Alle inzendingen over mollig

De normen van de bouwinspecteur vergrootten de hoogte der binnendeur. Anders wordt 't spannen voor jonge mannen. Maar nu stelt de breedte dan weer teleur.…

net als een boom in het voorjaar bot ik naar alle kanten uit groen en slank van binnen mollig in de etalageruit…

Een klein mollig roze handje Naar een oud Gerimpeld en gevlekt Uitgestrekt...…

Ik kan met mijn mollig lijf vast stukken beter overweg als ik maar gedichten schrijf en gewicht in woorden leg.…

Knokige vingers worden mollige handjes, Ingevallen wangen blozen als appeltjes plukrijp, ze zweeft als een veer gedragen door de wind, voor altijd kind…

Een mollige mol uit Marmaris die vrat heel de dag wat best raar is nu danst hij zich slank zijn lijf wordt weer rank dat beest weet zelf dat-ie halfgaar is…

pruilende mondjes mollige beentjes natte kontjes zuigende speentjes allemaal eigen willetjes in een broek vol bruin om hun schrale billetjes…

vitrage bolt door open venster mollig danst ze met de wind in een fluisterende raamscène zachte lijnen als een balletpak sierlijk wervelt haar doorzichtige rok om haar heupen in een sierlijke boog…

In plaats van ‘Mager’ moet dus voortaan Hein gezellig dik, volslank of mollig zijn.…

Ik ben de grote plaaggeest in uw gras Ik mol uw tuin en daarom zet u klemmen Maar ik ben slim en maak -niet af te remmen- Nog snel een ritje onder uw gewas Hormonen gieren door mijn warme lijfje Ik heb een blind date met een mollig wijfje…

het water net boven mollige buik en navel armen als korte uitlopers naar kleine handen die op het water slaan in de tobbe van verzinkt metaal in woelend water ontstaat de zee het kind maakt het maakt van alles mee…

Uit het leven gegrepen Ach ja, volslank, mollig zeg maar een dikkert ja ja ja weer eens op dieet deze maal voor mijn gezondheid vroeger aan de slanke lijn maar nu hoef ik zeker weten geen "den" meer te zijn vol tevredenheid en trots geschreven de weegschaal gaf vijf kilo minder aan op dinsdag de eenendertigste augustus ik heb mijn…

Vetgemest en mollig. Wanneer word ik geslacht? Het knaagt aan mij, een offer aan de welvaartmaatschappij.…

Het ergste dat een mens kan overkomen, is nèt de metro missen na het hatelijke DINGDONG schuiven deuren toe, toch zijn er mensen die tussen beide komen - met alle macht houden jongens ze open een mollige dame mazzelt naar binnen een tengere jongen werpt zich iets te laat in de strijd en valt op zijn achterhoofd het perron gilt ervan…

Zeker, het mollige meisje aan de rand van de vijver met wie zoals altijd de dagen voorbij gaan zou boos moeten zijn. Maar wat wilt u van mij? Dacht u dat ik meer dan ditjes en datjes weet dat de ijskoude winters in een mum van tijd ontstaan?…

Stilzwijgend tikken de kiemen als eitandjes tegen de aardschaal Verblindend is het licht als het donker eindelijk wijkt Dagen worden aaneengeregen met dons en mos en twijgen Bevend zweeft de nevel over heide, weide, wouden Blatend, kakelend, kwetterend wollig, mollig, melkgelik Bruisend breekt het beekje De elver schiet schichtig…

Het tengere lichaam van vroeger is nu aan de mollige kant. De mooie ogen twinkelen nog altijd, maar hebben nu iets ondeugend. De mooie witte tanden zijn gefraudeerd, maar nog even verzorgd. Het haar is nog altijd zwart, maar de verfkwast is langs geweest.…

De eerste vlokjes dalen aarzelend neer, intiem en mollig, een zigzag-zicht. Belofte van meer en meer. De tinten van de narcissen krimpen in door wit. Vogels duiken pijlsnel in de nissen. Het spiraalt overal. Wat komt er nog meer? Even zingt lieflijk een vogel, nog pril als weerlicht. Verzilverde stilte daalt nu verder neer.…

