Alle inzendingen over mengen

ruit doorzichtige letters pluk Langs druppels wegglijdende zinnen glinstert het nachtelijk beminnen Ik open het glimlachende venster een zomernacht glipt in de winterkou verbaasd ontdooit de tuin en wenst er een streling en koesteren bij, in hardblauw geklede morgenwolken, in passie verwilderd door jouw vingertoppen geschilderd Dan mengen…

Denk dat ik je maar dierbaar bijzet in de doos van onvervulde dromen één van die punten, die ik niet heb bereikt Bij nacht op zoek naar jouw aanwezigheid je opnieuw van dwaallichtjes maak en meng met witte wieven voor damp en luchtigheid 's Morgens de lakens terugslaan, uitrekken je bent geweest en hebt dingen verplaatst automatisch het…

zit hij diep vervlochten in gedachten weet plaatselijk uitbundigheid met de andere heesters te mengen woorden in exotische kleuren, slingerend aan mythevolle gedachtelianen, want de kunst van schrijven is rijk talrijk en sierlijk doorgesneden, vloeiend vertaald..blad per blad..…

Ik schrijf met zeewater lege, schreeuwerige gedichten meng inktblauwe gezichten die afdruipen in bleekwater ik neem geen genoegen met het krijsen van de zee wanneer het water lonkt tekenen zich witte dansers maar ik laat me niet vleugelen als een kostbare zilvermeeuw de zee zou een cadeau moeten zijn aanspoelend, warm en zoet zwemmen…

een gemis een oude ervaring een verleden geleden iets waar je naar uitkeek maar nooit heeft kunnen zijn de pijn op zich vormt de basis van een vergeten herinnering waar je iedere nacht om hebt gebeden tranen tot je bezweek die grote dingen maken me klein het klinkt onbegrijpelijk verschillende dingen door elkaar mengen maar woorden…

uit naar penselen taal ik niet de messen heb ik opgegeven het enige wat lukt is dat ik de verf spuit verdund met tranen banen lange slierten zich een weg omlaag nog dieper in de put ik schud het doek om meer houvast in horizon te krijgen de echte kleuren zullen altijd boven drijven dan is er weer magie als zacht de stromen mengen…

De lucht werd geschilderd met de meest intense kleuren die de goddelijke kunstenaar op zijn palet durft te mengen. Het was donkerblauw en pikzwart. Dreigend grauwgrijs een kleur apart. Wit in alle mogelijke tinten in die eindeloze lucht. Ik keek ernaar en slaakte een zucht.…

zeeschildpadden De vleesparachute ontvouwt en knuffelt en zoent wolken en spoken zilt reptielenzaad Het leven verstikt zoals de marsepeinen deken die de ingewanden van een bruidstaart bedekt Depressie is zonovergoten en door de goden gebracht Zij versieren alles met gouden sluiers zelfs het stiefzoontje dat wordt verkracht Ik meng…

In de tijd gestolde resten mengen zich in dit geklater in de loop het allerbeste met het vallend hemelwater. Het valt, versnelt en stroomt dan traag en zoekt klotsend zijn bestemming, meanderend door het platte laag tussen oevers van beklemming.…

Verblindende liefde stroomt door haar bloed Geeft haar kersenkinderen een witrode gloed Door haar sap mengen dromen, geheimen, verhalen Er vaart een klein meisje in mee In haar kruin ruisen duizend talen En verlangen naar de zee Langs haar stam waait een eeuwenoude wijsheid Langs groen en knoesten en mos Door haar bladeren huilt het afscheid…

Het zal toch ergens iets bedoelen Zoals jij in alles iets prachtigs kunt mengen...…

Wie nog denkt wilde weelde kan in de stad kan het in Leiden bewijzen in september vallen daar grote prijzen voor meer variatie volgens plan Meng in je oude teil en schoen kers verse koeienmest met potgrond schrijf op wat er in groeit en uit komt de pissebed zal het goed doen Hoewel ze het liefst zien aanwaaien staat nergens dat je niet…

"Lieve berichtjes" zijn berichtjes met lieve woorden gedachten, gezegdes, grollen en grappen die vooral de liefde verklappen haperingen overlappen die vooral de mensheid laten mengen blijdschap en blijfschap willen brengen in iedere man in iedere vrouw in iedere jongen in ieder meisje zoals jij en zo'n berichtje maken maakt mij…

Een nieuwe herfst rolt mijn erf op komt binnen zonder kloppen terwijl ik nog blader in een najaar van voorheen straks zullen ze mengen de verleden tinten met de nieuwe dood het kleurrijk dwarrelen zal sterven in een winterdans ik kniel op het tapijt van herinnering vormen van weleer boetseren beelden in mijn geheugen zetten zielloze…

uitdrukken tot bloedens aan toe snijden onze woorden de ziel kapot en al wat rest is een teruggetrokken fragment jij wordt de foetus en ik de ongesteldheid het spijt mij de liefde zo te misbruiken het houden van in de mond te nemen we spugen het uit en troosten het wanneer de twijfel kalmte wordt en het zwarte en het witte zich mengen…

ik ben het ogenblik een reiziger, de passant die zich telkens waagt op een eindeloze tocht een stoet van woorden straks meng ik me bevlogen met open ogen in het gedruis tussen vreemde voetstappen met een vastberaden tred ik ben het zelf die het hoofd bezet dromen wil verdichten een eenheid wil bundelen van lentelichten als een…

de kleine luwteplekken die iedere zwaarte zelf heeft geselecteerd naast de monumentale gladheden van de hemels gepolijste blinkende oppervlakken immens rijst de verbinding tussen planeet en zon in het universum waar de fakkel zijn vuur spuugt met het vloeibare metaal uit het middelpunt der aarde waar massa’s een nieuw nirwana mengen…

