Alle inzendingen over op zichzelf teruggeworpen

omgaan met het nu, het heden, waar geborgenheid in vandaag moet zijn verborgen het is niet meer verlaten op een verwachtende hoop een droom met in wezen onbekende baten of zo men wil, fantasieloze gaten je bent op jezelf teruggeworpen…

jij zoekt nu de rust natuur klinkt toch enigszins wat zuur je zit op jouw visstoel hengel in hand vlakbij de waterkant maar owee wij dieren vrienden leven met deze ontspannend zwemmende vissen mee prettig levend in sloten meren en zee veelal teruggeworpen enorme stress hengelaar bedenk dit allemaal het is beslist…

teruggeworpen in stilte klinkt een vraaggesprek enkelvoudig kent slappe sneeuw liefde, angst om verlaten achter te blijven is dit een doorwaakte nacht met vaal straatlicht blijven passie en paniek altijd dicht bij elkaar liggen onzichtbaar in het donker hoe harder hoe dieper staat er weining wind, vraagt niemand of het koud is…

het duister van de nacht waar geen sterren of maanlicht doordringt stappen vertwijfelt duizenden naakte kindervoetjes kil angstig als de kreet van de zwarte raaf doorklinkt Dwalend blind tasten zij naar het hen niet gegeven zoeken dat ene wat zij steeds maar weer niet kregen het geluk op een leven zoals zij werden uitgeloot doch werden teruggeworpen…

Gelukkig werd zij door de deining van de golven vlak voor de kustlijn, weer teruggeworpen. Zee maakt grote indruk maar je moet wel op je hoede blijven.…

Dankzij een stuitend stukje voor drie heren, Een lullig lied plus ongepaste pret, Is Nederland weer op de kaart gezet, Zoals de Toppers achteraf beweren. Ik snap niet wat die lui daartoe beweegt, Want zelf zijn ze juist van de kaart geveegd.…

Gevoelens uit het verleden Keren weer terug in het heden Zoeken hun plek in het geheel Soms wordt me dat te veel Teruggeworpen worden in de tijd Ik hoop dat het met de jaren slijt.…

De levensdraden seinen altijd opnieuw verbondenheid; je kan niet los bestaan, niet op jezelf teruggeworpen, al zoek je nog zo ver en loop je weg: je bent één van de velen. Uniek en toch niet enkel ik, gegeven en gekregen, gemaakt en ontmoet, geboren uit verlangen, uit twee, en zo bevonden dat je mens bent, voorgoed verbonden.…

verknal verdrink verdring gedachten gebalde vuisten woordloze hel godloze duisternis teruggeworpen op jezelf gedane zaken... te vlot een toost ondoordachte woordenvloed spons over het bord het binnenste binnen weet van waarheid: roetplekken kruitdamp geen phoenix die verrijst…

ik heb je gevonden maar had eigenlijk geen besef… je was al die tijd in en rond mij maar… na de roes volgt ontnuchtering onzichtbaar voor ogen van anderen voel ik perfect aan dat dwangmatig denken, en extreem houden van dagdagelijkse dingen of mensen, wel best eens gevaarlijk zou kunnen zijn want obsessies bepalen... begeren het…

Die verrassing die het midden houdt tussen een groot geluk beleven en het teruggeworpen worden op wat ons leven markeert met domme pech. Verrassingen zijn medailles met twee kanten. Zij vragen ons te kiezen tussen de twee extremen van een menselijk bestaan. De ene zijde zal ons veel voorspoed kunnen geven.…

in haar ogen sluipt verlangen diep verscholen droogt een traan elke dag wil zij leven beloven niet op te geven het gevecht met zichzelf huilt zij elke nacht ontwaken, is morgen hernieuwen in hoop door die blik in de spiegel waar schaduw vergaat verlangen weerkaatst in de vorm van een traan…

ik begrijp jou wel moeder, dat je me naar de kop vliegt je moet gewoon terug naar die plek van die takjes en twee warme eitjes die ik met zorg, veger en blik opnam en wegkieperde je moet wel en daarvoor trotseer je zelfs de daderes van die dubbele moord…

Maar zo zichzelf gebleven, hè. Ik vind Haar juist nu nóg een dom, onnozel kind…

zij nooit hebben bestaan en diep onder de aarde waar zij hun vleugels zandig nat door tochten langs het donderpad naar het domein van helledromen onmogelijk verzwaarden waar zinnen niet meer in beheer bewegingen bevriezen door de zwaartekracht versterft geluid in onderzandse nacht diffuus sporadisch nog door leven waargenomen maar door zichzelf…

