Alle inzendingen over ontvlammen

Ontvlammen jij en ik niet licht? Van origine zijn we vonken Het liefste zijn we vreugdedronken Ooit waren we een zeegezicht Universeel in evenwicht Branding die altijd heeft geklonken Ontvlammen jij en ik niet licht?…

Mijn hart wist allang allang voor mijn ziel dat het eens zou ontvlammen, ontvlammen en smelten, om zich dan te vormen tot een eeuwig verblijf in jouw hart mijn liefste...…

Ontvlammen zal mijn geest door wijze lessen die gestoken werden met eeuwenoude wijsheid verstoken en nu blind ik ben er klaar mee.…

Die Donald Duck is in zijn drift beslist Een onberekenbare patjepeeër En snel ontvlammende A.D.H.D.-er Dat maakt hem zéér geschikt als terrorist Nee, deze analyse is geen larie Het is een theorie à la Bolkhari…

in je vaarwater drijven vissen moedeloos je ontstoken ogen ontvlammen mijn wenkend gebaar op schroot tiert de gedachte zienderogen op een schotel breng je mij wilde papavers windstilte doorboort het witte vlies…

jouw profiel zat in mijn handen probeerde met slijpen de vorm te ijken kon de diepte niet pakken pas door hakken kreeg jij meer reliëf heb je verwond met mijn bruutheid ook later bij het polijsten kon ik de verhouding niet krijgen de trekken zijn stuurs warme zachtheid ontbreekt mijn handen hebben jouw ziel niet doen ontvlammen…

Wie kent de grijsheid die de dagen bindt aan uren, aan niet gebluste vuren die steeds opnieuw ontvlammen? Toch blijf ik geloven in liefde die sterker is dan zelfs de dood, die mensen boetseert tot nieuw geboren worden in de nacht.…

Samen ontvlammen in deze kille wereld verder kunnen groeien naar een horizon vol kleuren van een mooie regenboog. Tekens van verbondenheid waarin we liefdevol kunnen verder wonen. Eindeloos.......…

je zingt en blinkt als het kristal in mijn hand een kleinood waarin je ogen twinkelen als sterren de kleur van oude likeur dromerig en van verre je lach overbrugt de kou van de avond brengt dansend ontvlammende warmte van het flakkerende vuur in tedere kussen smaakt onze liefde eenvoudig en puur…

Leven hoeft zijn slag niet te slaan, geen zakcentjes te verkwanselen, laat staan te ontvlammen met vuur zonder dat ze tijd vrij maken voor het werkelijke. Ik zie ze gaan, slenterend, nu zij steeds staren, vervolgens pinksterbloemen plukken zonder 'n mooie tuil samen schikkend te maken. Hoe verbijsterend en bijna beschamend.…

Fabelachtige heerlijkheid vol zuiver diep verlangen Je lach werkt zo aanstekelijk Mijn hart komt tot ontvlammen Wat sterk was is nu tot was aldus verworden Het raamwerk ontdaan van rastering Totaal opnieuw begonnen Geen letters maken woorden uit passie vloeit het voort Een leven als nooit tevoren Dit is zoals het hoort…

onder wegzwierende zomervogels tegen tedergeelgesneden horizon sluimeren driften gezwind en ontvlammen kussen naar lomer smelt de wind ons warmwitte lichaam dat kronkelt oneindig tezamen op vochtgroenemossen rond dieprood knisperend berk en beukenblad zojuist gevallen door de herfst zacht uitgelegd tot in de geulen van ons verhittend…

Ontvlammend in een kille wereld klim ik verder met jou in een zijn vol van kleuren. Je bent zo volledig meer dan ooit... Als een weerspiegeling. Ik ben jij en jij bent ik Wij breken de toekomst open jij en ik. Wij.....…

nog is het glas niet gebroken maar de breuk spiraalt grillig omhoog jij hebt kunst uit je mond doen ontvlammen in vorm veelkleurig neergezet het groeiproces bleek te gespannen toen is de kiem voor een barst al gelegd we keken en beefden hoorden het scherpe geluid van verscherven hoog boven ons uit de top was gelukkig onbeschadigd…

