Alle inzendingen over planeet red

Oh ik weet, soms wil je gillen, zonder geluid en dat is dom, want aan de zijkant zou ik willen dat je gehoor geeft aan die impuls, maar kom, Perfectie in dit leven is iets wat niet bestaat en dat is dan meteen de reden dat ik je in je waarde laat!…

verkorten begint aan het groeiend inzicht van sturing in mijn leven overduidelijk iets te schorten waar groei nog gepaard gaat met versterking van het ik en keuzes mogelijk lijken blijkt bij vergrijzende haren de ruimte steeds meer in te dijken en het geheel minder te verklaren allengs onbereikbaar voor mij wordt de grote gang van de rede…

U heeft ongetwijfeld reden tot klagen wanneer ik u om wat kleingeld kom vragen maar is er niet iets anders aan de hand: want wie in Nederland is er nog tolerant?…

Twinkeling van hoop Verworven door een fragment De herinnering tot waar ik loop Een droom die men mij zend Voorgevoel tot reden en perfectie Wacht ik ongeduldig op kalme hartstocht Een gevoel van de volmaakte erectie Als metafoor voor het leven dat ik altijd zocht Een paarse sfeer om in te leven Het constante gevoel van euforie…

een sculptuur die mij een waarom verschafte met een terugkeer reden. ---------------------------------------------- (uit: De namiddagen van weleer, 2005) ISBN 90-805979-5-3…

de tak dreef beschreef met levende woorden zijn langzaam sterven op de waterspiegel hij gaat land en hemel niet beërven maar zal zich in veelheid van zaden op toekomst beraden had de pech dat een bliksemschicht hem heeft geslecht door brand dacht hij al in de hel te zijn beland de sloot redde hem van een acute dood een onverwachte…

Hij stierf zoals hij in zijn Opel reed: beheerst, correct, zijn ogen dapper op de weg. Geen zin in dom geworstel met de dood. Hoe alles wat ik nog te zeggen had onder de wielen van de tijd wegstoof. ----------------------------------- uit: 'Dit is mijn dag', 2004…

o, heerlijk is nu het talmen geworden aan deze rede! bij het dwalen onder de nacht'lijke palmen ben ik van vrede doordrenkt. ------------------------------------------- uit: Derde periode X (1936-1937)…

Twee vrienden in een auto reden achter elkaar een soort van race, de één nog harder dan de ander, wie zou er de klos dan zijn geweest?…

Een radde tong brandt los in tomeloze zinnen en verplettert de rede. De zon op vrije voeten rijmt de maan voorbij in stijlrijke strofen. De hemel preekt blauw, machtige metaforen bergen aan de papieren horizon. Mensen boeken reizen boeken reizen mensen naar verre lettergrepen.…

ze haken zich Siamees in elkaar twee verloren zielen die dienen wat ooit eens geweest vandaag het leven laat gevoelen tijdens de laatste tango het vuur brult laaiend op tussen de wervelpassen door de magie volop herlevend voelen ze zich weer even mens in elke wereld met een deugd in iedere twist te lang zwegen ze toen praten nog kon redden…

Onrustig dwaalt zijn pelgrimsoog hij spreekt mistroostig in zichzelf het doel is oneindig weg hoe ver moet ik niet gaan om daarginder te geraken Naast hem spreekt de proost van het broedergenootschap dit is zoals het was de grande route waar mensen zich op begeven met velerlei bestemming of reden misschien de pest de post onrust in het…

Ik weet het niet, krijg graag de reden: dan wordt er pas oprecht gestreden en niet zo heimelijk vooral want al die vieren zonder tal, ze maken me wel ongerust want wie is hier op wraak belust en gunt een ander niet een negen, gaat enkel maar verkeerde wegen en doet de dichters heel diep zuchten om toch op die manier te luchten wat hen…

voor de hoogdagen der ongewissen stromen rivieren langs mauve beekjes door, waar berken staan met eekhoorntjesbrood al op de knieën gedwongen in het vaal gele zonlicht dat moerassig in het landschap overgaat tussen de lange halmen van grassigen slaan soortgenoten slijpend door de wind geen eerbied kan hier een soort nog redden…

aan of als liefde heupen streelt onverklaarbaar welig je billen je voorhoofd beweegt kun je dan ratio uitschakelen een harp horend weer aan wal stappen zonder hersenschimmen is je denken je ziel dan even ouderwets jarretel, jouw hart een babbelkous mantel of een nylon panty zeepaardje vis of ster compleet naaktheid in bestaan zonder rede…

Ik denk: ik red het wel, dat stukje tot de bel. Één vraag kwelt mij non-stop: houd ik mijn plas wel op?…

