Alle inzendingen over ongeboren

Paarse linten doorweven zilveren haren in schuchtere wind de rilling nabij wacht een elfenkind op ongeboren woorden tussen bijeen geraapte gedachten van rozenblaadjes en maneschijn op ragfijne lijn balanceerd in onwerkelijkheid van dromen haar teder tenger lijf tot ochtend zal komen…

Vastgelopen in luidloos lallen naar hatelijke droomdemonen verstopt in het gras naast deze weg, duikt de stomme geest van een verloren ziel in om het even welk gat, naar wie weet hemel of misschien zelfs de hel, verlangt ze terug naar de tijd van ver hiervoor, naar de staat van het ongeboren zijn.…

En daarom wil ik een waterdruppel bewonen in de schoot van een trage rivier even ongeboren blijven. Eenmaal in zee, me zorgeloos wentelen in zilveren dagen van rust - wachten op de dingen die komen gaan. Is er een kans dat het zonlicht in mijn waterdruppel breekt en ik weer terug ben, onbevreesd weer al mijn kleuren ken?…

Achter hem huilt de wind droge tranen en in lemen hutten kermen ongeboren kleinkinderen.…

Het woord op jouw armenhuid en de adem van het ongeboren veulen met alle liedjes in de zomerwind gezonken beeldloos in een droom alsof het bed weer een eiland is te midden van diepe wateren lijkt het of ik eindeloos minnaar ben in een ademloze stilte, later op de oevers van de draverij langs de rivieren van het droomland.…

Dood gaan is weer ongeboren zijn. Zo kan gisteren morgen worden. Zo kunnen mensheden iets leren. Van fouten die geen fouten zijn.…

in een wereld waarin men gek geworden is telt het leven van allang niet meer mee zij die de wapens dragen hebben de macht ongeacht van welke kant ze komen in de operatiekamer vechten ze voor haar leven dubbelleven, dat van haar en het nog ongeboren kind met dood als dagelijkse kost laat het geluid van een pasgeboren baby die huilt…

stil te ver van spreken en het naar buiten kijken adem ik nauwelijks de dag nog in misschien is mijn geest te traag of weigeren mijn handen het veranderen van de nacht er is leegte er is najaar en in het heengaan van ieder ongeboren uur zie ik leugens menselijk en met wind bekleed geen vingertop raakt mijn ogen…

Je sloot ze voor heel even bij het openen bleek de dag voorbij Kijk me aan m’n ogen ben jij dat wel die vreemde twee je lijkt zo anders Ach spaar mij toch dat faalgevoel van wel willen maar niet kunnen Draai je om naar hier in nu gisteren is dood morgen ongeboren Accepteer het als decor: onzekerheid hoort bij leven…

soms draag ik leven van handen die niet geven waarvan de borsten zijn verschrompeld en de schoot is uitgedroogd nog ongeboren zijn talenten die blind zichzelf niet herkennen waarvan de kern bevroren is in middelmatigheid van winters alle dag maar leven kent geen tijd jouw handen dragen die gaven geven ons de eeuwigheid…

Dit uur ongeboren lijkt het leven uit haar verloren. Niemand wil met haar ruilen en zonder het te weten is in haar het eeuwige verlangen naar buiten komen huilen.…

In stilte is tijd geboren vanuit grenzeloos niets uit lichteloos bekoren gebroken duisternis uit hartstocht is de dag geboren na zoele donkerheid gaat niet in duister verloren in stilte van ongeboren tijd tijd rijgt dagen tot eenheid een snoer van pracht en licht vanuit donkere nachten tot zonnegloren en gedicht.…

Een ongeboren mogelijkheid. Ik voel energie stromen. Ik gooi een grotere steen en kijk naar de golven. Ik zie het wonder gebeuren. Voor mijn eigen ogen. Uit zichzelf. Gewoon.…

Ongeboren leven, is onsterfelijk en tijdloos. Wij zijn een onmogelijkheid, die toevallig mogelijk werd. Spontaan. Geboren leven is sterfelijk. We kunnen kiezen, maar ik besef, dat ik maar weinig te kiezen heb. Wel kunnen we vandaag besluiten, om ons machteloos verzet te staken.…

verwacht nog niet het grote ik ben pas op de ongeboren grond net omgeploegd en verlost van vergeten ouderdom o ja, omgeven door ringen van jaren in bomen en gestapelde bladeren al rottend verbindingen leggend tussen houten torens zij nemen wind uit zeilen en scheppen rust voor bevruchting door zaden een teder fundament…

jij zweeft beleeft het bestaan met passionele magie jouw ogen stralen een vitaliteit die het ongeborene wekt je lach danst op het oeroude ritme van liefde en samenzijn je zang rolt golven op het strand uit je warme woorden zee kom neem ons mee naar je mystiek paradijs toon ons dat hemels verblijf…

