Alle inzendingen over ongeboren

na verdreven stormen kleurt de ochtend rood zwart en grijs verdween de nacht verborg haar tranen liefde schonk haar dromen bitterzoet geween wat ooit zal worden geboren draagt zij in haar hart en al het grijs verdween stil is haar verlangen ogen berusten zacht in wensen ooit vervuld…

laten verkleuren en verteren terwijl ik zwijgend naar binnen kantel om de sluipende donkere dagen te eren het is loven met voortschrijdende weemoed uit dankbaarheid, nog zo vaak gepaard met ampel gedroogde tranen over de aan mij uitgeleende dagen van voor en tegenspoed morgen schijnt ons toe als nieuw maar is nog slechts een ongeboren…

Steeds ontmoet ik ongeboren mensen, die voor mijn tijd geboren werden. Ik praat met gestorven mensen, die na mijn tijd pas sterven gaan. Elke nacht opnieuw droom ik levens, die de onvermoede bronnen zijn, van mijn bestaan.…

op voelbaar papier wil ik je schrijven mijn kind ik kijk naar een gevulde wieg met ongeboren woorden zij verdragen het daglicht niet ik schrijf je mijn kind als de avond zacht zal zijn dichtgeslagen boeken wrik ik open ziel en huid keer ik binnenstebuiten om jou vast te houden uit droefenis spin ik mijn nooit gezongen liedjes jouw…

De euro is spreekwoordelijk gezegd Een ongeboren kindje dat na jaren Wim Duisenberg als draagvader mag baren. Alleen gedijt de vrucht bijzonder slecht. Misschien dient hij alsnog te overwegen Abortus op het misbaksel te plegen.…

we hadden de zee in ons hoofd en vissers die hun netten knoopten zo nu en dan dreef er een hond voorbij die later nog -vanuit de verte- blaffen zou toch leek mij de wereld nu nog ongeboren tot jij me op de vogels wees en hoe hun zware vleugelslag verstilde…

schittert in het vroege ochtendlicht regen heeft een jas van tranen uitgegoten over een stad die nog in diepe slaap verkeert een nachtbraker doopt zijn pen in een onbekende vloeistof waarmee hij een ongeboren gedicht tot leven wekt titel onbekend…

Ik heb je in mijn buik gedragen Ik voelde jouw leven in mijn buik Ik streelde je en wilde je vragen Blijf nog een tijdje in mijn buik. hier doet niemand je nog kwaad in mijn buik ben je nog heilig Hier is het voor jou nog veilig hier ken je nog geen kattekwaad. Over mijn buik kan ik je strelen In mijn buik draag ik je mee waar ik ga: Jij…

Hallo jij kleine ongeborene Jij kindje in je moeders buik... Je bent zo erg gewenst Je bedje is gespreid, inclusief de nieuwe kruik... Alles staat op jou te wachten Nieuwsgierig als we zijn zitten we op je te wachten hoe jouw geboortedag zal zijn...…

't En waar de scherpe pijn Die honger heet, ik wou wel ongeboren zijn.…

Zo welkom in ons leven... Jouw naam allang bedacht. Zoveel liefde nog te geven, Zo lang op jou gewacht. Het kon niet, of het mocht niet. Waarom, dat blijft de vraag... Misschien zou het te mooi zijn, of wilden we het te graag. Al voordat je zou komen, raakten we je kwijt. Maar in mij heb je geleefd, je was er al die tijd... © 2006…

in de vroege ochtend zag ik een bleke schim. in het gele licht van een lantaarn een grove gestalte een vrouw onzeker op dit onmogelijke uur ik verdoemde haar omdat ik wist dat zij die mij ooit zou baren nu al ongelukkig was een hard gezicht het maakte me bang want wat had ze mij te bieden ? ik kan de toekomst niet veranderen…

je ligt in mijn warme bad tevreden zo beschermd mijn lichaam heeft zich over jou mijn schat liefdevol ontfermd ik voel jouw weer hoopvol kloppen aan de randen maar ik wil meer ik wil je in mijn handen in mijn armen en dan mag jij mij gaan verwarmen dat is mijn wens je bent zo welkom mijn lief klein mens en dan besef ik na een…

