Alle inzendingen over neige

ik zag hun lach oplichtende hoop in de ogen maar ook het weifelachtig onrustig gedrag van de treuzelkeuze in wikken en wegen komen ze alle tegenstellingen steeds weer tegen zij neigen naar maar met veel misbaar keren zij op de schreden terug zij willen winnen hebben uitslagen binnen maar diep in hun hart wacht de teleurstelling…

Wat deed ons wederom ontwaken, liet naar stilte neigen, zal ook de adventtijd ons doorlopend weer doen zwijgen.…

Nu, in dit schaduwloze licht, Laat uw gezicht Glimlachend naar mij neigen. En glanzend zullen overweer Mijn ogen naar uw ogen teer, Uw ogen naar mij neigen. Wij weten dit verkoren uur Van tijd noch duur. Mond langt naar zoete monde. Daar is geen eind en geen begin, Er is alleen verzinken in Verrukken stond aan stonde.…

Uit eerbied voor uw schrijven reageer ik niet uit al uw woorden voel ik stilte al zou ik er toe neigen de minste liefde voel ik niet uit al uw wonden stroomt inkt naar de rivier van nieuwe woorden zo zwart als uw geest ben ik in uw stilte geweest zo duister als de nacht voel ik uw onmacht in de woordwonden van uw tedere ziel…

fonteinen rijgen de nacht aan elkaar tuinen neigen uren verglijden palmen wuiven dadels rijpen ogen beklijven nu stilte wijden aardig luisteren het water horen welgevallig zijn niet slapen gaan tussen sterren staan de maan inlijven elkaar omarmen onsterfelijk blijven…

waar het licht zich terugtrekt in de schemer van dat koele woud oud door tijd, maar jong door nieuwe twijgen en het neigen van haar eigen kwetsbaarheid het trillend gras vol blauwe klokjes sluipt een wijle tot aan niets dan duister, zondermeer vergeten door de luister van dit uur aan de kant een oude fiets, een waterfles en ramen…

tijd beweegt zich met ontelbaar mooie momenten naar eeuwigdurende verwerkelijking heb ik beseft toen ik tot de ochtend ben blijven kijken naar vol liefde trillende sterren om dan met obsessie toe te neigen naar het dansend licht dat zich in ochtend rood naar boven drift met kloppend hart sneller dan gedacht tot bloei kon komen…

stenen zouden kunnen weten ook al zijn ze nog zo koud stenen zullen nooit vergeten ook al zijn ze al miljoenen jaren oud stenen hebben werelden rond gezworven en verbazen zich over wat ervan is geworden stenen zullen niets vertellen houden geheimen in zich verborgen dat durf ik zondermeer te stellen stenen neigen misschien…

Als je goed kijkt zie je nog het felle rood zachtjes neigen naar roze en het helderste geel - als de zon achter bewolking - soms even oplichten lang niet zo fel. Het leven biedt haar eigen bescherming tegen passie - zoals wij schilderijen in de schaduw hangen.…

Je moet niet aan leiden lijden Soms de meiden mijden Aandacht aan de weiden wijden Zoals ze van alle zijden zeiden Je moet niet naar nijgen neigen Soms een steiger bestijgen De pijlers goed kunnen peilen Langs de zijlen kunnen zeilen Je moet geen vijlen veilen Soms je vermeien vermijden niet tijdens de reien rijden iemand die vleit nooit…

het valt maar met de tederheid van zacht vallend blad langzaam bleekt het land tot het wit ziet…

Woorden die soms alleen In eiwitkabels aanwezig zijn, Anderhalf kilo doorsnee gewicht, Druk met elkaar converserend Zodat er wel veel naar voren, Maar nog niet zo zeer Naar buiten komt - Gedachtenkronkels komen Talloos voorbij, probeer ze Een stem te geven, laat ze Voorzichtig naar buiten neigen, Maar in mijn verzen valt op…

met een blik van herkenning en nog eens ik weet het niet zeker de leeftijd presenteert de rekening dat maakt mij ook weker en heb meer oog voor iedere mens toch was er een ontmoeting, zo een dichter eigen, ik verbeeld me dan dat jij het bent als ik naar de zon wil neigen ik draai maar een sjekkie om hopelijk nog verder in een dagdroom…

Zij zoekt dagelijks ouwe koeien haalt haar gram niet meer per ons laat elke maand verzen loeien verstopt zich graag in dansend dons zwijgt nooit over het verleden haalt de hekel uit het stof wil privacy met voeten treden verbergt nagels in haar mof wanneer zal zij eindelijk zwijgen over al het leed haar aangedaan zal zij dan terstond neigen…

woorden die naar stilte neigen stuiten op botsend binnenzwijgen het mag van geen naam weten schielijk, op de drempel van een soort vergeten dagen lijken geteld maken van dood gewag ordeloos gevangen in bedekt zelfbeklag raamloze gevels met plaatsvervangend gat als lamento in leemte enkelvoudig vervat gevlucht naar de nacht nu…

