Alle inzendingen over levensdraad

jij en ik twee levensdraden verstrengeld soms verweven nooit…

Door je leven loopt een draad soms van zilver soms van goud 't Is maar net hoe alles gaat...…

Ik zou je de hele nacht willen dromen omzomen met sensibele levensdraden mij laten overstromen door zintuiglijk ervaren ruiken voelen zien proeven en horen dat jij het bent.…

Ergens in mij ligt een bladzij waarop geschreven staat wat mij is gegeven, mijn levensdraad. Onthutst stel ik vast dat niets meer past, mijn blad is wit de letters ontglipt. Zij liggen als scherpe scherven en bederven mijn zicht.…

te openen witte lelies leiden mijn waar bestaan, zonder vreugde tel ik ze telkens weer, eenzame geborgenheid moest mij beschermen, als hebben zij nooit bestaan, als waren zij slechts schijn als heeft de verdwenen liefde nooit begrepen, het zware kruis dat zij moest dragen, hoeveel ambitie, geduld en ook volharding mijn ontevredene levensdraden…

je spint de stukjes wol die jij hebt vergaard langzaam draait de draad in kleuren van de dag jouw hand bepaalt de dikte in het strelen een enkele breuk is snel te helen zonder druppels bloed je zet de klossen op een rij klaar voor het weefgetouw maar als ik door jouw handen ga zet je mij altijd vooraan…

overspoelen Tranen al bij de morgenstond om die gegaan is, te betreuren Haar lichaam zakte in de grond onder bloemen die teer geuren Stilte beheerste de nieuwe dag ’t hanenkraaien klonk zo schril De dag die zij niet beleven mag naar men zei was dit Gods wil Hoor die haan bij de dageraad hij roept de dag, zonder staken Mijn schat, zonder levensdraad…

halfdoorzichtige geraamtes flaneren door de volle straat heel dodenstad is uitgelopen om de laatste levende ziel feestelijk levend te begraven verstopt onder eigen armen wacht de moederziel alleen het einde van het noodlot zielloos in haar traliekooi de levensdraden tellend verzinkend in vergetelheid te moe om nog te vechten tegen…

halfdoorzichtige geraamtes flaneren door de volle straat heel dodenstad is uitgelopen om de laatste levende ziel feestelijk levend te begraven verstopt onder eigen armen wacht de moederziel alleen het einde van het noodlot zielloos in haar traliekooi de levensdraden tellend verzinkend in vergetelheid te moe om nog te vechten…

Linnen handen Klemmen zich vast met al hun kracht Maar nemen de pijn niet op Eeuwige blik geworpen In de grauwe diepte van het raam Waar zich geen beelden meer vormen Zilveren tranen Worden gesponnen tot Mijn levensdraad Waarheen jij ging Hier rest verdwenen stilte Vertrokken in de mist Vergaan zijn ze Jouw linnen handen…

Nu in duizend ongedane daden in klaarte oplicht al geheel het pad met de uitgesponnen levensdraden en niets nog wijst naar vrijheid die het had verborgen in het draaien van het rad, nu het haar licht als git ontvangen heeft en er geen hoop meer in zijn duister leeft, nu feit de nood opheft aan menig woord, nu rust de spin gevangen in haar web…

Deze diepte heb ik nooit tevoren in iemands blikken mogen meten het zuiver dat ik dacht te weten heeft alle glans opeens verloren voor het eerst mag ik beleven hoe een ziel zich teder hecht twee levensdraden samenvlecht tot zij als eenheid zijn verweven Dat zeg jij.., tot traan bewogen maar ik antwoord met affectie wat jij ziet is de reflectie…

De ziekte kwam velde haar neer op bed ieder was ontzet De krachten namen af de pijn nam toe staan of lopen was een onmogelijk gedoe Toen is haar steel geknakt haar schoonheid was verloren De strijd is gestreden Niet tevergeefs toch is haar levensdraad nu afgesneden Na liefd' en pijn nu eindelijk bij haar Vader Ook voor haar wild…

De ongekende dageraad door Charon aangeboden hij lenigt alle noden en lost de laatste levensdraad. (bij het schilderij: Die Toteninsel - Arnold Böcklin)…

vastgevroren in de levensdraad van eigen bestwil en met de blik opzij moet ik plots zingen onder hoog geboomte om dagen schoon te maken in marmeren zalen van gerechtigheid. de leugen werd jouw liefdesscène. - luctor et emergo - ik worstel en kom boven…

ik heb mijn handen in het web gestoken de spinnen hebben lont geroken, rennen nu als gekken met hun lange poten over stukken lijn die niet gebroken zijn ze kunnen mij bereiken op de levensdraad de andere heb ik met mijn vingers snel kapot gemaakt ik zie ze komen, een horde zwarte dromen kijk hoe vlug het gaat één voor één laat…

vergeten dat jij een levend droombeeld was verwerk ik schrijvende in hartenkreten lees me maar de woorden van mijn lippen die droomden van jouw aanraking zijn niet meer te remmen en slippen ik gleed uit op jouw gladde alter-ego waarmee jij je dagelijkse brood verdient ik was client van een soort bordspel zoals stratego puinhoop van levensdraden…

