Netgedichten

netgedicht (nr. 68.810):

Geen nostalgisch gezaag

Van mijn kinderjaren ben ik heel veel kwijt,
ik heb geen weet meer van de weken toen,
slechts momenten zijn mij bijgebleven,
nauwelijks de voorwerpen en dingen.

Waarmee ik speelde deed er ook niet toe,
de blokken, poppen, middel slechts, nooit het doel,
ik herinner mij gevoel bij mensen, volwassenen,
hoe zij waren voor elkaar.

Vooral veel blikken zijn mij bijgebleven,
de pijnlijkheden die ik zag in ogen om mij heen. Hoe
gemeen de een de ander strafte, buitensloot,
geen houvast bood, zelf verbloemd onzeker.

Over deze oude beelden praat ik niet, maar treuren
kan ik daarom wel. Wat mij van toen vooral verdriet,
is onbegrip door niet-gestelde vragen. Een oordeel
splitst en splijt de boel al voor elk begin van zagen.