Alle inzendingen over onbekende

Als een onbekend object waar mensen omheen lopen..... Een enkeling herkend hem nog, maar de meeste zien alleen maar een aangespoelde grafkist. Lelijk geworden door de tand des tijds. Met grote roest strepen langs zij. Het deert hem niet meer wat men zegt. En toch steekt het hem dat hij een soort attractie is geworden.…

Ongebroken dobberen met wat drijft hier valt nog iets van te maken oogsten waar zoveel van is liefde en verbondenheid met een verre, onbekende god door onzeker licht omspoeld. Even wachten tot het nu verschuift, verleden wordt de toekomst een meteoor met doordringend vermogen in een hoofd vol luchtigheid.…

Een paraplu schuift over de dag, de hand die hem beroert als scherm tegen een onbekende regen en scheurt elke dag een pagina van de kalender af, we zoeken naar de juiste woorden, ze zijn niet te plaatsen, ze passen in geen enkel alfabet, gemorst, verwaaid in de branding van de toekomst, verstart alles wat zeker was, verrijst…

ademen legt steeds meer bloot dat nabijheid het enige doel blijkt en als je je ogen verder opent valt vaak het ware gevoel in je schoot dat wat je nodig hebt als dagelijks brood niet dat je ontkomt aan verlatenheid in zijn volle omvang of gewenste geringheid maar de kleuren van oorspronkelijke woorden zullen mij dan dragen, op weg, naar onbekende…

Fotograaf onbekend…

jij hebt mij je hand gegeven die even boven een blauw witte golf leek te zweven glinsterend applaudisseerden rollers in opkomende vloed hun verfrissing in zomerse gloed jij rende lange passen vol courage in nog onbekend gebied ik kende de diepe kou die je zo niet ziet je lachte om mijn voorzichtigheid ik genoot mateloos…

Voor zo vaak al kruisde onze wegen Ging aan mij voorbij Ook toen in het vorige leven Raakte ik haar kwijt Gelukkig heb ik deze zinnen Geschreven met de liefde Dat weet ik bovendien Net als zij mijn hart opzij Verdraaide emotie Hoe een wereld er uit kan zien Afschuw zijn omgeving Om mij gegeven Leven lief Gebonden aan rust In het onbekende…

we lentten in een nieuw begin ontplooiden in ontdooien bevruchtten tot een eeuwig samenzijn de ballast die er was gaf ons steeds minder last ik pluk je niet maar laat je bloeien groeien in mijn liefdeslied je wiegt op ongekende tonen in een onbekend gebied op nieuwe klanken van de wind die zon weer als haar partner vindt in samen…

Onervaren reizigers verdwalen zo gauw in onbekende streken Ze laten zich verleiden door stegen en seinen en gaan trappen af naar de binnenkant onwetend waar ze zijn, ergens echt of maar wat rondtollen in hun hoofd, dol doller dolst gedraaid door hun zintuigen die hen omringen met muren die ze willen aanraken om te weten of ze hard zijn…

in de grote inkomhal van het bekende golft dag na dag het onbekende op de gestolde tranen van het onvermijdelijke en uiteindelijk begeven het dan toch deze aloude parels en zie: het onvermijdelijke barst los in de myriaden gitzwarte glinsters van het ondenkbare. dat was het dan. iemand ook een kapsalon?…

zij kende als geen ander het kleuren onderscheid dat jou bereid maakt in haar verleiding mee te gaan nam liefjes maar trefzeker je hand om je langs het pad van zwoele geuren te leiden op voor jou nog onbekend terrein waar zij je uitnodigde om eindelijk eens jezelf te gaan zijn jij dacht hemel al te kennen die in evolutie…

en de hoop verwoord Om een mooie vrouw gelukkig te maken En na een paar weken wordt de brief geopend en de mooie vrouw verlangt naar haar man Terwijl ze het babytje in slaap wiegt Maar de jongen zal zijn vader nooit kennen Alleen de brieven zijn een aanwijzing De jongen kan zijn vader niet kennen Want die stierf twee dagen geleden Onbekend…

Maar ook ik ben een mens en heb dus ook die ene wens Van jou liefdevol aan mijn hand van die hele speciale band In mijn dromen zie ik jou vaak ik voel dat jij het bent alleen je gezicht is onbekend Zolang ik je gezicht niet in kan vullen zal deze wens mij niet vervullen Dus neem ik een lange vlucht in mijn dromen tot de dag dat ik je echt…

. ------------------------------------------------- Uit: 'Het wasgoed van een onbekende jongen', 1999.…

opgesloten vormen de leugens moeten klinken als geheimen de dagen moeten trots zijn, levens passen als tandwielen, ze draaien om hun assen momenten dwingen, ongewild omwroeten de klokken vrijheid, nooit meer te verrassen het mozaïek, in woord gegoten spijlen verdraaid de regels, uitgevonden normen bevelen zinvol een geheiligd moeten het onbekende…

een aardbewoner staat voortdurend bloot aan hemelse gevaren die hun banen verlaten en langs onbekende lanen op ramkoers liggen met de aardse schoot die dreiging slaat de mensheid uit het lood maakt keerkringen van de meridianen en van de thuisplaneet een dal der tranen een inslag wordt gewis ons aller dood de telescopen zijn opnieuw vergroot…

