Alle inzendingen over liefde zaait

Uit elk gebaar waarmee jij liefde zaait volgt nieuwe hoop, ook als een vuur oplaait, ontnemen wil aan wie jij bent gehecht, het eigen kind, bestaan waarvoor jij vecht. De strijd vaak zwaar, zo weinig in jouw macht, volhard jij toch, bezorgd, de tranen echt: een hart dat vat, een hand die leed verzacht.…

Verleden zaait onrust in mijn gesloten hart niets wat het nu sust echt alles is verward Verleden zaait onrust niet weten wat te doen nu liefde mijn hart kust met een eerlijke zoen Verleden zaait onrust ziet alleen maar de pijn iets wat me verontrust alsof het niet mooi kan zijn Verleden zaait onrust liefde pak mijn hand maak me van…

Daar liggen we begraven op het veld van hoop, de grond gedoopt in bloed van alles wat men zaait en oogst, waar de narcissen van dromen, elk voorjaar weer vanuit hun oorsprong tot aan het stervensbed.…

Strooi woorden in het rond kijk ze meegaan met de wind tot ze ergens ver weg landen als zaailingen voor een gedicht spuug zinnen in het water zie hoe ze meedrijven naar zee tot ze ergens ver weg stranden als oogst voor een jutter al die letters duizenden letters laat ze maar komen laat ze maar gaan wat blijft hangen is soms de moeite…

Maar zie, zíj schokt en zaait verderfenis en toont hoe klein de mens in feite is.…

Nu, elders jouw hart liefde in lente zaait heb ik als troost een vreemde poes geaaid de zon was vol, een hele dag omdat ik in die poes, een engel zag. *…

van nergens naar ergens dat ooit ging verloren dwars door de angst die twijfel zaait van ergens tot nergens meer thuis te horen dwars door de angst die twijfel zaait zonder iemand bij niemand meer thuis te horen van alleen naar samen dat ooit ging verloren zonder die angst die twijfel zaait van samen naar alleen bij mijzelf weer thuis te horen…

Zij kleedt de nacht uit en zaait herinneringen hij vertrekt minzaam…

En al zaait een duivels stemmetje, soms vertwijfeling in mij, ik wil geloven in de liefde, en die liefde dat ben jij ...!…

Er loeien koeien, schapen blaten, en de wind -- zaait de zaden uit.…

er zaait hoop in mijn hart dat niet meer kon slaan dan enkel voor haar de kilte van een dag als een deken om haar heen zacht bewegen nu mijn handen op zoek naar meer van haar laat ik haar betijen met een zweem van liefde een spoor van genegenheid op elke wang wel iets verkus ik het verleden om te delen in het hier kom bij me, bijzondere…

Het maakt me nieuwsgierig nu je wortelt in mijn dromen onderneem ik mijn vragen op vruchtbare aarde met meer inzicht dan ik aan antwoorden kan verzinnen maar in mijn ogen bewoon jij het wereldrijk van liefde met mooiere dromen dan die ik in mijn groentetuintje kan verwezenlijken ik zaai wortels jij zaait radijsjes voor mij ben jij…

hij zaait hoop in haar hart dat niet meer kon slaan dan enkel voor zichzelf de kilte van een dag als een deken om haar heen zacht bewegen nu haar handen op zoek naar meer van hem laat hij haar betijen met een zweem van liefde een spoor van genegenheid op elke wang wel iets verkussen zij het verleden om te delen in het hier kom bij…

Wanneer het pijn doet zaait vriendschap een zaadje hoop wonder van zorgen…

hoe het rijst, gekrompen tot eenvoud en zich kermend ten hemel roepend zich richtend tegen de wijzers van de klok het lid, een heet hangijzer dat onrust zaait en zich manifesteert tot de pooier van de teelbal, geen weg terug maar slechts bekrompenheid bij het wegebbend tij spreek niet van liefde als lust de emotie is die tijdloos…

De wind doet het zaait onrust in de geuren van mijn tuin je zou zeggen een nieuwe opwelling een soort van opschudding…

Ochtendzon zaait, de lotus komt op tussen vroege rozen.…

Een tuinarchitecte te Bavel Woont zelf op een piepkleine kavel Om toch iets te doen Met ‘n klein stukkie groen Zaait zij dus maar gras in haar navel…

De ‘Voice of Holland’ deed ook van zich horen Ze kreeg spontaan een brokje in haar keel Daarna beloofde ze net iets te veel Wist zij veel dat haar ‘face’ zo kon bekoren Zo ‘book’ je een bijzonder resultaat Duizenden ‘likes’ en daarmee toch gehaat…

De buitentemperatuur is nog niet laag genoeg slootwater in plaats van ijs omringt de boeg. De dag voelt als grote rimpeling in de sloot een die ons alvast laat ruiken aan de dood. De wintermaanden hebben gedragen en gebaard hebben ons als voorjaarsboden aangestaard, wensen nu eveneens met het daglicht te spelen, al wilden krokussen deze zonnestralen…

Onverwachts en zonder kloppen dringt hij binnen – de zwarte botte bijl – hakt liefde weg en het dierbare dat zich in wanhoop vastklemt zet de vensters open laat alle leegte binnen vernietigt de wortels van mijn bestaan zaait de tranen voor een oceaan van verdriet verdwijnt zonder te groeten Verwond door de spaanders krabbel ik…

Mijn blik zaait hoop in de voren van lucht. De avond gaat liggen op de matras van de dag. Wat brengt de nacht?!…

In de schaduw van gedachten wachtend tot het overwaait, ben jij in staat om te verzachten, al die onrust die jij zaait...? In de schaduw van gedachten, waar de zon ooit heeft gestraald, zal ik eindeloos gaan wachten, heeft de liefde nu gefaald?…

De kaars die brandt in het duister zaait vrede overal waar jij gaat doe je oren maar open en luister naar iemand die naast je staat. Er brandt een kaars in het duister het vlammetje is kwetsbaar en klein God geeft Zijn Licht aan het duister door Hem zal er altijd liefde zijn.…

verloop snijdt telkens het mes in verbintenissen die ooit de naam liefde beschreef omstrengeling verzwakt in verlatenheid tranen doordrenken is het misschien de mammon die bederf zaait zodat armoe kan binden?…

Maar door de tranen heen blijft liefde levend, vind jij jezelf terug. Herinnering. Alleen wie om kan kijken, kan vooruit zien. Wie tranen zaait, zal licht en toekomst oogsten.…

altijd wat je zaait die wijze woorden zinderen nog altijd na want tenslotte als je hartje knelt is dat het enige wat... telt!…

Een dag zaait zich uit, dikt zich in, plooit zich open. We zetten ons schrap tegen de onrust, maar de liefde rust niet, laat niet betijen. De liefde drijft boven, barst van het blad, het is niet te stoppen. Overal scheuten en botten en kroos. Waarom wil je wieden wat er zich aandient, wil je soms wieden omdat het zich aandient.…

Een dag zaait zich uit, dikt zich in, plooit zich open. We zetten ons schrap tegen de onrust, maar de liefde rust niet, laat niet betijen. De liefde drijft boven, barst van het blad, het is niet te stoppen. Overal scheuten en botten en kroos. Waarom wil je wieden wat er zich aandient, wil je soms wieden omdat het zich aandient.…

lippen die je het leven schonk liefde is de spil van alles het allerschoonste geheimnis nauw hoorbaar stroomt het water beminnend door iedereen heen tot de laatste waarheid voor altijd de vleugels uitslaan ga je terug naar de oorsprong van eindeloze liefde...…