Alle inzendingen over nochtans

ik ben een wolf onder de wolven buil bronstig mee in 't koor niets menselijks is me vreemd ik schuw geen platitudes ik hou nochtans van al wat onbereikbaar is, van duistere symbolen tot lichtende sterren helaas ik ben de man die naar de zon wil lopen maar vastzit op het kleverig asfalt: de hunker zelf houdt me gevangen.…

het wijdse en ongrijpbare zo de schepping is ben ik ook aanraakbaar met handen maar dan zo gering van lijf zo ben ik ook ja, de voeten geaard maar de geest onpeilbaar diep ze kan nochtans leeg zijn of gestuurd worden door een bovennatuurlijk brein ik voel leven op weg naar de dood zie de zon in mist ervaar ijs in…

In nostalgisch verre dromen vervaagt nimmer jouw gezicht weemoed heeft 'het zwart' verdreven herinneringen zacht meegenomen de slechte langzaam uitgewist wrok stilaan in tederheid gevangen nochtans wreed met machteloosheid saamgevoegd desondanks geworteld in verstild verlangen naar wat eens was maar nu niet meer bereikbaar is...…

Nochtans heb ik geen mens gebeten.. ik mis daarvoor de energie of 'k ben het simpelweg vergeten, ik ben een beer in lethargie. Als ik dan toch mijn hol verlaat omdat ik wilde honing ruik dan is't geheid voor mij te.laat dan sterf ik in een berenfuik. ?…

Nochtans ben ik reeds Aan gene zijde op zoek geweest Wakend voor het Beest Nimmer de Geest te moede Mocht Het Zwaard die drift verhoeden! Geen razernij weerhoudt ‘t Goede Maar jij en ik en ik en jij - de liefde hunkerend voorbij - Leggen bezwangerd af: De Monnikspij En luide weerklinkt: En gij dan… en gij?…

uit gelijkenis gehouwen, zo dagelijks als brood slechts in onvoltooid te onderscheiden toen en nu, dubbelsterren, de sleet van vele dagen het onaangeroerde voegt zich naar het late middaguur de stilte is hardhorend en de tijd in verlenging nochtans het onafwendbare een stukje dichterbij in dagen erna, randen van slaap, ontkennen…

Nochtans komt er ooit een tijd dat zij hun gewicht in goud aan ons leven mogen geven. Tegenslag behoort bij de levensdag. Niet elke roos is geschikt voor een eindkranszege. Toch wie doorplukt met fantasie plukt zijn zegen naar het zware wegen.…

het komt wel voor wat vaker dan voorheen dat ik uit de tijd geraak en in iets anders overvloei zeker ik ben dan genoeg heb binding met het al om me heen het lijkt of ik uit een spoed ontwaak de aarde draait niet meer maar ik vertoef nochtans in een surplace als een lichte veer, heen en weer, totdat ik vaak ongewild, voor even…

rimpels op het water nochtans is het windstil geritsel in de struiken reeds in de maand april want een koppel wilde eenden peddelen vroom en vrij plonzen in de vijver ze maken elkander blij een woerd met groene kop zwemt naarstig rond zijn wijfje zo maakt hij haar het hof en ja …zij vindt dat tof!…

Nochtans zit daar op haar gemak zo'n bontgekleurd koolmeesje op een witgerijpte tak. Zo'n wondertje van de natuur. Zingt kou kleumend haar ochtendpartituur. Dit maakt het leven wel heel bijzonder. Niet zonder dit bontgekleurde tedere wereld wonder.…

Verwarrend, denk je dan, dat zoiets toch bestaat, ik nochtans geen tuinman, heb hierbij geen baat. Mijn plantenspuit in de hand, ga ik ze allen te lijf, de distel en paardebloem, de netel die zo brandt, het staat buiten kijf, het onkruid is verdoemd.…

het is onjuist dacht ik zomaar dat jij je verveelde in het samenzijn dat we nochtans deelden niet dat we veel woorden scoorden of dat de bewegende beelden uit de kast der verstrooiing ons op de bank afleidend doorboorden we zaten gewoon te voelen zonder te raken kijkend naar wat zwijgend werd gezegd wel had alles met ons te…

En nochtans haar knalgele bloemen bloeiden en bloeiden en bloeiden! Hoe dom van mij Miss Brassica te willen kerkeren in acht letters. NOOIT, NOOIT OF TE NOOIT ZEG IK NOG KOOLZAAD tegen zo'n ongekende schoonheid.…

Nochtans kwamen de dagen grauw in getale, zonder schroom..…

Hem Luisterend in de stilte Wanhoop, er komt niets Smeekt om een teken Haar geloof is eenzaam Niemand die het ziet Het huist in het wezen Niet in religie Het lijntje altijd open Veelal onderhavig aan ruis Door de dingen des levens Niet goed afgestemd Sprankjes zoekt zij Lichtpuntjes in de moeilijke tijd Zodat haar innerlijk vuur Nochtans…

