Alle inzendingen over linnen

Gelaten wachtend, wie mijn laatste strofe strooid, waarmee de aarde wordt vernist, die vraag is vroeg gaan branden, het antwoord is een lampion in de flarden mist, vertraagt de tred van oude beelden, bepaalt in welk hoofdstuk ik beland niet wetend welke worden gewist. Wind verspilt het zout van de oceaan, naar gelang hij verder of dichter…

heb mijn doeken gevuld met alle tinten groen maar de lente wilde niet ontwaken in sierlijke lijnen bloemen gestalte gegeven hoe ik probeerde zij wilden niet leven krulde in blauw grijs schuimende golven tegen het strand het water liep dood in het zand pas toen de zon ging schijnen lieten schaduw en licht op het linnen de zielen weer…

kustplaats van heimwee, eb en vloed je woont daar in het droomhotel van verlangen naast de brief van een vreemde uit een ongelukkig huwelijk geboren alle waangedachten laten je los omdat je het kind bent van een droom in onverteerbare herinneringen begin je een laatste brief vol wanhoop er dansen letters op onzichtbare lakens het linnen…

kan ik beschaafdheid verkopen maar ook weleens een gewelddadige schets die een normaal mens maar moeilijk kan zinnen met mijn kunst sta ik voor iedereen open zet zelfs mijn naam op woningen en flats maar eerst zet ik de Nachtwacht op linnen…

Droevig en neerslachtig van sobere gestalte zoals ook zijn vrienden de ezels die door de vijanden van Hemelse genade met hun lasten op de schouders worden beladen op aarde onderweg als een vreemdeling moet zwerven och zoete leliebloem van 't leven op al mijn wegen kom ik u tegen buig mij voor u neder al het vergeefse worstelen leg ik…

speels beschildert het witte linnen met kleuren die kwasten dragen gemengd als woorden in een regel combineren kleuren op het palet passie laat kleuren extra spreken die door wat alcohol ontstaat een levendig en kleurrijk spel maakt van wit linnen, diepe zinnen…

Varend over de gloed van het avontuur ligt oneindig ver in zeeën van betekenissen een bewoond linnen…

Linnen handen Klemmen zich vast met al hun kracht Maar nemen de pijn niet op Eeuwige blik geworpen In de grauwe diepte van het raam Waar zich geen beelden meer vormen Zilveren tranen Worden gesponnen tot Mijn levensdraad Waarheen jij ging Hier rest verdwenen stilte Vertrokken in de mist Vergaan zijn ze Jouw linnen handen…

de snoeshaan laakt het artistieke fruit en vele makers van penselenvruchten kan deze dwaze peer niet zien of luchten de noten op het linnen kraakt ie luid hij haat de vruchtenschilders met hun luimen citroen en appel kan de druif niet pruimen…

Ferme droombezorger kwam een gondel vol nachtelijke arabesken aan haar schenken Immense bonte vlinders hielden wake aan houten baldakijnen van het hemelbed Witte linnen lakens ontvingen het blijk van mijn genegenheid met een tere zucht…

Lavendelzakjes brengen de zomer terug in de linnenkast…

Gehuld in mijn scharlakenrood, kom ik bij zilver en bij linnen uw liefde tegen in mijn nood, ik eet en drink bij wit en rood, in U mijn Heer, mijn zonden dood, genade licht uit wijn en brood. Gehuld in mijn scharlakenrood, weet ik bij zilver en bij linnen; een zondaar mag opnieuw beginnen.…

