Alle inzendingen over planeet red

aan of als liefde heupen streelt onverklaarbaar welig je billen je voorhoofd beweegt kun je dan ratio uitschakelen een harp horend weer aan wal stappen zonder hersenschimmen is je denken je ziel dan even ouderwets jarretel, jouw hart een babbelkous mantel of een nylon panty zeepaardje vis of ster compleet naaktheid in bestaan zonder rede…

Ik denk: ik red het wel, dat stukje tot de bel. Één vraag kwelt mij non-stop: houd ik mijn plas wel op?…

Zin om verder te leven ontbreekt Iedereen die het denkt Niemand die het uitspreekt De tijd lijkt zo zinloos M’n spijt maakt het doelloos Ik heb geen reden om verder te leven Niemand die mij een doel kan geven Ik zal moeten blijven strijden Maar pijn blijft door mijn ziel snijden Ik zal blijven verdwalen Tussen de leugen en bedrog…

bus en een tram en een man moet je nooit achterna lopen” die fluister bereikte vanmorgen mijn oren weer toen ik me al haastend voort bewoog maar toch bus honderd dertig voor mijn neus weg zag denderen “soms komt Jantje laat thuis maar soms komt die ook helemaal niet thuis” gelukkig kwam ik wel thuis laten we het daar maar op houden er reden…

Verloor mijn reden al in ratio, mijn ratio ook reddeloos verloren. Mijn ogen storen duisternis. De herrie van mijn naaste buur, heb ik nog het meeste lief. Want hoezeer ik ween, om bloemen in de knop gebroken, ik heb haar zoetheid nooit geroken. De klanken kan ik hier niet horen.…

lege wagons kwamen terug beladen met verstomde verhalen die men horen kon wanneer men z'n oor ten luister zou leggen naast de rails dwarrelden afscheidsbriefjes onwetend of ze hen ooit bereiken zouden verscheurde gezinnen door gezaaide haat welke niet de onze was, maar opgedrongen de onze zou worden reden steeds vaker lege wagons het…

Ze reed de Proefsteen uit vertrouwde straat met de verbanden die we huizen noemen, dreef van haar kamertje vandaan. Onafgebroken verschilde ze van de Mathilde in het kamertje: ze rekt haar genen, volgt haar gids. Hij is bekwaam, zit wijd in zijn geur verdraagt verkeer. Hij waagt, is niettemin voorzichtig tot op het schichtige.…

in eerste instantie dacht ik dat ze temperament hadden, dat vuur en passie er vanaf zou spatten zolang ze er zijn heb ik het niet kunnen ontdekken alhoewel hun kleur genoeg zegt misschien zou de zon een reden kunnen zijn omdat ze aan de schaduwkant op het oosten wonen, zie ze iedere dag treurend hangen nu hebben ze geruild met andere…

dragen tijdens de theatervoorstelling van het leven zij moet allerlei vormen kunnen aannemen; zoals een glimlach of het stilliggend licht op een heuvel zwijgen als een blad dat tijdens de herfst ademloos ten onder is gegaan koorddansen op de rug van een rivier en een enkele keer overleven tussen vlam en vuur zomaar, zonder reden…

Krampachtig stapel ik mul zand waarin de bron spontaan is opgedroogd, om nog iets van zeggingskracht te redden. Helaas moet ik wederom machteloos en zoveel pogingen verder in de tijd erkennen, dat geen echte dichter in mij woont, maar wel een wens, een hunkering, illusie.…

Als dan de deur zich opent hij vol schroom de lege ruimte binnen schuifelt waar het donker is behaaglijk warm toch wijkt van hem zijn Rede en dwaalt hij zonder zich ook maar een tel verloren te voelen. Achter hem slaat de deur ritmisch rukken van de wind zijn voeten vervoeren hem hij danst een blinde kür.…

hebben bekeken in parlementaire enquête zich wellicht zal keren tot de onschuldigen terplekke aldaar, om zelfgenoegzaam hun gelijk te halen bij gebrek aan overeenstemming der verhalen in oogverslagen of andere getuigenschaar men kan dan immer tot de onschuld wenden als later tijdstip ander feit belicht, verbergen in de anonimiteit de reden…

Wie ’t spoor in de bossen bijster raakt is daar aan de dood gewijd, en liefde zwerft argeloos en naakt door ons donkere hart en de tijd en wij kunnen niet redden, het leven is wreed en het lot een verscheurend dier en angst om zijn liefde is ’s mensen leed door al zijn dagen hier.…

een onvoltooide zinsnede dwars door de tijd door het spectrum binnen het kader van voorzichtig ademhalen om eindjes niet te verliezen in dik hout, planken en koortsachtig balanceren, op het scherpst van de rede, de schede paarsig, tot geinig blauw of het geel van kamelenpis, grauw tot het grijszacht van droge mist gedreven door…

Dan weer voel ik mij niet meer bij machte En moet ik mij redden uit mijn grijze slop. Zo bouw ik mij een woning in mijn brein. Vind ik een rustplaats voor mijn gedachten Zodat ik niet hoef te wachten Om daar met jou gelukkig te zijn.…

