Alle inzendingen over naarstigheid

Elke dag worden duizenden mensen geboren Elke dag gaan duizenden mensen dood Elke dag vrijen duizenden met andere duizenden en moorden enkelingen duizenden uit Elke dag zoek ik naarstig naar mensen en ga met mijn kop door duizenden muren -------------------------------------------------- uit: 'Een haven voor alle woorden', 2012.…

het viel in reepjes schuifelde van uur tot uur stilletjes met de klok mee bleef haken aan mijn tenen bediende de klink van de deur liet mijn gage voor de toekomst zien in kunst alsook in onderwijzende woorden nu nog zoekt de zon me naarstig op warmt mijn kruimels houdt de deur nog op een kier maar het licht aan mijn voeten herken ik…

de wond wat schuin dwarsover heelt al goed, de restjes bloed zijn weggeveegd, de snede lijkt niet groter dan de breedte van mijn hand mijn verstand rangschikt naarstig wat mijn speurzin op zich neemt niets vreemds zo lijkt het, niets is blauw slechts deze vlugge ogen en dit bewustzijn ordent gauw hun waar gezicht dat is gewogen in de…

Met tomeloze energie Heb ik je gezocht, Mijn leven lang Uitgekeken naar ons Samenzijn waarin we Alle tijd uit het oog Verliezen, alleen nog Zicht hebben op elkaar - Met een verbeten trek Om mijn mond zoek ik je Maar vind je niet, Zie je niet, Want als ik naarstig Naar je op zoek ben Zie ik alleen Een zwart gat In mijn…

het zwanenmeer verhult in weerspiegeling naarstig nodig, het aasvisje dobberend vanaf de oeverkant wil ik inhaken in roofzuchtige kaken vangen, ik wil vangen niet oeverloos, eindeloos staren naar opwellende bellen in windgevorkte wateroppervlakkigheden strijdend in bestaan een dobber die moet onder gaan de vis die voor zijn leven strijdt…

jarenlang, naarstig op zoek naar… weet ik veel! er lag echt wel van alles maar niets was essentieel sinds ik gestopt ben met zoeken naar ik weet eigenlijk niet wat komt er plotseling zomaar van alles wat op mijn pad jarenlang, niets meer dan dat en… weet je wat? het is veel meer dan dat wat ik ooit had verwacht!…

Jozef ’t is geen nare droom die toestand van Maria is niet gewoon toch treft haar geen enk’ le blaam Het Kind dat zij draagt is in Gods naam haar enige Zoon Jezus die zij zal baren moet u ook in ‘t hart aanvaarden die taak heeft God u opgelegd naarstige timmerman toegewijde vader zo werd hij sint Jozef afgebeeld…

Jozef ’t is geen nare droom die toestand van Maria is niet gewoon toch treft haar geen enk’ le blaam Het Kind dat zij draagt is in Gods naam haar enige Zoon Jezus die zij zal baren moet u ook in ‘t hart aanvaarden die taak heeft God u opgelegd naarstige timmerman toegewijde vader zo werd hij sint Jozef afgebeeld…

aan het einde van niets moet het zicht zijn geboren zonder daglicht immers loopt men alleszins verloren naarstig, tot matig talmen uit nood, wederkerig wellicht of verblind door vurig aanschijn zo intens dat letters nagloeien de zee het duister oplicht eeuwig zou anders tijdloos zijn daarom vat ik niets te licht op Wie kan zich vertillen…

een witte zwaan alleen spreidt zo naarstig haar vleugels kleine rimpels vormen kringen dansen gelijkmatig op het stille water de avond valt nu langzaam het wordt een donkere nacht alleen sterren aan de hemel verlichten het spektakel de zwaan danst met haar schaduw een waterballet van pure klasse ontstaan in alle stilte ergens… aan een…

Mijn brein zoekt naarstig naar het hoe en waarom, in de trage, draaikolkende rivier van mijn gedachtestroom, waarin mijn flexibiliteit schijnt te zijn verdronken. Kalmte kan me redden, dus ontknoop ik de knoop in de hoop de vage herinnering alsnog opnieuw te activeren.…

En bij dit naarstig zoeken of er een zin bestaat zal, naast het ‘zeker weten’ van ja of nee, altijd de twijfel blijven, waardoor de geest in strijd verkeert totdat de doodsklok slaat.…

sta je daar in een raamloze kamer naarstig opzoek naar iets dat niet te vinden lijkt koortsachtig schuifelend ondanks benen van lood gaan handen op de tast naar een punt van herkenning in een ijl stukje licht is het silouet van net zichtbaar de weg erheen oogt onmogelijk als door klimop omsingeld baan je je een weg om te kunnen…

Lange haren verstrikt In de scherpe takken van De boom die buitenproportioneel Gegroeid is, bemest met pijn van De tijd die achter mij ligt; Zit met mijn hoofd alleen Nog in mijn verleden, mijn dagen Gevuld met gedachten aan Oud zeer dat mij is aangedaan - Leer er nu uit te ontsnappen, Het verleden achter mij te laten Ben naarstig…

