Alle inzendingen over planeet red

Spontane creatie was de reden dat er iets was in plaats van niets en waarom hoge bomen licht zochten niet meer van richting veranderden die regenachtige septembermiddag toen we niets zeiden, en toch jouw stem in mijn gedachten eenzaam klonk alsof een vreemde mijn bestaan volgde mij vanaf grote afstand iets toefluisterde wat tussen muren besloten…

vrienden in den ronde, dempt uw toon De nacht is vijand van de dag, helaas, En makkers, staakt uw zinloos wild geraas Uw ziel en zaligheid zij zonder hoon Leen mij uw oor en ik zal u verhalen Van lief en leed - geen oorlog en geweld Geen vreugdevuur op krattenvuilnisbelt - In openbare lezingen in zalen Van sluieraars der stekeblinde rede…

Glimlachen is niet verboden op huilen staat geen straf Van woorden vallen geen doden daar scheid je het koren van het kaf Er zijn woorden die bekoren geven je reden tot een lach Je moet ze wel willen horen anders blijft het een hard gelag De emotie zit diep van binnen probeert de uitgang te vinden Hij weet echter niet waar te beginnen…

Dat hier ligt, was een mens, daarin des Heren hand handvollen over hoop van gaven had geplant: vernuft en wetenschap en overvloed van reden, bevalligheid in schoon en recht geschapen leden, beleefde* vreugd en deugd, en ongemeen verstand van zoete bezigheid en zondeloze zeden, en al wat in een…

Oh ik weet, soms wil je gillen, zonder geluid en dat is dom, want aan de zijkant zou ik willen dat je gehoor geeft aan die impuls, maar kom, Perfectie in dit leven is iets wat niet bestaat en dat is dan meteen de reden dat ik je in je waarde laat!…

maar het is eindelijk tot haar doordrongen dat ze om de juiste reden is weggerend. Dit leven kan zij niet langer verdragen, lichaam en geest hebben het opgegeven. Alleen de vooroordelen waren al een hel; een belemmering voor haar vertrek, dat weet ze wel.…

verkorten begint aan het groeiend inzicht van sturing in mijn leven overduidelijk iets te schorten waar groei nog gepaard gaat met versterking van het ik en keuzes mogelijk lijken blijkt bij vergrijzende haren de ruimte steeds meer in te dijken en het geheel minder te verklaren allengs onbereikbaar voor mij wordt de grote gang van de rede…

U heeft ongetwijfeld reden tot klagen wanneer ik u om wat kleingeld kom vragen maar is er niet iets anders aan de hand: want wie in Nederland is er nog tolerant?…

Twinkeling van hoop Verworven door een fragment De herinnering tot waar ik loop Een droom die men mij zend Voorgevoel tot reden en perfectie Wacht ik ongeduldig op kalme hartstocht Een gevoel van de volmaakte erectie Als metafoor voor het leven dat ik altijd zocht Een paarse sfeer om in te leven Het constante gevoel van euforie…

van u Goed uitgekomen, ik werd afgelopen avond Tot twee keer toe bijna dood gereden Eerst met zo'n 100 kilometer per uur Van links, op de terugweg zag ik nog de sporen Even later moest ik weer in de remmen Van rechts nu, voorrangsbord voor z'n kop Helaas voor u lette ik op Ik ging een potje biljarten Twee auto's misten mij net Dat is de reden…

flits of zelfs minder misschien maar het was gelijk helemaal met mij gebeurd ik werd in een hopeloos diepe verliefdheid gesleurd overdag en in dromenland zie ik jouw ogen had ik mezelf in al die andere verliefdheden dan bedrogen had ik dan nimmer de ware wereldwonderen gezien en dat in een flits of zelfs minder misschien wie kan mij nog redden…

een sculptuur die mij een waarom verschafte met een terugkeer reden. ---------------------------------------------- (uit: De namiddagen van weleer, 2005) ISBN 90-805979-5-3…

Vanmorgen bij het opstaan had ik niet een reden om fluitend aan het werk te gaan of me zelfs maar aan te kleden Niemand die me missen zal als ik een dagje binnen blijf van de wereld weggesloten gedachten stollend in mijn lijf Niets lijkt nog belangrijk geen vreugde of verdriet en zelfs de diepste liefde och nee, het raakt me niet Waar…

de reden waarvoor ik blijf staan steevast blijf staan hier, is dat ik ontdekt heb dat alleen jij me in leven houdt. alleen jij me de kracht kan geven om verder te komen in dit leven.…

Hoor ik iemand naar adem snakken of is ook dat een gewoonte, een manier en is de bodem nog steeds niet bereikt en ben je alleen te redden als voedsel voor de aarde.…