150 slagen per minuut ’t is de hartslag van een kind van nieuw leven, razendsnelle tekens die er worden doorgegeven door een kloppend hartje dat al wordt bemind Met zijn ouders en hun dromen en met tederheid en liefde voor ‘t nog ongeboren kind wachten allen op de dag dat zijn nieuwe wereld er zal komen en het kind ons bij zijn wiegje…

Het twijgje zweeg in alle talen het moest als eerste tol betalen aan hen die de moederstammen met grof geweld moesten omhalen en terwijl het vogelengezang verstomde lag onder hem het ongeboren kleinood ongewild slachtoffer van zinloos geweld maar de weg kwam erbij besluit aldus vertwijfeld vroeg men waar blijft de mus…

mij rest nog........................ een verleden dat nadert, wat ongeboren tranen......... ik verstom, bevroren zoals ze zijn..........alsof de dood schatert en zonder waarde................als ijzer; verroest en krom zij zullen nimmer,................terwijl ik in het diepe graaf, gelijk met de zon,..............…

nu is het moment dat eilandenrijken bezwijken onder de druk van celwanden langs het onbesproken kind dat vlucht over bruggen met oppervlakkige pijlers dat niet mag zijn, dat hoort te zwemmen in giftig water zodat het lijf is afgemeerd roemloos bestrijkt daarna een nevel het leven in zee en louter periferie tot ongeboren toekomst gloort…

de voortuin is niet rechthoekig genoeg het ontbreekt aan geharkt woord zwemwater blijft ongeboren ook vóór het daglicht samen vormen we te weinig wij anderszins buiten bereik door helder drinkbaar zonder dorst te verhongeren in rivierklei deze afstand kent geen motor geen vlakte en begin laten we ontvreemden dit reikt geen hand…

Ontwaken uit toevallige omarming die verlangen deed naar steeds weer opnieuw die glimp van jou je warme zachte flanken verdronken in bloedstollend mooie ogen verloren dit ongeboren kind en jij die jeugdig onverschillig in mij dit craquele veroorzaakte…

ruwe handen vegen over glad vergeten eelt in steeds overdreven krampachtige bewegingen hij en zij zwegen omdat elk woord verveelt dat d’reeds uitgeschreven dichter wil bedwingen ongehoorde zuchten schuren over zachte huid daar waar ongewenste lust zich openbaarde ongeboren vruchten geven nochtans geen geluid als haar hartstocht…

Ik laaf mij aan de vele woorden Die stromen uit mijn hersenspinsels Samen verbind ik ze in akkoorden En schrijf ze op als papieren verzinsels Mijn woorden laat ik zwierig dansen Voor de ogen van een menig lezer Het zijn vaak geschreven kansen Maar ook soms dienend als genezer Ik luister naar mijn ongeschreven taal Die woorden zijn nog ongeboren…

nooit meer, m ’n lief zal je nog gedichten in mijn ogen lezen woorden en een nieuwe dag een avond die nog eenmaal naar je toe zou keren op hol geslagen is de stilte het ongeboren kind, midden op de weg gekromd, het schrijven naar het licht de aura die als een vlinder door de kamer speelde wij hebben geschreven, m ’n…

Nu zal het nog duren dagen, dat blad opnieuw ontspruit uit nieuw gevormde knoppen als zijnde ‘s winters bruid van het ongeborene. Even spant de natuur zich in, stilte, daarna ontstaat er opnieuw het glorieuze.…

misschien ga ik wel dood in de nabijheid van jouw grijpende hand, er is tijd waar koele lucht mijn pad kruist voor wie de klei in mijn stem beheerst, er mee stoeit tot aan de top van de nacht - is eerbied de wet die me kust in de vrolijkheid van het ongeboren kind ?…

Zo ook trekken gestorven mensen, nog ongeboren kinderen aan. Zo ook ontstaan gedichten, die nog niet bestaan, uit het bijna niets. Uit leegte en stilte, wordt het ongelofelijke geboren. Uit haat liefde. Uit toeval bedoeling.…

Als deel van nog ongeboren kinderen. Eeuwige zwervers zijn onze genen. Wij mensen zijn niets, alles en altijd. Waarom dan zo angstig zijn mijn ego? Waarom dan bang zijn voor jouw dood? Sterrenstof zijn wij.…

Dagen die wachten omdat ze ongeboren zijn. Verwachtingen veranderen in illusie en misleiding. Overmoedig grijze hersenen denken te weten wat denken is. Denken dat gisteren en morgen werkelijk bestaan. Zintuigen weten wel beter. Kennen alleen nu, vandaag! Willen bewuste wegen gaan.…