Ik ben zo naarstig op zoek naar mijn bestemming, dat ik op mijn geboortegrond verdwaal. Ik verdedig mijn grond zo verbeten, dat hij te heet wordt onder mijn voeten en tot peilloze diepte vervalt. Het heeft lang genoeg geduurd terwijl het kind in mij ouder werd, mijn zoektocht naar vrijheid zonder remming die ik in giftige woorden vertaal.…

mijn warme wens is dat ik je vind in dit lichtblauw labyrint mijn rood gemoed schaamrood op de kaken doet me naarstig zoeken opgewonden passeer ik die blauw stralende lichtheid van jou sporen van een rein verleden ik ploeg door je gele afstandelijkheid heen struikel over je opgelegde paarse spiritualiteit tot ik je zie verschijnen…

Terwijl leeuwen en beren zich in onderling wantrouwen bezig houden met blokkades is zij naarstig op zoek naar een sterk edelhert om in vertrouwen te nemen uiteindelijk gezeten op de hertenrug komen de blokkades dichterbij beren grommen leeuwen likkebaarden maar met een grote sprong zweven ze over alles heen de relatieve vrijheid tegemoet…

Soms ben ik als een bezige bever die naarstig een burcht bouwt maar vaker ben ik als een spin en houd ik me in schokken dood.…

In de straten van morgen loop ik te dwalen, naarstig op zoek naar een stukje vandaag. Geheel zonder zorgen kijk ik uit kralen met happen uit m'n haar en een stuk in m'n kraag Verdoofd en geborgen proef ik van stalen van onbegrensd geluk waar genoeg verdrinkt in graag!…

Ik zag je in het grote ledikant Een teer schijnsel kroop voorzichtig binnen Gezonden licht van hemels tinne Halverwege de kamer gestrand In de fronsen van het beddengoed Zocht ik naarstig jouw gezicht Je scheen zo bleek en ook zo licht Doorschijnend haast, voorbij de gloed Dan plotser nog, het dagen van de zon Zeilen schaduwen door dromen…

Nu zijn wij vreugdenrijk, gelijk de bijen, Die naarstig honing garen op de hei, Of als de zangvogels, die zich verblijen, Nu alom weder heerst de bloeimaand Mei.…

Schreeuw niet tegen me Ik kan je niet verstaan Ik kan niet horen wat je zegt Als ik zo ben ontdaan Ik kan niet voelen waar het pijn doet Als jij me zo hard raakt Ik wil niet weten wat kapot gaat Als houden van het niet meer maakt Ga nu maar weg en hou het voor je Al dat gefoeter en getier Naarstig op zoek naar stilte En het was al die…

Dan Cupido wil met gonst mijn lust bedelven: Want vliedende voor haar, die om mij zucht, En volgende naarstig, die voor mij vlucht, Zo strompel ik rechtevoort over mij zelven.…

morgens aan te doen Hij stapte trots naar buiten in zijn blote boezeroen Hij pronkte trots op het gazon hij pronkte in de wei Begroette zelfs de kippen maar die reageerden niet zo blij Een schande is het sprak Catharine Het is grof riep kipje Wies Want een pauw zonder zijn kleuren vind ik alleen maar vies Zo kakelden alle kippen naarstig…

De kop, waarnaar hij naarstig zocht, lag verder, in een bocht. Hij zette hem weer op. Hij dacht: 'Het ging verkeerd, maar ik vervolg m'n pad te voet, slechts,' want hij had z'n lesje wel geleerd.…

Naarstig wordt naar middelen gezocht, Op zoek naar ontkenning en schijn. Zo aan het leven verknocht, vluchten voor waarheid en pijn. Geloven in het hoe en waarom Met zoveel onduidelijkheden en vragen. Je denkt ben ik nu zo stom Met een leven dat maar blijft plagen. Het zal wel ergens goed voor zijn, Dus ga je maar door.…

Een zotte wind blaast het voorjaar door de takken die naarstig bloesemen in een wazig rozerood Ik adem lenterig voel een lichte stuwing door mijn aderen Zou willen dansen maar hier op straat lijkt dat toch wel idioot Wat miezerregen smeedt echter snode plannen Geselt dikke hagelbollen in mijn oneindig blij gezicht Maar door zo’n opponent…

Hoe voort te gaan van twee die naast zichzelf bestaan, de grond splijt waar ze lopen, haastig,en is slechts een kleine stap van het omgewoelde pad, wat de ene is en de ander slechts mag hopen, naarstig zoekend zonder spijt, blijkt de afstand tussen hen niet ver, die zich in de soort herkend, verstoord de evolutie hun tred, wankelend…

in een sprakeloze tuin vervlecht ik ken geen schrift dat eenduidig is van taal en begrip en zonder verwarring louter van zwijgende symbolen, afgesproken zo lijkt het, als een vleesgeworden mysterie daglicht implodeert in het dwangbuis van herhaling zodra zwaluwen nerveus de hemel verzoeken en papieren dromen het zwijgen doorbreken naarstig…

Want toen de zwoele avond kwam, met pootje baden in de zee – het levende water dat zijn voeten waste, streelde, beminde - het deinende, meegaande lijf dat hem moeiteloos overhaalde, verleidde was hij al weer naarstig aan het zoeken naar de juiste woorden bij deze ervaring.…