Alle inzendingen over ontelbaar

Ontelbare dromen, van heroïsche feiten Als het ware een Fantasia, moeilijk bereikbaar en mijlen ver weg. Ik zoek naar een pad van doorzettings- en wilskracht. Ik wacht op het teken en hoop dat ik ooit het pad zal betreden.…

Ontelbare kleuren die mijn ogen blijven bewerken, haast uit lijken te breken door lagen verf; het zichtbare ontward. Er is geen begrensde ruimte meer alleen licht dat graag door vensters gluurt.…

Het zachte licht van de nachtelijke maan schijnt vanavond voor jou bijgestaan door sterren, ontelbaar. Ik schrijf dit gedicht ver van jou vandaan omdat ik nog altijd van je hou. Na duizend tranen is het klaar. Ik vouw het papiertje tot je de woorden niet meer ziet. Het verdwijnt in de prullenbak ...want Ik weet je adres niet...…

Ontelbare sterren brengen van verre kometen met passie in hun staart, hemelbrengers van inspiratie en creatie lichtmakende taal tot in de kraters van mijn hart.…

Met haar elegante vorm en ontelbare snaren bespeelt ze dit prachtige instrument met magische vingers in ongekend talent betoverende klanken voeren je mee alsof je in hemelse sferen bent met de tederheid van haar spel raakt ze m'n hart en huid met kippenvel…

Het witte vel, gelijnd door zwart, ontelbaar zijn de noten, kruizen, mollen, bogen. Daar komt de muzikant, het hoofd ontcijfert, vingers beroeren, stilte breekt in klanken luid en zacht. Het wonder van een partituur in Geesteskracht door mens en instrument tot leven gebracht.…

er zijn ontelbaar oude bergpaden waar ik niet komen zal loodrechte kliffen die mij de adem zouden benemen zilte luchten zijn er vol van vogels die ik niet zal horen wolken van het blauwste blauw waarin ik zacht verdrinken kon er is de oude tijd die vleugellam ter aarde valt…

Tintelingen spoelen door ritmisch geklater in een val van blauw transparant water wentelen ontelbare zilveren luchtbellen rond die in de branding mee ruisen tot de ochtendstond waar heldere patronen van zuiver licht de dag in stromen en je weer doen ontwaken in de tempel van je dromen…

Ontelbare. Er is mismoedigheid zonder jou. Laksheid. Angstvalligheid. En er gaat geen uur voorbij, Er is nog geen uur voorbijgegaan.…

Ontelbare korrels met menselijk zweet vermengd vroeg of laat resulterend in een huis dat de tafel omsluit. Aarde en hemel het landschap waar het huis in staat waren reeds aanwezig krijgen nu slechts betekenis.…

Ontelbare treinen zijn over deze biels gegaan. Dit hout diende een kwart eeuw lang in onze tuin. Straks wordt de stort het einde van zijn bestaan. Maar van dit rottend hout zal ik geen afscheid nemen, want kringlopen voltrekken zich wonderschoon nabij. Aan dat wonder zullen ook wij eens ons leven geven.…

En dan ga ik De eeuwige nacht in Waar atomen dolen Het einde en het begin Het zachte zingen Van het vacuüm Op ontelbare snaren Het laatste stadium En zie, daar is hij De jager en de gejaagde Omwenteling en keerkring En het al zijn vertraagde Sterren vlieden De dageraad breekt aan Kom tot mij En laat mij gaan…

Zelden waren er meer stille tochten zelden lieten geliefden het leven, bij rampen ontelbaar, ze terughalen is geen optie, ze herdenken in onze harten altijd, met stilte, witte ballonnen oplaten, gebeden opzeggen, waarna een ieder zijn deur dicht trekt. Stilte is voel en tastbaar!…

Ontelbare foto's heb ik Opgeslagen op talloze sticks In honderden bestanden, Allemaal gesaved, ook In back-up vanzelf, Toch springt niet een In al die duizenden er uit - Het zijn de beelden in mijn ziel Die zonder tussenkomst van Virtuele machten zijn ingebrand, Die eeuwig met me meegaan - Niet een daarvan overbodig, Daar…

