Netgedichten

netgedicht (nr. 17.290):

Vol ontzag

Inktzwarte wolken
breken het blauw uit de lucht
De doldrieste wind jaagt
vogels uit hun nazomer vlucht
Schuimkoppende golven beuken de kust
Het ziedende water kent geen moment rust
Boten worden op de kade gesmeten
vernielzuchtig, compleet opengereten
Slagregens slaan de oevers aan gort
Hemelse toorn in volle kracht uitgestort
Daken worden gelicht, bomen geveld
door het voortrazend natuurgeweld
Al wat leeft heeft naarstig dekking gezocht
om te ontkomen aan zijn moordende tocht
Na de storm, een grote ravage, alles vernield
heb ik toch heel even, vol ontzag voor Hem geknield.