Alle inzendingen over lijden

Later op de dag stond de zon aan de zenit, majestueus en verzengend en koos jij voor de luwte van de koele varens want lijden deed je solitair geen klacht of gejank al konden we je ogen lezen Spring nog een keertje Cammi, toe, over het muurtje van Walter en grijp nog eens een laatste keer.. naar een verstrooide merel.…

Wie denken wij wel die wij moeten zijn als onze ziel daar dagelijks onder moet lijden. Onze ziel is de kern waar ons leven om draait. Een identiteit die graag zuiver stemt omdat het daar in essentie om vraagt. Een wereld die wonderen schept in het bijzonder.…

voelde met hem onder dwang van zijn ogen en charme warmte van armen in een omhelzing van veel geleden je was niet klaar voor haar met hem herkent dat gebaar voelt het gevaar van intimidatie verachting verkrachting van zelfgevoel je bent niet bevrijd van de schuld die hij over je uit heeft gespreid hij leidde jouw leven jouw lijden…

Vanbinnen uit Het zijn niet de woorden die ik schrijf Het luchtledige van mijn brein Mijn buitenkant die niets verhult Van binnen uit komt mijn pijn Het is niet mijn mond die spreekt ‘t gevoel Wat uit mijn hart door d’ ad’ren stroomt Slechts ogen stralen lijden uit En hoop op begrip voor ’t werkelijke doel Die hoop ligt steeds verborgen…

die moffen Nog nooit was beter voetbal aangetroffen Het doemscenario heeft zich herhaald We kunnen wéér eens collectief gaan rouwen Toch blijf ik van de voetbalvrouwen houwen of Ze hebben het gehaald, de voetbalmeiden Hoe prachtig klaarden ze de Deense klus Geen treurnis meer, dit keer geen dooie mus geen tranendal of jaren moeizaam lijden…

Een tijd van bezinning en inkeer Want Jezus moest voor ons lijden Om ons van zonden te bevrijden Jezus onze Heiland, onze Heer. Hij heeft voor ons gestreden Tot in de dood is Hij gegaan En wist de boze te weerstaan Onschuldig heeft Hij geleden.…

Wij zijn onze angsten niet, die ons onnodig laten lijden. Achter angst schuilt levensmoed, zoals zonnen doen vermoeden, die water doen verdampen, die wolken doen verdwijnen. Zon verandert kwaad in goed. Zon weet hoe leven leven moet.…

in dit laag, zo dicht bij de grond waar mist van verlangen blijft hangen waar ik je hart zou willen stelen maar ze drijven voorbij die wolken en die droom en je maakt me gelukkig met de wolven bij die boom van de verboden vrucht treur niet wolk vriend je krijgt de vriendschap die je echt verdient na elke droge zomerdroom het lijden…

kruipen over de scherpe rondjes in het metaal van een omgevallen wenteltrap Houd vol, houd vol, rust uit in een hoekje van de bocht tot de angst weer van mij houdt tot mijn oren weer sporen met wat ik zie en voel in de storm van mijn gedachten mijn ingewanden op hun plaats vallen in de heksenketel en mijn emoties thuiskomen van lijden…

ik rafel niet meer aan mijn stukjes leven maar pluis uit waar ik na al die jaren ben gebleven had alles op een rij in een land met ongekende en uiterst diverse mogelijkheden tot een fysieke averij en het bestrijden ervan mij onder de laatste rafels ernstig deden lijden de strijd lijkt nu gestreden maar schade door bestraling…

Wat is het toch dat luistert, wanneer ik met mezelf praat? Waar komt wilskracht vandaan, wanneer ik onbeweeglijk raak? Wie toont me het pad terug, wanneer ik van de weg af wijk? Wie is het toch die me ziet, wanneer ik in de spiegel kijk? Wie is die geheime observator? Waar woont die stille ziener? De waarnemer, de luisteraar. Wie is de…

In mijn hoofd heb ik een muur elke keer als ik in een wenk de stoutste dromen overdenk is ‘t deze wand waar ik naar tuur In mijn hoofd zie ik je smeken ik heb je tegen het schot gezet geen laatste woord of sigaret je ogen geven me het teken Wacht niet langer, schiet nou op laat me niet zo lijden, vent leg toch aan, richt en vuur!…

Niemand die me daar kan kwetsen of mijn lijden in leugens kan schetsen.…

Je loopt gebukt door het lijden, bedolven door massieve pijnen. Patronen worden verbroken, schuldgevoelens worden geslepen. Langzaam gaat het je lichaam slopen, je gemoed zinkt in grijze nevels. Er is geen onderscheid meer tussen licht en duisternis. In de avond spreekt alleen nog een ontkleurde erfenis.…

het ondergronds vertrouwen naar de blote lenteluchten Een weg terug, een naar beneden, afgesneden voor het geschrokken jonge knoppengroen elke stap gezet in het volle leven voorgoed gezet, nooit meer overdoen De tred van spitters, wieders, maaiers trekt sporen door het vers tapijt toneel van vuisten, schoppers, graaiers een lot van lijden…

haar hoge plek aan de muur over zielen die niets zien dan elkaar flanerend door Tossa Zwarte Madonna discreet wachtend op vrouwen die kussen de voeten van 't Kind Ontvangenis hopend in Sant Vincenc, mirakels in Tossa Maria, Maria moeders der smarten ook Magdalena's vurige voeten die stampend doen vonken de hartstocht het lijden…