Zin om verder te leven ontbreekt Iedereen die het denkt Niemand die het uitspreekt De tijd lijkt zo zinloos M’n spijt maakt het doelloos Ik heb geen reden om verder te leven Niemand die mij een doel kan geven Ik zal moeten blijven strijden Maar pijn blijft door mijn ziel snijden Ik zal blijven verdwalen Tussen de leugen en bedrog…

bus en een tram en een man moet je nooit achterna lopen” die fluister bereikte vanmorgen mijn oren weer toen ik me al haastend voort bewoog maar toch bus honderd dertig voor mijn neus weg zag denderen “soms komt Jantje laat thuis maar soms komt die ook helemaal niet thuis” gelukkig kwam ik wel thuis laten we het daar maar op houden er reden…

Verloor mijn reden al in ratio, mijn ratio ook reddeloos verloren. Mijn ogen storen duisternis. De herrie van mijn naaste buur, heb ik nog het meeste lief. Want hoezeer ik ween, om bloemen in de knop gebroken, ik heb haar zoetheid nooit geroken. De klanken kan ik hier niet horen.…

lege wagons kwamen terug beladen met verstomde verhalen die men horen kon wanneer men z'n oor ten luister zou leggen naast de rails dwarrelden afscheidsbriefjes onwetend of ze hen ooit bereiken zouden verscheurde gezinnen door gezaaide haat welke niet de onze was, maar opgedrongen de onze zou worden reden steeds vaker lege wagons het…

Ze reed de Proefsteen uit vertrouwde straat met de verbanden die we huizen noemen, dreef van haar kamertje vandaan. Onafgebroken verschilde ze van de Mathilde in het kamertje: ze rekt haar genen, volgt haar gids. Hij is bekwaam, zit wijd in zijn geur verdraagt verkeer. Hij waagt, is niettemin voorzichtig tot op het schichtige.…

in eerste instantie dacht ik dat ze temperament hadden, dat vuur en passie er vanaf zou spatten zolang ze er zijn heb ik het niet kunnen ontdekken alhoewel hun kleur genoeg zegt misschien zou de zon een reden kunnen zijn omdat ze aan de schaduwkant op het oosten wonen, zie ze iedere dag treurend hangen nu hebben ze geruild met andere…

dragen tijdens de theatervoorstelling van het leven zij moet allerlei vormen kunnen aannemen; zoals een glimlach of het stilliggend licht op een heuvel zwijgen als een blad dat tijdens de herfst ademloos ten onder is gegaan koorddansen op de rug van een rivier en een enkele keer overleven tussen vlam en vuur zomaar, zonder reden…

Krampachtig stapel ik mul zand waarin de bron spontaan is opgedroogd, om nog iets van zeggingskracht te redden. Helaas moet ik wederom machteloos en zoveel pogingen verder in de tijd erkennen, dat geen echte dichter in mij woont, maar wel een wens, een hunkering, illusie.…

Als dan de deur zich opent hij vol schroom de lege ruimte binnen schuifelt waar het donker is behaaglijk warm toch wijkt van hem zijn Rede en dwaalt hij zonder zich ook maar een tel verloren te voelen. Achter hem slaat de deur ritmisch rukken van de wind zijn voeten vervoeren hem hij danst een blinde kür.…

hebben bekeken in parlementaire enquête zich wellicht zal keren tot de onschuldigen terplekke aldaar, om zelfgenoegzaam hun gelijk te halen bij gebrek aan overeenstemming der verhalen in oogverslagen of andere getuigenschaar men kan dan immer tot de onschuld wenden als later tijdstip ander feit belicht, verbergen in de anonimiteit de reden…

Wie ’t spoor in de bossen bijster raakt is daar aan de dood gewijd, en liefde zwerft argeloos en naakt door ons donkere hart en de tijd en wij kunnen niet redden, het leven is wreed en het lot een verscheurend dier en angst om zijn liefde is ’s mensen leed door al zijn dagen hier.…

een onvoltooide zinsnede dwars door de tijd door het spectrum binnen het kader van voorzichtig ademhalen om eindjes niet te verliezen in dik hout, planken en koortsachtig balanceren, op het scherpst van de rede, de schede paarsig, tot geinig blauw of het geel van kamelenpis, grauw tot het grijszacht van droge mist gedreven door…

Dan weer voel ik mij niet meer bij machte En moet ik mij redden uit mijn grijze slop. Zo bouw ik mij een woning in mijn brein. Vind ik een rustplaats voor mijn gedachten Zodat ik niet hoef te wachten Om daar met jou gelukkig te zijn.…

Was het enkel om mijzelf te redden? Ik kan en wil mij aan geen ander binden en weet wat anderen van mij vinden. Een eigenwijze zonderling, een vreemde vent. Doch om Uw nobele mening geef ik geen cent. Het raakt mij niet, ik ken geen verdriet. Laat mij alleen, meer wil ik niet.…