Alle inzendingen over planeet red

Zij komen en gaan, zonder vorm zonder inhoud: luchtrimpelingen in de ruimtetijd voor hun bestaan geen aanwijsbare reden - quarks en microben in hybride netwerken tekens van leven als zwevend plankton in de oneindigheid van ruimtetijd.…

Met dank aan Joseline Bakx en haar gedicht waarin vermeende zekerheden van het geloof tegenover de groeiende almacht van de rede. _____________________________ EISE ÚT FRENTSJER Hij hield er een kreeft en twee vissen Een schorpioen als ascendant Maar als waterman droog aan de kant Had hij niets met een aquarium Ach die astrologie kon…

Japanse vondst van lang geleden Wanneer serviezen barsten kregen Beschouwde men dat als een zegen Opdat ze jaren nog voldeden Werd er gelijmd met goud, de reden?…

Een putjesschepper uit Zaltbommel Zag een schipper in het blauw  Varend over Waal en Dommel Aan het roer geen man maar vrouw Zij begon een psalm te zingen Red ons Heer van Everdingen Gij zijt onze schapenhoeder... Schepper wist niet wat hij hoorde 't Was of zij zijn ziel doorboorde 't Leek waarachtig wel zijn moeder...…

En wat is hiervan de reden? Waarom moest ik ervaren deze pijn? Waarom mocht ik geen moeder worden? Waarom moest ik jullie allemaal laten gaan? Waarom konden jullie niet verder groeien? Waarom hielden jullie op met te bestaan? Waarom blijven mijn tranen vloeien? Waarom voel ik iedere dag nog het gemis?…

vroeger heel vaak voor het slapen gaan ging mijn vader voor het venster staan en dan wees hij mij de sterren de planeten en de maan kijk dan jongen Venus zei mijn vader en dat daar dat is de grote beer en daar die ene kom hoe heet ie ook alweer een keer ook weer voor het slapen gaan bleef mijn vader daar nog even staan en toen zei hij…

ONDERHUIDS ZICH SPIEGELEND AAN DE WEKE nooit meer hielden wij van geluid dat stapt MAKKE WAND, IN DIERENVELLEN GEWIKKELD, over je heen, als duizend ontpootte duizend- ELKAAR OMHELZEND, IN HUN KRUISPUNT EEN VOOR- poten, inprentend in je huid een onuitwisbare ZIENE LANDING OP EEN ONBEWOONDE OMNEVELDE rune, een bloedende ijsvlakte, gekruisigd PLANEET…

Bladerend door een vergeelde krant Strelen mijn vingers de vloeken Nee, met geen lijk voel ik me verwant Koppen die van ramp en nood kermen Altijd trager, vager dringt het door Hoe wij ons gelaten afschermen ‘Na mij de zondvloed’ ‘Het zal mijn tijd wel duren’ Als een makke zucht in koor Het tandwiel draait verder De planeet heeft zo haar…

Zich het licht in schone korst laat kerven, van hand tot hand door de ruimte te zwerven in een verwachtingloos niets wat achterblijft en afstand heeft genomen van werelds blaam verkiest ieder kwartier een andere ethische baan en leeft voort in het speeksel der planeten zonder te bederven, wacht een onomkeerbaar lot gewone stervelingen, om in…

De gedachten dat je iemand leuk vindt maar die het niet weet, laten je soms afdwalen naar een andere planeet. Soms denk ik wel eens mag ik misschien een knuffel van jou, want jij bent degene die ik altijd vertrouw. Ik weet eigenlijk ook niet hoe ik dat vragen moet, en soms ook niet wat het allemaal met me doet.…

we lopen langs het water in een warme najaarzon bedachtzaam zet ik mijn voeten op de natte aarde, de takken en het gras bewust van de kracht van de planeet waarop we lopen jij loopt op je vier pootjes vrolijk zwaaiend met je staart zonder schoenen maak je direct contact met Moeder Aarde dieren staan zoveel dichter…

Bewust en in volle aanwezigheid tussen planeten en sterren waar haar wakend beeld mij kust toverend een glimlach op het gezicht Hoe prikkels van verliefdheid ontstaan, hevig maar o zo waar want ik wil alleen nog maar bij haar in de buurt zijn, vaste stek om te ontsnappen uit de alledaagse drukte.…

Als veel niet zeker is en alles zweeft Zijn zorgeloze zekerheden ver verdwenen Zekerheid gereduceerd tot grond onder benen Waarheid alleen nog maar dat men leeft Al zoekende naar wat nog is gebleven Blijft weinig, maar wat echt is resteert Geld en goederen zonder reden begeert Bijna alles, weg, verdwenen en opgegeven Wat over is…

Stapsgewijs gaan we door het leven toch staan we soms even stil met of zonder een reden het ligt eraan wat ieder wil.…

Zie hier mijn nieuw gewaad: Dansend in de nacht Omlijnde ogen, wit gelaat Een kille koude kracht Je ligt hier stil, je ogen dicht In dromen diep verzonken Ik red je uit het felle licht Mijn liefde jou geschonken Ik proef de hartslag in jouw bloed Zo warm en puur volmaakt Mijn liefste, dit moment voelt goed Je bent onsterfelijk…

ik toch eens lekker kon rennen, Maar nooit was er enig roofdier moet ik bekennen en terwijl ik lekker warm naast mijn moeder lag zat er iets in the centrifuge op haar te wachten (de wereld was een knus gevang als ik dat zeggen mag) Bij haar dood gilde ze, de laboranten lachtten en gescheiden leefde ik verder tot ik overleed kon geen reden…

onderscheiden van al ander leven de eenzaamheid doet lijden steeds in competitie na te streven We kunnen toch gewoon alles delen dan hoeft niemand meer te stelen en spijs vult alle kelen Oh ja, Dit kan, We zijn immers met zo velen Wees dan egoïst en grijp dan toch de macht schaf alles wat reeds is - gewoon af - Leven naar de rede…

