Alle inzendingen over oord

Schoonheid gestold in diepe lijnen De huid gegroefd als regengeulen in woestijnen Onder de grijze wenkbrauwbogen de ogen, twee poorten naar landkaartloze onvermoede oorden Waarin het weten - tot wijsheid geworden pijn - de glans verandert in patina met matter schijn…

En al zijn onvolkomenheid Verglijdt in licht van eeuwigheid Naar onbekende oorden. Een wereld zonder woorden.…

Moedeloos zijn de laatste woorden een droom van taal is heengegaan ontvoert als voer in vreemde oorden misschien geschikter voor de maan en leedvermaak heeft ook gesproken de langste neus, leven gestaakt bevestigt liever tussen spoken dat taal zijn ziel heeft uitgebraakt.…

me in warme oorden wanend word ik badend in 't zweet wakker, m'n ribbenkast lijkt wel een boksbal waarop geoefend is mijn keel voor de zoveelste keer schrapend, zoek ik naar een zakdoek om de lekkage te bedwingen begeef ik me allereerst naar de douche…

dit moment grijpen en genieten, mateloos genieten van het mooie, van het nu afreizen naar verre oorden waar vooroordelen niet bestaan donk’re gedachten ons niet kunnen deren daar het alleen zou gaan om jou en mij we ons laven aan de schoonheid van alle dag aan ons, ons samen zijn omdat het dan helemaal mag…

Eeuwige zoete liefde Verloren zal ik voor je zijn Hier in dit heilige oord Verbind ik me In diep droevige inkt…

Als droogbloemen hangen gedachten op betere tijden te wachten inspiratie voor zinnen en woorden lijkt iets voor verborgen oorden Als zoeken naar oases in een woestijn negeren helpt niet want leegheid doet pijn in afwachting van de geest in de pen dit rijmend breekijzer als broedhen…

Herpak de valide dromen in een oud valies als ik naar de onbekende oorden reis laat mij dwalen door de allerarmste teksten, ik neem alleen mijn lege taalhuis mee op een mistige morgen in het voetspoor van plat betreden woorden uitgezwaaid in dit verlaten oord geen idee hoe die dag zal heten als ik de zwartste gaten van mijn horizon…

We boeken ons aan verre reizen arm We smijten om te reizen met miljarden Want wat hier wordt beschouwd als "niet te harden" Heet in een ver, vreemd land plots "lekker warm" We gaan naar hete oorden en ontlopen Daarmee de eigen Nederlandse Tropen…

er wonen zoveel werelden in mij in elke vezel van mijn lijf schuilt leven van miljarden jaren en weten van millenia bevroren in de tijd naar verre vreemde oorden voeren mijn dromen mij waar lang vervlogen levens bij het blaffen van de maan ontwaken uit hun eeuwigheid…

Wat aan mijn voeten lag gekluwend met najaarsdraden verwaait, verstrooid, weggedragen naar onbereikbare oorden. Geen verleden, geen toekomst meer het heden onbepaald onbewust van tijd en eind .…

met al mijn liefde til ik je op uit het nu laat ons geruisloos zweven op tonen van de vrijheid vliegend naar verre oorden waar we ons laven aan alle schoonheid die voor 't oprapen ligt kleuren wangen rood onze longen vullend met zuivere adem die ons voor altijd verlossen zal…

Nu een ongedwongen reis naar het zonnige oord als het inademen van frisse lucht. Tijdens mijn afwezigheid stopte jouw verwardheid door uit te ademen in een zucht.…

Ik liep nooit in zeven sloten tegelijk Ik nam nooit de wijk naar verre oorden Ik kreeg nooit woorden met m'n buur Ook in mijn leven schonk men zoet en zuur in kannen en kruiken onttrokken aan 't oog De boog nu niet langer gespannen.…

Nu, wil ik van 't leven scheiden, vertrekken uit dit droevig oord. Geen liefde, vriendschap kan me nog verleiden. 'k Heb teveel geleden, en geloofd.…

Naar verre vreemde oorden, voeren mijn dromen mij. Naar lang vervlogen levens. En bij 't blaffen van de maan. Ontwaken zij uit hun eeuwigheid…

