Alle inzendingen over oneindig

Ik zie ons urenlang op de golven deinen met mijn ogen dicht en jou aan mijn zij we zullen verliefd aan de horizon verdwijnen ik geniet intens van deze vrije valpartij Omhelst door de stilte van de zee laten we ons meevoeren onder de zon prachtige wolken reizen met ons mee die waren er al toen onze reis begon Het oneindige nodigt ons gastvrij…

traan spat uiteen in een eeuwige glinstering van zwijgende woorden Ingehouden breekt de hemel uit zijn cocon in een vleugelloze dans en spreekt nimmer meer over het verschepen van zijn verloren geliefde * * * De aarde is als een ontheiligd altaar dat eindeloos kruipt door tijd en ruimte Het schuurt in haar ziel, oneindig…

Spelen met gevoelens is geestelijk oorlogvoeren als de balans wordt opgemaakt zijn er alleen verliezers wijs naar de aarde aanschouw de hemel besef de oneindigheid aanvaard het licht ook midden in de nacht samen met mijn schaduw ga ik nu toch weer op pad we raken maar niet uitgesproken er is één en al zelfbeklag mijn wijsheid is begrensd…

een lied voor bert even speel ik een landschap voor jou die nu misschien doolt in oneindig hogere sferen misschien is heel veel moed nodig een nieuwe lente af te wijzen mijn gedachten meer dan een ogenblik op jou gericht geven een fragment weer van eeuwigheid van mensen voor mensen van alles dat groeit en bloeit een bloem…

denkend aan Holland zie ik brede riolen dik door oneindig laagland gaan, rijen denkbaar verdorde populieren als hoge kale vingers aan de einder staan; wordt de zon langzaam in grijze smog dampen gesmoord, en in alle gewesten staan de schandpalen midden op het plein, de goedendag en ijzeren maagd sussen het populistische bekrompen geweten…

Ik heb een oneindig geloof in de kracht van de liefde die door alle jaartallen heen gaat. De kracht van de liefde gaat dwars door hart en ziel bereikt ieder in het diepst van zijn wezen. De kracht van de liefde is in de blik van ogen af te lezen: heel mooi, heel prachtig!…

hij of het afwachtende roodborstje op de picknicktafel vlakbij die met zijn kraaloogjes verlangend hoopte op wat verdwaalde kruimels de horizon verkruimelde in kleine witte wolkjes met een rode avondrand de dagelijkse onzekerheden verdwenen met de zon in het onbekende duister hij zwaaide het roodborstje gedag zette zijn blik op oneindig…

Blijf komen, laat me van je dromen Ga niet weg en verlaat me niet, Maar laat mij eindeloos dromen, laat mij eeuwig hopen Dat ik bij je ben, ga niet weg en verlaat mij niet Maar blijf oneindig komen, laat me van je dromen En verlaat mij niet, Blijf komen mijn hoop mag nooit door jou worden ontnomen.…

Liefde is het onophoudlijk reiken Naar het onbereikbare en wijken, Met dit wijkende, tot gij zijt, In de sferen der oneindigheid. Liefde is de onrust van het rusten, Het bewuste van het onbewuste, In de liefde die zich zelf herkent, Ruisen aarde, zee en firmament.…

vroeger waarin alles (zogenaamd) beter was de oudheid verstart zodat de klaagzang harder klinkt dan te voor, nochtans kleurt de natuur haar seizoenen als vele eeuwen geleden klonk de klaagzang toen zachter of is dat inherent aan 't mensdom dat zich superieur acht zowel toen als nu, want macht is geil, en tilt ons almaar hoger tot het oneindige…

Oneindig stil draag ik je op handen en grif jouw naam "mijn lieve lief" in het dolen van mijn nachtelijk bestaan en leg mijn dromen tussen de dagelijkse dingen in vertroostend verlangen...!…

Toen de wind opstak niet eens zo'n sterke die de warmte van het vlakke land verdreef werd de deken van beschutting en het aangenaam vertoeven in oneindig diep gedeeld. Kant of wal, wat kan het bieden naakt en met tranen overdekt die rolden van het klein talud om zich te voegen bij het water en het sterk doorbuigend riet.…

Eens zegt mijn ziel haar tijdelijke woning voorgoed vaarwel, is korte tijd latent aanwezig bij menigeen die afscheid neemt, maakt zich daarna op weg naar een intens verlichte oneindige dimensie. Alvorens dit geschiedt sluit zij zich geduldig aan, achter in een lange rij.…

waar we meanderen in straatrivieren omdat we aardappelen lenen van een dronken boer neem ook geen genoegen met jouw toenadering nu je achter me staat voor het verlaten land waar we creëren op het gezonken plein omdat we boeren laten voor beschonken meneren nu het leven ons laat jongleren met wat er aan de einder ligt een klein gedicht, oneindig…

