Alle inzendingen over nostalgisch familie weerzien

Ik zag dat je wegging wegging over paden vol ritselende bladeren want het was herfst toen de laatste bloemen stierven en de wind voelde waterkoud... Maar ik wou niet dat je verdween oploste in het nevellicht van het bleke najaar andere oorden zocht zeer lieflijk voor velen wellicht en ook voor jou misschien... Het werd winter in…

achter de regenboog, langs de nulmeridiaan blijft het water vlak, ergens zonder rimpeling zal een zwaluw weerklinken in aardse schoot de blik vooruitgeworpen op gewonnen tijd gekeerde oneindigheid, herroepelijk hopen gedurig ontsproten aan bochtenloos omzien aan bezield ademen, of een benauwend hartzeer een helix van ooit, gevangen in verloren…

laatst zag ik een vriendin van vroeger maar zoveel ouder dat ik even dacht het is haar moeder later toen ik thuiskwam en in de spiegel keek herkende ik mijn vader…

Ik stierf duizend doden toen ik hem weer zag ik had de schrik flink te pakken kon wel door de grond heen zakken daar stond de man wat ouder maar nog met steeds dezelfde blik en tot mijn grote schrik sprak hij mij aan op dezelfde lieflijke toon zoals hij gewoon was jaren geleden hij trok een grimas voor mij althans voor zijn gevoel…

Schoolmakkers van vroeger treffen elkaar in een zaal vol schemerblauw met roze schemer. Als de vrijgezel zijn jeugdvriend ontmoet, bewondert hij dat voldane echtpaar. De man alleen voelt zich licht bedroefd, peinst zwaar: "Is vrouw en kind te missen voor mij goed? Naar welk leven verlangt mijn onstuimig bloed? Heerlijke reizen maak ik ieder…

Ze zullen komen: de sterrenmensen in hun zilveren vogels. Ze zullen komen: tijdruiters van verre, blinkende werelden - engelen zonder vleugels maar met de glans van wijsheid in hun donkere ogen. Ze zullen komen: onze broeders en zusters met wie we speelden in een peilloos ver verleden vòòr de val. Ze zullen komen - en op die dag…

Een weerzien, je gunt het toch iedereen.…

Laatst zag ik hem terug, de jongen uit mijn jeugd, die ik op school in bang geheim vereerde: blonde Prins Satan, ongenaakbaar schoon, wiens wrede lach mijn schuwe hart doorboorde. Ik denk niet dat hij ooit iets heeft vermoed van wat een vol jaar lang mijn ziel verteerde, noch dat ik, hoe vaak, honderd, duizend malen? - zijn tergend beeld voor…

Zo'n dag, dat je zenuwachtig ja waarvoor, want je verheugt je je kijkt naar die deuren, naar die omhelzingen sommigen langdurig, je verblijdt je dan zie je zijn ogen ja ze zijn het, jouw beurt om te omarmen, lijf te voelen dat je al zo lang niet zag te kijken in de ogen, te zitten te luisteren op de kaart zien waar hij overal was dat hij…

Daar stonden ze dan zijn arm rustte op haar kont zinkwit kwartsbeton.…

Frêle vlinder schrijft aan de rand van de hemel bedankpoëzie. Hoe plots een mooie vlinder is weggevlogen naar oneindige van hemel waar ze onderweg tijd vrijmaakt om nog even achterom te kijken en terug te blikken op haar geraffineerd leven waarin ze als een ambassadrice van de Liefde vast en zeker wegen heeft gekruist. Een bestaan van los…

Dezelfde maat ook Pas gekocht nog Voor lekker warme voeten Vlak voordat je ging Kouwkleumen waren we Nu kouwkleum ik alleen In een huis vol dozen Met spullen uit de jouwe Eén voor één Rijg ik onze levens aaneen Als een rits Die open en dicht gaat Door alle seizoenen heen Tot het laatste seizoen Waarna wij ons weerzien…

zij vult de glazen het rituele drinken naar jaren van weleer bloemrijke borders buiten aan de randen van vergetelheid in gangen de holle lach luidkeels repeterende mismaakte memories het laatst geheven glas nog eentje dan op daar en toen op nu en later in achterwaarts begrijpen toon ik mijn sporen van verleden naar weerzien…

in het weerzien hameren gedachten als slagen op het aambeeld, roodgloeiend is het ijzer en toch vormt het zich als water in de positie van waar het moet zijn ach, deze zinnen beslagen het festijn van toen, allerlei gebeurtenissen tonen in mijn hart nog het pure broederschap dewelke wij ervoeren doch, het weerzien had geen “ statement…