Het leven na Corona neemt zijn gang Al blijft de gas- en olieprijs flink stijgen Al blijft die man uit ´t verre oosten dreigen Wij zijn hier voor de duvel nog niet bang We vliegen dapper naar een zonnig oord Ver weg van bommen en van massamoord…

De dag begint, mijn Roos is naar Vicée Zij is in andere oorden nooit te laat Zij is met andere woorden zeer gebaat Bij tijd en licht - zij is de dageraad De weerschijn in een dauwdrop - een mêlee Van roze gele rozen in Vicée Een kleurendiamant, duizend karaat Rosevingerige opkomst boven zee…

Dus dit jaar niet naar zuidelijke oorden, Maar op vakantie in het warme noorden. _____________________________________ ...het tijdschrift 'De smaak van Italië' heeft Groningen uitgeroepen tot meest Italiaanse stad ten noorden van de Alpen...…

laat me je strelen met zonnestralen je omarmen met mijn lach laat me de mooiste gedichten vertalen zoals je nog nooit eerder zag ik neem je mee op de golven van woorden betover je langzaam in de nacht ontvoer je naar exotische oorden waar ik jouw lippen kus zo zacht…

om in deze dagen op mijn gedachten mee te varen naar verre oorden waar onze geliefden overnachten luisterend naar gezongen woorden een kaars te ontsteken even stil te staan, tussen leven en dood, bij dit indachtig waarachtig teken om warmte te delen samen met brood…

als het niet Nederland is dan een land zonder woorden als het niet België is dan een strijd omheen de taal als het geen streek is dan een pen van witte oorden de bewoner van het rijk ligt manloos aan de kust onder wolken zonder regen en hitte zonder lust gewoon de muze op de rug genootschap van mijn taal geef mij mijn streken terug…

stel je zou buiten het kader treden van de kaart verdwijnen naar een tongbrekend oord en in het water van mond en glimlach zou een zee van ruimte galmen tussen onze wangen konden we dan nog kusten verleggen, lijmen desnoods, om afstand te slechten en samen te binden zonder klef te worden?…

Nou dacht hij, dit is een mooi oord, had hij nooit van Pekingeend gehoord?…

Het Noorden krijst in het grijs met draaiende polen, Het Zuiden galmt het paradijs en zet me op hete kolen, De zon-zee-strand-gigant bedwelmt ons met mooie oorden, Laat ons los op menig vreemd land met paleizen en glooiende togen, Maar wie rust nastreeft kan gemakkelijk zonder het spenderen van een godsvermogen, Desondanks is het wonder…

Tòch ligt er in ons land zo’n oord, En wel in het land der Zeeuwen, Dààr voelt men nog, als men er loopt, De sfeer van vroeger eeuwen! Ach, mocht ik toch `n dichter zijn, Ik zou in bloem’rijke tale, De schoonheid van-, m`n heimwee naar Dit lief`lijk oord verhale(n) Die plaats is elf eeuwen oud, Juweel onder de steden!…

lied van mijn ziel neem mij mee naar ongekende oorden waar kristal van ijle stem ragfijne zilveren draden spint tot zuivere akkoorden waarlangs ik naar beneden glijd als ongekunsteld kind in ongekende werelden van geuren klank en kleuren betovering van leven vind…

Verre oorden en stranden lopen door de toekomst waarin jij verweven bent. Heb je wel gezien wie er naast je loopt? en bij jou wil blijven? Jij vergeten man in zwart.…

een liefdevol kusje in je nek en je smelt en ik smelt mee ons stukje ijsberg drijft af op zoek naar verre onbekende oorden naar een warmere zee het vindt wat het zocht en laat zich verwarmen door dekens toegedekt het werd kletsnat toen we eindelijk ontdooiden en elkaar als nooit bekoorden…

In alles waarmee je dichtbij komt ieder onvoorstelbaar woord waarmee je mij verwart verwarmt in dit node oord zal ik bij je blijven misschien overbodig zonder iets te zeggen adem ik gezegende stilte van jouw heldere ziel en loop ik naar de oevers van het meer waar herders slapen met een woordenboek als kussen voor de dood.…