Alle inzendingen over liefde heuvel

kamt in gelouterde eenzaamheid tussen heldere heuvels waakt de Zonnegod…

– wereld in wording ontdaan van oude, getekende huid verwordt het rood tot vruchtbaar grijs; de heuvels tooien zich weer, langzaam, tonen trots hun nieuwe tijd gesproken woorden van stilte verwarmen mijn handen rustend op je ogen; ik voel jouw verten: groene heuvels drijvend in het witte licht…

De korte duur van koeien, zonneschermen en de liefde is onopvallend. De vuilniszakken blijven. Hotels voor gisten zijn het, haltes voor de dingen op reis naar de tijd in de heuvels. Ach zoveel nepalese prinsen langs de stoeprand, zoveel nepalese prinsen. ------------------------------- uit: 'Vroege sneeuw', 2003.…

jij verschijnt in een nieuwe brief uit Rusland waar de mannen zwijgen over jouw liefde de verboden liefde laat diepe indruk na.…

Zwervende zielen over velden en heuvels bieden bescherming…

Hemelse wolken fabelachtig uitgeschud boven de heuvels…

De winden hebben gezongen over de mensen op het eiland der dromen Maar de zeevogels verstonden de klanken niet en hun verhaal is verloren gegaan Enkel een zweem van een heerlijke geur, ijl als een blanke roos in zoete struwelen, zwevend over de groene heuvels in de lente, herinnerde hen aan dat goddelijk paradijs, waar pure liefde de harten…

Nu de wereld je alle hoop op liefde en geluk, voorgoed heeft ontnomen.…

Twee heuvels en twee bomen de ochtend en de nacht een boom van goud een boom van bloed een veld vol deinend spinrag. Een gele bal een rode bal gevangen voor een tel twee heuvels en twee bomen de zon lacht om hun spel.…

Toen zag ik uit in de avond En keek in de wuivende hemel, Zoals een plant in de avond Alleen op een zonnige heuvel, Zoals een zwijgende vogel, Die rust op een eenzame heuvel, Onder de varende wolken Van de eindeloos drijvende hemel Van blauw en van goud; - en de wolken Dreven als zachte gestalten, Als tedere vreemde gestalten - Zoals de zoete…

Over de heuvels en dalen Is de lente gekomen. Als dwaas zingen nachtegalen, koekoek, patrijs en lijster. Langs de oevers der stromen Beuren roos en papaver Hun fluwelen petalen. Sta op! Over heuvels en dalen Is de lente gekomen! --------------------------------- uit: 'Gedichten 1938-1992', 2001.…

in de blauwe koelte op de heuvel zal ik blijven als het hart zijn slagen mist en het duister groeit in mij bij het doven van het hart zal ik de pracht van de linden noch de weemoed van de wolken voelen in de diepe donkere nacht zal ik blijven in de blauwe koelte van de heuvel in het dal leven dromen voort…

Herinnering lacht Echo’s tussen de heuvels Het bos uit mijn jeugd…

Purperen stralen Kleuren de dalen, Heuvels en kimmen Glinstren en glimmen; Klokkengedommel op ruisende vlerk Wekt ter betrachting en nodigt ter kerk. Trekken we in vrede Veldewaarts mede, Zingen we en bidden; God is in 't midden, Scheppend alom, door het wonderheelal, Liefde in de harten, en bloemen in 't dal.…

mond in een dimensie van intense overgave; liefde…

te boeten door onmacht die haar is gedaan kunnen de tranen niet tegenop ze zijn allang op maar ze zal als een standbeeld blijven staan omdat ze weet dat liefde bestaat…

geheel bewolkt sjokt amos zonder tas de zanderijen door de wijzen zwijgen de duinen golven grauw en stug en roepen rwanda op heuvel na heuvel krankzinnigheid de kardinaalsmuts kraakt van verre gebeden de zachte berk slaat in de wind het mededogen ------------------------------------------------ zonneleen 37 zie www.abelstaring.tk…

