Alle inzendingen over lijk

Op een Dashond Te Sloten liep een dashond Heel vrouw'lijk met een tas rond, Totdat op zeek're dag Zijn vader dit gedrag Als dashond veel te kras vond. Op een Stier Een snedige fokstier uit Helden, Wiens lid onophoud' lijk vervelde, Zei laatst tot een koe: “Wat doet het ertoe, Mijn zaad maak ik toch wel te gelde!”…

Nu draven lijk de veulens! Nu draaien lijk de meulens! Totdat ge hijgt, terneder zijgt, en warme kussen krijgt. Ha! Niets zo leutig-fraai en fris, als bezemboerenkerremis! Niets zo leutig-fraai en fris als 't Vlaamse leven is.…

Nu draven lijk de veulens! Nu draaien lijk de meulens! Totdat ge hijgt, terneder zijgt, en warme kussen krijgt. Ha! Niets zo leutig-fraai en fris, als bezemboerenkerremis! Niets zo leutig-fraai en fris als 't Vlaamse leven is.…

Hun klanken op de stromen van de wind lijken mij te willen zeggen: 'op zekere tijd zijn wij ook jouw muzen, die aan jouw hart dan een nieuwe keuze zullen voorleggen.' Zij lijken mij te zeggen: om ons te ontmoeten dien je op reis te gaan. 'wij brengen jou op weg naar een nieuwe tijd, naar een nieuwe werkelijkheid.'…

misleid door de razende wind die fluistert in mijn oor dat ik alles écht alles verkeerd doe dat duivels goed zijn en engeltjes slecht zijn ik geloof het niet… gevangen in de handen van de koude en razende wind die van alle richtingen vandaan komen… ingesloten in mijn gedachten lijken vuurrode ogen mij aan te kijken… alleen…

Deze lente gaat het toch weer Over jou, alhoewel ik er langzaamaan Wel moe van ben Moe van regen, wind, flarden, Bedrieglijk blauw in de lucht Vage beloften van het einde Van de kou Ik weet wel dat ik toch weer Van je hou, maar moeizaam soms Met dat doelloze Van de vogels die ervan lijken Te houden in regen en wind Te blijven rondhangen…

heel verhaal vertellen, maar kijk me stil in de ogen en ik weet weer wie ik ben Probeer me niet over te halen, laat me af en toe flink balen, kom naast me liggen en hou me vast en ik weet dat je bij me past Als ik mezelf niet meer kan vinden en verdwaal tussen al die vrienden, hoef ik maar naar jou te kijken en ik begin weer op mij te lijken…

Je ogen zeggen niets ze zijn zo leeg en stil Je lippen spreken niet ze zijn zo koud en kil Je handen zijn als ijs ze voelen somber en koud Je armen omvatten mij niet ze lijken zo ver weg Je kijkt niet meer naar me Je houdt me niet meer vast Je lippen spreken niet meer Je handen zijn niet meer zo zacht Als ik de tijd terug kon draaien…

ik zal worden beschut door de bladeren van de bomen, daar zal ik rust vinden in nacht'lijke dromen. De dauw zal mij wekken en doet mij weer opstaan, als de zon weer verschijnt en mijn reis verder zal gaan.…

nog nooit zo'n ramp gezien zoveel doden tegelijk ze blijven op je netvlies overal ligt een lijk we zijn verbijsterd en stil op grote afstand maar raken er niet los van ons hart brandt hoe kunnen we er zijn voor al die mensen, die waanzinnig zoeken naar geliefden in het puin het nieuwe jaar is begonnen ook daar, ver van hier…

De grap uit wanhoop valt in stilte warmte woekert om mij heen verliest van zeer angstige kilte verdrinkt in softwarematig steen Want hardware is het niet, mijn hart in zijn poging tot beton raakt niet alleen z'n baas verward maar ook zij die het won Zo groot kan het verlangen zijn dat drempels muren lijken met aan beide zijden pijn die…

Wacht op één enkel teken, de minuten lijken wel weken. Dat wachten is een ramp, één bericht, waaraan ik me vastklamp... Maar het blijft deze keer achterwege, het is me niet gegeven. Taal noch teken mocht ik ontvangen, nog sterker wordt het verlangen....…

Ook al lijk je soms zo dichtbij, telkens weer ontglip je mij.…

Voel die handen en de voeten ijs is het, niets meer dan dat trouw de geesten en de lijken op het bot staat nimmer goud. Je kan daar nu wel liggen onaantastbaar en vol vertrouwen ik bedenk me dan wel nu dat de dood je dat cadeau heeft gedaan.…

Het uur voor de dag de zestig minuten eer de nacht begint schijnen altijd sneller te lopen dan de rest van het etmaal Voor de nacht wordt nog even gelezen voor de dag omgedraaid terwijl sterren verbleken lijken onder te gaan Hier houdt iets tegen blijft het hout van het huis eenzaam kraken, wiegt de boom de taken in zijn kruin aarzelt…

de vruchten van mijn lach zijn zo eenvoudig te plukken kijk me gewoon maar aan het moet al gek gaan mocht dat niet gelukken laat het onbegrensde binnen de mond hoeft niet open geen hand hoef je te reiken zelfs stormen nemen af en gaan op strelen lijken zie maar in mijn ogen en de rimpels daar omheen je bent dan uiteindelijk, zo weet…