Je lichaam verf ik op het linnen De kleuren vloeien in elkaar Een zalige warmte gloeit in mij als ik naar het doek staar Het is alsof je mijn gedachten leest en je laat je blik verleidend strelen Langzaam meng ik het palet met de kleuren die wij samen delen Een zachte gloed van zonlicht valt geruisloos over je lichaam In perfecte volmaaktheid…

ik ben het jaar begonnen op wit linnen de pigmenten mengen gebeurde diep van binnen het pastel van lente kwam al snel in sprankelende groei tot bloei op het doek een maand met koude kleuren ontsierde de zomer die toch tot diep in de herfst zijn warme teugels liet vieren met een donkerrode oogst die overrijp boog voor de eerste vlokken…

dagen dragen traag over lege nachten heen donker verslindt het licht 'k hoor stil geween achter handen, ze bedekken je gezicht juist als dagen gaan lengen en men verhaalt van hoop zie ik je in jouw stilte zuchten gevoelens laten zich mengen kennen geen reinigende doop het zijn die dagen die traag dragen en ik je hand wil…

Hoog in de lucht Draagt de wind Tranen van de Andes Bereiken nooit de oceaan Ik draag het mee Lichaamstaal Handen en voeten De armoede kleurde De tranen rood En ik draag het mee Nergens was het veilig Op elke hoek loerden ogen Ongelukken per ongeluk Droefheid en frustratie Ik draag het mee Tranen mengen zich Met het leven ten…

Nee, zonder u was ik hier niet geweest U bent van La Superba de auteur? De dichter knikt, bepaald niet in mineur Zijn leven is in Genua een feest Behoorlijk lange haren zijn het meest Opvallend aan de Hollandse seigneur Daarnaast is hij een aangenaam causeur Die niet veel op heeft met de hokjesgeest Tussen de werkelijkheid en fantasie…

Ik guts en giet het roestig water over mijn stekjes en mijn weideland vang regen op in een ton voor later en meng mijn klei met schelpenzand.…

ribgewelf in het dwarsschip zinkt die grote aardewerken kruik is een pedaalemmer met rozetten, arabesken en niksnuttige ornamenten traag trekt het sfumato uit haar ogen heldere sferen die alles onthullen het stucwerk haalde ik gisteren al van haar lijf – ze was al wat lijk toen taille douce heette ik haar ze was een meester in het mengen…

voortaan laat ik mijn deuren niet meer kieren, want daar achter ligt te wachten op een blik van mij ik hoor het zuchten en kraken steunen onder het mengen van metaal met hout en verf die onder haar taak uit bladdert ik zou willen terug likken in schilfers op mijn tong maar het rilt onder mijn huid alles van een masker voorzien heeft iets…

Vannacht was ik opeens weer klein de tuin de perenboom seringen met weer heel groot de kleine dingen en op de wip hoog boven zijn Mijn moeder kwam een snoepje brengen mijn broertje zei een lelijk woord (ik had het al voorheen gehoord) de zon was regen aan het mengen Achter de heining in de straat een paard kloppend op hobbelkeien ik wilde…

Laat na naar roes of naar gevoel te dingen, der Muze vleugelslag wordt men gewaar in ijzige windvlaag van zielshuiveringen als oude melodieën wonderbaar zich mengen met het onvergeetlijk zingen der bronzen stemmen van het Nieuwe Jaar.…

onthouden Met een lichte streek mag ik bepalen Welk nerfje wordt opengehouden Ik heb de drang om alles vol te kladden iedere slechte kras vol te laten lopen Ook over de mooie dingen die we hadden maar dan is er geen nerf meer open Dan maar lichtjes de verf opbrengen Bedek de verweerde plekken van mijn levensloop Zo zal goed en slecht zich mengen…

trillen als je achterwaarts op een stoel voor mij poseert je draagt een maagdelijk kleed dat valt over jouw ingesloten figuur die enkel onzichtbare tepels etaleert van een kennelijk frêle natuur lange lokken vertolken een sensueel verlangen dat mij naar een scheppende hoogt drijft mijn palet dwingt echter de tinten anders te mengen…

Denkend aan mijn kerstboom met slingers en ballen in overvloed waarin ik mij beschaamd weerspiegelde afvragend, is dit nu wel goed Denkend aan het toenemende wereldleed het Kerstfeest verblindt de mensen begeleidt met gezang van gezalfde liederen waarin men de vrede en zaligheid wensen Denkend aan die miljoenen zielen, niet in te mengen…