Alle inzendingen over onrust

En de verwijten Geen ruimte laten voor begrip Ik voel angst als misstanden Het leven verstoren En verbinding tussen mensen Onherstelbaar breekt Luisterend naar de muziek van Ilse de Lange die me vertelt dat ze nog steeds huilt besef ik dat pijn een levenszaak is waar ik niet omheen kan en in de onbegrensde ruimtes van angst en onrust…

Mijn liefde is voor altijd, mijn Lief, streel nu mijn onrustig, angstig kloppend hart totdat zij genezen is van deze smart.…

Eastwood heb wel twee pistolen langs mijn dijen maar die richt ik liever op mijzelf doe alsof ik mijn geliefde geheel afwijs maar in mijn hart droom ik het tegendeel hoe meer ik de mensen eerlijk tegemoet kom hoe meer zij mij met de nek aankijken en het liefste mijn nek wreed omdraaien want teveel eerlijkheid verpest hun droom en maakt onrustige…

Inbrekers, wurgers, rovers en piraten, En de eerste Zondvloed en het laatst Gericht - Elke onrust heeft ons deugdzaam hart verlaten. O thee! o vriendschap! o kalmerend licht! Straks 't koesterende donker; morgen lopen Wij opgefleurd te kopen of verkopen: Tragedie blijft tragedie, klein of groot.…

Waar onrust even niet zal bestaan, voordat je besluit weer verder te gaan. Ik gun je om even los te zijn; voordat de zon ondergaat en pijn verdwijnt. In de herinnering van rood-paarse schakeringen in diepste staat, voordat je tot totale overgave verdergaat.…

In woord en gedachte zal jij je daarom verliezen in jouw diepe, onrustige wateren ... los van mijn zee. In woord en gedachte blijf ik me desalniettemin verbonden om jou, met jou voelen ... ergens goed voor je bedoelen. In woord en gedachte houd ik van je. In woord en gedachte verlang ik naar jou smacht ik om je te kennen.…

meer te dragen wurgende benauwdheid de donder rommelt wat aan in de verte dan barst het onweer los een bliksemschicht doorboort de donkere lucht een laatste vogel op de vlucht de regen laat nog even op zich wachten en dan volgt het geweld van water en lichtend vuur de wet van de natuur tot verkoeling de lucht weer klaart en de onrust…

M'n hart heeft nu 'n moeilijke tijd te gaan de onrust 't verlangen, dat jij helaas niet zag er biggelde over mijn wang een traan het is moeilijk om te moeten kiezen iemand van ons zou immers kunnen verliezen?…

Dat ik tot andren ga, dat alles is om niet; dat ik vergeten zoek bij dans en lach en wijn, het stilt mijn onrust niet zo foltrend is de pijn, die haar afwezigheid eens in mij achterliet.…

een doctrine van buiten weer naar binnen zijn gekeerd, ik probeer mij voor te stellen in een ander gezicht, onbehaard in kleur neutraal in de ringen van de regenboog, beleving is niet genoeg, het is die tegen de stelling waar ik zelf om vroeg onderga de aderlating die de onaangename stilte waarin de wereld acteert, daaraan kleeft onrust…

je was meer vrouw dan ik verwachtte je ogen vonkten licht een gloed van passie gleed langs mijn gezicht verschrikt zei ik je naam je keek me licht bewolkt aan we zijn gaan lopen omdat zitten onrust had je stappen veerden jeugd de onschuld in je lach wekte verbazing in de stad ik keek naar je gezicht en zag hoe jij de tijd vergat ogen…

Als ze zullen komen om ons aan de tand te voelen over alle wandaden, al of niet door ons begaan, begeerte of de schaamte die ons teistert, onrust die ons pelt, tot op het bot van een kaal geraamte, spiegel van mijn morbide code als onvoorspelbaar lot.…

het is een vreemd onrustig gevoel 't openbaart zich bij mij soms zomaar overdag vooral als ik de zon weer opnieuw niet aanschouwen mag misschien begrijpt u een beetje wat ik bedoel komt voort uit de troosteloosheid van het Nederlandse weder dat reflecteert bij mij niet aan 't voortschrijden der dagen noch verandert het iets aan het vullen…

Mijn ogen zal ik nog niet voorgoed opslaan, al zijn ze vannacht plots met schrik vervuld, is er werkelijke onrust in mij komen wonen die met alle macht het wankele wilde tonen.…

je was meer vrouw dan ik verwachtte ogen vonkten licht een gloed van passie gleed langs mijn gezicht verschrikt zei ik je naam je keek me licht bewolkt aan we zijn gaan lopen omdat zitten onrust had je stappen veerden jeugd de onschuld in je lach wekte verbazing in de stad ik keek naar je gezicht zag hoe jij de tijd vergat je ogen…

Het kind dat met wakkere beentjes fier, Het verse gras opschrikt, en zonder te wijken, Altijd rent voorbij de wind, en mij na laat kijken, De onrust in mij, een gulzig altijd wakker dier Niet te achterhalen tijd, wiens honger graag Verslikt, verslindt alles wat weerloos lijkt En kerend wendt, geen grens bereikt; Voor iedereen te snel…

