zachte hand over jouw letters gaan Jij bent een boek maar laat mij jou schrijven naar daar waar nog geen woorden staan Wij zijn een boek en laat dat zo blijven laat het verhaal nu verder gaan.…

verlaten lijkt mijn straat winters koud en toch alleen tik tak zegt de klok warm koud ik drink uit een mok choco of thee letters lees ik en schrijf tegelijkertijd op een verhaal waar ik knettergek van word want het is nooit goed dan te lang of weer te kort maar geloof me wat ik zeg zonder woordenspel voortijd pech…

de violetblauwe vlekken aan de hemel aangetast door weemoed die me overvalt als een te grote afstand als mijn verbrande kindervoeten zeldzaam als je bovenlip met de bevroren mondhoek als een potloodtekening word je langzaam zichtbaar met de dubbele vleugels met de ivoren schouder jij met je masker van Helena jij met de Hebreeuwse letter…

stroomt naar waar de wind en de maan het wil verzet zich niet al was het maar een keer uit balorigheid zoals ik soms een bal wegtrap net voor de voet van wie ook trappen wil de wolken jagen voorbij ontdoen zich van hun grauwe last maken deuken in mijn humeur nee soms is alles het net niet en probeer ik maar een gat te dichten laat ik letters…

ik schrijf de schoonheid van de ontwakende morgen het dekentje van frisse dauw op bloemenbriefpapier teken op elk van hun blaadjes de initialen van mij en jou onze wereld onze gedachten van liefde en hoop ik leg ze in letters naast je mooiheid op het kussensloop droom maar droom nog maar even ik lok de vogels naar het raamkozijn…

Ik bracht een bezoek aan de dood een uitzaaiend tumor, een ernstig samenzijn hij sprak als een geleerde tot mij, die leeg was herinneringen verzuimde als een idioot die niets deed met zijn noodlot de woorden terug vormden een zin leken alfabetisch op een antwoord maar braken mij af, in een achterbuurt waar lage letteren brutaal brulden en…

de kleur die uit jouw pen kwam voorspelde niet veel goeds hij was er naar gaan staan niet toegankelijk voor anderen daarmee werd de toon soms snel gezet, te snel doch vlijtig en accuraat vlogen jouw ogen over de letters die vraatzuchtig alle beelden tot zich nam deze reconstrueerde totdat de pen stopte, men de adem inhield op wat er komen…

het was niet het spel van jouw vingers op mijn huid het waren de letters die jij schreef op de deur van mijn huis met het licht van de maan in een woordloos begroeten jij nam de nacht en sterrenpracht mee in je zomeravond entree wij donkerden omarmden stilte als intiem moment in dicht bij elkaar schreef ik op je huid wanneer…

En ik zou dwalen in een witte woestijn waarin de zon nooit ondergaat en blanco een oneindigheid mij zou beroven van oriëntatie en denkvermogen ik dorstig zou zoeken naar letters die net zichtbaar aangrijpingspunten om mij omhoog te trekken uit dit dodelijk moeras van nietszeggendheid. Dit zou kunnen...…

je blik keek lichte wolken in een heldere lucht je stem stak op in een aflandig koude wind ik zag de bui al hangen in de strakheid van je kin letters neergepend in schaduwwoorden druppels vloeiend op papier zinnen bliksemden strofen donderden jouw gedicht tot onweer hier je klaarde op in blauwe ogen toen je lach was doorgebroken…

Verdreven door herinnering van pijn verberg ik mijn hoofd onder kussens wil ik een moment niet meer zijn hoop ik weg te dromen naar een wereld die niet bestaat ondertussen besef ik wel dat het leven gewoon verder gaat zo moe gestreden zou ik het uit willen schreeuwen krijsen in grote letters schrijven maar in plaats daarvan proef ik…

mijn handen lijken wel op die van jou, als vrouw en als persoon verlies ik, doodgewoon mijn kalme levenslust angst vergrijpt zich, aan mijn zwakke moment hoe lang ik jou al heb gekend doet er nu niet toe jij was moe -en ik ik blies de dagen naar een ander stervensuur een oude muur, gekerfd vol letters schrijft ons testament…

eenzaamheid vertrouwt het wit papier als chaos vlekt in tekeningen die geen letter zullen lezen zij bouwt op lijnen tussen regels wit fel uitgelicht doorziet gebrek aan zinnen en gevoel diep van binnen is het stil als wanhoop tegen muren krijst alleen-zijn geen respons meer krijgt wit weer ongelezen blijft…

