Alle inzendingen over ontaarden

De appels blozen, vader. Het graan torent huizenhoog. Het prikkeldraad is mild gesleten, in de wei staan de blauw bevlekte schapen droog.   Je hebt je sporen verdiend, de ingedroogde klei onder je nagels weggewassen. Machines aangeschaft. Het land verbouwd. Pronkt met cabrio en open haard.   En moeder kermt, ontfermt zich over de aarden schoot…

wanneer zij weer met z'n allen vergaderen hangt hij angstvallig bladeren terug in de boom iedere dag wel een keer of vier want de herfst waarin alles bederft is niks voor hem…

Een verbale discussie, verhit en heel intens, ach het overkomt toch wel een ieder normaal mens? De woorden worden gemener, harder en valser, tot woorden niet meer volstaan dan is het met de woorden en scheldpartij wel voor een belangrijk deel gedaan. Handgemeen over en weer, de een trapt de ander neer. Schopt nog eens lekker na,…

jij zaaide het zaad in de omgewoelde grond met vlakke handen dekte ik behoedzaam de wond water en licht baarden leven onzichtbaar onder het zand de spruit liet zich bewegen in het bezwangerde land het jonge groen zou ontluiken uit de bevallige schoot wij mochten haar vrucht gebruiken van aardse wortels ontbloot het recht op bestaan…

mijn leven ontaard als een stervende vogel vleugels naar eeuwig…

Geen snert met spek, dus denk ik nog een keer: Waar zijn de strenge winters van weleer nu ons klimaat in zachtheid is ontaard?…

Ontaarde koekoek dumpt gevulde eieren in andermans nest…

Al dat testosteron, zei ze, leidt tot ontaarding, wellust strijd en geweld Hij schrok en vroeg: Zou je de mannen moeten ontmannen om oorlog uit te bannen?…

Maar stopt het CERN's ontaard cyclotron ?…

Muren, mortel, metsers, microreproductie van samenhang mensen, mieren, middeleeuwen, middagzon die alles gezien heeft moeten, mogen, mogelijks, moesson die onze intenties wegspoelt moffen, mensen lijdend onder metaalmoeheid, moezelwijn en de ontaarding magnesium, mineralen, het magnetisme en de magnolia, louter zo schoon monstrueus mislukken…

in dit ontaarde grasperk waar ruimte zich tot leegte beperkt en de liefde graast tussen paaltjes en prikkeldraad leerde ik de dovenetel als grondstof voor scherpe witte wijn…

Een samenleving zonder hogere waarden zal als drijfzand zijn en ontaarden want zonder normen en goede manieren zal anarchie ontstaan maar denk altijd hieraan beschaving en een gezond verstand onderscheidt ons van de dieren…

Ik ben zijn dochter En geenszins ontaard. Echter, het jeukt wel zo Allerverschrikkelijkst! Vadertjelief, zie toch af Van die baard!…

Lucebert was blijkbaar fout PCN heeft hem weggesmeten Want kunst van zo iemand moet wel ontaard heten Beoordeel niet de maker maar zijn product Zo zijn de schilderijtjes van A.H. volgens mij aardig gelukt…

ik zag je in het park tussen alle nieuwe nuances van groen en tere bloesems de wandeling was bleu met de winterblues nog in de kop maar jij ontaardde blozend met een ontknoopje extra, ontgroende mij in de knop…

Een simpel versje voor de nieuwe koning ontaardde in een droevige vertoning. Maar op de valreep toch een prachtig lied. Daarmee is het een feit dat Oscar Harris met recht een koninklijke krasse knar is.…

zij schilt woorden kerft de bast stilte valt in zwart verwrongen klanken drijven kleurloos af onbeschrijflijk is de leegte van het wit dat overblijft…

Dit keer geen troost of prijs geen doop geen eer noch het genoegen van euforie in een portaal waar 's nachts de regen door gebroken ramen valt sigaretten gaten hebben gebrand in dromen zo dronken en waardeloos verdomme whiskey droog en liefde loos krijst uit getande monden halleluja kogels genadeloos de door God verlaten…

op de horizon lang en ver daar is het heen is het doel en achter is waar we zijn achter de horizon verder, droom daar is het heen is het doel en achter is waar we zijn zie de ochtendzon van ver naar nu spint goud in je haren heen is het doel - achterlijk…

Liefdes schreeuwen ontaard in kwetsbaar geven zo laat ik jou in mij leven meanderend handenstrelen oneindig verlangen naar jou diep in mij laat je in mij vrij en voel je in mij leven door jouw oneindig liefdesgeven…

Jij hebt vast die docenten ook gekend Die buiten Dat Gebouw haast niet bestonden Maar niettemin, op arbitraire gronden Hun punten koppelden aan jouw talent Vreemd, achteraf, hoe jij daardoor ontaard was Omdat je meer dan zo'n diploma waard was…

En nergens woont de mens: De ontaarde stilte Die genadig spreekt. En nergens draag ik onze liefde - Tussen groeiend puin - Onsterfelijk als de dood. ---------------------------------------- Uit: 'Winterrunen', 1967.…

een glas van ijs, staand water als dorst, voortdurend een brood verdeeld in stukken zo ochtend als dagelijks herhaalde gebeurtenis vruchtbaar, ontvankelijk een samengestelde bloem uitwonend in habitat ontaard in bodemleven afwezig ten tijde hunkerend naar…

zodra de meute schrikt van eigen woede, teleurgesteld haar dwaasheid alweer wegslikt en machteloos, ontgoocheld, aan haar wond likt dan lacht De Macht, maar wel uit arren moede: lijkt alles bij het oude en bedaard rancune is er steeds en vaak ontaard……

hij sprak blauw zij zag blind hoorde nooit dat laatste alles zeggende woord vond een hel schreef langs witte lijnen wolken in het venijn ontaard raakten voeten de grond net naast het kiezelpad zakt ze weg…

En 't werd me of ik in mense'-ontaarding staarde, Zijn zwarte zelfzucht vlekkend weerloze aarde.…

en zag dat de droom in een nachtmerrie ontaardde…

als het zoeken naar een lach ontaard in tranen het verlangen naar woorden in de stilte verstomd de hunkering naar liefde ondraaglijk wordt uitgesproken wensen niet worden gehoord sterft een verlangen in eenzaamheid zoek ik mijn tranen in een lach hoor ik woorden de stilte verstoren vind ik mijzelf in verloren dromen…

hij sprak blauw zij zag blind hoorde nooit dat ene waan zinnige woord vond een hel schreef langs witte lijnen zachte wolken in venijn ontaard raakten voeten de grond net naast het kiezelpad zakte ze weg…

Of toch ook hoe wij in haar schoot zo konden ontaarden?…