Alle inzendingen over petale schoonheid - Baccara roos - doornen.

Jij vederlichte nimf straal engelenpis over mijn kleffe lijf Prik mijn ogen uit met je onnatuurlijke schoonheid Snij mijn ziel en splijt mijn twijfel verdeel mijn resten onder de in liefde minder bedeelden…

Hoe blij en kinderrijk dit land, dit volk, al is er armoe troef en zijn de dagen kort; er groeit zoveel, de palmen wuiven en in de oceaan blinken de eilanden als parels... Vreugde groeit er als de orchideeën: heel zeldzaam, mooi en altijd anders; er is de fierheid om de eigen klank en kleur al is het verleden ook nog overal aanwezig. Groot…

Toen ik vanmorgen opstond lag er ijs op het water lag er ijs op de auto’s en ijs op de straten De wereld was van ijs Tenminste, zo leek het Toen ik vanmorgen opstond lag er een glans op het water lagen er glitters op de auto’s en glitter in de straten De wereld was vol glans en glitter Tenminste, zo leek het Toen ik vanmorgen opstond…

Maar bestaat er dan geen maatstaf, gaat het eindeloos door, zien we nooit eens achteraf: de schoonheid gaat niet voor! Ik wil alleen maar zeggen, wat is nou nog mooi? als we zo onze grenzen blijven verleggen, blijft het een eindeloze gooi..…

Langzaam schuiven doorzichtige wolken langs het dunne licht van ’n sikkelvormige maan, die mijn door ranken omzoomde raam als kader koos voor een toverachtige prent Voorbij gedachten vang ik de stilte in dit levende moment het is te kort, te kort…

Ik zag een wolkje hoog verheven 't was een stilleven wit van kleur bewoog ze zich gracieus ook qua vormgeving eerste keus Ja na het zien van zoveel moois omgeven door hemelsblauw dacht ik direct aan (iemand zoals) JOU…

Half blond maar… in haar spiegel ontdekt ze foutjes ze stipt ze bij zonder glimlach geen glimp van emotie bijna stabiel ik begrijp daar kan ik nooit bij ga mijn weg waar zij nog blijft zitten volmaakt half blond maar… ook blij?…

Ik herkende je niet dat stuk verdriet wat er van jou is geworden sinds we elkaar zijn verloren Je was mooi nee, nog mooier veel mooier dan mooi, dan mooi zou kunnen zijn Je prachtige gezicht leek onoverwinnelijk maar het is nu geen gezicht je uitdrukking is verloren Waar zijn die ogen die zo glommen als een zomerdag op rustige zee…

Zichtbare schoonheid bewees haar zijn vermoedde pijn rond de schaduw van een tatoeage vermoedde een vlinder op de bloem op haar dij zo zij dat zei ik fladder niet als antwoord op mijn staren de bloem was de grens daar kwam niets bij…

vind me schenk me rust, geen eenzaamheid breek de spiegel vergeet de functie van de tijd leg je ogen in het duister zie! de gloed die schijnt ga voorbij het gefluister red het leven dat verkwijnt…

silhouet met rondingen door de zon geprojecteerd langs mijn gedrongen lijf er valt niets op af te dingen, zo zie ik er uit, kennelijk wat stijf, dik en toch platvoers ik ga lopend vooruit het moet gezegd het oogt wat boers mijn schaduw heb ik nimmer begeerd slechts mijn buik geeft enige verlichting voor de rest heb ik aan schoonheid…

Een rode vlek laat in oktober de roos bloeit wat vermoeid de vorst liet haar nog ongemoeid een wonder tussen `t blad van koper wat glazig oogt haar rood tussen het verdorde en vergeelde blad alsof het reeds was gevat in koude handen van de dood verwonderd kijkt ze rond `t verdorde en vergeelde blad doet haar vermoeden dat de zomer reeds…

hey Amanda ik zag je dansen in de regen heilig water als zilveren vlammen om je heen de manier hoe je bewoog in je blauwe jurk hoorde prachtig gitaarspel in mijn hoofd reikte je je handen uit naar de nacht regendruppels rolden gracieus over je wang danste je zo fier weg van alle malheur zocht je ogen om te…

je schoonheid min je ogen noem ik a de geest die in je dartelt b je ogen c opgeteld en minstens een kwadraat gegeven: (a+b+c)2…

hoe jij nog roerloos naast me ligt het vroege uur met puur verstilde schoonheid vult…

statig zijn de stappen die zij zet, één voor één waant zij zich in een arcadisch paleis alwaar duizend handen reiken naar elkaar het klatergoud verlicht haar pad oogverblindend dwarrelen er enige dukaten sierlijk neer zij danst in hun schoonheid…

