Alle inzendingen over onbegaanbaar

De slaap is als een donker woud die vele geheimzinnigheden in zich herbergt Aan de rand lijkt het duister en onbegaanbaar maar mysterieuze verhalen en kleurrijke diersoorten wachten geduldig om ontdekt te worden Verwelkomt door een donzig pad treedt men een sluimertoestand binnen De nevel trekt op onthult daarmee oeroude raadsels van…

Sneeuw voor de zon Waar ik gisteren begon Is vandaag geworden De inspanning van tijd De meest gehate En geliefde tegelijk Gisteren was jij hier nog En ik In mij woedt de oorlog In ruïnes Waren wij vermist Diep in onszelf Maar we worden niet gemist De wegen die ons leidden Zijn nu onbegaanbaar En akelig oud geworden Daarmee ook achterhaald…

Al lijkt de weg soms onbegaanbaar focus je dan op die ene lijn richt dan je blik naar boven en vraag verlichting van je pijn. Dan zal Hij je helpen dragen zodat je niet alleen hoeft gaan Hij zal je aan Zijn hand geleiden en altijd naast je blijven staan.…

hij wiegde een grote boterbloem tussen sprietig gras dat schuurde net als constante irritatie over ongemakkelijke buren zij gingen voor een eigen pad dat voor een ander onbegaanbaar was omdat geel te heftig domineerde en zij in overleg en toegeven nooit iets zouden leren vriendelijke mensen maar met rotsvaste overtuigingen en…

"dat we elkaar nooit meer zullen weerzien is geen antwoord maar een vraag, onbegaanbaar in dit oude licht” * het denken aan mijn grootmoeder doordat haar zwijgen een grote ernst was op het land, in de koeienstal tijdens de zoektocht in het kellekamertje naar confituur sluiers van spinrag en rabarber, haar hand bewoog tot aan…

Tot stilstand is ie gekomen na begaanbare wegen bijna onbegaanbare weggetjes Na gebaande paden bijna ongebaande paadjes in de groene wildernis ......de droge steppen Doorkruisten waterlopen en woestijn het mijn en dijn van vreemde volken Ze werden maatjes waarover stil te zwijgen niet te reppen de chauffeur & het automobiel…

stukjes landkaart schuiven hangt de wereld voor zolang het duren kan van reislust aan elkaar geef mij een atlas ik draag hem op mijn rug over de aarde ik loop de barre sneeuwnacht in zoek verglaasde kiezels in woestijnen in mijn geest verborgen de reiskracht zoveel groter dan ik mijn vingers klimmen met sprongetjes over onbegaanbare…

Nog liever ga ik onbegane wegen, zwervend zoeken naar mijn pad, Vantevoren niet kunnen weten, Onzekerheid bij elke stap. Maar ik moet mijn vaders tuinpad gaan: begin en eind van mijn bestaan.…

Gevonden en gekregen: een onbegaanbaar pad vol met kuilen met daarachter een splitsing Links liefde en geluk. Rechts pijn en verdriet. Overwin de kuilen en ga naar links. Val in de kuilen ga naar rechts. Maar hoe je het ook draait of keert links wordt ooit rechts En rechts wordt ooit links.…

het luchtledig zoeken tastend in het duister ontembaar verlangen paden onbegaanbaar je struikelt je valt terug in de waanzin van toen je nog ergens goed voor was naar ’t scheen gebroken en getekend werd eenzaam niet alleen druk de waanzin uit dan blaas ik de rook en gooi de asbak leeg omdat ik geloof in eind en nieuw begin in jou…

de kamer was stil van verdwenen gesprekken de lucht ontwolkt van gevallen regen het pad onbegaan door hen, die niet zoeken de ruimte bleef leeg maar het deerde niet meer.…

sporen die ik achter laat doorheen heel ‘t verleden het fotoalbum toont de tijdspoor van m’n lichaam oude agenda’s verslaan de historie van m’n geest gaandeweg de tijd stroomt de kennis binnen die m’n oude vragen beantwoordt als de geest groeit naar grote hoogte slijt m'n lijf tot ‘n onbewoonbaar huis onbegaanbare denkpaden…

Waarden zullen vervagen Wegen zijn onbegaanbaar Een strijd van vele geslachten Op de paden van verderf Woede kruipt door aders Beneveld menig geest En het oog van de oorlog Kom hier goed uit de verf Niets kan waanzin stoppen Het vechten om de macht Verwoestend zijn hun handen Verscheurend zijn hun blikken Niemand zal de winnaar zijn…

ik zal op onbegane grond staan Ik zal mijn kolk doen bruisen! Droom, droom laat mij niet in de waan.…

ik raap mijn leven lang al keien stenen voor mijn graf wil de wereld laten zien hoeveel ik om dit leven gaf de meeste vind ik op mijn pad, zij vallen op in kleur een enkeling door vorm ze liggen daar al eeuwen lang trotseren regentijd en storm hun scherpte heeft veel levens afgerond in het onbegaanbare betreden ze zagen jeugd en…

ik pluis stilte uit als huis voor de vele menselijke aberraties dat drukkere tijden dan ooit meemaakt gelegen aan een onbegaanbaar pad met tal van zijwegen waar iedere richting zijn eigen realiteit in luguber een gestalte kan geven zelfs in de obscuurste spelonken van het dark net is stilte gefaseerd heter dan hel waar de hitte…