Licht van Pasen, licht ontvlammend uit de avond van de dood, licht dat niet te temmen ademt tot aan 't zachte morgenrood.…

je raakt mijn huid de wind waait rimpelend je warmte fluistert zomer in geluid je maakt kringen zichtbaar achter moegesloten ogen vibrerend geel danst hemel tot geheel randen neigen rood van het verbranden buitencirkels zijn aan het ontvlammen in een vage pijn je smelt een gat in mijn gedachten ik laat je gaan met open ogen…

zwerk zwevend inspirerend vogeldier ik heb je gemist waar ben je al die tijd geweest jij gaf me zo’n plezier zo klein maar met een wonderlijke levenskracht het doet me deugd je bent weer hier en met je onovertroffen mysterieuze tovermacht breng jij weer nieuw licht in mijn donkere nacht jouw spetterende kwetterende vonkjes ontvlammen…

Ik wil je fruit proeven als toast en wijn weer licht ontvlammen als wij samen zijn. Ik wil je liefde, ons geluk ik wil dat warme gevoel zo hartstochtelijk. Deze dans is voor ons mijn lief, de hele nacht de boomgaard slaapt de stilte lacht……

Opdat in vele verzuurde zielen weer povere sporen van liefde ontvlammen kunnen... tot men eindelijk onbevangen ademen kan: corruptie wacht de strop!…

Wat is er aan de hand in Polen Homo en Jood en aborteur - Het wordt niet langer meer verholen - Je kunt niet met ze door één deur Een oproep doen tot poten rammen Een Katholieke Taliban: 'Emoties dienen te ontvlammen Wij stijgen in de peiling dan!…

Ik hoor spartelen - de klanken van ochtenden, die torentoppen ontvangen, ontvlammen, laten omvallen - en de brokstukken oplappen tot gemorste verlangens. Hier, op deze dorre grond, waar eeltkadasters stofwolken doen ploffen achter ballonnen - jankt de mottige Messias, gevangen, een vissenkom vol. Wees niet angstig.…

daar staat ze bijna naakt met enkel mijn witte hemd aan komt ze dichter bij me staan haar kraag omhoog haar mouwen opgerold haar lange, slanke benen veroorzaken vuur tot in mijn tenen daar staat ze hoe ze naar me kijkt bijna ontvlammend veel sprekend en verlangend het witte hemd langzaam nat wordend steeds verder onder de douchestraal…

Nu de bladeren zijn gevallen en de sneeuw de daken dekt voel ik hoe een helder lied tot diep in mijn ziel klinkt en daar een licht doet ontvlammen dat ik graag wil laten schijnen in jouw duister, over jouw pijn.…

Jij houdt van de kroeg, ik van de laptop Ik geniet van een glas wijn, jij van een zak drop Nog zijn wij zo verschillend Het meest ligt jouw hart op de tong als het voelbaar met het mijne samensmelt in een zoen ontvlammend en explosief als het kruid in een kanon Op het spoor van elkaars grootste gemene delers in de liefde, grenzeloos, bodemloos…

Onder weg zwierende zomervogels tegen teder geel gesneden horizon sluimeren driften gezwind en ontvlammen kussen naar lomer bindt de wind ons warm witte lichaam dat kronkelt oneindig tezamen op vocht groene mossen rond dieprood knisperend berk en beukenblad zojuist gevallen door de herfst zacht uitgelegd in geulen van ons verhittend…

Gramschap is een schrikbre ontvlamming die onblusbaar om zich woedt: Droefheid is ene overstelpende en niet af te keren vloed: Nijd, een alverstikkend onkruid, dat én vreugd én deugd versmoort: En begeerlijkheid, een hartworm, die het ingewand doorboort.…

Doelbewust onthul ik Fier ontvlámmende Spaanse Galliarden...'…

begint te regenen… Ze staat nu vlak voor me De afstand tussen ons wordt steeds minder groot Hunkering weerspiegelt in elkaars gedachten In mijn fantasie zie ik haar al bloot Ik kan niet wachten Vuur stroomt van haar blik in de mijne… Regendruppels rollen als parels langs haar gezicht Verstrengeld landen we in het natte gras Terwijl we in ontvlammende…

Jij bent mooi in jouw zijn Zeer krachtig in jouw doen De paden die jij treedt Zijn de wegen die 'k wil gaan Eén met het water en Heel erg sterk in de stroom Jouw prachtige boezem Knipogend naar het hemels blauw Jouw lijf doet dat van mij Stapsgewijs ontvlammen Contouren en lijnen Die vallen samen.…

wat je doet en bent zoals je lijkt ook op opa toen hij net zo oud was als jij nu geworden bent speels slim en ongeduldig negen weet je joshua staat voor volledigheid zoals jij dat ons ook bent handig vooral en intelligent naast leuk is dat ook lastig soms want wie sneller denken kan dan hij het maken kan of doen kan licht daardoor ontvlammen…