Heerlijk is nochtans die eerste kou, haar donkere plek in vreemde straten. François! Moet je eens proberen: één oor sluiten. Als ik het doe, dan hoor ik jou, rank als in die Bachpartita terug de winterprelude in c spelen, ebbend in mijn kale lanen, nergens.…

de pink glijdt schoorvoetend nochtans gaande over een niet gekende weg mijn innerlijke stem vult het komend niets en ik, ja ik ben het die die dobber uit de stroming dreg en deze schraap langs de wachtende vezels, een voor een in een taal, veel later dan t’oude Diets maar wel degelijk vermaagschapt en met veel daaruit te…

nochtans drukt morgen nog wat zwaar wat zoveel betekent.. uitkijken voor gevaar! we doen voorzichtig aan, samen dobberen, jij en ik.. dicht bij elkaar morgen weer?…

het past bij jou de opgelegde stenen, als blad en aarde, tussen alles wat de tijd verbeeldt winter steelt de mooiste bloemen maar hoe ik jou nochtans zal noemen in een klank die niet verveelt ik weet het en ik weet het niet ik laaf me aan jouw lach dag, dag.. jouw kleine hand wuift helder in de morgen, als de zon met dauwgras…

ruwe handen vegen over glad vergeten eelt in steeds overdreven krampachtige bewegingen hij en zij zwegen omdat elk woord verveelt dat d’reeds uitgeschreven dichter wil bedwingen ongehoorde zuchten schuren over zachte huid daar waar ongewenste lust zich openbaarde ongeboren vruchten geven nochtans geen geluid als haar hartstocht…

Gij bodemloze stad waar zotten ooit putten sloegen tussen rottende palen waar nochtans steeds de bink stak met zorg nooit 't lijntje brak wie was 't die vergat dat uwe appelen in zilveren schalen slechts de bange vraag stutten zult gij de Kaap nog halen…

Zij jaagt alle dagen met beide armen wijd en vangt bijna achteloos meerdere levens verspreid waar nachten woest spelen met een zoekende zesde duivel is haar gezichtje nochtans zacht bijzonder wanneer zij lacht soms aait ze haar hond maar onverlicht verlaten geeft zij weer gehoor aan nog een laatste geest…

Rijk hart, in 't eeuwig keren der getijden Eenzaam wellicht, maar wonderlijk gerijpt, Dat, lijdend al wat Leven géeft te lijden, Nochtans zijn grootheid, in geluk, begrijpt.…

De vrije vlucht duurt nochtans maar even, want in luwte geleid door kalme hand dalen zij als stof van zwangere wolken neer. Zij kruipen voort als eeuwig stuifzand maar keren nooit naar ijle luchten weer.…

grootste schande Het is bijkans 't echec der politiek En toch - ik zeg het heel diplomatiek - Geen watersnood lei deze club aan banden Orkanen troffen als nog nooit tevoren Het bolwerk van de witteboordenkliek 't Hield in de tang het toeslagenschandaal Gevangene in een ivoren toren Ging over lijken, een en andermaal Doch compensatie bleef nochtans…

Zend mij een paar ansichten en het bewijs Van die turelurosso, nochtans "Goede reis!"…

Sterker nog Dan ik ooit was Ben ik nochtans geworden Geen nederlaag Wordt meer geleden ’k Neem zelfs De hoogste horden Geen leed wordt mij Meer aangedaan Geen mens Doet mij nog pijn De plagen van voorheen Zullen voor een ander zijn Die ander zal dan eens ervaren Wat mij zo vaak is aangedaan Mijn kracht van nu Niet te verklaren Maar…

nog ver van onbewust wiegend in een zon en toch in alle overgave de vruchtbare donkerte kust jij die is en steeds verder wordt geeft aan verbeelding een pure kracht al heet het nog kort, voor je schepping, ongekend voor mij, is al aan je gedacht en dragen woorden de trilling van je bestaan alleen de verte nochtans…

Vat vol tegenstrijdigheden Ben ik, kolkend van Vrede en woede die Tegelijkertijd ongrijpbaar Zijn - het goede heb ik Voor met ieder mensenkind Maar sta ook hatelijk Tegenover hem als ik Omzie naar zijn hopeloos Menselijk tekort en ik Hem zijn wandaden Vergelden wil - Val ik terug op het Geweten waarin mijn Ziel nochtans…

Mijn stamina werkt nochtans wonderwel Nooit was 't een femme fatale die mij mocht pleasen Maar engelen uit wie ik zelf kon kiezen…