Alle inzendingen over lijk

In Afghanistan kan je huwen met ieder kind, meisje of vrouw want door hun wetgeving en stenentijdperk praktijken mag je zelfs trouwen met baby’s, familie en lijken nee, men neemt het met pedofilie daar niet zo nauw voor een kind is het huwelijk nog geen strop want met een beetje geluk blaast hij zichzelf snel op -------------------- (Afghaans…

Tijdens de laatste ronde met zijn Spaanse hond knispert het gras onder lange slanke hondenpoten lichte vorst platgewalste herfstbladeren verzachten de harde grond putten lijken te glimmen vierkant en donkere strepen horizontaal een oude kinderstoel ligt achteloos in `t gras grofvuil de Spaanse gromt in eigen taal.…

Hoe verguld is al jouw liefde nu de lente het portaal heeft betreden en haar strooisels één zijn met al jouw ongekende geloftes die zwijgend de meerpalen zijn van mijn houvast het lijken mijn schaduwen te wezen maar het zijn de houwitsers die mijn droom in stukken hebben gereten op het slagveld wat eens de bloementuin was waarin liefde…

Lijstjes voor een ander Lijstjes met dingen die je niet vergeten mag Lijstjes met dingen die je maar niet vergeten kan Lijstjes met dingen die je juist vergeten wil Lijstjes voor je leven Lijstjes voor je dood Lijstjes met een verhaal Lijstjes zonder reden Lijstjes met do's Lijstjes met don'ts Lijstjes die logisch lijken…

---------------------------------------------------------- …Aankomende agenten lijken het niet zo nauw te nemen met de verkeersregels. Bij een opleidingscentrum stonden ze massaal in de berm geparkeerd……

samenvloeiend in een nieuw kleedje lijk kleine filmpjes in de stromen door eenheid opgeladen het delen met anderen prikbord items van het hart, ...verslaggeving van binnenuit heeft een groot identiteitsprobleem.…

ik schuif wolken uit elkaar verwacht blauwe lucht maar niets is minder waar als schillen lijken zij me te omgeven worden minder rafelig compacter in bescherming van het leven wil het ruimtelijk perspectief bereiken door steeds hogere dimensies te raken maar de kern blijft over ontsnappingen waken zo zweef ik tussen vrijheid en gebondenheid…

de rusteloze nachten kent het moedeloze ademen de zware ochtenden met nog niet een streep van licht het lange missen van die je dierbaar waren de steunpilaren die al rust gevonden hebben op een plek waar je nog steeds niet ligt zou je dan desondanks bij de allerhoogste extra tijd moeten gaan vragen tegen een in mijn beleven nauw'lijks…

De nacht strekt zich voor me uit, En de sterren lijken leeg, Ik droom je verlangend bij me, Toen werkelijkheid nog zweeg. Waar mijn hart het huilen bezong, En ik barstte maar niet brak, Liet ik me gaan en kwam jij terug, Maakte kracht me nog niet zwak.…

En de oude man in het vermoeide spiegelbeeld op mij laat lijken als ik niet meer weet hoe de dood naar mij kijkt en hij mij alleen maar beleefd vraagt of ik na mijn eenzaam wachten nog iets anders wens.…

Recht aan ------- MET VEEL KRACHT Onbeschrijf lijk zijn De lijnen die in ------- Diverse kleuren Op een doek van 50-80 in Heerenveen zijn ------- SAMENGEBRACHT (www.museumbelvedere.nl)…

Confronterend de dag Waarop ik ontdek Thuis te lijken op elke plek En niemand iets zag Als overtreffend Of buitengewoon Alles wat ik beding Altijd de stoel maar nooit de troon Nooit boven het maaiveld Altijd in de middenmoot Nimmer de held Nimmer iets groots Er is er één In iedere plaats of tijd Nooit iets gewonnen Nooit iets kwijt…

Van nature ben ik open, soms zo lek als een mandje en lijk ik pas dichter als ik dicht. Alle moeite ten spijt begint hier het probleem. Compact als mul zand verliezen mijn woorden vluchtend hun zeggingskracht.…

heb eens mijn leven bekeken Door de bril van een ander persoon Ik zag o zo vele gebreken Vol gelach en onwaardig gehoon De nacht die ooit is begonnen Is nooit meer veranderd in dag Dus vecht ik hard maar onbezonnen En luister ik naar dat gelach Altijd zal ik nu blijven kijken Naar de lachende mens om me heen Omdat het mij zo mooi zou lijken…

Ik lijk alleen nog voor mezelf te schrijven ik duid dat niemand euvel schrijven, maar ook lezen is het beklimmen van een heuvel zo is het en zal het altijd blijven.…