Wat kan ik toch nieuwsgierig zijn Naar mijn nieuw' gedicht Welk metrum zal het krijgen Welk woord wordt er belicht Hoe zou de titel luiden Zou er rijm in staan Danst het in rode letters Of vloeit het uit een traan Waarover zal het spreken Wat komt er toch in Past het wel op de regels Taalt het wel naar een zin Wat kan ik toch nieuwsgierig…

ik haal uit niets iets leuks om mee te maken een zucht en een moment zo van de straat geplukt zie hoe handen rusten of de tijd verprutsen hoe ze morrelen aan de dag door het borrelen in de nacht ik pak lucht en mix met winden vlagen tekst wolken letters drijven zinnen tot een vers ik inhaleer de vorm beloof emoties…

het kan even duren geduld is niet gehinderd door haast doch schatplichtig aan een geheugen van grachtwater; slechtziend en doof nee, dan de heldere beek die eindeloos woorden herhaalt, de letters spelt tot in omgewoelde grond, een verzande oever.…

is het toen langzaam gaan vallen, het doek of leerde het schrift dat het altijd al viel niet tussen ons en het dierbare land van wilgen, rivieren, rennende hazen maar in de leegten van de letters zelf het stuifsel dat het universum is dat ons dichtte, bij het scheiden dwong alleen te zeggen wat nog zichtbaar is: de straathoek die ons…

Een drukte van jewelste in mijn witte tuin en ik, ik zoek er woorden bij de wintercollectie is uit wat berken en een populier met wolgemutste kruinen de treurwilg oud fit naast een slanke den oogt witter dan de witste sneeuw een paar bomen van letters spreken mij aan het zijn zes essen op een rij zij kennen geen alfabet ik plak…

Op letters tussen open plekken: "Nu nog niet" draait het lied aan hun leven; "hoe lang nog?", zingt de ander even terug. "Nu nog niet." En waar hun kinderen zich vast pinnen aan hun leven; zingt hij terug: "Nu nog niet; misschien later, als ik klaar ben met mijn pijn."…

wie zijn we zonder herinnering geen mens geen wezen we leven dan letterlijk in het moment wat voor sommigen wordt gezien als het hoogste streven voor sommigen geldend als de ultieme wens: de zwaarte van herinneringen en leven even te vergeten maar wat als je in geen enkele herinnering meer kunt lezen wie je was of nu werkelijk…

schreeuw maar papier ik kus je woorden zwarter dan gedrukt in witte regels leid jij toch je eigen leven hier ik onthoofd je letters zet geen punten neer kan je tekens niet meer lezen weet niet waar de zinnen en de komma's zijn gebleven ik stapel je in tijd maar heb geen nijd want jij ligt bovenaan en zal daar blijven na jou…

Ze hebben me vaak niet begrepen en dat begrijp ik maar al te goed want ik ben een ‘rotte appel’ niet letterlijk maar figuurlijk een appel op weg naar totale vergankelijkheid een rode van oorsprong, een roodgloeiende hoogstens nu nog wachtend in de compostbak om als mest nieuw leven te laten ontstaan want voor je iemand of wat wilt kunnen…

~ SPECHT ~ Af en toe krijg ik weer eens de geest en trek mij terug Vreet de letters frenetiek spui mijn woorden fanatiek pers het proza op de lijnen en poëmen in kwatrijnen op de maat van beatmuziek En al voel ik mij niet ziek -touch wood- toch trilt in mij de snavel van de specht die hamert op de kale bast…

wij dierenvrienden in Nederland treuren alleen over gekwelde dode stieren geenszins aangaande dit einde levenspad/matador deze wreedaard interesseert ons geen lor dit enge mensenleven had zeer nuttig kunnen zijn/ helpende handen DIEREN IN NOOD stoer stierf jij zeker niet op jouw grafsteen de zwarte letters domme dood…

Wang Yue hoop op een leven dat lang mooi en gelukkig mag zijn je naam een liedje van letters die zacht dansen zonder elkaar los te laten onder de indigo hemel verkennen je dribbelende voetjes de markt van Foshan flarden van stemmen specerijen en kleuren vissen slippers schoenen en oh dikke kikkers…