Alle inzendingen over naarstigheid

het afschrikwekkende wezen gaat stil zijn eigen gang vleugellam geboeid sla ik zijn bewegingen die niets aan het toeval overlaten naarstig gade met vaste hand stopt de verschijning alle lichaamsgaten dicht de mond krijgt een prop watten in de neus tampons de ogen afgeplakt de oren tot de rand gevuld met een snel hard wordende substantie…

Nieuwsfeit: Uw dichter struinde het internet af, naarstig op zoek naar nieuwsfeiten over de commotie die de Mohammed-cartoons hebben teweeggebracht… en … Geert Wilders heeft die omstreden spotprentjes op zijn website geplaatst (Bron: internet…)...…

Door diegenen die het ‘weten,’ wordt de weg naarstig geleid. Zij denken het te zien, Maar verstand betekent blindheid. De welbekende weg door het gros bewandeld, leid naar het doolhof vol vragen onbehandeld. Het zal twijfel doen zaaien in het hoofd van menigeen, het zal de liefde doen vergeten op de lange weg erheen.…

naar binnen een blik open gezicht een wijle weet gevoel in het lijf gedachtenherinnering in zeer lange rust en een lome slaap plotsklaps wakker lachend wezen verfoeilijke waan een dromende zot donkere woeste tobberijen minne moeite zoekt naar troost schijnbaar het zijn en te postuleren onvermogend schril geschreeuw naarstig…

De glibberende meerkoet op het gladde ijs, de rijp die grassprietjes naaldwit uitvergroot De koperwiek die naarstig voedsel zoekt in bermen Ganzen op zoek naar open water passeren door de lucht in zwermen Schaatsers blazen warme ademwolken in snijdende winterwind, die wangen rood laat blossen De lage zonnestralen toveren kleuren in…

Er kruipen mieren op mijn borst, ik vraag me af wat is hun streven waarom dat naarstig jachtig leven van al dat peinzen krijg ik dorst. Er zit een jakhals in mijn hoofd wat wil dat beest wil toch graag ontsnappen en naar je lijf en leden happen gelukkig is hij nog verdoofd.…

Het aanbod ontstijgt aan de vraag nogal gauw Dus we hadden het kunnen voorzien Dat iemand een speelfilm vervaardigen zou Rond het leven van Gert en Hermien Het gat in een markt die geheel niet bestaat Wordt door menigeen naarstig gezocht Dus ook dit verhaal zou vanzelf vroeg of laat Aan een filmmaker worden verkocht De kerk, pillen, drank…

Zilveren rivieren houden zich op de vlakte doch houden in het blauwe schijnsel onopgemerkt de wacht, zoeken in luchtledigheid naarstig naar bovenaardse kenmerken, lenen zich als doorwrochte aderen bij uitstek voor onderkoeld aansterken, gaan loom voorbij aan boodschappen dagzomend achtergelaten of verborgen dagdromend aan het oog onttrokken.…

Zo naarstig als ik zoek Ik weet al hoe haar voorkomen is Dat heb ik ooit gelezen in een prachtig boek Hele bladzijden waren volgeschreven over jou Onbedoeld maar overtuigd veranderde ik de woorden Draaiend, hopend, dankbaar voor de geschreven letters Die mij toonden dat jij hier in mijn leven hoorde En elke nieuwe letter spelde mij je naam…

bevolking van het mooie ’s-Gravenhage mijn toekomstplannen vonden geen gehoor maar desondanks zet ik ze naarstig door want anders heeft uw stad geen kans van slagen jawel, we moeten aan wat bosjes zagen wat boompjes rooien voor een mooi kantoor de duinen ... ach ... wat stellen die nou voor gelooft u mij, u heeft straks niks te klagen mijn…

vogels uit hun nazomer vlucht Schuimkoppende golven beuken de kust Het ziedende water kent geen moment rust Boten worden op de kade gesmeten vernielzuchtig, compleet opengereten Slagregens slaan de oevers aan gort Hemelse toorn in volle kracht uitgestort Daken worden gelicht, bomen geveld door het voortrazend natuurgeweld Al wat leeft heeft naarstig…

met woedend strijdgekletter open poorten binnen en de vijand aan slaat zijn slag veegt ieder van de baan zijn trouwe dienaar volgt hem met trompetter ten aanval trekt hij moedig onverschrokken geharnast en gezeten op een vurig ros vijanden die niet vluchten zijn de klos heeft geen tijd te eten of jagen achter rokken de burger ziet hem naarstig…

Aan hun voet mierenhopen, naarstig op en neer gewemel in een sparrennaaldensprei. Een rosse pluimstaart steekt daar ver, de bosweg over naar een eikenstam gezwind en verdwijnt al zigzaggend in een kathedraal van lover, als gejaagd door de wind.…