Het is stil maar dan verbreekt jouw lach de ijzige kilte Ik zie jou herinner jou en hoor jou weer Het geluid weerkaatst van links naar rechts En even lijk ik tussen hoog en laag te zweven Maar het wordt steeds stiller steeds stiller stiller stil doodstil Tot ik de stilte erken Tot ik besef dat je er echt niet meer bent…

ergens zou je willen weten waar deze woorden vandaan komen maar ik weet het niet nu,wie ik ben ooit was er overgrootvader of nog veel verder teruggaand hij liep langs de beek met de oude molen toen nieuw en er was een meisje die hem zag en daarom besta ik nu,maar deze woorden zelf gaan zover terug dat ze geen oorsprong lijken…

Steeds meer mussen en mezen lijken vegetarisch te wezen. Wormen gaan dr niet meer in, en in vliegen hebben ze geen zin. Ze hangen en hoppen maar wat rond in mijn tuin, krijsen hun bestelling fruit en brood, donkerbruin.…

Bean Als ik in de spiegel kijk Een lijk die op me lijkt Pupillen zo groot als knopen Ooit liet ik me dopen Nu ben ik verzopen En kan alleen nog hopen…

Competitief gedrag heb ik altijd gehad niet omdat ik altijd wilde winnen of de beste, de eerste wilde, moest zijn maar om er gewoon bij te mogen horen Want ik deed zo ontzettend mijn best dat ik m'n grijze muis ben verloren en soms lijk ik een kater, een tijger ben zeker niet meer voor de poes Ben in feite nog gewoon op zoek naar wie ik…

niet al eerder gevraagd waarom morgen alles anders is terwijl er gisteren nog een man was, er kon geen lach vanaf, die zich ‘werkelijkheid’ noemde en dat er geen reden was om daaraan te twijfelen maar misschien is het beter dat geen mens weet wie ik bedoel, ik val in herhaling en sta op, draag water naar dezelfde rivier mijn dromen lijken…

Handen die ooit nooit stillagen maar nu alleen nog: rusteloze nutteloze dingen lijken.…

je beeld mist een hand maar rankt in vrouwelijkvol je zachte lijnen verwachtingsvol kijk je me aan ik voel je als de mijne al eeuwen sta je te verleiden en met je rondheid mannen te verblijden ze lijken je mysterie te doorgronden maar voelen in zichzelf tal van diepe wonden ook zij missen de hand die jou in replica's op sokkels…

kies met vertrouwen het ruime sop en vaar naar de plek waar aarde en lucht elkaar lijken te raken…

Het is der Lage Landen grootste schande Het is bijkans 't echec der politiek En toch - ik zeg het heel diplomatiek - Geen watersnood lei deze club aan banden Orkanen troffen als nog nooit tevoren Het bolwerk van de witteboordenkliek 't Hield in de tang het toeslagenschandaal Gevangene in een ivoren toren Ging over lijken, een en andermaal…

Vierkanten en cirkels, lijken héél verschillend, maar hebben véél gemeen. Ronde vrienden en vriendinnen, geven elkaar vierkant gelijk, wanneer ze vredig bomen. Wanneer ze samen eten. Samen sigaren roken. Dranken drinken. Even dromen. Bonheur Cercle Cubique ! Santé Les Arbres ! Amis ! Prosit !…

Als jij me hebt gezien, Of ik, door jou bewaakt, Je in de ogen kijk, Soms wel een vlinder lijk.…

kruisen staan haaks op het groen rust wortelt in vrede stiller dan wit lijken vergaan de strijd is gedaan laarzen marcheren blikken vooruit de dood daagt ze uit het grote gelijk van heersen en macht die het leven veracht ze vliegen in V- de lucht is nog vrij als ganzen op rij naar het rood van de einder dood als bevrijder…

Je neusde in mijn telefoon maar hebt geen schaamte ontdekt geen blote ontboezemingen je zocht vergeefs naar een dubbelleven opwindende intimiteiten een lijk in de kast, geheimen tussen de regels In die oude statussen heb ik geademd, voor jou zijn ze leeg, saaie kamers verstoft en vol spinrag Houd ze maar als herinnering Het deert…

was het deze middag of lijken beide wegen op elkaar het pad waar we elkaar ontmoetten de berm waar wilde cichorei stond de boom die leek op de vorige en de vorige die zo leek op de volgende was er een route naar de plek waar we niet voor kozen is dit de bestemming en bleek er geen weg terug of hebben we bij vergissing gedroomd zonder…