Alle inzendingen over nieuw kleed

Slijten moet het Zeggen ze Tot op de draad Tot op het hout Met kleurige verf Bedek ik daarna De kale planken En spreid er een nieuw kleed op.…

vlinderbezoek Zacht strijkt zij langs de rand der baar, haar warme kleurenpracht ontvouwend alsof ze wenkt treur niet om haar het nieuwe kleed dat haar omhult het is uit Liefde slechts geweven…

Knoppen openen geruisloos, de wereld krijgt een nieuw kleed. De Schepper zelf blijft onzichtbaar. Gefilterd licht door bomen, ruisen van blad. Gedragen door de wind, klinkt er een lied, Ik heb je lief.…

zonder het uit te spreken had ze het zichzelf beloofd ze zou niet meer omkijken naar wijzende vingers ze zou niet meer luisteren naar honende tongen naar pijpen zou ze niet nee nooit meer dansen ze trok het kleed van schuld en boete uit naakt sprong ze in de golven liet zich drijven zeesterren sponnen een nieuw kleed om te dragen…

de lente lacht breed de eik straalt verlangen een frisgroen nieuw kleed die zijn oud wil vervangen. de winter is vertrokken en de zon komt eraan laat bloeien verse knoppen de natuur laat maar begaan. een boom wordt herboren zo stoer en zo brutaal was enkel zijn kledij verloren na een jaar van pracht en praal!…

In een veelkleurig maar raadselachtig kleed. Een gobelin van onvoorstelbare schoonheid doorboord door kogels van onpeilbaar leed.…

Ze kleedde zich uit, onbezorgd of ze iets zou -- willen verbergen.…

De zon glinstert kristallen in een wit kleed ze vormen een ander beeld over de vertrouwde contouren een nieuwe jas vlak voor de lente voetstappen knisperen en mijn adem dampt toch nog winter in ons kikkerland!…

Kom, laten we een prachtig spel gaan spelen, de grote klus is eindelijk geklaard, er valt het een en ander te verdelen, dat ene kleed is echt de moeite waard, dat moeten we niet zomaar gaan verscheuren, we dobbelen en zien wel wie er wint, wie nooit eens moedig waagt zal altijd treuren, we spreken af: wie 't hoogste gooit begint, -------…

Achter, bij de keukentafel leunt zij op gedachten terwijl de koffie pruttelt raken foto’s momenten ooit zo dierbaar doch verloren in lang geleden jaren van zwartwit tot kleur hoekjes rommelig omgekruld wordt haar leven heel langzaam een beeld in gerimpelde handen het rode kleed, tot de draad versleten vangt de tijd op maar zwijgt…

Ik weef voor jou een kleed van gevallen tranen blonde kinderlokken en duizenden kusjes Ik maak een troostkleed vol liefde voor verdrietige dagen in zachte opbeurende kleuren warm en veilig Een schuilplaats voor de wereld waar ik altijd bij je ben ook als mijn armen er niet meer zijn…

Het nieuwe jaar ben ik met frisse moed En optimisme tegemoet getreden. Ik ging naar zee, begon me uit te kleden En sprong het water in, dat deed me goed. Toch bleek al gauw het leven onvolkomen, Want ook de beurs heeft weer een duik genomen.…

De dag zingt zich een vogeltje vlinders zoeken buikgeluiden een wind uit het zuiden legt eieren in een nest je bent niet ver van de boom gevallen uiterlijk onbewogen kleed jij je uit in nieuwe tulpen, bloemenvazen alles wijst zich een weg naar jouw fluit.…

ik verborg mijn gelaat hoorde geen nieuws over je, zo vergingen dagen en nachten en je zit nog in mijn gedachten, in mijn geest de roos verwelkte en ik riep naar de maan tooide me toen in mijn mooiste kleed en was voor een nieuw seizoen gereed en al woon je ergens - diep verstopt - nu in mijn geest… ik deed alsof je er nooit was geweest…

Leed is het kleed Dat ziel niet aflegt vóor zij het versleet, Een kleed met 't slapengaan niet uit te trekken. En al uw warmgevoerde pracht Van heerlijkheid haar toegedacht Reikt niet het te overschaadwen of te dekken...   Toch, nachtegaal, zing voort! Geluk is 't éne woord Dat haar slaapwandlend hart vermag te raken...…

