Alle inzendingen over overkanten tijd

In vrijheid steekt een pad de weg over en haalt dan de overkant.…

Vluchters verdrinken op weg naar de overkant -- van hun hoop, hun droom.…

jij bent geen pluisje in de wind of speelbal van de tijd jij hebt alles in de hand denkt altijd de mooiste bloemen aan de overkant maar het is jouw magie die ogen trekt woordloos wordt de liefde in je schoot gelegd jij bent een sterke vrouw in het aan anderen geven maar vergeet vaak ook het recht op eigen leven…

buiten elke tijd 's morgens wakker worden gebonk bij de buren gapend tegenlicht een engel voor mijn angsten het voorhang gezicht weer strooien ze brood meeuwen ruziën om meer natuurlijk tango in bodystocking met een klein kanonnetje naar de wolkyshop een sloep naar vroeger einstein aan de overkant stelt de dekschuit vol…

met veel liefde werd tijd rekbaar gemaakt en lange tochten werden vruchtbare reizen naar gloedvolle jaren in natuurlijk samenzijn tot een laatste zonsopgang de rietkraag aan de overkant verlichtte een laatste reis wordt werkelijkheid het afscheid is zwaar maar, de onbekende bekende zwaait laat de koffers maar staan een hand…

dan valt uiteindelijk het laatste woord en meteen stopt de tijd mag ik nog wel ademen want zover wil jij niet en tenslotte gaat het nergens over of toch, nee laat maar we zwijgen in elkanders naam en ik kijk door het venster naar het huis aan de overkant nergens licht te zien, de buren schuilen of liggen dood in hun zetel……

zoals het wit steeds feller wordt als zonlicht ongehinderd straalt kleine vogels overvliegen, tot hun vlucht de tijd inhaalt en onderin het gras bloeit mei al in de kleinste bloemen, wit- dat goud en geel omrandt haar kleine hand plukt immer weer het beste van de overkant zo doet het minder zeer…

en onder water ga de enige route naar de andere kant van het centrum niets te kiezen houten platen gang getimmerd paneel met al die voeten veel teveel angst in mijn keel geen tijd te verliezen je leven lang haast is teveel nauwe doorgang naar de ruime overkant opluchting strandt want je bent er nog niet weer een gang nog een rand…

de nachten verstommen in neonrood een laatste duwbak in de zilveren vaart der naties wat flarden van overkantse muziek rimpels in de tijd blauwe vaandels in de optocht van hebberige dwazen misthorens blazen de aanval dijken angstvallig op deltahoogte slapen de eeuw uit een sleper ploegt de voren van een nieuwe tijd ze zeggen dat het…

een brug is opgehaald de overkant schier onbereikbaar de dood binnen handbereik…

zij is een weggeworpen fles met woord en boodschap binnenin en drijft op golven naar de overkant…

ik weet natuurlijk eens vindt iedereen vrijheid in eeuwigheid aan de overkant van de tijd ik besef ook om hem te ontlopen kun je als hij komt niet je koffers pakken natuurlijk begrijp ik dat waar uit vier streken de laatste wind blaast ook jouw steentje vallen kan natuurlijk blijf ik na vandaag luisteren de shake rattle and roll…

het land was veelbelovend, sterk maar trotseerde in de loop der tijd zware stormen, nadien nog een aardbeving, ons stuk aarde scheurde recht in twee... ik zie jou nu staan, daar aan de overkant en kijk hulpeloos toe hoe jij wegdrijft met een zee van onuitgesproken tranen nu, tussen ons in...…

zal inhalen van mijn eeuwig nooit en ik zwerf, ik zwerf doorheen het schrijden van de stervende tijd met een reikende hand tot ik met mijn lichaam sterf zal ik met de vlinders lijden die ik met de leegte bestrijd daar aan de donkere overkant…

droge drentse zomerdag op het platteland oostenwind die waait broeinesten van gisteren naar de overkant…

De overkant.…

Nevelsterretje, zielsverwant kind van zon en maan 'k moet je laten gaan naar de overkant.…

sterren dansten met me mee er was tijd en licht genoeg…

om een hemel te verdienen met het lokkende engelenspel er is nauwelijks nog angst voor de stilte aan de overkant…

Jij was mijn gras groen en levendig schitterend in de dauw maar toen wist ik het het gras aan de overkant is groener.…

zet mijn voeten in balans wil zelfverzekerd lopen naar de overkant fixeer het vaste punt de eerste stap is glijdend staan los van staal kan ik mij niet laten gaan voel het fenomeen word één met tijd en ruimte rol in rust volmaakt een lus zij hebben de loop gezien fragmenten uit bewegen maar niemand heeft mij die volmaakte…

mij een weg naar de overkant bestaan…

meer los te laten later aan de overkant Want als we toch die kant op lopen nooit meer naast maar in de ander nooit meer voor of achterlaten later aan de overkant Als we toch die kant op lopen toch die kant op gaan jij de woorden ik de zinnen jij de stappen ik de straat Als wij dan toch die kant op lopen laat ons dan in godsnaam samen…

Het dansen Op een koord Zonder vangnet Als je valt Ben je verloren Haal je de overkant God weet Wat je dan nog te wachten staat…

De meerkoet, links rechts pikkend verandert het statische silhouet aan de overkant in een vloeibaar dansend paar.…

liefde is in mij gevangen als de bloem in zijn knop niets kan dat vervangen bron droogt nimmer op dromen drijven in duister passie is slechts een lust niets vlucht weg in luister als jij mijn lippen kust als alles is vergeven tijd om weg te gaan niets om voor te leven blijf ik nog even staan verstervend in de verte ontvlucht de overkant…

toen ik uit onschuld bestond liep ik soms het paradijs in en uit voor me lag het grasveld oneindig groot en aan de overkant dat ongekende verre vreemde land hollend wilde ik daar naar toe na lange tijd bereikte ik het vreemde oord in de verre verte zag ik de kinderen ze waren zo klein ineens net als hun stemmen mijn duizelend hoofd…

van tijd…

van de andere trekt een schoorvoetende luifel tot de overkant de spanwijdte van hun zielen overkappend…

je moet er even bij stil staan als je hem ontmoet hoe hij bij de oversteek simpelweg niets of niemand ziet en al bij voorbaat van de kevers aan de overkant geniet…