De witte kist onzichtbaar door de bloemenpracht met linten beweegt zacht op eerbiedig zakkende touwen Haar schreeuwen worden niet gehoord maar smoren zich in doffe snikken die het leed niet willen stillen Weer voelt ze zijn mollige armpjes om haar nek en hoort zijn eerste woordje dat haar de eretitel mama verleende Gedwongen terug…

een aartsvader leest de uitgevaren nymf in mollige winterdagen postuum de les voor in ‘t hijgend oor, strijkt de hand over de verzilverde gram een binnengesmokkelde vriendin dringt in, de ritselende tuin staart naar het kronkelend gebaar van het schijnverloren wild een balsemstruik op de borst haalt aan, de slakken breken door,…

de dag dat de sneeuw waarnaar ik zocht gelijkt op eeuwige liefde ik spring en huppel door naamloze vlokken en lik mijn waan met onzichtbare woorden de lippen wit straks de aarde wanneer ik slaap op het lichaam van de wachtende nacht ik zuiver mijn zonden met de ogen van onschuld en zie hoe het land zich verhoogt de vorsten mollig…

Ze is vreemd mollig geschilderd, als een opblaaspop en niet van deze aarde, een onecht stripfiguur, maar wel met okselhaar en schaamhaar, wat overigens totaal geen erotiek uitstraalt, vooral het buitenaards gekunstelde onderstreept.…

aan dat meisje in Hekelgem bijvoorbeeld dat mollig was en oude wijsheden in zich droeg. Ik verpakte mijn angsten in fraaie zinnen en kreeg er een albatros voor terug die nog jaren woonde op mijn oude kamer. Charles Baudelaire had gezwellen toen hij stierf, groot als appelsienen en ik weet te koesteren.…

achter de lens legt iemand een vader en zijn kleine zoon vast hij laat me kijken naar het kind dat teer verschanst in het landschap van vaders armen rust zachte gebaren betasten het kindergezicht mollige handjes vleien zich op mannenschouders het geraakte hart wordt licht in ademloze tijd iemand achter de lens legt het weerzien vast…

Een brug van jade overspant het licht, Mollig van schaduw aan haar ene zijde Een smalle schaduw schuifelt in het licht, En buigt zich over en staart in het wijde. Zij staart naar ’t overhangen van een boom, En hoort een fluiten uit het lover glijden. Dromerig fluit ik naar de lichte stroom. Dromerig staart zij, dromen wij dan beiden?…

Heerlijk liggen op je rug, Om je - geen gerucht, Onder - koel en mollig gras, Boven - blauwe lucht!…

Wanneer dit mollige ronde zeedier hoog boven de golven uitspringt maakt zijn plompe gestalte een sierlijke zwaai beeldt de onvatbare vrijheid tussen wolken en schuim van het gladde lijf daalt sidderend zoute nevel waarin dwergregenbogen vluchtig de lichttaal spreken die eens meehielp de aarde tot leven te brengen nog in de verste toekomst…

Hier rust ik ver van 't woelig mensenras In macht'ge zuilengangen van het woud, Met dak van wiss'lend groen, doorwrocht met goud, Hier op het mollig, mosrijk lentegras.…

Lachend kom je op me afgerend valt in mijn wijd gespreide armen schaterend laat jij je verwarmen met kleine kusjes wordt je verwend Mollige handjes bollen mijn wangen ik knuffel je wiegend tegen me aan streel je haren voor da’k je laat gaan en plagend naroep: "ik ga je vangen!…

Haar armpjes en beentjes zijn mollig en zacht. Ze heeft een klein neusje met blozende wangen en een mondje dat graag naar mij lacht. Op handen gedragen staat ze haar mannetje. Op handen gedragen prinsesje in huis. Ze is zo frank, vrij en blij, Maar soms ook truttig, eenkennig en keert het tij. Maar dat geeft niet.…