Het is Het wijdse Het zilte Het zijn Het jou En mij De kleine tranen in het linnen leed, verleden tijd. De waterval.…

mijn mooiste woorden stop ik in je zak waar ze zich kunnen warmen aan elkaar goed gevormd worden er zinnen leesbaar die openheid schetsen op dichterlijk vlak ook wat beelden voeg ik daartussen afwachtend of ze elkaar bereiken of ze de woorden kunnen verrijken en de zichtbaarheid kunnen plussen het schilderen laat ik aan jou jij mag ze laten…

sneeuw na jaren terug van weggeweest nog is het schilderij niet klaar pas als de laatste streek de wisseling aangeeft kan nieuwjaar op linnen weer maagdelijk beginnen…

het orkest speelt wat de schilder levend op het linnen zet violen huilen hete tranen als een kind zijn straf wordt aangezegd eerder soleerde de trompet een warme ontvangst in het knus geboortebed riedelen saxofoons de discussies die voor escalatie al zijn bijgelegd in de ritmesectie klopt het hart en slaan pauken hun volwassen…

tussen mijn handen voel ik moeders gezicht waar de dood pas nog op heeft geschreven zijn signatuur is op de huid achtergebleven waarna hij zich verschool in gedempt licht haar lichaam wordt nu in linnen gedragen met namen erop van hen die haar mogen in haar leven had ze maar zelden gelogen alleen op de antwoorden van wat vragen in haar besluiten…

Terwijl ik me Te rusten leg in Het huis van mijn Dromen treed ik Een ruimte binnen Waarin het ruikt Naar vochtig linnen Verdrogende inkt En eindeloos heimwee…

schilder ik je voor het open raam Je lichaam verf ik op het linnen en laat mijzelf los in een zalige fantasie Het genot vult mijn gedachten telkens als ik je schilder en zie……

Zij droeg Berlijn en ik linnen zoals een schilders oog dat alleen kan zien Zij maakte licht raamloos binnen waar grijze jassen beter hadden gestaan…

De steen van sterven werd weg gewenteld; het linnen opgedoekt. Door zijn verrijzenis is Hij ons voorgegaan. Dit is mijn belijdenis Hij is waarlijk opgestaan! Zalig Pasen!…

Als verf op linnen schilderen woorden zinnen, lijnen pennenstreken geletterd van zwart op wit ornamenten van nieuw licht Tot een doek zich laat lezen als gedicht, tekent taal het bericht.…

het linnen pakte niet de lijnen die ik in gedachten had sierlijk rond stond wat onwennig tegen een te lichte achtergrond in bewegen miste gratie de souplesse van talent heb het doek niet afgemaakt geen streek heeft nog haar ziel geraakt…

een geweven droom ontwaakt in een reuzeninsect van linnen bamboe en aluminium zal hij de aarde ontstijgen? moed en wanhoop vechten om voorrang enkele honderden meters later laat hij de aarde los…

De maan wiegt als wit linnen beroert door een bries uit sterren. Duisternis trippelt op zwarte muiltjes mijn kamer binnen en streelt mijn gezicht. In de verte zingt een minaret het avondgebed en ik, sluit mijn ogen.…

ik tipte vlindervleugels wit tot korenblauw zij kozen kleuren van de hemel wolkten speels en trouw ik palette vele combinaties schilderde met dunste kwast toch heb ik nooit het echte fladderen op linnen vastgelegd…

gapers met hun ah's en oh's met hun ogen verwrongen tot spleten ach zij kunnen het niet weten dat ik nog steeds leef hier op dit linnen doek jaarlijks meer rimpels krijg gelijk de kaft van een oud en veel gelezen boek zo staat al jaren iedereen voor mij zo meester het betaamde in de rij…

zeven slaat de klokkentoren haverbrood de dag keerde voor de laatste keer het hooi de avond tooit zich in het rood zij plooit het ongestreken linnen zonder woord hij strooit in de erwtensoep wat zout zij vonden in het hooi de kleur van goud.…

Ik erger mij gewoonlijk niet zo gauw, Maar omdat ik de schoonheid blijf beminnen Laat Newmans schilderij, zo'n blauw stuk linnen, Dat net weer is hersteld, mij niet blauwblauw. Dat men dat mooi vindt, kan ik niet begrijpen. Ik ga mijn stanleymes maar weer eens slijpen.…

iemand ademt zacht onder het witte linnen gehavend onder een deinende kalme zee traag strijkt iemand het verlangen glad ziet waar iemand schipbreuk leed iemand valt met de grote vlakte samen ademt zacht onder geweven vlas…