Alle inzendingen over noordenwind

De noordenwind klopt op de deur van haar geweten dat het tijd is, ja tijd om te vergeten. Tijd om ongeplukte bloemen aan het licht te rijgen, tijd om ruimte langzaam vol te schrijven. De stilte in de regenton na regen schijnt de zon alsof ze zomaar kon bewegen als het schrijvertje zo vlug dromerige kringen heen en terug.…

Naakt in prikkeldraad hangen, met stukgebeten vlees, in een ijzige Noordenwind, totdat je geen adem meer vindt en de noodkreet smoort in een dichtgevroren keel.…

dagen nog te gaan je hoeft niet te zien dat ik ween of dat je de lucht met lood vermengt mijn ogen zwaar van grassen en algen waren ooit de bron van vruchtbaarheid en nu, door wanhoop weggedreven neergehaald tot aan de zee, zo oud zo stiller dan vergrijsde lagen tot aan de horizon, over het strand verloren vogels in wolken en noordenwind…

Jij, mijn mooie stille jongen hoe mensen ook kunnen leven teruggetrokken, traag zoekend in harmonie met jezelf toegankelijk voor de Zuidenwind onbereikbaar voor de Noordenwind.…

ga maar kind beweeg mee met de winden de noordenwind de oostenwind als je meebeweegt dan breek je niet buigen is beter dan barsten ga maar mee met de seizoenen dans in de regen en baadt in de zon draag haar zacht over sneeuw en ijs als je warm ben dan bevries je niet ga maar kind ga maar mee met eb en vloed kabbel in zacht golvende zee…

Het is schemerig stil en koud op de heide waar een eenzame berk buigt in de straffe noordenwind bladeren dalen neer op de grond richt mijn hoofd op en zie in de verte een vrouw lopen met een kind flitsen voor mijn ogen licht en donker spookt weer in mijn hoofd dat nu wat zwaar weegt gedachten slierten en vreemde beelden…

daar staat zij dan wijd gespreid in t mulle zand armen trekken lichaam open laat zij haar fantomen razen alle gekte en het dazen en de storm jaagt over zee met ‘t snerpend krijsen mee waar haar mond op stukgelopen wat haar hart woest wilde slopen jaagt zij met de noordenwind zij is de vrouw - zij is het kind dat stormen tegenspreken…

ik vond jouw schaduw en vulde hem met duinen ik zei niets zag enkel rimpels buigen over maanlicht en noordenwind echo’s van zout waren in je hoofd gevangen; zo oud de angst in alles en adem mijn vingers volgden de stemmen van zand, ook je huid uit glas geblazen je keek in woorden en donkere dagen zag het meisje van eb en vloed…

De avond heeft niets lieflijks in dit land; het licht vergloeit als in ontstoken ogen, de lucht weegt grauw en bitter als nat zand op bomen, in de Noordenwind gebogen. ’t Cholerisch bruisen in de naakte kruinen vervult nachtlang, naargeestig en alom de schemering en in verkleurde tuinen waart regen, ijzig, als een ziekte om.…

schuimkoppen vormen zich op grauwe golven witte zeil bolt in de krachtige noordenwind hun fokkenist wordt telken male onder opspattend boegwater bedolven schuin hangt de zeilboot in een poging snelheid aan de wind te maken mast en stagen hoor je knerpen en kraken onverstoorbaar vaart de bemanning door bij 't starteiland gaan ze rap door…

Noordenwind en Zuidenwind ontwaken en een geur van specerijen waait het schip in. Zij danst de sterren van de hemel. Een open boek is zij, een open hof, en in de crypt haar smarten.…

Krakend buigt de eik zich onder de hevige vlagen van de Noordenwind. Vol eerbied en toch aarzelend, trekt een donkere stoet langs de wijdse dodenakker. Dat kleine meisje, helemaal vooraan, met die rozen in haar handen, is zij wellicht de dochter? Nu staan ze eindelijk stil, bij het open graf, en prevelen hun gebeden.…

Te grijze wolken, met hun scherpe, gouden randen, benemen mij geraffineerd de adem van de zomer, als dode vlinders vallen bruingele bladeren, dwarrelend weggeblazen door een stoere noordenwind Elk jaar opnieuw weet ik dat dit moment komt, het moment dat de zon zijn kracht verliest, dat het noordelijk halfrond gaat verkillen en elke hartstocht…

van heel nabij hoor ik winterse gezangen van snerpende noordenwind en schroeiend vuur. het lentelied dat jaren geborgen in mijn kamer geen enkele klank van zijn melodie weervindt. alleen het tikken van een wekker die blijft klagen dat de tijd voor mij onherroepelijk dringt.…

Noordenwind zwiert fladder vlerken aan `t plooigespannen hemelkleed waar ze door zuchten zwellend sterken in vlagen snikkend kinderleed Het vragende ‘waarom’ jaagt smeken wervelend, dolend door de natuur waar kalme wateren woelig breken met het zonlicht in het laatste uur dat in schemering met stormen vecht die bevroren verdrinken…