Kan het zo eenvoudig als het voedend delen van innige sappen, die samen tot 'ons' ombuigen als dansende twijgen die in de nacht naar de dageraad neigen tot volle knoppen bevrucht en in bloesems ontwaken tot we ons een weg naar binnen beminnen om bezweet en uitgeput ineengestrengeld in te slapen. Ja, kan het zo eenvoudig zijn?…

Ik strek mij, tot de verbeelding Waar ik tot spreek, hoek Voor hoek, en oppervlakte, Voor oppervlakte, ook neig ik, Struikel ik, bid ik zonder ophouden, Door Hem die mij kracht geeft.…

noorderlicht valt buiïg je hand penseelt rumoerig haar lucht Winden neigen toch naar luwte dwarrelen een zucht het mes schuift scherprechterlijk langs kleur wolken breken zacht in olie dampen verdrijven nevelend hun geur tijd om je palet en zin te keuren er moet nog veel gebeuren met het licht dat de zon voor…

je raakt mijn huid de wind waait rimpelend je warmte fluistert zomer in geluid je maakt kringen zichtbaar achter moegesloten ogen vibrerend geel danst hemel tot geheel randen neigen rood van het verbranden buitencirkels zijn aan het ontvlammen in een vage pijn je smelt een gat in mijn gedachten ik laat je gaan met open ogen…

Als een rivier zonder eind stroomt de massa door Met het hoofd naar beneden gaan we ervoor Veel te veel gepraat over nutteloze dingen We vergeten te leven, we denken in kringen We denken veel te veel, te moeilijk en te wenselijk We denken om te denken, misschien wel menselijk Ik neig vaak naar het onmenselijke, de zonnige kant Ik wil gewoon…

Streef naar een minzaam vergelijk laat het slot weerklinken en stijg neem je schaduw op voer het naar de hoogste top en neig dan naar opzij achterom een kwartdraai rond het vlak dan af maak de strop goed strak trek de draad snel na loop ook langs de flank en sta verstomd van het zicht ontdaan van je plicht Zweef moeizaam…

Het binnenoor doet me stil neigen Richting de grond onder de voet Die in m'n mond was blijven steken Zodat ik eventjes zou zwijgen Waarna ik weer wat lucht kon krijgen En fluisteren wat ik nog zeggen moet Met een lief woordje dat precies voldoet Aan wat we dagelijks bespreken In de verhalen die ooit dromen leken Over bestemming van de vijgen…

waar ik voorheen nooit ben verbleven de lucht om hem heen is nog steeds lucht, al duizenden malen ingeademd is het omdat ik er nog niet was en is de tijd meegegroeid in zijn vest van hout zal de boom mij herkennen, ook al is hij bladerloos en de enige in het bos gelijk de majesteit zonder hof is het maaiveld onveranderd vezelrijk neig…

dat ik thans een herinnering draag waarop ik teer; een dunne laag zo licht als een veer maar wel met een gouden rand; handjes vol geluk wil voor even gedragen worden in geborgen gedachten die zichzelf zalig aaneenrijgen en niet op uitstel willen wachten immers vaak als de naderende nacht verdreven is kan gevoel naar dagdromen neigen…

altijd hetzelfde liedje de belichaming van leegte zoals ondergaande zon aan de randen van sneeuwval met van die roze luchten die neigen naar okerkleurig ons werd verzocht vertrouwelijk te houden niet te zingen tijdens de hoogmis want stel je voor het scherm op zwart cyberaanval, een refrein, couplet ik liep weer in een hinderlaag…

Meelevend neigen zij, de narcissen.…

, uithijgend klam en nauwelijks gekleed nog wegvloeiend naar nachtkoelte waarin het trillen boven akkers en velden wegsterft de leeuweriken wegvleugelen een maan aanzwelt dralende slaap zich schuchter aandient In die sluipende schemering verschijnt ze, sluimerend zonder uithalen of grootse gebaren spreekt fluisterend woorden die tot neigen…

schrale woorden vallen geruis en hulpeloos tussen kust en strand wachten op het ochtendlicht als korrels zand dan gebeurt het wonder aangeraakt door dageraad en tederheid zingen vroege vogels verdelen uren in gedachten en dromen van breekbare mensenogen en lotsverbonden kwetsbaarheid dromen neigen plots tot werkelijkheid je plukt het…

Ik stap naar voren en jij je draait je weg van mij zet je heup in mijn zijde zakt iets door je knieën Even zijn we met zijn drieën De man die stond, de vrouw die een man gooide Hij ligt nu op de grond heeft zijn nek gebroken trilt nog wat na op de mat Jij biedt een hand aan trekt mij omhoog, buigt en ik neig mijn hoofd Jij doet een…

De eenzaamheid die alles dekt, de sluier van het zwijgen, het naar de avond neigen, een laatste antwoord krijgen als alles is vervuld.…