Haiku’s: Gele narcissen Op hun bleekgroene stengel Bossen steltlopers Mos tussen het gras De ontelbare hopen als rijzend brooddeeg Merel, nestbouwend Sleurt, schudt en snokt aan slierten Nijverige vent. Senruy: Jij wist dat zeker? De enige zekerheid: de onzekerheid!…

de toppen van de bomen reikend verlangend naar oneindig blauw ontelbare knoppen barsten van verwachting naar nieuw leven maar de kille wind speelt een winters spel met grijswitte wolken boven het afwachtende bos aarzelende vogels zijn voorboden van een verre lente die reeds in ons hart is begonnen…

In ontelbare kleine dingen kom je onverwachts telkens weer... zo 'rakelings' voorbij.…

na mijn bewustzijn in de slaapstand te hebben gezet kom ik los van de grond en laat me tillen naar steeds grotere hoogtes waar nooit eerder geziene kleuren in de vorm van ontelbare stralende ogen mij in een onmeetbare vrede voor eeuwig in aangename warmte gewichtloos omarmen in tijdloos mooi…

Waarom is de wereld Stil in mij waar zij Mij levenslang naar Het leven heeft gestaan, In mij te keer ging als Een meervoudig gedrocht Dat met haar ontelbare tentakels Mijn eigen zelf verpulverde Zodat ik niet meer werd gehoord - Geen teken van leven meer - Mijn ziel heeft ze in ieder Geval geleidelijk aan doorboord En wat ooit…

Het ontelbare. Het oeverloze. Het zelveloze. Het zedeloze. Het radeloze. Het redeloze. Het peilloze. Het zinloze. Vrijheid. Het paradoxale. Bron van Angst. Bron van Moed.…

Legio beelden worden Door een vleesgeworden Camera in mij opgenomen, Net als de werkzame stoffen Van wat medicatie heet, Ontelbare gedachten worden In dit brein geboren, Er in genomen voor de eeuwigheid, Om te voorkomen dat ze Een voor een naar buiten komen, Doch de opslagruimte is beperkt, En als de hogedrukkraan open knalt…

Mijn hart heeft een marathon gelopen tranen zijn op open zee gaan zwemmen mijn ziel ligt in ontelbaar veel knopen en de gemoedsrust is niet meer te temmen Mijn gevoel heeft de finish net niet gehaald het verstand wist totaal geen doel te raken depressies hebben teveel belasting betaald en van eventuele teruggave is geen sprake…

ik leg mijn oor te luister op de golven van de zee met hun intrigerende verhalen lokken ze mij moeiteloos mee over het huizenhoge deinen het laag gelegen domein met haar ontelbare schatten waar ik graag onderdeel van wil zijn word ik meegenomen tot verre diepte aan de hand genietend van prachtig koraalrif betoverende kleuren in onderwaterland…

Leunend op de wind mijn armen wijd gespreid ogen gesloten neem me mee wind rukt aan haren en kleren als ontelbare lange vingers aangenaam of toch niet ik hou mijn adem in even maar en zet dan een stap vooruit neem me mee traag worstelend evenwicht zoekend maar ik kom vooruit…

Ontelbare microben hielp ik al om zeep. Toch twijfel ik aan mijn eigen levensplan, want dat plan blijkt niets meer dan beleven. Bewust ervaren is alles wat ik nog leren kan.…

Gestolde tijd noem jij het moment waarin alles samenkomt waarop te lang al is gewacht, waarin al wat beweegt tot stilstand komt - Maar tijd stolt niet, Loopt als duinzand tussen mijn vingers door, Een zandloper die nooit ophoudt met lopen, die ontelbare korrels laat voortbewegen op de golven van de altijd aanrollende tijd…

Ontelbare mensen in kooien, die ze zelf niet durven zien.…

De blauwpaars gekleurde hemel wordt verlicht door ontelbare sterren Het is helder, ongelooflijk koud Samen staan we te turen naar die ene ster van goud Kerstmis zal nooit meer hetzelfde zijn in ieder geval niet voor ons Je leven ging te snel voorbij We staren naar die ene ster want dat mooie licht,...ben jij…

de vader hield zich verborgen in tranen vocht hij onder de zon nee, zijn kind kon beter spelen met een palmblad en stenen waarin het mooie vormen zag zoals vissen en paradijsvogels dansende vlinders lokten speels de handjes, vluchtigheid haperde de voetjes, ontelbare verschrijvingen de oogjes, vader op het netvlies…

Wolken stapelen in vele tinten grijs aan de horizon 'n klein bootje Tussen hemel en aarde een immens grote zee deinende beweging lichtgroen tegen grijs Niets blijft hetzelfde ontelbare schelpen waartussen 'n krab rent voor z'n leven als voetstappen verdwijnen…