Netgedichten

netgedicht (nr. 64.090):

ik luister

de met klassiek geëtaleerde klanken
tonen mij het beeld van waanzin
die ik met liefde draag in het exotisch
erbarmen waarmee mijn brein is gevuld

het rolgordijn halfstok gestreken markeert
het duister zoals zij het had bedoeld, ze schermt
me af voor de vernedering van de komende nacht
die als een schuifelende sopraan mij de

valsheid van het leven telkens ten gehore brengt

is het een voorbode om het sterven te
verrijken met het lijden dat naarstig mijn
kalmte ontdoet van de bewustwording
die ik eens in mezelf had waargenomen

ergens weet ik dat ook deze belijdenis
door het komend licht zich ontdoet van
de degens die scherpzinnig mijn stigma's
ontbloten door het gemis dat ik ontwijk

door mijn taal te poseren als kwijting
van het besef dat de tijd geen pauzes kent