Het met extensions ingevlochten haar verhult wat niet meer weelderig is een levenswerk in volledige revisie bij een of ander plaatwerkbedrijf genaamd `de koplampenspecialist` een poedercoating,wat spuitwerk maar het kuiltje in haar buik is echt wie kijkt onder de motorkap…

De mens wil gaarn sierlijk zijn, Door diamantsteen, of robijn, Opdat zijn rijkdom zij geprezen: 't Was beter dat hij 't recht begon, Om eens te blinken als de zon, Dat zal een andre schoonheid wezen.…

tegen de felgekleurde horizon dansen schaduwzwarte manen zuiver gezang klinkt golvenhoog zilte wind fluit spelend mee ritmisch klinkt de passage van lichtvoetige lange benen volbloedig gestrekte spieren glanzende schoonheid in cadans natuurgeluiden volgevangen laat hen dansen op het strand majestueus figuren draaiend zwarte paarden op…

gezeten heb maar voor mijn gevoel was het uren later De zon had mijn bleke huid gekleurd en in het water bungelden mijn benen het was weer tijd huiswaarts te gaan en met mij waren ook de eendjes verdwenen 'k Heb genoten van de stilte in de zon het water en alles wat er leeft het is ook elke dag opnieuw een wonder wat de Heer de mens aan schoonheid…

luie minnaar zich uitrekt,hult zich in het minnekleed van het lavendelbed, cicaden in 'a capella' met hun klagen aandacht vragen, het gekreun van de cipressen overstemt, tot aan de maaigrens van de dorpen, aan wegmarkeringen onderworpen,getemd door eigen ritme, in een ongelijke strijd, aangelijnd door de tijdwijzers, verleid door deze schoonheid…

Schoonheid gestold in diepe lijnen De huid gegroefd als regengeulen in woestijnen Onder de grijze wenkbrauwbogen de ogen, twee poorten naar landkaartloze onvermoede oorden Waarin het weten - tot wijsheid geworden pijn - de glans verandert in patina met matter schijn…

als de schemer invalt is er geen ontkomen aan hoe hard je ook rent word je met huid en haar opgeslokt geel ochtendlicht kust 's morgens jouw ogen wakker hemels dauw likt je schoon voor een nieuwe speelse dag…

De kou omhelst mij innig Wanneer de zon gaat rusten Cicades zingen niet ver weg Een liedje voor het slapen gaan De dauw wacht op het moment Om tranen van kristal te vormen In de vroege ochtendzon Wanneer de schoonheid weer ontwaakt De wind speelt zachtjes Met de bladeren bruin en goud Weggevlogen van de bomen Op zoek naar hun avontuur…

langzaam kruipt de zon uit haar schulp als zij zich uitrekt over wegen en landerijen om in alle schoonheid de mist te verjagen de bladeren hun kleuren terug te geven genieten de dieren in de duinen nog van geruisloze stilte voordat de stad werkelijk ontwaakt en zij deze kalmte zwijgend verruilt voor geluiden van alledag…

'n libelle verwelkomt mij als twee vlinders innig dansen het zonlicht weerkaatst de schittering op statige bomen vers gevallen bladeren maken kringen in het water eenden snateren , zie hoe ze komen bedelen om brood de wind speelt 'n spel op grote hoogte alwaar de bladeren zich krampachtig vasthouden voor de vrije val ©Lady Love…

de stad te zien ontwaken bij Florencia voor de deur terras wordt uitgezet de wind verwaait iedere sleur tram zeventien piept voorbij daarachter kronkelt een sliert auto's al in 'n lange rij zo ontwaakt het schone Haagse terwijl het zonnetje schijnt met uitzicht op de Haagse toren hopend dat deze schoonheid nooit verdwijnt…

en niet te hard kijken want dan zal ze trillen als een dunne bloem bij plotselinge wind laat haar maar gewoon en vraag haar niet gelukkig te zijn wees blij om haar schoonheid al kan ze zelf niet meekijken…

het jongste sinopel ruikt groener dan ooit tevoren als herboren pronkt het tot aan de hoogste tak bezwangerde bomen dansen op de snaren van de wiegende wind terwijl de zon hun schoonheid verijdeld steevast op het zelfde moment slaan de bomen hun takken uit waardoor zij hun nazaten de vrijheid geven het regent groene vruchten die zich gewillig…

Soms schets ik op een plek vlakbij de naad of de borstenbrij en terwijl mijn handen zacht op deze oevers laveren, strelen mijn ogen het ongekende wat nog stralender schittert in het onvermogen van mijn kunnen toch wil ik me niet vermaken aan de schoonheid van de mens maar mij wijden aan de taken aan een ieders wens…