Alle inzendingen over monotone midden

wanneer HOUDEN VAN, houden van is geworden wanneer het einde van de dag geen warmte meer geeft niets meer dan een streepje een streepje in de tijd wanneer levensvreugd een monotone grijze mist is en hoop tot HOOP is gepromoveerd dan is HOOP leven geworden…

Zonder complexen dreunt die virtuoos, monotoon die ene toon die ene noot In HIFI Een blote si. Mercièèèèh!!!…

Neem nou bijvoorbeeld die tienduizend meter Met gaapverwekkend monotoon gezwoeg. Wat mij betreft gaat het nooit hard genoeg, Maar door de klapschaats gaat het nu wel beter. Het laatste evenwel laat onverlet Dat ik bij elke rit de wekker zet.…

De stilte overheerst mijn hartslag lijkt monotoon. Is af en toe van slag van immer wonderschoon.…

In de stilte tikt de dood, angstaanjagend monotoon; je wordt in slaap gesust. Dus, praat maar door. Zeg schreeuw bewust! Verstom het zwijgen Denk niet aan vertrekken maar laat mij m'n koffers pakken in alle rust.…

In zijn monotone eenzaamheid heeft hij een hondje bevrijd uit het asiel gehaald en ervoor betaald. Nu wordt hij bij elke thuiskomst beloond, elke keer als hij nu binnenkomt wordt hij begroet met kwispelende staart en sprekende ogen. Zijn eenzaamheid is vervlogen voortaan zijn al zijn eenzame monologen spraakzame dialogen.…

buitenshuis de winterwind sneeuwt monotoon slaan geborduurde ijsbloemen op het raam het ijskristal dat bijt op ingelijste achtergronden gevuld met licht nog tevergeefs bij het raam wacht mijn stoel op een plezierig voorjaar waar alle vogels wijselijk fluiten vogelvrij…

Met zijn woorden als kleuren, probeert hij zin te geven aan een anders saai en monotoon bestaan. Hij schildert een mozaïek op een doek dat anders, niet ingevuld, in een oneindigheid verdwijnt.…

geen weeklacht toen ze afdaalden naar het diepe water een litanie slechts van monotoon zacht geprevel een offerande aan de zwarte hemel water van de dood geen weeklacht in de wildernis toen bomen braken een ritueel slechts van buigend barsten naar het diepe water toen ze afdaalden naar de krochten van hun ziel…

Wij reden door de tunnel met de wagen En waren toch wel lichtelijk bevreesd En daarom was het eventjes groot feest Toen wij wat verderop het licht weer zagen. Het einde van de tunnel, meende ik, Maar niks, er stond een auto in de fik.…

Klokkenstem begeleidt lang en monotoon bedrukte zwijgen verdwaald herfstblad bedwarrelt traag het dode eiland witte bloem korte snik laatste groet langzaam verzinkt het houten schip in de aarden zee het leven herneemt z’n gang…

toen het licht veranderde en tijd bijna onzichtbaar schreeuwde het verweesde dier zijn weeklacht naar het onbekende golven omarmden hoopvol nog zichzelf ebden weg en verdwenen in een zee van verlatenheid waar de angst stierf en vanuit een onmeetbare leegte naderde de monotone galm van vergeten…

De maïsklonen klagen in de wind en balen van hun monotoon bestaan als lid van de “Colonne der stijve harken”.…

Hoe stiller, hoe nader het midden. Hoe nader het midden, hoe meer leven. Hoe meer leven, hoe sterker hart. Hoe sterker hart, hoe aardser. Hoe aardser, hoe verder van het midden. Hoe verder van het midden hoe duisterder. Hoe duisterder, hoe dichter bij de zon. Donker en licht, aarde en hemel is één.…

Regen tikt verlaagt de bloeddruk Vier ogen gulzig en nieuwsgierig Je bent nooit ver van waar ik lig En snaait de dekens met een ruk Regen tikt met monotoon plezier Ik kan dit nauwelijks geloven Geluk vecht duister komt nu boven Wij hebben het best prettig hier…

het oor lenen aan de monotone zang van branding.…

De midzomer- nachts-droom wordt een midzomer- dagdroom in het midden van de nacht, droom ik op 't midden van de dag. Dan droom ik dat een dagdroom er ook wezen mag.…