Grauw omhult het leven op de akker, diepe voren worden getrokken, het lijden onnodig gerokken, de vijand is nog altijd wakker. In sloten stroomt het donkere bloed, menigeen vreest voor zijn leven, de waanzin doet hun lijven beven, onheuse helden zonder heldenmoed.…

soms hou ik van verdriet mijn hart vast als ik het vreselijke zie wat op de wereld gebeurt heeft ieder mens geen recht om gelukkig te zijn maar ik hoor en zie zoveel ellende en pijn hoe erg dat kleine kinderen moeten lijden door fouten die volwassen hebben gemaakt of grootmachten die om een doelwit strijden en miljoenen mensen met hun leven…

nog kijken zijn ogen lichtblauw ver onverschrokken naar de horizon zonder obstakels de rechtlijnigheid van het land verankert zijn karakter wortelend in normen en waarden die geen tolerantie aarden omdat toegeven wennen is aan zonde een ongekende boze binnenlaat toch breekt er iets als zijn schip strandt door getijden verwrakt lijden…

het zijn geen duizend stemmetjes die je vragen om het genoegen van verslaving steeds maar weer toe te staan een lot dat jij met velen deelt jij bent zo geschapen met een gen teveel maar werken aan jezelf dat moet iedereen zelf bepalen hoe jij in het leven staat waar je echt voor gaat lijden is de kracht om van verslaving te…

O Salomon, hoor onze bede in deze diep beroerde tijden hoe kan ons volk de vrede smeden terwijl zijn land en leider lijden ? Waar blijft het woord van de profeten ? De steun van de voorzienigheid ? Waarom blijven wij godsvergeten en komt geen einde aan de strijd ?…

krachtig en vitaal maar in zuidwest heeft wind een andere geur en kleur gekregen vreemde vlaggen worden daar gehesen als de stormbal staat wij buigen door massaliteit willen het oude bos niet kwijt veren op en kijken verder als de storm weer is geluwd jonge aanplant trekt nog met fris groen uit andere tijden in woekering groeit ook hun lijden…

Veel groeten voor wie pijn moest lijden, een warme wens voor wie alleen en machteloos moest zien te strijden, voor wie de zon zo zelden scheen. Een blije groet voor al die velen die snakken naar wat levensmoed; een groet die mensen willen delen, die doet toch iedereen wel goed.…

soms gaat het in je leven niet zoals je zelf wel wil en zie je alles om je heen een beetje grauw leeg en stil dan moet je gaan knokken en vechten en er weer tegenaan of misschien wel een hele nieuwe weg inslaan het heeft geen zin om maar te blijven treuren en lijden zo laat je ondertussen wel mooi je leventje voorbij glijden daarom ga genieten…

met gedenktekens die zijn opgericht louter om te camoufleren dat duistere daden de doofpot ingaan toont verleden een ziekmakend masker waarachter nieuw leed toe kan slaan trauma’s lijden tot nijpende kolken een feitendrainage richting moeras verwijt explodeert als een giftig gas uit belten van herinnering vallen ooit de slijkpoelen droog…

Lijden ze geen schipbreuk tegen de scherpe kantjes van het blad of vallen in ongenade door stormen van onberekenbaar cliché? Verdronken letters vinden geen rust op de bodem van de prullenbak of in het verstrooide hoofd van de schrijver.…

aan zijn stropdas Voor de oma eens trots moeder die nu kind is maar dat zelf niet weet Voor de merel die zijn lied zingt maar als antwoord slechts de stad hoort Voor de puber die naar rust dingt want het leven sleept hem voort Voor de eenling die begrip zoekt maar nooit vindt, voor hen bid ik Om een troost die er zal zijn voor hun lijden…

Stil staan wil ik bij het lijden het sterven. Dan mag ik weten wie je bent, wat je deed omdat het antwoord dan gegeven is. Het mysterie openbaar is geworden de stilte wordt opgeheven straks als het zondag wordt.…

hij is mijn vriend of toch niet onze dialoog put uit dezelfde bron welt op en verloopt verdroogt stroomafwaarts of bevriest in beweging ik wil zon zand zee en golven de onder bloemen bedolven ogen en lach van een vrouw hij zonden en berouw twijfels en lijden zekerheid in vaste tijden ik licht op hij weerkaatst spiegelt genadeloos…

die borrelt op in 't lijden…