Het zeetje zingt mijn denken bij elkaar, de noordenwind speelt pizzicato op het schuim van elke geile golvenkop die smaragdgroen weer liggen gaat. Maar waar verlangens vliegen in de wolken daar blijft enkel lichaam achter in het sop van zand en zee, een lijk in notendop, een lege schelp met losgewapperd haar.…

Een jonge mus hield zich verborgen tegen een harde Noordenwind. Hij maakte zich maar weinig zorgen tot hij me zag en werd verblind In helwit licht dat door de ruiten van de garage binnenviel. Hij wilde weg, heel gauw naar buiten: heet dat instinct of wellicht ziel ?…

in het koninklijke blauw en roodgeel en goud, toont zich Oktober, stille maand van de herfst, voorzichtig glurend langs bronsgroene bladeren, traag en verstild tekent het silhouet van een ijle vlucht kraanvogels zich af, je hoort ze hoog en ver roepen, langs het pastelblauw van deze vroege, ja bijna droeve avondlucht; mijn vriend, de Noordenwind…

draaien in het duister schemer jij steeds door mijn gedachten vol van verlangen steek ik schuin twee armen in de lucht naar de windstreek waar ik jouw verre aanwezigheid vermoed mijn ogen onbedwingbaar scandeer ik langdurig jouw naam, onhoorbaar, en maak me wijs dat jij dat kunt verstaan en gespannen luister ik of een wederroep met de noordenwind…

Noordenwinden gieren zoals ze meestal waaien en zaaien twijfel in het hoofd, spoken sluipen door de kieren, magere lijven gekluisterd aan ketting van de tijd, glippen langs de gekozen paden om de daadkracht in te lijven, slierten wierrook waart langs vagevuur en blinde hellegaard, dooft de gulle lach om al té vastberaden lippen,…

De hoogvlakte van La Défense waait iedereen klein. Het ontzagwekkende ontziet niemand. Wat doe je hier? (Parijs, mei 2010)…

de noordenwind blaast koude lucht langs een teer vlinderskelet, waarvan de vleugels machteloos trillen in een spinneweb, de spandraad is gebroken, en arachne is verdwenen, stil zit ze, weggedoken in de koude holte van dit stalen hek de herfst spreidt nu zijn huiver, verblindt de wazige septemberzon, waarlangs het zwartkralen silhouet…

zevenheuvelwegen galmend in berg en in dal te weerstaan in het hart van groesbeek in klein zwitserland alsmede de kakofonie van de sozjaalinvoelenzers en de groteske carnavaleske trinclusieve protagonisten heel in de verte hoor ik jacques brel in een ballade en ramses shaffy's pastorale het vlakke triviale van door noordenwind…

blauwe ogen peilen de ijskleurige diepte van gezandstraald, gouden waddenzand, Oerol klinken onbekende kreten, wulp, griet, zandloper, briljant schuivend en driftig pikkend in scherp geslepen korrels strand zilt klinkt de zouten wadstem, schuchter streelt de noordenwind de wuivende halmen, knipogend naar kleine pleviertjes, met hun tere…

het seizoen vervelt tot in de huid, strekt zich op duizend vleugels uit, warmt zich bij het reinigend vuur van de winterbruid om de herfstmuze uit te luiden, klinkt als vrolijk lied wat op z'n toverfluit de glazen telt, kristalen tonen over bladeren, schrijft een naam met houtskool naast de hare, houdt de luiken dicht voordat de noordenwind…

waterburcht mistroostig opgesloten in het verleden hoe standvastig stond je hier omringd door het warme groen versteend zijn nu je gedachten van vergane glorie waar jouw torens als heer en meester pronkten als bakens van onze trotse stad en jouw vlaggen fier wapperden in de noordenwind slot op Kalehay citadel van Albrecht van Saksen en…

tomeloos ik tast naar houvast waar niets mij meer overeind houdt dit landschap stoot mij uit alle banen van gaan ik wil spreken maar hakkelend verstom ik slechts de stilte, hooguit een fluisteren mag hier binnentreden een ongrijpbare mengeling van kleuren, lijnen en contouren verdooft mij de ranke masten betasten de dampen die mij met de noordenwind…

In een Amsterdamse hotelbed heeft de zoete stilte heimwee leren kennen als een oude handelsvracht hier ruik je de ademzucht van de liefde nogmaals ouder geworden zoals de kromme bomen langs de grachten soms voel je het diepe slapen van de noordenwind de houten schepen uit een ver verleden halen de zeilen in matrozen hangen haring…

O noordenwind, die grijze regenluchten brengt en koud, de luidruchtige ganzen zuidwaarts drijft, het staartje zomer achterna, herinner mij dan aan warme zonnedagen en zwoele avondbries. Spoedig berijpt door kille winterhand het teer skelet van ’t herfstblad, als je even adempauze neemt en het te ruste legt, breekbaar als glas.…

terug aan de ver vervlogen tijd Ze verloor haar man en kind In een wrede oorlog Ze blijft even staan En hoort in de wind Haar man en haar kind Met in haar ogen een traan Langzaam schuifelt ze verder over de drassige landen en modderige paden De mist omhult haar Gebogen loopt ze verder langzaamaan wordt het donker De noordenwind…