Hij fietst weer, de geliefde kapelaan En hoor: de koningstune van De Fabriek Nostalgisch! Legendarisch! Magnifiek! Daarvan zou 'n herhaling niet misstaan Alsof niet al voldoende is herkauwd Wordt straks nog zelfs De Muur weer opgebouwd…

Tijdens een nostalgische omhelzing aan het liefdesfront verloren wij zoete woorden in bittere valkuilen. Het begin eindigde met wat nu is moedeloos aanvaarde droefenis.…

er zou geen weerzien zijn wisten we het niet of deden we alsof de zachtroze appelbloesem altijd in het zonlicht zou baden de kracht van het afscheid wordt onderschat…

Het geheugen biedt nostalgisch archief.…

Ooit kon een mens voor alles daar terecht Van elastiekjes tot en met een keuken Steeds trachtte men de zaak weer op te leuken Maar raakten klanten stap voor stap onthecht En voor het instituut voorgoed gaat stoppen Mag ieder nog een maand nostalgisch shoppen…

Groet alvoor je gaat zodat ik weet dat morgen bestaat waar jij en ik opnieuw ontmoeten elkaar weerzien om te groeten.…

door de rimpelingen van tijd schuimt nostalgie in golven van passage het verleden zwelgt in geuren van kindertijd beelden ooit in tastbaarheid gepresenteerd ingekrast in tijd van geheugen grove sporen van onuitwisbaarheid in strelingen van zwoegen doorzeefd van nostalgische gebaren…

nostalgisch en terughoudend.…

Jeugdjaren zo snel verstreken, verzwolgen door de mist der tijd, op kousenvoeten weggeslopen, gevangen in onomkeerbaarheid. Jaren die toen eindeloos leken, toen alles groot was en nog ver, toen verwachting nog bezielde bij de flits van een vallende ster. Over jeugd en vroeger spreken ontlokt steeds een vleugje poëzie om herinneringen los…

Met zwierige halen schrijft hij verhalen Een woordenartiest die het allerliefst op zijn eigen manier vertelt met pen en papier…

Van mijn kinderjaren ben ik heel veel kwijt, ik heb geen weet meer van de weken toen, slechts momenten zijn mij bijgebleven, nauwelijks de voorwerpen en dingen. Waarmee ik speelde deed er ook niet toe, de blokken, poppen, middel slechts, nooit het doel, ik herinner mij gevoel bij mensen, volwassenen, hoe zij waren voor elkaar. Vooral veel…

Een vliegtuigonderdeel, een flaperon Afkomstig van een 777 Is met de oceaanstroom meegedreven En spoelde – treffend - aan op Réunion Een weerzien met een stoffelijk bewijs Van het noodlottig einde van die reis…

Men is tegenwoordig volop bezig met het adviseren omtrent de aanmaak van je stamboom, want: familie die heb je voor altijd (niet dus) familie kom je nooit vanaf (wel dus) familie is er altijd en overal (echt niet), familie is er als je ze nodig hebt (van je leven niet) familie, daar zou je op moeten kunnen bouwen, rekenen, vastklampen…

Ik zou toch net zo goed een kind van mijn ouders moeten zijn. Maar het voelt niet alsof ik dat ben, waarom heb jij mij zo laten vallen, heb ik jou wat gedaan waardoor je niet meer in postitieve zin over mij kan praten? Elke nacht denk ik aan je, elke dag ben jij in mijn hart. Waarom heb jij me zo in de steek gelaten? Ik ben toch net zo…

Stad met rafelrandjes Een tram rijdt door het gras En de zee, de zee, altijd dichtbij Nostalgische panden Duinen en strand Lopend naar zee Steeds weer die zee Stad van verhalen Talrijke talen Aan zee begon de herfst vandaag Den Haag…

( permit de robinet ) gezien op een oude foto in de nostalgische tinten van het zoete verval... dat mij het speciale gevoel geeft van een fraai oud stukje la douce france in eigen land het maakt iets in mij los dat verdomd veel lijkt op het 'joie de vivre 'van weleer…