Vanaf de heuvel loop ik het pad af naar het dal en hoop dat wat ik zoek daar ook vinden zal. Vanaf de heuvel loop ik het pad af naar benee en neem, terwijl ik afdaal al mijn bagage mee... Mijn weten en mijn denken mijn gevoel en mijn geloven zodat ik strakjes uit dat dal weer klimmen kan naar boven…

Een verlichte bus rijdt tussen witte heuvels winter op aarde…

is het en ik denk aan mijn lief haar lach haar haren haar stem die alles zeggen die ik mis elke dag zie je vogels opvliegen ik kijk ze na in een ander land rennen schapen van de heuvel de schapen golven van de heuvel als haar meisjeshaar toen ze jong was, maar nu nog het is 7 oktober 2015 ver weg als ze is denk…

En in de zomer verre wandeltochten en dromen in het gras, veel grote plannen, nog groter woorden; meisjes plagen, stoeien, gezoen en nu en dan een vleugje liefde, een wenk, een oogopslag, een stout begeren als blauwe heuvels, schemerend hier en daar door dichte stammen van het donkre bos. -------------------------- uit: Verzen (1912…

op de heuvel stond een boom daar beefde een man de man leek op de boom de boom leek op de man niet anders lag er een schaduw aan hun voeten, als een spiegel om de dood te scheiden toen de zon zich draaide roerde er een blad en droeg ik de boom de man en de schaduw op mijn rug, de heuvel af ze werden lichter door de voorbestemdheid…

De bloem Een dieprode Die ik bij haar Mocht plukken Die bloem Een heel fraaie Echt mooi Van kleur De geur Aangename Die ik toen bij Haar opsnoof Die geur Heel erg lekker Opend' een deur De poort Van de weelde Via een pluim De heuvel De poort Van haar liefde Niet lan- ger dicht Speculum Lonkend flamoes Geslepen…

Het raam gebroken en mijn naam gestolen Naamloos en onbekend trek ik doelloos de heuvels in waar de uren dagen duren en de schemering even hardnekkig is als poolijs de zomerwarmte slechts mijn droge huid maar niet mijn verlaten hart verwarmt De lege nachten vul ik met poëzie over gebroken Delfts blauw en over de zeven zwanen die…

Een vlakte kan mij niet bekoren zoals dit heuvellandschap doet. De parallelle, rechte voren, in zware aarde omgewroet, bewijzen pas hun lengte goed wanneer het veld waarin zij sporen een glooiing kent. Alsof een vloed het land heeft opgestuwd waar koren en ieder zo vertrouwd gewas, speels wuivend naar wie rust komt halen, genoeglijk…

Haar hoofd In haar arm Op een kussen Borsten Pront vooruit Adembenemend Oog'n, mond Gesloten Venusheuvel Hoog haar Schede bin- nen geschoven Orgas- me en e- jaculatie Venus Heuvelhoog Gecopuleerd…

beklommen donder en bliksem doorboren de nattigheid van de late zomeravond de schrijver wordt weer wakker uit zijn onschuldige heimweedroom over de heuvels van heimwee hij is vast geen Indiaan maar een bewuste consument aan zijn armoe reeds gewend gewoon een hele trotse vent.…

Hoe zalig stilte prevelt mijn leeggezogen hoofd in de welving van jouw hals wals vertraagd door streling verdoofd langs heuvels beneveld zacht warme lippen waar grind nimmer knerpt waar het zalig gedijt dag de nacht verleidt In eeuwig toeven waar het uitspansel splijt.…

Kijk! Daar liggen de heimweeheuvels in het verloren land achter de horizon waar wij als kinderen dapper speelden kraaien op molshopen blote billen op papier Zie! Daar grazen nu de wilde paarden vliegen muggen achter dwazen ijverige mieren in de zon koeien die niet passen in de straten Het spijt mij dat ik je toch ben vergeten er…

Over de steile heuvels vlokken schapen een colonne koeien probeert een wolk voor te blijven die zijn reusachtige schaduw op het gras achter zich aan trekt over een slobberweggetje klim ik, een emmer in zichzelf klotsend water, de heuvel op het land afduwend zoals vanuit een vliegtuig de wereld langs een diagonaal wegdrupt een slinkend stuk…