Alle inzendingen over openbaar

dan zal ik je huid zacht laten gloeien en je overal kussen, je beminnen tot de ochtend weer dauwt om dan met open ogen het zachte wonder te beleven van het wachtend ontwaken met jou…

Ze keek opeens zo anders naar me en was zo heel afwezig plotseling weer bij de tijd sorry kind, ik was even bezig 'k Zag haar zienderogen achteruit gaan en zo verloren in de tijd ik voelde me opeens verzorgster en niet meer mama's kleine meid 'k Zie alles als een film voorbij gaan en weet weer wat ik vaak zo mis mijn moeder, met wie…

De wind blaast de liefde weg, Staan opeens weer op de grond, En ik open mijn ogen.. Het was maar een dagdroom..…

Ik droom een droom, waarin alles heel gewoon, normaal en synchroon lopen zal, maar droom ik of fantaseer ik, want ben ik mal, als ik zeg: ik wou, ik zag, ik rilde ik droom, met open ogen heel gewoon!…

Wie maakte zomer en het zalige genieten, herkenning in de open blik van ’t kind? Een hart dat zoekt en soms heel even vindt wat heimwee stilt en vreugde kleurt bij ’t groeten.…

laat met elke golf De kramp uit al mijn kreukels gaan En leeg en open ga ik weg Het heeft mij goed gedaan…

Soms reis ik wel eens af Soms blijf ik waar ik ben Soms openlijk, soms gesloten Soms dichtend naar een opening Soms schetsend met geluid Soms swingend zonder woorden Soms stijgend in mystiek Soms dalend naar wat leegte Soms zwevend door het Al Soms stoned in vrije val Soms reis ik wel eens af Soms blijf ik waar ik ben Soms reis ik wel…

Nog altijd posten we brieven, openen we deuren, 2x bellen, sluiten we het boek, verdrinken we in polymeren, daarom branden schepen achter ons, is er geen open zee, herlezen we de toekomst…

van morgen vanwege gisteren ik kan je herinneren alleen omdat je weg bent maar ik laat de herinnering liever voortleven ik kan huilend leeg zijn en jou de rug toekeren maar doe als jij en open glimlachend mijn ogen…

Na de openheid, ongenaakbaar in de regen, jij naakt, ik verlegen? Dante’s hel breekt los of gaat de hemel open? maakt ons dat nog uit? Vaker misgetast, strohalmen naar de toekomst, weegschaal van geluk ? Uiterste balans, wat je kiest is om het even, het eind brengt evenwicht.…

Ik zag een vrouw Ik voelde wouw En al gauw Sprak ik haar aan Een open gezicht Als een open toneel Waarvan het doek niet valt Sprak ze ook mij aan Ze vertelde over rouw En die bleef rauw En ruw ook na 17 jaar Om haar verloren man Ik leefde mee met Die emotionele, intieme Bittere spontaniteit Welke tijdloos lijkt te blijven Maar…

In een donkere wei nabij Meegen Stond een eenzame hengst in de regen Hij verlangde zo zeer Naar die ene keer Toen had ie opeens een nachtmerrie gekregen…

Als er een eind is gekomen aan al je dromen dan moet je je ogen openen en kijken wat de mensen de wereld aandoen en dan vraag jij je misschien ook af: "Waar ben ik (in Godsnaam) dat men dat mag?"…

hoe zacht groeit stevig vlees tot lust de vrucht die gretig lippen kust hoe zuigt een mond die open sluit de nectar van het vloeiend fruit…

Ik meende het niet, mijn liefste een aanraking kan meerdere betekenissen en toch is er ruis niet alleen in de verte soms is irritatie zo’n vorm van aandacht als je wil wacht ik met open hand…

Het issue dat alles weerkaatst bij daglicht laat het hoopvolle openen van deuren; zonnige warmte straalt over op teruggave gericht, in samengaan door zielen uit grondig kleuren.…

Maar zelf noemt hij dat openheid betrachten. Dat kun je van de LPF verwachten, Die heeft van politiek niet veel gesnapt. Binnenkort schrijft hij over het gajes Dat hij heeft gesproken in de bajes.…

beter dodijnen dan saggerijnig lijnen laat je lieverd je wiegen in baleinen je navel masseren bij het spelletje sjoel je wordt geschaakt als mat voor open doel…

Met open armen ontsluiten de geliefden hun geborgenheid achter gesloten deuren en een bloempje voor het raam. Gordijnen zijn niet nodig een boek is overbodig nu zijn ze eindelijk saam.…

als een windvlaag gleed het langs me heen die middag in het open veld toen ik achter een wazige horizon iets van oorsprong en bestemming voelde als een vaag besef van eeuwigheid…

dat moment waarop ik net dat pak koffie open heb gemaakt en er even in knijp dat de lucht erin komt die overgang van hard naar zacht, dat moment…

De krokussen, de krokussen staan overal te zoenen, stiekem in omheinde tuinen en openbaar in de plantsoenen. En als je vraagt, waarom ze dat nu allemaal doen, dan roepen ze eendrachtig: 'Het is ons seizoen'.…

de zon en jij opening in mijn ziel. geopend........gespleten.....opengereten. mijn wezen doorlicht in jou.…

Jonglevenfanaat hangtnestkastjeop onbeheersbaarverlangen naartjilpgeluid stiekum loeren naar open bekjes deurtje even van het slot ademloos genieten van het wonder resultaatdrielijkjes enspijtalsharenophethoofd.…

Lang wachten Tot ik terugkom In ons hutje Langs onze rivier De blauwe gordijnen open Jij zit voor het raam Ik heb een rode roos Want het spijt me…

~~~ zacht open ik de gordijnen leg zo een zonnestraal naast je op het kussen als de dag zich laat zien in jouw ogen zal ik er niet zijn maar ligt mijn morgengroet warm op je lippen ~~~…

ik liet me doen, bloeide open begreep wat men van mij verlangde. na jaren voel ik me goed, laat mij dit niet ontnemen. ik heb begrepen dat het anders kan.…

de geur van hars het ruisen van de bomen een tuin vol hemelsleutel open in de wind van rode hulst en ruwe bolsters van wat kastanjes en een zoekend kind…

grenzen blijven achter het veld ligt open je ademt ruimte elke stap geeft tijd om verder te lopen dan je eigen horizon…

zij is open als de zee ze haalt het uit het blauw van mijn ogen zoals het zilt door haar navel stroomt en vissen in haar benen zwemmen ze zal nog moeten leren te zijn zoals ik haar zie…