Uitgelaten en liefderijk verstaan we elkaars gedachten en proeven elkaars blik Ogen die toveren en liefde glanzen over de hoofden van andere geliefden, wereldwijd Gedachten die bloemenvleugels schenken aan vermoeide schouders Ik zing je een feest, een gouden geest met zilveren sterretjes Zij vonken in de nacht als het pad onbegaanbaar…

enig in een wereld van reuzen zijn rol nog niet helemaal klaar staat de man op wacht, de weg van de boodschap onbegaan zolang als nodig is hij waakt tot het ogenblik van zijn openbaring de profetie is heilig iedereen heeft het recht ongewoon zichzelf te zijn zijn gouden gedachte bij het wachten op morgen een leven lang gelovig bidt…

het is een kunst om ze te vergeven iedereen heeft zo zijn eigen verhaal en iedereen zal dat anders beleven soms botsen we dan op elkaar en soms gaat daarbij iets kapot er schuilt in elke stap gevaar dat is ons collectieve lot als ruwe diamanten in een zak polijsten we elkaar hier glad dat gaat lang niet altijd met gemak en lijkt een onbegaanbaar…

Hij lag te soezen aan de oppervlakte van het water, dat door kikkerdril onbegaanbaar was gemaakt. Niet ver van het huis van een bekende operazangeres. In gedachten hoorde ik muziek van Mozart en Verdi erbij, terwijl hij mij met zijn lodderige ogen aankeek en diepe ontroering in mij opriep.…

strand onbegaanbare rulheid handenvol zand naakt alledaags in wit het zonlicht oneervol trotserend gestrand in patat braadlucht verwaaiend broodje knars tussen tanden of, in branding slissen en dollen rollen en tollen verschuimen en schreeuwen de golven plezier kinderen duiken springen en zingen het lied van de trekkende…

scharnieren tussen gissen en missen het voor- het achteruit de wisselsporen van de ene na de andere tijd verloren speelgoed in een oogopslag onder getekende lucht zoveel duisternis onder onbegaanbare grond wonden en scherven uit sponningen gespat werkelijkheid vergeefsheid alles is er altijd andere tijden gisteren en vandaag…

Een weg zoekend langs smalle paden vaak onbegaanbaar. Plotseling onmetelijke vlakten vol kleuren en licht. Ruimte! Leven! Vol verlangen het grijpen naar nieuwe draden. Heel bewust oude draden loslaten. Met de herinnering veilig verankerd in mijn hart.…

bloeit rood maar dat kan niemand schelen we droomden in muziek hoogpolig sloot de hemel zijn akkoorden, een dissonant in woorden, die we nog niet hoorden we zongen tot de vleugels braken aardden zonder paradijs, vergaarden bloemen in een tuin vol schaamte aan het einde van die lange reis gooi je bloemen en plaveit mijn weg met onbegaanbaarheid…

Het is nacht de wind waait De lucht donker en duister Regendruppels miljoenen Zacht als tranen gefluister Het is stil in mij geworden Ik voel alleen mijn pijn De weg is onbegaanbaar Naar jou waar ik wil zijn Ik ontmoet je in mijn dromen Even een gelukszalig moment De desillusie is echter pijnlijk Nu je echt verdwenen bent De dagen…

hoe dikwijls was ik niet verdwaald in het leven begaf ik mij bekaf op onbegaanbare wegen en ontmoette er hindernissen op mijn pad klauterend over dwarsbalken van weerstand en springend voorbij greppels van wanhoop moest ik wel toezien hoe de dood mij quasie onverschillig doch nauwgezet als een schaduw bleef volgen vooralsnog met de hakken…

Navigeren zonder zicht op de overzijde terwijl ver weg een hoorn wenkt varen we blind op de boeien van het verleden schepelingen zijn we, schamel ons schip en het gerafelde zeil schipbreuk is een dreigend letsel eilanden drijven langszij als reddingssloepen met zielloze masten onbegaanbaar wordt de waterweg peddelend gaan we voort tot…

Het was een laat uur in één van die overloos droeve dagen, lege straten als muren, een pad dat nergens toe leidt, je weet wel, het onbegane in mijn hoofd ook. En op die lijnen, hurkte ik, verging ik. Alleen maar kijken, hangen aan lijnen met die andere ogen van mij, en dan ook een beetje van haar.…

Herders liepen vastberaden sneller met hun grote kuddes en de honden verder op een zeer verharde onbegane weg.…

al tijden niks dan fluisterende stilte Ingeklonken schuttersputten Mijn ingegraven achterdocht is gaandeweg versterkt en uitgediept, steeds als er weer verwijt klonk, ratelend over de velden Of granaten van miskenning, schuld als mosterdgas Nu wacht ik op verwachting Mijn loopgraaf is mijn woning Ik ben de ongekroonde koning van dit onbegaanbaar…