Helaas, toen iemand volop zong en naarstig sprong: hij stiet, heel even maar zijn voet. ‘ Het spel was af.’ Hij trad de koord uit en hij zweeg. Het was heel naar. Hij sprong nooit meer in ’s levens koord en God draait onvermoeid die vreemde koord voor anderen voort, o, tussen wieg en graf.…

ligt slapend op een wolk In ieders ogen zie ik jouw gezicht Maar in het duister is er niets verlicht De vorst eist koude overal De mist zorgt onverbiddelijk voor mijn val Wanneer de regen eindelijk staakt En de zon voorzichtig ontwaakt Voel ik jouw warmte in mijn lijf Een wolk drijft weg De kou slaat haastig op de vlucht De mist trekt naarstig…

nu dat Gij mijne voortgang stut in 't naarstig onderzoeken Van nutte wetenschap, in wijsheidvolle boeken, Voor een leergierig oog zo rijkelijk bevat, Verstrekt gij mij een boek, waar uit te leren staat Het haast verlopen uur van mijn verganklijk leven; Een grondles, die een wijs en deugdzaam hart kan geven; Aan een aandachtig…

aangespoeld Uitgekotst door het woeste water Lichaam en geest totaal doorwoeld Word ik wakker met een kater Op een ver strand vol schelpen Uit balans door de koude kermis Lijkt niemand me te kunnen helpen Voel ik alleen maar droefenis Op zilt zand en in het duister Krabbel ik met moeite overeind Hou even stil terwijl ik luister En speur naarstig…

Granietgrimmige gezichten staren naar vuurvliegen van staal die levens doden naarstig bijeen gezochte moed stroomt door jagende bloedvaten en aders weggedoken achter summiere dekkingen op het avondplein der overwinningen.…

Toen duisternis mij in het hart gleed zong de nacht mij naarstig zijn lied De eenzaamheid voelde kil en wreed en in mijn hart schreide het verdriet Wijl ‘t stille mij de keel dichtkneep zat ‘t duister vol van met onbekend Van de nacht gloeide de wurggreep waaraan ’t verlaten mens nooit went Waar klokgeluid het stille verbrak restte mij…

ergens langs de waterkant tussen het hoge riet kun je vredig wegdromen helemaal in het niets ik sluit gewoon mijn ogen en voel aan mijn gezicht de zachte helende warmte van een vroege lentezon ik luister naar het lied van een naarstige leeuwerik die volop druk bezig is met het bouwen van een nest ik laat me even meenemen met de richting…

erbarmen waarmee mijn brein is gevuld het rolgordijn halfstok gestreken markeert het duister zoals zij het had bedoeld, ze schermt me af voor de vernedering van de komende nacht die als een schuifelende sopraan mij de valsheid van het leven telkens ten gehore brengt is het een voorbode om het sterven te verrijken met het lijden dat naarstig…

Zwalkend op het pad der weemoed spreekt de taal zijn stille tocht Een plaggenhut markeert verlatenheid wanneer koude mijn ogen blind traant De windhoos blaast een boomkruin kaal lenig dansend herfstig sjansend wat meteen de adem stokt En waar mijn geest de winter wacht waarin ik jou zo naarstig zoek met handen blauw gevroren draagt…

Wat rest het tot zonnekoestering en zweminrichting geneigde wezen sans doute in jou ja vluchten kan niet meer anders dan een naarstig pogen haar ziel kundig te verheffen te beuzen te pimpen en te kneffen door mijn column te lezen Over la Grande Haute Culture prisonnerie in genadehokken Paul Verlaine's voorlopersrol aux pays-bas onze platte…

als geest dool ik halsoverkop op zoek, op zoek naar jou zwevend door lange gangen prachtige trappenhuizen ongeduldig naar omhoog naarstig wil ik je voelen nog één keer zien zweef ik over zolderkamers speur ik door schoenendozen maar al ik zie, geen foto's je lijkt verdwenen vlieg door het dakraam naar buiten in de volgspot van…

Zonnestralen dansten haar door ‘t haar lentekriebels zochten naarstig haar hart Evenwel maar nauwelijks verstaanbaar fluisterde ze woorden in ‘t diepe zwart Lentegeuren, ze prikkelden haar neus als verstoord reageerde ze wat verward Hij had haar net geplaatst voor de keus door zijn brief met woorden in ’t zwart Voorjaarsbriesjes speelden…

droomt in de knop der minne een hartenklop haar bloesem bloot zeer wulps in den beginne Was Eva Adams rechterhand verbannen ver van schoonheid regelrecht naar niemandsland waar niets nog op een god lijkt Ik poog het leven aan te gaan met ’t engelenlicht in ogen maar als de sluier zicht ontneemt wordt het blinde hart bedrogen O, naarstig…

herijkingsmechanica affreus nefarieuze neuzelarij en kleine zwarte balletjes maar geen pingpongtafel, edoch klossende ossen hunner harige staarten dobberen statig gestaag door de straat van Gazpacho hartig gegarneerde quiche van artisjokken dromerig zo romig werd het dessert elk een kelk dromedariskarnemelk dan, vooraleerst nog met ferme tred doch alras naarstig…

is er bij het menselijk programmeren ergens een fout in de broncodes gemaakt is het systeem door een hacker gehackt heeft de beveiligingssoftware gefaald zijn de veiligheidsdiensten al naarstig op zoek naar de dader vragen vragen (eerst mijn laptop aan de lader) wanneer het vroeger penibel werd bad men het onze vader ging ter kerke savoureerde…

Toen keek ik stiekem naar je handen, je nagels schoon en hoe ze scanden naarstig, vlot en amicaal doorheen mijn ganse avondmaal Ik dacht, hoe zou je heten ? op je schortje las ik N. De Graen en dat ik graag zou willen weten waarvoor die N dan wel mag staan.…

Geluk in alles hoop ik te geven, wat je zo lang al naarstig zoekt. Wacht niet langer, durf te leven, met mij waar je ook bent of wat je doet. Als we samen zijn, wat voel je ? diep van binnen in jouw hart Is dat liefde en beminnen, of nog steeds dat bangelijk hart ?…