Alle inzendingen over misschien een hoop verloren

Weet je je hart niet te vinden bij de schaduwen over zonverlichte wegen, dwaalt het rond in alles wat donkerder is dan het einde van een gesloten wildernis. Niet alle daken zijn van steen, druppelt er verdwaalde regen doorheen. Je zult moeten vluchten naderhand, wat ons redt is onze vijand. Hoor je de klok tikken tijdens het idee dat de…

vliegt weg bij het minste zuchtje wind begraaft zich diep onder het zand laat ik het er maar liggen omdat ik mijn handen niet vies wil maken er dwaalt een verloren wereld afgezonderd van wat niet zou moeten zondigen probeer ik het vast te houden ik zal er verder mee moeten komen focus mijn ogen op aanwezigheid dwing mijn verstand erbij…

laat me verlaat me gelaten rust ik mijn wolken bevolken lucht zonnestralen rijgen verlegen mijn regen wat brengt het einde van de regenboog ?…

Lieve schat, eindelijk daar was je dan... Zoete warmte stroomde mij tegemoet. Mijn leven veranderde voor het eerst van bitter naar zoet. Dat doet een mens goed.. De buitenlucht rook nog nooit zo fijn ! Gelukkig deed dat geen pijn... Nu een jaar later,zit ik met een kater. Deze geeft geen kopjes.Maar schreeuwt wel in mijn hoofd! Had ik eerder…

In vruchteloos trachten zal geen drukte beklijven. Pogingen zijn ijdel om verlaten leegte te verdrijven. Geheugens van ernst gewist, tussen verplichting en berusting ingeklemd. Feesten en beesten, pas veel later weet je wat je hebt gemist.…

Wanneer de ontembare Heilige Vuren met de ondergaande zon verdwijnen, zijn zij geworden tot dwarrelend stof, gedoemd om verloren weg te kwijnen.…

verhuisd verloren los even.... de weg kwijt thuis.... gaat komen daar ga ik nu van dromen.....…

van de dood heb ik nu wel elk gelaat gezien de stille dreiging jaren meegedragen en ja mijn lief ik hield van jou op mijn manier van de dood ben ik niet weggelopen al die jaren hand in hand en hoop na hoop in wanhoop omgebogen geen laffer vijand dan de onze en ja mijn lief ik hield nog meer van jou en nu na al dit vechten moegestreden…

(Verloren...)…

Op jouw blauwe wolken drijf je langzaam weg en voordat ik wat zeg ben je al uit mijn zicht verdwenen aan de horizon schijnt een flauwe zon.…

Ik besta in het uur dat wacht Handpalmen wuiven mij van verre toe Mijn ogen reiken duizend ramen tegemoet Schampen langs heuvels van gebalde pracht Er ritselt water in kleuren van gesmolten lood Een deining smoort tegen de veilige oeverrand Het gouden licht getuigt van een afwezige dood Ik mompel duizend namen op voorhand Rollende kiezels…

buig ik in een boog een kromming kookpunt, zwart gat treed ik uit, hoog boven alle schoorstenen van de stad dicht ik mijn woorden toe aan papier geduldig, moe was ik jou, jij mij vliegt een meeuw hulpeloos, voorbij…

misschien tussen al die verborgen kieren die mijn hart hard maakt waar ben 'ik'?…

Als het koud is Ver afgekoeld tot diepvries temperatuur En elk uur dat leven geeft toch verloren lijkt Want de wind is te lang guur Dan is het tijd om 't ijzer te smeden Niet in de hitte van de strijd In mijn hart smeulen vonkjes en liefde gloeit op die vlammend de kilte bestrijdt…

ook won Een winnaar heeft bij voorbaat echt altijd gelijk Daarom beschouw ik onze tijd als nooit verloren…

Ik ben mijn kunstoog kwijt ook al is er nog verbintenis thuis gekomen kijk ik hier tegelijk in het stadskwartier dat tien kilometer verder is…

bevroren zijn de verloren niet meer te helen vergeten delen ze ontdooien er smelt ijswater over mijn rug ik stop ze terug de lade wil niet meer sluiten te lang gelegen, einddatum bereikt de houdbaarheid verstrijkt in verscheurde verpakking flikker ik alles met gemak in de vuilnisbak…

Niet gehaald, de slijtage slag was voor niets weg niet gered, alle hulp ten spijt heen niet gewonnen de te zware strijd stil geloof is weg, net als jij, waarom? Waarom? WAAROM?…

Ik verdwijn helemaal in alles in gedachten Verloren gelopen, verdwaald ... Wachten op die iemand Hij die mij er uit haalt Dan even alles weer weten.. Dan even zoveel voelen.. Nooit lang, want wij kunnen niet stil blijven staan…

Slechts enkel de golven kennen ’t verhaal Het is niet de schoonheid die ooit keert Maar misschien keert er nog iets mentaal.…

Uit onverwachte hoek blaast de wind glanzende sneeuw door stille straten. Lange vingers glippen door het zand en draaien de zandloper om. Boa's nemen de wijk en laten hun tanden zien niet te handhaven. We willen allemaal een betere wereld maar het lukt voor geen meter. Maanlicht op het water ik heb heimwee naar de toekomst waar…

Zoveel glimlachen gaan verloren achter al die mondkapjes. De zon gat onder huizen weven schaduwen in stille straten. Bottende knoppen smeltend ijs, pas gewassen groen bladeren. Achter elke deur tikt de klok die het geluk van thuis wil proeven. De wereld is mooi als je de triestheid wegdenkt woorden vallen stil.…

Een briefje van God op de kerkdeur: Gesloten -- Ik ben even weg.…

De mensen bidden: God, houdt alstublieft afstand -- U komt te dichtbij!…

Bewijzen genoeg! Dus wordt God veroordeeld, maar -- wie weet er een straf?…

misschien een moment klinkklaar beseffen, het mens zijn even zó voelbaar…

'k Doe dit niet om te klagen of je proberen te behagen, iets na wil jagen, nee, misschien voor mijn vertier want al schrijvend een vervagen van een schrijnend knagen ontstaat door 't opkomend schrijfplezier. Maarja het is behelpen met een pen en met een stuk papier en ondanks dat hoop ik dat je appt onverwacht: komt het uit?…

Zo moeizaam opgebouwd verloren. Hier vindt je wat, en daar raak je het weer kwijt. Maar ik blijf toch hopen op geluk en liefde. Ik ben nog jong, en heb dus hoogstwaarschijnlijk genoeg tijd om het ware geluk en de ware liefde te vinden en te mogen ontdekken.…

Als een verloren vlinder In de grote groene natuur Voel ik me alsmaar minder Dankzij jou uit die cocon gekropen Nu kijk ik angstig om me heen Ik zal altijd op je liefde hopen Je hielp me door weer en wind Je was mijn rots in de branding Voor het eerst werd ik echt bemind Ik vraag me af waar je nu bent, Wat je nu doet?…

eens was richt nog één blik dag... zeg ik niet dat hij het hoort maar toch ik hoop dat hij in zijn droomloze slaap nog eenmaal door mij mag worden gestoord…