De lust om iets Begint met niets Totdat je het probeert Dan is er niks wat eraan ontbeert Alles is mooier met, dan zonder het Waarom zou ik het niet doen, wat is hetgeen dat mij nog let Je hart slaat honderd slagen bij het zien van datgeen Totdat je hart stopt op slag honderdeen Al dat prachtige vervlogen Zie het onder ogen Ik ben voor even…

lange broek zelfs als de zomerzon erop scheen Thuis zat zij in een donkere hoek en ze zat daar met haar mes alleen Haar littekens spraken ‘t verhaal van het alleen en ‘t verschopt zijn Op school alom en door allemaal van ‘t schreien van bloed uit pijn Haar benen verhaalden van ‘t zeer als haar verdriet een uitgang zocht Ze beloofde ‘t zichzelf…

Ze heeft genoeg aan zichzelf. Nu noch roept de dag in het alleen maar ouder worden. Bladstil, gewichtloos is het haar wereld die vervaagt...…

Er zijn veel mensen die zichzelf laten kraken roem, geld, macht doet ze zichzelf kwijt raken en geloof me – zij verdienen medelijden ze vallen hoe mooi het soms ook lijkt in hun 'niemand zijn' niet te benijden…

Sprekend de moeder wat lijkt zij/hij op z’n vader op z’n opa, oma, tante, oom, neef, nicht uiterlijk vertoon allemaal bij de geboorte, het nieuwe leven van een baby, mensenkind; meisje/jongen het is de toon die de muziek maakt afwachten dus, zijn/haar smaak gun het kind z’n eige z’n eigen unieke ik sprekend zichzelf!…

De kosmische reeks van het leven Terug te vinden in de kleinste zaken Komt zonder zes niet bij de zeven Kent zonder tong geen smaken Waarachtig onzichtbaar voor het oog Bevat einde noch begin Gelijk een ongrijpbare regenboog Is de weerkaatsing des levens er middenin...…

Niemand is zichzelf, mensen lekken nu eenmaal -- in elkaars leven.…

Teruggeworpen in de kindertijd komt alle onvolwassenheid retour, het speelgoed op de eikenhouten vloer, het broertje dat ik met een kar aan rijd. Met veel toneelspel draait hij mij een loer en hoor nog steeds zijn pedante verwijt. Voor eeuwig sta ik bij hem in het krijt, blijf ik immer voor hem een lompe boer.…

Zijn zij zichzelf kwijt? Of is dit het gevoel van verslagen zijn. Het laatste restje van Gods licht. Hoop, Geloof, Liefdesvuur. Dan treft het noodlot henzelf. Een kogel, het mes, genadeloos uur. Worden zij opgevangen in Gods aanwezigheid. Mogen zij rusten, zichzelf bezien, zichzelf vinden.…

waar banden zijn gestrikt die elastisch zijn geweven voor een lang en rekbaar leven waar tijd zijn eeuwig ritme tikt waar levens reeds zijn ingedikt door wedervaren vormgegeven in een wonderbaar samenkleven waar men respectvol is en ingeschikt daar is ten hoogste een opmaat bereikbaar tot ultiem geluk dat wat afgescheiden blijft dat…

Badend in louter licht en water speelt een kind aan de rand van het strand met 'n zuchtje wind en nooit wordt het later...…

Wie kent nog zichzelf?…

me uit en zie niets, als een staarreflectie Ik kijk in de ruimte en zie niets, een zwartgat weerkaatsing Ik kijk naar de mensen en zie niets, holografisch Ik kijk in mijzelf en zie niets, de naïeve geest Ik laat mijn kijk gaan en zie niets Ik kijk nogmaals en er weerspiegelt iets Ik open mijn schuchtere zelf Ik lach, een wereld opent zichzelf…

huid en van haar, daar nog alles tussenin, de erfenis van de mij nog onbekende Goden uit een terracotta oerinstinct, laat zich voorspelbaarheid verraden gekroond een eindeloze stoet der doden, als kroontjespen gedoopt in zwarte inkt, het avondrood de horizon verminkt, waarachter uitgebluste as dempt de egoloze put, verdrinkt het kalf zichzelf…

Wie de rust zoekt in zichzelf Kijkt niet naar anderen Die zijn immers rusteloos Wie de rust zoekt in zichzelf Kijkt naar binnen ipv naar buiten Wat je van binnen voelt zie je niet altijd aan de buitenkant Wie de rust zoekt in zichzelf Droomt over morgen, maar beleeft het vandaag Wie de rust zoekt in zichzelf Snapt niet wrom anderen…