De randen deed-ie altijd weg: hij wou het midden houden. Dat deed-ie voor de veiligheid, ook in de auto, want hij zei: 'Als ik in 't midden rijd, dan raak ik nooit de kant.' Z'n tegenliggers weken uit, zodat ze hem net misten. Zo redden zij hun eigen huid en werden bermtoeristen.…

Gij zijt het midden maar van dit gedicht: Een zelfvolmaakt, goddelijk gaaf fragment, Maar in de tijd zonder begin of end Met al wat al-schoon door dit donker licht: Diep uit verledens sproke vreemd-bekend, Rijmend naar U, rijst mens- na mensgezicht; Vanwaar der toekomst meer luideloos ligt, Deint Uw echo met ver-eeuwig accent.…

De kracht om midden in het leven te staan. De kracht om je volledig persoonlijk te kunnen ontplooien. De kracht om als mens volledig jouw vleugels uit te slaan is een cadeau van geluk dat je alleen maar kan overkomen. Een groot geluk zonder vanzelfsprekendheid, dat glimlacht van geluk over een goed gebruikte tijd.…

midden in het bos, waar niemand mee lopen gaat - een hoopje pluimen…

Peep, peep, peep, - adem in - pomp - adem uit - peep, peep, peep, - adem in - pomp - adem uit - peep, peep, peep, - adem in - pomp - adem uit - De klanken van jouw sterven, Klonken nogal monotoon.…

Tranen over mijn wangen tranen van verdriet Durf ze te laten stromen niemand die ze ziet Tranen over mijn wangen om een hele lieve meid Haar ben ik nu echt verloren hoop dat het gevoel snel slijt Tranen uit mijn hart dat nog monotoon zacht klopt De bonzende opgewonden slag is sinds haar vertrek gestopt…

zielsbekwaam, in velden en toch wegen ontegenzeggelijk, ontboom ik wouden kleur ik mijn grisaille met getemperd licht op zoek naar landen om van te houden gesloten stiltegebieden klinken asynchroon, in weke lagen, in twee maten monotoon ik zoet mijn parallelle avonden met aspartaam ontken aanwezigheid aldus, concentrisch van…

Als de vogels weer keren terug naar laag land in het midden van meren zal men zingen in cirkels van ringen in midden een vuur en men zal dansen midden in de tijd in uur van waarheid betrouwbaarheid gerechtigheid en zorgen weg in tijden van licht en glorie zijn we een zucht in het tijdloos het zorgenloos leven.…

Schuin valt de zon langs de schaduw van de uitbouw op de drempel van het huis op de vrouw in de deur Wat heeft haar gelokt naar deze voorpost van het oude? waar geen pad meer is om er te komen waar geen hek is, geen grens waar alles open ligt, leeg zonder een begin van ergens heengaan De gordijnen kieren haar hemd valt open en…

gerst, boekweit en rogge Biodiversiteit uit een historische tijd Zelfvoorzienend in voorraad Het landschap als kameraad Bij de oogst van spelt Je stond versteld Granen met lange sprieten Aan het randje groeide bieten Landschappen waarin je kon geloven De teelt en al die korenschoven Wisselbouw beleefde je trouw Er was geen ruimte voor monotone…

Een monotone toon, voortdurend voortbordurend, gebaseerd op mijn gedachten. Het omhullende kille, als een vlies, een zacht membraan, om mij heen gestrengeld. Tastend, naar het bekende. Op het onbekende, stotend. Het einde onttrekt zich aan het zicht. De illusie, hardvochtig uiteengespat...…

dit keer lijkt de ochtend in thematiek verdwaald zoek de verschillen maar eens als die er nauwelijks zijn waarom vertoont ruimte nooit beweging en vertoont zij sporen van afwezigheid altijd monotoon alsof de ijsvlakte blijft liggen weinig grondtonen, gevangen in huiselijke kring hoewel sprake van volheid en naderende cirkelvorming…

Het duistert in mijn hart Verdwenen zijn alle dagen Monotoon rijgt de tijd zich aaneen Berustend zijn vele beelden Roerloos vouw ik mijn handen Ik leg me neer op mijn grafsteen Ik strooi een bloemenkrans op Mijn rouwende hart en kerf Stil de letters van mijn naam Een diepe stilte scheidt me Vochtig van de grijze grond Waar kan ik nog…