De man reed op een hoofdweg. Hij zag 't obstakel niet en crashte toen subiet. Vervolgens bleek z'n hoofd weg. De hoofdweg was een testbaan, maar kennelijk had hij z'n hoofd er niet goed bij. Hij kreeg er flink de pest aan. Hij stapte uit. De kop, waarnaar hij naarstig zocht, lag verder, in een bocht. Hij zette hem weer op.…

Als dichter kon ik nooit een tuin omschrijven de schoonheid van 't geheel bleef woordeloos het liefst wou ik er eenzaam in verblijven zo zonder dichtersdwang genoot ik sprakeloos Maar nu de leegte kleurloos aan me kluistert zie ik de reden plots gegrift op mijn papier ik miste nog de geestverwant die luistert die mij begrijpen kan…

Brechtje, de tijd staat stil val in mijn slapeloze rede en de klok zal verder lopen als je je openlaten wil geef me de tijd terug geef me de tijd de wijzers Brechtje, waar is de geur gebleven de tremolo van jouw harp verdisconteer de noot de snaren ontbolsterd verweven twee pedalen diepgang twee diepe dalengangen keuze in tijd en…

Een ridder reed eens door een woud Hij was moe en had het koud Er spookten lijken door zijn hoofd Wier leven hij eens had beroofd Verbijsterd bleef hij stokstijf staan Door schoonheid zichtbaar aangedaan Want hoor, daar zong een nachtegaal een herinnering… een vergeten taal Het oude lijf werd prompt vergeten De spoken floeps uiteengereten…

door voor de gebruikelijke beloning en extra uitgaven vertrouwelijke informatie zie ik in het dagboek staan dit is mijn onderzoek het gaat verder niemand aan ik contoleer alle vensters graaf in de modder je komt het allemaal tegen bij dit soort kolder euro-tekens in je ogen kun je altijd als excuus brengen maar als ik de reden…

- ik heb nooit geloofd in toeval, alles heeft een goede reden – het regende die dag en nog dagen daarna, en jij spatte door de plassen op de straat het leek nooit anders te zijn geweest op de glanzende keien trok je sporen in het patroon van je schoenzolen zodat ik je altijd wel herkennen zou zelfs als de maan haar stralen brak op het randje…

Er is geen reden om jou te zien wat maakt het allemaal ook uit geen zekerheid en geen rust ik hou niet van misschien Ik ga, 't wordt niet beter met de tijd want jij hebt nooit de moed gehad om jouw hart door mij te laten breken ik hou niet van zwakheid In al die lange loze nachten heb ik je genoeg kansen gegeven maar de tijd lijkt stil…

mijn favoriete hangplek in Den Haag werd vroeger wel genoemd ‘het Groene Zoodje’ ik smul er onder zonlicht van een broodje een stenen heer kijkt droevig naar omlaag hij legde met zijn broer hier ooit het loodje de reden voor de lynchpartij was vaag zij hingen hier voor schut en dus niet graag te bungelen aan touwen in hun blootje ze kregen…

rust gisteren, toen ik het kind nog niet had ontdekt dat eenzaam eb wilde keren in zachte lijnen ik sprong opzij voor de einder en neerstortende schelpjes om de uitgerolde waarheid te kunnen zien de zee veranderde in een dampende straat waar herfst stil stond, leeg in de richting van de wind en net toen ik de weg overstak reed…

interstellaire schepen heb ik niet verzonnen aan ruimtewezens ben ik niet begonnen om de mensheid te redden uit het dal van de zondeval voor het leven hier is er maar een bron de energierijke zon als deel van onze natuur in een geordende structuur is hij de basis van bestaan waarom hebben wij water in de wijn gedaan door haast en…

ontredderd, angst en verdriet er was geen terugkeer mogelijk ze zweefde in een vrije val daags daarvoor was hij gestorven die haar nu vangen zou groot was haar liefde in de brief die ze achterliet waarop stille getuigen aanwezig haar tranen, haar verdriet niemand had haar kunnen redden wie doorgrondt de ziel waar het hart verscheurd…

Ontwaken met het drukkende gevoel dat het vandaag dan werkelijk gaat gebeuren De kleren hangen klaar over de stoel Straks zal er alle reden zijn te treuren De dagelijkse riten wijken nooit Zorgvuldig in het kinderbrein gebrand Geen ramp zo groot, geen volk, nog zo berooid Of 't nam zijn rituelen weer ter hand Zo treedt de ezel in de molen…

van de slagvelden zingen de sirenen hun lied van de dodelijke verleiding de honingzoete ondergang klinkt ’t zwakke hulpgeschrei van d’ontheemden en vertrapten verdrinkend in de zwarte deining brallen en bulderen de heersers en juichen hun legioenen over de ondergang van het individu het is een duivels wereldorkest dat de liefde en rede…