Alle inzendingen over opperste

op het slagveld van poëzie waar inspiratie word gemangeld woorden blijven hangen in opperste onbenulligheid waar zinnen aan flarden worden geschoten in grenzenloze onmacht gedichten sterven in echo van adem uitgeperst in huivering van gezichtsveld maar gapend met mijn mond open en in mijn simpel verlangen en met mijn muze op schoot…

maar ik durfde niet durf niet omdat ik niet aaibaar ben niet geplooid om gekoesterd te worden maar jij je hunkering naar nieuw ik zie je de letters in stomme verbazing bekijken de spanning in je is voelbaar erotisch nooit heb je geweten dat je zo diep geraakt zou kunnen worden dat er zoveel gevoel in je zit in opperste…

het abnormale gegrift in vernieuwende drift in een wereld van louter plezier schuurt het zelfs de teerste huid ik spel woorden in dagen met lange passen routineus ontdekkend in onrust woordstrelingen in het nog onbekende die geuren vormen in het onverklaarbare met al mijn vermogen en bescheiden talent maar in onverdroten intuïtie en in opperste…

Wanneer de glimlach verdwijnt uit je leven, je gedachten sterven een langzame dood, Wanneer boosheid en angst hun evenwicht verliezen, je geest dwaalt weg in een traag lopende tijd, Zoek dan naar een sleutelwoord in je leven, naar een moment van opperste geluk, Zet je stilte om in een kracht, kijk naar je aarzelende lach,…

Jij kwam gruisloos bij mij binnen kroop heel even onder mijn huid haalde het opperste onderuit scheurde het vel in tweeen sprak de sterke taal van eelt wiste plaatjes in zak formaat toonde positief het negatief van sombere dagen lachte de storm naar gisteren en zon naar morgen, je had mij niet lief nee, je klikte gewoon even…

me openen ik durfde niet durf niet omdat ik niet aaibaar ben nooit geplooid om gekoesterd te worden maar jij je hunkering naar nieuw ik zie je de letters in stomme verbazing bekijken de spanning in je is voelbaar erotisch nooit hebben we geweten dat we zo diep geraakt zouden worden dat er zoveel gevoel in ons zit in opperste…

na elke oorlog moet iemand opruimen de demonen de laatste kogel het heilige gelijk het opperste kwaad de muren het prikkeldraad na elke oorlog moet iemand blijven op verstikkende zwarte grond om plaats te maken voor het rouwen om verdwenen geliefden de dood van het kind na elke oorlog moet iemand zich vasthouden…

een geboeide geest een mond wordt gesnoerd vrijheid een menswaardig bestaan een zoeken naar bevreesd, gebonden beroving schrijnende angsten een mild vorderen vrijheid een opperste strijd morele verantwoordelijkheid een individu beroving beklemmende stilte onvertogen woorden broos en breekbaar vrijheid een roerloos zoeken…

De oogleden nog dichter dan voorheen om de dodelijke spraakwaterval te ontwijken, heel de wereld is kozak en het paard sterft in het weke ijzererts een opgeworpen barricade herbergt slechts nog stedelijke lijken die in ’t laatste moment nog zwaaiden met de rode stip en banzai schreeuwden tegen de opperste vijand – het wassende water wat…

laatst tijdens het lezen van Karl Ove Knausgard's boek 'liefde' deel 2 uit de reeks 'mijn strijd' zag ik tot mijn opperste verbazing de letter 'r' plotseling op de loop gaan zomaar razendsnel als op een snelweg van witregels...…

Er was gebrek, onleefbaarheid. Het werd woest weer verliefd. “Jij geeft geen zier om mij!”. Haar schater klonk in schichtigheid van hert (een godheid glijdt er af, teloor, voorbij). Het ziet haar lijf, de ziel kan er niet bij. Heur haar streelt thans haar naakte schouders daar waar handen ijlen naar zijn handen maar het komt niet aan. Een hese…

de zweetsteen heeft het weer voorspeld en gaf daarmee de tijd om nog beschut te vinden tegen het natuurgeweld dat viel van grote hoogte verdrink nu langzaam in de geur van regen na een lange tijd van droogte nu staan we hier en zingen vanuit de waterwilg lekken de laatste druppels kringen in de rivier flitst opnieuw de vissenhuid in opperste…

nog moeten komen, schikt Obsceen gedesillusioneerd raapt zij gevallen naaktheid in stukjes weer als scherven opnieuw bijeen Zij koestert de warmte van een haar nauw omringend licht dat haar blijft omgeven in de krochten van de nacht op weg naar nieuwe morgen De geur van dauw in rood gelegd stralen smelten heel erg geleidelijk in opperste…

het park kijkt geharkt naar het vale water verdwenen liters plezier voor de verdorde stedenmens de tijd heeft niet stilgestaan hier loopt de stad mondiaal vooruit op wat eenieder te wachten staat dorst en dorst en ook wel dood de bodem van de vijver staart groen in opperste vijandigheid naar de verdwaalde toerist - voor water moet je…