Was het enkel om mijzelf te redden? Ik kan en wil mij aan geen ander binden en weet wat anderen van mij vinden. Een eigenwijze zonderling, een vreemde vent. Doch om Uw nobele mening geef ik geen cent. Het raakt mij niet, ik ken geen verdriet. Laat mij alleen, meer wil ik niet.…

Geef degene, waar je van houdt Vleugels om te vliegen Grenzen opzoeken, liefst lekker stout Leren vanzelf het verschil tussen eerlijk en bedriegen Uitvliegen is een leerzaam iets Ook al vind je het als ouder soms niets Utrecht, London, Alicante of Madrid Coole stad, waar je kind leeft en pit Geef je kids en partner een thuis Een reden…

omstanders belangeloos de haren gestreken de handen gevet en verbonden en de dorre benen van kleding gevild maar te laat geborgen haar stem nog rustend in zachte woorden te vergeefs haar letters geordend en haar muziek omhelsd en bejubeld als een straal vergeten vriend en zo werd ze langs mijn zintuigen gedragen als al die doden die nog te redden…

zonder reden gleden we tijdloos in zeeën van tijd zonder vragen zonder vlagen blies de wind zachtjes vleugen geluk in de nacht van onze gedachten aan meer aan eeuwig zonder alleen nog te zijn sleet de pijn alle wonden verbonden we in de lucht zuchten we zei je zacht ik heb alle tijd geduld ik wacht vervulde de geur…

brandend hout in horens boven een stierenneus Spanje was een mooi warm land toelating van marteldood betreffend gigantisch jonge mooie dieren klopt van geen kant zenuwslopend doodsbang kijk in hun hulpvragende ogen omstanders waanzinnig joelend totaal geen mededogen mensen overal in de wereld protesteer allemaal red…

onderhuids, werd later pas ontdekt De trauma´s van een Hollandse soldaat Het Vaderland was nauwelijks bevrijd Toen hij, net terug van werk in Duits gebied Zijn teerbeminden wederom verliet Om mee te doen aan een verloren strijd Mijn vader was een jonge marinier Het enige dat hij ooit heeft verteld Ging over kameraden en een mijn Ik reed…

Door wie je redde word je niet gezien, de tijd verstrijkt als olie die verdampt, je kampt met wat je voelt, je wilt geen meelij, goed bedoeld, je scheurt totdat je schampt.…

Ze spiegelt hemelblauw in licht bewegen, schittert en verdiept zich zonder reden, met alleen een klein verdwarrelt licht geruis.. Het water zingt. Zachtjes, wat alleen, het zwijgen horen kan. En wie, het echt nog wil.. Stil.. Krakend, onbedaarlijk, stil. Zo vlijt de winter zich langs haar gezicht.…

je schoonheid was klassiek sprak de talen als geen ander alleen je lichaamstaal gaf reden tot paniek je wond de media al middelvingerend heel losjes om de pols antwoordde ondeugend en gedreven spits op hun brutale calls rechtte schouders decolleteerde borsten zonder houders maar boog in afscheid steeds de rug in een veel te snelle…

Het zijn unieke tijden om onomkeerbaar juiste wegen in te slaan Die de weg kwijnende natuur uit de apocalyptische neergang zullen moeten kunnen redden Historische kansen voor de zich homo deus wanende 'sapiens met zijn reptielenbrein' Om te erkennen dat twee eeuwen industriële revolutie door…

Dat is een belangrijke reden, waarom ik zo van spontane apen houd. Zondigen is een list van de duivel. Schuldig voelen voelt voor zondaars goed. Eva is zondig. Dat Adam van appels houdt is fout. Graag aap ik kinderen en speelse apen na, omdat ik van nature gezond wil leven, en daarom van appels, en ook van zoete zonden hou.…

Het kwade met een oog loenst over de akker waar de galgen staan; waar de wind stormend raast en het leven geen reden meer heeft voor een vruchtbaar bestaan. De dood zich kan gronden uit tandeloze monden. Kraaien de boodschappers zijn van de zwarte pest.…

heden Stil en veilig Overleefd en afgegleden Pijnloos en gevoelloos Naadloos en probleemloos Verlost van het verleden Soms mis ik dat gevoel Met dat doel Heb ik mezelf gesneden Om te zien Of ik misschien Heel even Blijk kan geven Iets terug voel Van dat leven Dat lang weg is Opgegeven Een snede In hart en ziel Lijf en leden Zonder reden…

er ging een vreemde langs mij heen koud en stil door merg en been de samenhang verdween ik was er wel maar had niets meer met de dingen die mij lagen die mijn bestaan zijn reden gaven een dunne lijn verbond mij met de werkelijkheid wat ik presenteerde wat ik formuleerde was niet meer van mij de vreemde keek mij aan keek door…

Sterk dat die naam op de valreep binnen flitste, zoals het personage van Harrison Ford telkens op het nippertje zijn hoed wist te redden. Mocht ik kiezen, Ik had het land al lang ontvlucht, om exact zulke horrorscenario’s als in mijn bovenkamer te vermijden, zodat ik niet met mijn neus op het verleden gedrukt kan worden.…