Omspoelen soms de kolkende rivieren een onrustige binnenbrand. In het verdronken land tussen de rivieren verloor ik rede en gezond verstand; laat ik wegstromen met de rivieren waarvoor geen plaats is in mijn niemandsland. IK voel mij geborgen in het diepste van mijn niemandsland.…

Ik denk dat er diep in mij een prachtig paleis bestaat waar goden bepalen hoe mijn leven verlopen moet Ze willen bevrediging zijn een en al onrust en met velen, onhandelbaar doen ze wat ze altijd doen Mijn zinnen verwennen ze genoeg of juist niet genoeg want steeds weer verlang ik meer Toe, nog een keer, nog een keer Zo moe word ik…

dat er overal vrede kan zijn dat waar ik ook ga, sta of woon er geen oorlog of aanslag zal zijn dat mensen elkaar mogen vertrouwen handen in elkaar voor vrede gaan slaan om samen rustig een toekomst te bouwen zodat haat en onrust niet langer bestaan.…

Ik zelf, ik wacht op inspiratie Hij niet, hij ligt al lang en breed weer aan mijn zij De luiste kat van onze natie Lamlendig uitgestrekt En gapend van verveling Rolt hij nog even om Hij merkt wel dat ik nog onrustig ben En nog te veel beweeg Hij is dan wel een kat maar Zeer beslist niet dom De nagels aan de poten trekken krom De motor…

Diepe nacht en duisternis En een lichtende glans op de zee, En diep in mijn ziel, die onrustig is, Een groot verlangen naar vree. Dan wordt mij de zwarte onpeilbaarheid Der duistere diepten tot Het beeld van Gods verborgenheid, Het grote mysterie van God.…

uiteenspattende droom van fragmentarische liefde jij had strelen en struwelen als hogere kunst in het assortiment adoreren jij zalfde preventief beurse en kapotte plekken die de levensspiegel liet zien sloeg bruggen van liefde als afgronden niet begaanbaar waren in heilzame ontmoetingen voelde intuïtief dat duistere nachten onrust…

Als ik straks oud ben, ziek en zwak en pijn verjaagt de slaap Als onrust neemt van mij bezit doe dan wat onvermijdelijk is en laat me gaan, een laatste goede daad Beslis voor mij en wees niet bang Past eigenliefde bij de vriendschap die ik gaf of uitstel tot het beter past bij een verloren strijd Ik ben niet bang tijdens de laatste gang…

Toen ik jou voor het eerst zag en jouw ogen mijn gedachten verdreven wist ik opeens niets meer voor heel even Sindsdien heb jij mij volledig in de ban kan ik nergens anders aan denken en jij weet daar niet van Rommelig, druk, chaotisch en onrustig leven doet me niks want jij hebt mij extra spirit gegeven Denken aan jouw glimlach…

gewisseloase ljocht yn dreamswiet treurjen ûnrêst yn beevjende drôvens bannen ferbrutsen yn hertstochtme fan ûnwil yn mingeling fan wédom en seine seach ik dyn takomst skûmbekjend lâns komme Oersetting/Vertaling : gebroken jouw kleuren die op sterven liggen in dromen van teerheid o,dat gewetenloze licht in droomzoet treuren onrust…

De pijn, het verdriet,de onmacht ik kan ze niet wegnemen, laten verdwijnen,als een boze droom tijdens een onrustige nacht. Was het maar zo simpel mocht dat maar zo zijn, dan maakte ik voor jou direct een eind aan deze pijn.…

hebben mijn hart versteend Ik was er voor je dag en nacht te lang teveel te vaak gewacht Alle vertrouwen nu verloren nu je niet van je laat horen Smoezen raakte wal nog kant ongenadig viel je door de mand Jij had mij en jij had ook haar diep verborgen voor elkaar Ik laat je los ben zo gekwetst Afscheid is alles wat nog rest Alle onrust…

Onrustig slaakt hij een vreemde gil. En sluit zijn handen om zijn oren Ja, om wat, wat wil hij niet horen? Het is een nette heer Maar zijn oren kloppen niet. In een opwelling houdt ik hem vast. Ik, trouwe onbekende vriend. Beschermend, zoals hij 't verdient. Maar ongevoelig rukt hij zich krachtig los En loopt weer verder, ja naar wie?…

Ik kijk hoe zachtjes jouw handen gaan en neem ze in de mijne en kus ze zachtjes, totdat van ons allebei de onrust zal verdwijnen.…

Ik probeer de herrie in gedachten te sussen want al is alles om me heen dan wel stil ik kan de onrust in mijn hoofd niet verzachten, Klokken, straaljagers, vallende appels, irritante vogelgeluiden, ghetto- blaster dragers, het wil niet afnemen de herrie in mijn hoofd. Maar die zijn alleen maar opvulling!…