Vanmorgen bij het opstaan had ik niet een reden om fluitend aan 't werk te gaan of me zelfs maar aan te kleden Niemand die me missen zal als ik een dagje binnen blijf van de wereld weggesloten gedachten stollend in mijn lijf Waar is het vuur gebleven het licht dat leven is heb ik het ongemerkt verloren of misschien zelf weggegeven…

Ten hemel vaart Gij op, o Jezu, om een stede* voor mij in 't paradijs bij U te maken rede*, en ik lig hier alsnog (en is het niet een schand'?) en denk niet aan mijn huis noch aan mijn vaderland.…

Zuurstof reed eens door de lucht, maar werd rechts ingehaald, en zuurstof, om zijn vuist berucht, schreeuwde: "dat zet ik u betaald!" Maar waterstof, de schobbejak, was daar niet van gediend, pakte 't mobieltje uit z'n zak, en belde een wapenvriend.…

In het zwartste git van de nacht raken gesproken zinnen zoek ijlend wil ik dromen ontsluiten nogmaals in een roes verdrinken Jouw ogen zet ik uit mijn hoofd vlij ze voor even naast mij neer smoor jouw blikken met mijn kussen sloop immer voortrazende hoop De angst om wéér te verliezen verdringt elke rede van denken het licht van de opkomende…

Uit steen gehouwen stralen kiezelogen in het lege niets duistere voeten lopen ongelijk waar zij niet willen maar wél moeten gaan zelfs zicht op de horizon biedt geen uitkomst meer daar waar rede en onrede met elkaar vechten om voorrang in gedachten slaan links en rechts, zonder uit te kijken, af en steken over in zinnen onderwijl…

Zware gedachten laten voeten lopen anarchie in mijn hoofd maakt alle rede zoek op de vlucht voor gevoel dender ik door, niets ontziend probeer ik verstand te grijpen gekromde handen laten emoties achteloos los daar waar ik struikel over in drift geuite woorden vind ik alleen gemis een gapend gat in mijn hart laat verward duisternis…

Tevergeefs zoek ik een reden. Tevergeefs vind ik die. We doen alles in het verleden, maar een toekomst hebben we niet. Is er dan nog een sprankje hoop? Of willen wij die niet zien? Bij elke lach die ik hoop, valt het wel mee misschien.…

twinkeling van hoop verworven door een fragment de herinnering tot waar ik loop een droom die men mij zendt voorgevoel tot reden en perfectie wacht ik ongeduldig op kalme hartstocht een gevoel van de volmaakte erectie uitgedrukt op de manier die ik altijd zocht een paarse sfeer om in te leven het constante gevoel van euforie loochenen…

de tak dreef beschreef met levende woorden zijn langzaam sterven op de waterspiegel hij gaat land en hemel niet beërven maar zal zich in veelheid van zaden op toekomst beraden had de pech dat een bliksemschicht hem heeft geslecht door brand dacht hij al in de hel te zijn beland de sloot redde hem van een acute dood een onverwachte…

Hij stierf zoals hij in zijn Opel reed: beheerst, correct, zijn ogen dapper op de weg. Geen zin in dom geworstel met de dood. Hoe alles wat ik nog te zeggen had onder de wielen van de tijd wegstoof. ----------------------------------- uit: 'Dit is mijn dag', 2004…

Twee vrienden in een auto reden achter elkaar een soort van race, de één nog harder dan de ander, wie zou er de klos dan zijn geweest?…

Een radde tong brandt los in tomeloze zinnen en verplettert de rede. De zon op vrije voeten rijmt de maan voorbij in stijlrijke strofen. De hemel preekt blauw, machtige metaforen bergen aan de papieren horizon. Mensen boeken reizen boeken reizen mensen naar verre lettergrepen.…

ze haken zich Siamees in elkaar twee verloren zielen die dienen wat ooit eens geweest vandaag het leven laat gevoelen tijdens de laatste tango het vuur brult laaiend op tussen de wervelpassen door de magie volop herlevend voelen ze zich weer even mens in elke wereld met een deugd in iedere twist te lang zwegen ze toen praten nog kon redden…

Onrustig dwaalt zijn pelgrimsoog hij spreekt mistroostig in zichzelf het doel is oneindig weg hoe ver moet ik niet gaan om daarginder te geraken Naast hem spreekt de proost van het broedergenootschap dit is zoals het was de grande route waar mensen zich op begeven met velerlei bestemming of reden misschien de pest de post onrust in het…

Ik weet het niet, krijg graag de reden: dan wordt er pas oprecht gestreden en niet zo heimelijk vooral want al die vieren zonder tal, ze maken me wel ongerust want wie is hier op wraak belust en gunt een ander niet een negen, gaat enkel maar verkeerde wegen en doet de dichters heel diep zuchten om toch op die manier te luchten wat hen…