De levensdraden seinen altijd opnieuw verbondenheid; je kan niet los bestaan, niet op jezelf teruggeworpen, al zoek je nog zo ver en loop je weg: je bent één van de velen. Uniek en toch niet enkel ik, gegeven en gekregen, gemaakt en ontmoet, geboren uit verlangen, uit twee, en zo bevonden dat je mens bent, voorgoed verbonden.…

verdriet vandaag was ik aan je graf maar je was er niet en toen ik je mijn bloemen gaf voelde ik al het verdriet van de velen wier leven met het jouwe was verweven ik voelde al die levensdraden die werden afgesneden kon al het verlangen raden die nog éénmaal aan elkaar te smeden maar je was er niet wij waren er alleen met ons verdriet…

Bedenk, dat de enkle wenk der Godheid, zo verheven, Wanneer 't haar slechts behage, u wegrukt uit dit leven; Bedenk, terwijl ge u hecht aan de onbestendige aard', Hoe ras de dood, die rang, vernuft noch schoonheid spaart, Uw levensdraad doorkerft, u stuit in al uw pogen: Zie daar dan hoop en waan in rook en wind vervlogen.…

neemt me op in tussenpozen ademt mij vluchtig door haar heen Ze is mooi als duizend rozen mijn hartje klopt voor haar alleen Als een sluierende nevel zweven we door ons droompaleis Een winterse stilte omhult ons teder terwijl we dansen door ons paradijs Onze liefdesklanken vormen samen een weefsel en spinsel van muziek We vlechten onze levensdraden…

Eer hij ‘t snapte, was het te laat, want na al die gezonde ritten werd geknipt in zijn levensdraad. Komend van die hoge top stond hij nooit meer op.…

mijn hart bonkt in mijn borst de kamers gooien de deuren los kunnen haast niet verwerken zo groot mijn angst, doodszicht hoek na hoek en bocht na bocht dring ik verder door onafzienbaar doolhof van mij met in het middelpunt… de afgerolde levensdraad, mijn houvast geliefde, verlaat mij niet!…

mijmerwolken boven een stille zee ze draagt haar leven als kunstgeverfde bloemen op een zondagskleed ze weet de zomerzwaluwen gaan het afscheid rust in een vleugelzwaai elk jaar weer de herfst waarin ze vergeet-mij-nietjes wiegt in lenteliedjes ze gelooft in de streling van elk seizoen de vuurgloed van het licht spint een levensdraad…

Een lentebui Een zonnestraal Een lichte bries En dan brutaal … Een kleine scheur tussen de bladen van de kelk die doet verraden wat een schoonheid binnen huist die vol van lust en verlangens bruist De kroonbladen bezield met levenszin ontspruiten hun schild van bescherming en tonen de wereld in vol ornaat hun diepste kern De levensdraad…

Mijn levensdraad werd verzuurd. Opgelost in bijtende tranen De ogen lieten hun water als watervallen over mijn wangen stromen. De dekens waarin ik ze opgevangen heb zijn nu droog. Het kleine lichtpuntje in de verte komt naderbij. Zou het toch eindelijk waar zijn, dat mijn bloedend hart stelpt zonder pijn.…

dans het witte vel tegemoet wanneer warme woorden in onwetendheid versluierde blikken giftig vertroebelen geopende armen die schrijnend leeg deze dag niet meer vast kunnen noch willen houden laten ongevulde handen levenloos gaan langs gestolen zinnen schrijven onduidelijke lijnen hun eigen wanhopige nachten, levensdraden laten…

Ik alleszins niet Elke 2 seconden wordt er van iemand de levensdraad doorgeknipt Gruwelijk toch?…

kletst je op de wangen zo grauw gerimpeld ouderdom speelt je nu parten doet je wankelen op je stam die stukgereten steunt van binnen op je wortels, maar je kan die woeste windvlaag niet verdragen die je gierend in de haren vliegt en niet meer lost, je snakt naar adem verdrinkt en alles ziet wazig het breekt, je hoort je knoken kraken je levensdraad…

Kortademig wrijven Augurken interlude Witte pijn, gelukkig klein Trots op stank en krijsen Poging tot moraal Nieuw en glimmend modieus Het mag allemaal Prijs de infantiele reus Verwachtingen gespannen Kleine lettertjes paraat Uit moederschoot verbannen Volg de rode levensdraad Misschien vliegen zonder vleugels Culturele mimicry Liefde…