ernst verbergt ze achter stralend jonge ogen achterstevoren op de fiets lacht ze nog een laatste zwaai ze rekent op haar verstand om haar een handje te helpen en taalt vandaag even niet naar spannende smsjes ze gaat de wereld veroveren de geschiedenis overwinnen laat de natuur haar gang gaan streept zich naar de toekomst drie dagen opperste…

ik waan mij onbespied toch weet ik dat jij mij ziet want je bent mijn publiek als de gordijnen opengaan zie ik jou daar staan met de verwachtingsvolle blik op mij gericht met kushand en lach geef ik mijn binnenkomers weg nog zitten al mijn dromen in het hart verscholen in het ultieme va et vient raken wij aan opperste…

jij wilde als kind altijd de wind door je haren voelen krullen dansend langs je voorhoofd in opperste verwarring met de ogen dicht dan in de stilte eerst met je vingers voelen of alles er nog is met licht zo kammen dat kleuren weer in zon kunnen vlammen dan pas kijken en spiegelen in de winkelruit hoe zie ik er nu weer…

De literaire opperste sovjet verzocht ik mij een werkbeursje te gunnen. Ook dit jaar zei het Fondsbestuur weer 'Njet', omdat mijn werk zo afsteekt bij het hunne. Ik had er zeer mijn zinnen op gezet, geen moeite schuwend om te zegepralen, maar Nederland miskent me tot en met.…

Haar pupillen De kleur doet mij rillen van opperste extase Alles aan haar blijft verbazen Je verbeelding een boek dat je nooit uitleest Wat ontroert het meest?…

Kermis Het opperste genot van een zonnige zondag kinderen die in de zon kunnen genieten van de kermis, want die is weer in de stad. Het rad draait, de auto’s botsen, de snoepkraam draait overuren, het spookhuis staat bol van gegil, de politie doet zijn ronde over het terrein, want er moeten natuurlijk ook raddraaiers zijn.…

niet meer thuis verbleef achter gesloten luiken de wereld buiten ordende zich in verder sluiten gaf mij geen gezicht zelfs het roepen van mijn naam liet ik zeilen strijkend zonder aan te leggen gaan ik dobber rond want het tij is dood de zee droogt op aan een onbekend stuk strand ik spring en dwing mezelf aan land zie in opperste…

Dan klinkt plots getokkel van een gitaar, een vrouwenstem, een roffelende hand, rukt muziek je weg van de verdrijving, is er alleen nog aandacht voor elkaar en leidt de verdichting van de bloedband tot gevoel van opperste verrukking.…

verlegen ontmoeten van intens tedere verwachting ademloos raken zachte vingertoppen vertrouwen, zoeken vochtige lippen de weg naar elkaar zachte vleugels van talrijke vlinders raken, even tintelend, soms fluisterend, verlangen vliegen op toppen van opzwepende hartstocht, hoger, lager, sneller, dieper, even proeven zij de opperste…

je energieën straalden in ogen en lach je leek versteend in opperste concentratie alleen handen en vingers beheersten de modulatie van talloze stemmen die uit het universum in onbekende koers langs ons gingen in diepe smart en onpeilbare droefheid afgewisseld met intens plezier in de vele talen van vertier in alle fluctuaties…

Vrolijke kleuren bijeen gekozen, zorgvuldig tussen de lijntjes, in opperste concentratie aangebracht. Maar als het donker wordt komen de enge gedachtes vanonder het bed aanwaaien. En ook overdag kan plots die naïeve gelukzalige bui omslaan in iets sinisters. Mama ik voel me zo anders. Niemand wil met me spelen. Ik wil dood.…

Gevang in opperst gevang,niets kan schelen. Tarantella en hoeden, mannen in het zwart.. Minder,minder, niets kan schelen,hoge heren erom heen. Trekkende lippen, donkerbruine vlekken op gelaat, toga,s en verzet niets kan schelen. Flitsen, trauma, spoor en rails. Zo wit kan zwart zijn..…

hij wordt al moe zoals alleen een appel moe kan worden, hij rimpelt en verkleurt, het is een warme dag, niets grijpt om zich heen en niets gebeurt en een hand pakt hem op, draait hem rond en gooit hem door het raam- als hij zich zou kunnen verbazen zou die appel zich verbazen en denken: is dit nu ten einde raad, of is dit nu de opperste…

’t Is nacht, de opperste beschaving spreekt Hij blikt omhoog en ziet Olympus’ goden Hij boreaalt zichzelf, poneert een ode aan Ego die zijn warme passie preekt Een Leider die voor ons Zijn Licht ontsteekt!…

triomf en lof en opperst blozen van het voldongen zomerjaar. Een levenstoppunt uitverkozen van voorrecht is hun toegestaan en op hen ligt het sprakeloze van hoogste invervullinggaan. Maar ook, hoe is in dit ontplooien een nadere erkentenis bereid: verwelken wordend uit voltooien, des zomers dubbele wezenheid.…

Ik zoek nog steeds de sleutels van de goddelijke wetten, al zijn er al vele deuren voor mij ontsloten, ik weet dat ik het gehele mysterie nooit ontrafelen zal, zelfs de grootste mystici moesten zich neerleggen bij een heilig niet-weten, een totale overgave aan het opperste albestuur.…