Ik duw je over knerpend grind Fluwelen jas, fluwelen huid De vogels vragen iets te luid Hoe of ik de omgeving vind Zo dat is mooi daar in die wagen Flirt een mij onbekende heer Ik accepteer die pauwenveer Als pluim voor op mijn welbehagen Een gospelsong ligt op mijn tong We nemen alle houten bruggen Half over hongerige ganzen Stil barst…

kijk toch om je heen en zie mijn geest dralen en verdwalen hij gaat en komt en laat je verhalen van verborgen schoonheid van lucht en licht van lach van zucht en zicht hij neemt je mee naar hoge toppen geregeld naar onbekende floppen maar meestijds naar warmte en lief zo diep en graag in zuiver gerief zweef mee, mijn mens drijf mee…

ik wandel door het park ontmoet hier mijn wereld reis zo door jou en mij naar ver en diep van eindig en onbekend over dwaalwegen en uitzicht het heelal wordt hier verkend een zwaan drijft voort ogend naar haar kroost overziet dat wat moet omdat het zo hoort ik heb weet van verre landen zie daar de mens ontmoet hem in zijn tuin vraag…

Innerlijk verscheurt dat hij jaren met een onbekend wezen heeft gepaard springt hij naar benee, sterft op straat. Moraal: niet op acht hoog kinderen baren als de man de vliegkunst niet verstaat.…

Het kleine witte kruis herinnert nog aan de drie omgekomen soldaten een weg voor hen zo onbekend waar zij hun leven hebben gelaten De weg was glad en kronkelig en ook hun snelheid was te hard drie gezinnen waren in diepe rouw en heel de dorpsgemeente was verward Tachtig zou daar prachtig zijn geweest maar jonge mensen willen zo graag meer…

Wie is het die dit alles schiep en die de kleine kinderen doet dromen van het land dat onbekend nog voor hen ligt in de nevels van stilte en verlangen? Dit hart kan niet in enkel treurnig blijven hangen maar wil toch telkens weer tot vreugde komen.…

contactueel zo hoog begaafd ziet ze toch pompen of verzuipen zijn het de genen die het doen een veter in een oude voetbalschoen de biobreuk die krijst en knaagt door hoeveel bronnen ook gelaafd ze knakken op één mankement zonder paus bijslag zingevend aspirement onbedrempeld klinkt hun wanhoopslied mijn laatste kans vóór ik verschiet ook onbekend…

juist op deze dag waar alles schittert zweeft en danst lijk ik verdwaald zie vreemde gezichten uit een onbekend land exotische talen stemmen die twisten wantrouwende ogen half gesloten in kou en striemende regen met kapot plastic blauw ze schuifelen colonne vloeken verdomme kinderen glijden uit jengelen luid van honger en dorst…

loop weer verloren in eigen land achterwaarts kijkend of rotonde lopend naar voren of zit ik achter slot en grendel waar niemand mij kent en ook ik mezelf niet begrijp raak ik daar ooit aan gewend het lijkt doelloos vissen met aas zonder hengel en een onbekende mijn gedachten ment het is dolen in gewelven, overvol of door…

Het beeld was niet geheel onbekend. Maar de man, de monnik, staat op rennen. omdat hij is die hij is. Zijn naam nooit hardop gesproken maar we weten hoe hij heet. Golven komen dichterbij maar de vloed maakt niet bang, slechts zijn sandalen nat.…

kleine witte zeilen in de verte benadrukten de zee van verlatenheid de aarde sliep nog mijn gedachten waren mistig de ochtend bleek en aarzelend mijn verleden zat in mijn huid gegroeft mijn herinneringen stroomden in mijn bloedsomloop de zeewind blies over onzekerheden toch was er iets rozenvingerigs aan de dageraad iets vaags en onbekend…

Veel daarvan zal steeds onbekend blijven. Wou men die verloren bloemen inlijven bij het vertrouwde, minzaam bloeiende veld? Mocht het schone wonder eens gebeuren, mensen gingen de bijbel bestrijden, hernieuwen, onophoudelijk keuren.…

Halfdronken wordt er, zomaar voor de pret, Een kind verwekt, een epos of kwatrijn, Of iets daartussenin, zeg een sonnet, Terwijl de lezer onbekend blijft met Zijn worsteling met spekvet en balein. ----------------------------------------- uit: 'Alle gedichten tot gisteren', 2000.…

stadsplein brengen oude gekrulde straatlantaarns hun flauw schijnsel nederig over het ontzagwekkende hooggezeten Neptunusbeeld dat men ziet met de ogen van een pas ontwaakte slaapwandelaar zwijgend kijkt de baardige zeevorst langs schimmige gevels ergens onder zijn geweldige troon murmelt een watervalletje vertolkt bedeesd maar welluidend de onbekende…