Zo ga jij langs Je nieuw gekregen Dag, met de dood In de hand van Je soortgenoten Die zojuist het Leven verloren, ben jij Vandaag opnieuw geboren, In een prachtig kleed gehuld Van rood met witte stippen Toon jij je aan 's Heren wegen Als toonbeeld van schoonheid Met eindeloos geduld…

stil en sereen en trekt de nacht haar zwarte kleed over de aarde heen alle glans en gloed verdwijnt dan sluiten we de wereld buiten en keren ons naar binnen dromend de nacht voorbij in een nieuwe morgen die vanzelf gaat beginnen en de zon weer schijnt voor jou en voor mij…

gordijnen rafelen in het duister in het licht zie ik jouw gezicht een landschap dat ik op mijn duim ken ik ontdenk iets nieuws de weerkaatsing van de maan belicht de wol op het kleed je bent niet naakt als een slak je hebt de vacht van een wolf ik wil het paradijselijke landschap zien het is een bedrog je witte tanden hebben mijn hart…

Zorge, zorge, weef het kleed dat de dagen spinnen. Eerst het leed, en dan het kleed. Ach een kleed van linnen. Zie, de nacht is zwoel en zwart. Sluit mijn ogen, zorge, Eerst uw ogen, dan uw hart... Heeft mijn hart geen morgen?…

je koos voor wit in nieuw beginnen je huid was bruin ogen zacht van binnen lente kleedde je prilgroen en geel je groeide, bloeide naar genezend heel nu zomer je ziet vruchten rijpen een mooie herfst zal de oogst doen blijven we zullen winteren met elkaar, wit heeft de basis neergelegd om elk seizoen te delen als een paar…

ik zat graag in vaders’ stoel uit het kleed geklommen had ik de gehele kamer aan mijn voeten liggen een reis naar het onbereikbare vanaf grote hoogte denken als ik later groot ben ga ik meubels verplaatsen het vervaagt heb ik gemerkt het kleed werd mij te klein behang verkleurde traag en alles bleef geruisloos staan éénmaal heb ik…

Boven de bergen zijn de wateren diep en zwart als het kleed van eucalypta die zich vasthoud aan de heksenbezem op de vlucht haast ze zich weg voor de donder en het brullen van de leeuw vloeien bronnen naar beken midden in de bergen lessen wilde ezels hun dorst nachtegalen zingen in bomen…

Ik kleed mijn verhaal wat aan, dat beschermt me en -- het staat me mooier.…

aan je frêle lijf, rondom zijn bladeren geplakt zij hechten aan de huid het is vel dat pakt of van binnenuit jouw geur die snuift of de wind zomaar van zelve en woordeloos in jouw richting wuift om je borsten te kleden met gevallen groen of een kleur aanbiedt al verder dan rood dat je lippen doet krullen wachtend op een stille zoen…

zag de ogen samensmelten in een blik die aansprak mij te helpen alle kleuren zijn geweest het was hun geest die overbrugde wat onneembaar leek dimensies gaf aan wat begraven lag geen leven had gekend bij geboorte al was dood gewenst kleedde schaduw aan met opgestane licht bracht zicht op dagelijks bestaan ik ben herrezen om…

je bent een goed acteur in je ogen spiegelt leven je gebaren zijn heel groot van koningin tot goot je lijkt je ziel te geven je maakt je op met zorgen van een ander kleed je aan met jeugd je haar wordt minder maar het spelen blijft je grootste vreugd de zwier waarmee je danst verzacht de hardheid van de dagen de lach waarin jij je…

ik heb daar gestaan mijn drietand slechts aan heb turken en grieken verwezen voelde hoe kiezel en zand mijn rots en het bosporusstrand in eeuwen had aangevreten kleedde me strak in wit en wat zwart naar de nieuwmodische tijden maar jij trok de knopen eraf scheurde mijn hemd in verleiden wiste de tijd voor ons beiden zie je nu staan…

Kom, en kleed je uit, ik heb je even nodig – zo houd ik van mij.…

in het zweten van de huid want donker zag geen warme tranen liet schreeuwen slechts als passie zien zachte handen openden de ramen voor een nieuwe liefde heel misschien…

in laagjes lucht verpak jij emoties die ieder in een eigen kleur uitkristalliseren jij bent geen toverbal maar kent wel de magie van onderscheid en harmonie in het ton sûr ton van menselijke degelijkheid het fluïdum geeft zachtheid in een huidreactie die lijkt op lenteraken met zon en regen om voorjaar meer vruchtbaarheid…