Zwevend in een warme oceaan, grenzeloos en zonder tijd, ervaar je deinend en wiegend, beschutting, veilige omslotenheid. Hier val je samen met jezelf, dat wil zeggen het totaal, een schemerige wereld, waarin je stijgt en daalt. In deze omgeving vol geluiden - maar die komen slechts vaag door -, vormen ritmische patronen een continu en…

Door roken sterft mijn ongeboren kind Vertelt mijn kleur neutrale shagverpakking Van schrik krijg ik bijkans een hartverzakking Ik wist het niet, ik was Oost-Indisch blind Snel steek ik er een op want voor je ´t weet Bezorgt mijn vrouw mij nakroost bij de vleet…

Toen ik ingeslapen was in zonneglas, in zonneglas, waarvan de kamer was - een ongeboren diamant van glinstervliezen, ingekeken door ongestoorde moederogen - heb ik haar lichaam weergezien: een licht met het vermogen Te kunnen worden kind of ster en nu ik me heb bewogen moet er een droom geboren zijn waarvoor een koning ligt gebogen.…

Ik dronk op de liefde gouden bergen glinsterende torens je zei nooit wat je dacht ongeboren woorden in je ogen geschreven te prematuur om te bestaan een luchtkasteel aan gruzelementen ik lijm de scherven hef het glas op wat nooit was drink en vier het leven…

Abortus is niets meer dan laffe moord, bruut stoppen van het ongeboren leven. Wij moeten namens God die zonde wraken door vroom zo’n arts dus zélf maar af te maken.…

de lente wil spreiden ze wil naar ons toe maar rinkelend door de bocht komt de winter nog met kwade blikken hoopvol dacht ze te komen maar sneeuw sluipt nog naar binnen het verlangen naar warmte onzichtbaar nog even stilgezet nog niet opgewassen voorjaar nog in de verte gestald in dromen nog ongeboren…

Laat ik maar ongeboren blijven terugzakken in een zachte slaap ik deins terug voor de reusachtige taak van leven Laat mij het levenslicht maar niet aanschouwen zaaien maar niet oogsten geen glimlachend welkom In een proces van aanpassen ik ben bang om te leven laat mij maar staan op de drempel van het bestaan…

Vol ongeboren licht drijft de zalm naar zee; langs de oevers schrijden bloemen en de kleuren van dode vlinders.…

Laat ik maar ongeboren blijven terugzakken in een zachte slaap ik deins terug voor de reusachtige taak van leven Laat mij het levenslicht maar niet aanschouwen zaaien maar niet oogsten geen glimlachend welkom In een proces van aanpassen ik ben bang om te leven laat mij maar staan op de drempel van het…

Mijn stem is zwijgzaam in mijn hoofd roffelen de woorden en verdrink ik in ongeboren gedachten wisselwerking lijkt verloren zit in een fase van optrekkende mist die gepaard gaat met momenten van verstilling mijn spiegelbeeld is mijn gedaante niet meer sinds jij mij de weg naar het onbekende wees…

Dat wij dan samen zestien waren of zes of ongeboren…

ik kijk omhoog en de wolk is groot en wit en prachig en allemachtig kijk hij lijkt op mijn ongeboren kind een foetusafdruk in de lucht en ik voel weer de pijn nog steeds als dolken nu komend via de wolken in mijn nietmoederzijn zucht ik kijk nog en zie alleen nog nevel…

deze kamer bevat het ongeboren licht niemand verhaalt van moederschoot van een tijd nog zonder aangezicht onwetend dat dit aan duister ontsproot een geheugen graaft om niet te vergeten leven zindert als een streling over de huid o liefde, zal ooit nog iemand van mij weten als een kluis van steen en mos mij omsluit…

Zolang je Kaspar Hauser was bleef je ongeboren en wat ik later van je las lag als adem op mijn ruit bevroren. Ik wist niet hoe jij jezelf verstond. Ik adem op jouw woord en zie hoe dit zich smelten laat maar ook hoe je ontdooiend spreken jou verstoort. ---------------------- uit: 'Hohner', 2015.…

Zij zijn nog ongeboren.…

Elk ongeboren kind.…

Zonder alle zorgen zijn en gelukkig voorbij het heden zo wil ik heel mijn leven snellen naar een volgend ogenblik met brandend verlangen stap zettend in een volgend uur een nieuwe dag waar schaduw ongeboren blijft en duisternis slechts als dichterlijk iets het licht mag sterken…