Ik geloofde in het goede en handelde puur en oprecht Ik gaf weer eens iemand alles écht alles wat ik in me had En weer lijk ik het slachtoffer van een relatie die in dipje zat Verliefd worden op iemand die nét uit een relatie is Het is vragen om ellende voor je het weet gaat het mis Wie weet gaat ze me nog missen en komt alles toch…

Woorden die mijn gevoel beschrijven blijven gevangen in de pen ben niet in staat te zeggen wat ik wil stil en ver weg blijven ze vandaag traag worstel ik door de zinnen winnen zal ik deze strijd tijd verstrijkt minuten en uren duren langer dan verwacht gedacht de gedachtes te vatten op papier hier en nu het wil niet meer keer op keer lijk…

februari in het park en het vriest niet, de bomen zonder sneeuw lijken op de bomen in de herfst onder dezelfde waterzon geen stampvoetende wandelaars of verkleumde kinderen op de zwierige schommels waarachter de dampende opa gewoon een roker blijkt het groene perk vult zich met kussende koppeltjes onder begeleiding van gekwetter van…

Soms als ik in een spiegel kijk Zie ik, dat ik op niemand lijk. Zilveren glasplaat dat ben ik, Die langzaamaan beslaat van schrik Naarmate ik het beeld herken En zie dat ik mijn moeder ben. Binnen het telraam van de tijd Waarin begin en einde ligt Blijf ik op zoek naar mijn gezicht.…

Hoe vaak heb ik al weggegumd je ogen neus en mond ze lijken immers niet dus zijn ze niet van jou Hoe kan het dat mijn hand je ogen in mijn hoofd mijn hart niet volgen in lijn? Ik kén je toch?…

Zij heeft een grappig snoetje, pootjes lijken op augurken. Ik doe mijn ogen open. Het is erg laat. Ik vergat de tijd, Ik vergeet dat ik lijd. En mijn hart slaat Onafgebroken.…

Niets krijgt me nu nog stuk 'k ga dansend door het leven en lach de zorge-lijken uit geen oordeel laat nog beven Ik dans de wereld door gedragen op de stralen van zonlicht in mijn hart voorbij de ziekten en de zorgen, na pijn en lijden, dood en smart glanst weer opnieuw de dag haar zoemend pad langs glanzend licht en bloemengeur naar morgen…

mogelijk in hun verwachtingen bedrogen worden van mijn aanwezigheid ondraaglijk moe of zal het zo zijn dat ik nu pas, door de jaren gelouterd, de schone schijn doorbreek van zelfgenoegzaamheid waar de ziel schellen verdrijft uit het land van blinden dat ook in mijn handen zwart wit wordt bereid uit juichende kleuren ja, ik lijk…

naar jouw handen kijkend wordt het zichtbaar hoe ringen langzaam van je vingers glijden tijd heeft je getekend waardoor je ouder bent gaan lijken diep van binnen bleef je dat meisje van twintig dat ronddanste in de weide wat haar rokken deed bollen zonnebloemen lachten haar toe al stierven die als jij 'n vroege dood ©Lady Love…

Het vuur vouwt kussens in je ogen, geslachtsrijp maar onvermogend daal je af om de pijn te ontlopen striemen die sprekend jouw taal verslaan lijken op de duizend doden die het zand hebben beschilderd met kleuren die niet eens bestaan toch drink ik van de rode wijn die mijn Wad me heeft geschonken en zal mijn pijn jouw innerlijk gaan bevruchten…

ik ga mijn gang in een huis zonder behang met thuis in dat niemandsland geef ik iedereen als vreemde mijn hand ontheemden van de overkant completeren dit traumatiserende decor ik kan slechts rusten in de wereld van hiernaast die mij dieper raakt waar warmte en compassie samenkomen uit mijn dagelijkse dromen lijk lichtelijk…

Elke nimf was even stout: Daad'lijk zag men Pan gebonden. Hij schoot op en lag gewonden In een touw van kruid en gras. Meisjes, riep hij, wat zal 't wezen? Maar hij zag gauw wat het was: Elk wou 't eerste zijn genezen.…

ik weet dat ik de kogel niet meer kan ontlopen ben gewikt en gewogen goed bevonden voor het kerstdiner heb alleen de bruine ogen van een ree ik kijk ze aan zie ze staan in twijfeling weet mezelf een dartel ding zal onschuldig naar de bosrand wijken ze lijken doelloos weg te kijken maar komen in het donker terug om niet het sterven…

bij nacht kan ik niet flirten met mijn verdekte onmacht die overkomt me juist in dromen als ik voor het spel van flinke vrouw steeds lijk te laat te komen dan breekt de opgebouwde grip nog vóór mijn handen af loopt alles in het honderd bij dag kan ik nog koketteren scharrel wat rond met schone schijn pronk met verschoten veren maar…