Een bed van rozenbladeren zo zacht als jouw warmste zoen daar ervaar ik mijn mooiste nachten in een oneindig visioen. De dageraad scheidt mijn beeld met een druppel dauw maar de kleuren omlijsten de beweging van onze opbouw.…

zijn queeste om toondichters in tijd en ruimte te ontmoeten hoe blaast hij adem in de muziek een levende plek in de mensenziel hoe doorgrondt hij de gedachten hoe gebaart hij die aan het orkest een voorzichtige hand sensibele oren wenden zich stil naar alle kanten van het geluid zijn hart is zwaar hij zwaait met oneindig…

er wandeld een man door de polder met aan zijn voeten eindeloze vlakte het weidse uitzicht kan hem niet vangen in zijn mond beweegt tevreden de oude pijp van Edgar Alan Poe kon hij intens genieten maar ook de kraaien die naar hun verblijf vlogen de polder nam hem in zich op wikte en woog en wist hij wordt een vaste klant het oneindige…

Hij is zijn mooiste woorden kwijt en niemand die zijn pijn begrijpt; zij danst met sterren in het haar en hij - een slechte goochelaar die stram naar vallend herfstblad grijpt en briefjes post aan de oneindigheid. ----------------------------------- Uit: 'Alle goeds', 2001.…

Luchtbrug naar oneindig regenboog valt in't niet in machtig helder licht voel en wacht tot je ziet Prachtig natuurlijk Zijn gegeven in je rust moment van diepe vree alsof de zon je kust Een tel om weg te dromen gevleugeld door de tijd reis langs herinneringen koester Nu en staak de strijd Geniet van Moeder Aarde haar liefde in elk…

Jouw leven gaat verder in oneindigheid mijn zintuigen dromen mijn illustraties in de breedste symfonie van het woord blijf ik je bewonderen op mijn netvlies…

op deze weg keert niemand -vertel geen gangbare herhaling in termen van huidvervelling duindoornstruweel roofvis, gashouder, ernstig en nalatig droomverlies niets anders dan een gammaflits door zwart oneindig omringd een zekere mate van onprettig onbestemd, gezien het bovenstaande later komen rauwe randen aan vogelhuiden een…

Een moeder bleek zij huilt een beek die striemend stroomt naar het zuinige licht kronkelend en droomt haar gevoel eindigt in oneindigheid van oceanen van in lange tijd verzamelde tranen zon en zee en zand begrenzen de wereld iedereen een kant grenzen van de wereld huilend leegt haar hart Ideologie vervormt denken en verstart…

Gelukkig met oneindig materialisme.…

Oneindige momenten zijn het, de enige momenten die ik ken, waarin ik opklim, als een zon. Eens zal het moment verschijnen, waarin ik vol van aandacht, zal kunnen ondergaan. Elke dag, ieder uur, elk moment. Vooralsnog leven we ons leven, in een eeuwig veranderend nu.…

op de weg door het leven loopt de dood naast ons als een vage omstander in de schaduw van het licht als het onwerkelijke einde dat zo onontkoombaar is zij beneemt ons de adem waar het leven nog vol is veel te vroeg en onverwacht pardoes en bruusk tegelijk bij een plotselinge struikeling die wij niet aankomen zien na ons oneindig lijkend…

Het gebeurt nu slechts in de sfeer van stille brieven dat heuvels beklimmen en aan lianen hangen dat woeste drinken uit de oneindige woordenrivier: In deze geschreven liefdesaffaire ben jij de onovertroffen held de bevrijdende jungle Tarzan van het benepen land der armoedzaaiers waar de stilte van de avond de gedachten eenzaam maakt…

vandaag draagt de spiegel zijn muur vooruitgeschoven als naderend front naar weidsheid in aanliggend gebied sprakeloos tot in uithoeken en gaten de ruimte waarin we ons begeven lijkt oogluikend op een paal boven water we zijn onze tijd in een geleend lichaam het huis van oneindige fantasie nooit ver te zoeken en altijd bedrieglijk dichtbij…

ik heb stille wonderen in je ogen gezien het panoramisch voorbij trekken van eindeloze toendra’s in de kleuren oker bruin en geel bleven lege zielen van woestijnen heel het majestueuze dak van werelds grootste bergmassief in contrastheroïek de zwartblauwe atmosferische dood die ruimte ziet in oneindig gebied samen zijn we opgestaan…

Zachte schreeuw in een oneindige stille lucht. Geen toneelstuk geen klucht. Het is het harde leven. Ongeneselijke ziekte had de macht. Jij had gevochten zonder kracht. Mam, doet me pijn wat is er nog gebleven! Mam jij vult mijn gedachten in het heden. Mam! Mam!…

Je bent zo goed, niet te evenaren ben je en het staat buiten kijf mooie kop, sterk karakter, lekker lijf en ogen om oneindig in te staren Jij bent mijn allerliefste de meest begeerlijke man die op deze aardkloot in het wild los loopt en groot is mijn verlangen, ontwaakt is het beest Ik wil je niet temmen want het is juist de oerdrang…