Alle inzendingen over plek

in een leren zak genaaid zal ik stroomafwaarts drijven, mijn klein gezicht omhoog - de hemel dun als boterhampapier, de zon een zere plek. ------------------------------- uit: 'Verzameld werk', 1983.…

voorbij een plek in het landschap hoorde ik mensen praten over de dood 'berusting daar komt het op aan' sprak een krachtige stem zoals vanzelfsprekend bij mooi weer de blauwe lucht boven het groene land en de laatste streep aan gindse horizon... ik moest even slikken want ik was juist op weg naar gindse horizon…

In mijn leven, steeds uiteengerukt Door de vlagen waar 'k aan blootsta, Daar 'k niet kan hechten aan liefde en geluk Die mij zullen drijven tot ik doodga, Ontstaan soms plotsling enkle plekken Van een stilte zo onaangedaan, Dat ik geloof in slaap te zijn gekomen Bij de diepten waar geen onderstromen Meer door 't eeuwig stilstaand water gaan…

Zie de bomen nog staan nu ik terugkeer naar de plek van mijn jeugd. Zoek de sporen van mijn voetstappen, die in de jaren zijn vervaagd door de tijd. Huizen als stille schaduwen, die zijn omgeven met beelden uit een verleden. Verdwalen zal ik niet, maar zoek naar een teken of naar de zin van het bestaan.…

Haar wimpers die mij steeds beademen met windvlagen zenden zij mij over de aarde haar lippen die mij voeden met dromen van het mooiste het zoetste haar lach overstemt elk verlangen en elk doel haar gevoel onbewust sterk mijn gevoel door haar beperkt kwetsbaar op mijn plek volg ik elke glimp die ik van haar kan zien de stille aanbidder…

Dit is de plek waar mijn ziel brandt waar de boombladeren fluisteren in diffuus licht waar ik mijn hielen licht als de tijd gekomen is als ik voorgoed naar binnen keer verdwijn in een innerlijk vergezicht slaap ik hand in hand met zilverster, zo ziele-zacht levend in nalatenschap zo anders dan gedacht immer weer…

waar het vroeger bliksemde in een snel dispuut neemt nu traagheid toe met de minuut antwoorden hangen in de lucht maar trekken in een lichte mist aan hem voorbij hij kan ze niet meer raken wolken die de hemel maken het blijft een brij toch is er soms een open plek waar een nieuw vergezicht hem zekerheden geeft die hij al tijden…

In mijn ogen lees je soms zomaar weer de stilte, in gedachten ben ik dan naar een plek waar niemand komen kan. Dan zit ik in mijn eigen wereld vol dromen en herinneringen dat pad kan niemand volgen het zit diep in mij verborgen.…

jouw lied klonk majestueus in de wind jij was de reus van het bos reikte hoger dan wie naar de hemel maar in de bodem begon het gevecht onzichtbaar vrat een schimmel je wortels weg jij bent gevallen langzaam vergaan toch zingt de wind op de open plek is jouw stek als reus opgestaan…

soms wanneer je verre reizen maakt dan moet je soms noteren iets bijzonders misschien of misschien iets heel gewoons een mooie plek een speciale ontmoeting of zomaar een dood vogeltje op het trottoir dat je opeens verdrietig maakt een heerlijk gerecht een telefoonnummer reizigers die vrienden worden of misschien zomaar…

Die licht bracht Waar het in ons Hart zo donker Was als de nacht, Jij voor wie ik Geen geheimen Hebben kan, al zou Ik het willen Jij die alles ziet Met je hart en met Je verstand - hebt Meteen door wanneer Mijn gedachten te zwaar Geworden zijn - en zegt Olijk - vooruit, ik schop Je naar je gedichten Dat is toch de plek…

zag je arm opgestoken in de menigte een hand die wenkte of zwaaide ik kwam er niet uit wilde bij jou zijn drong langs de mensen trapte op tenen vloekte de schaduw voorbij want jij een open plek in de eerbied van stilte jij was gegaan zag nog je arm vingers en hand alleen ik kende je naam…

Wanneer ik vertrek laat je dan ook die plek achter je? En als ik huil, zit jij, jij dan naast me? Wanneer ik lach moedig je mij dan aan? Want dan ben ik er ook voor jou. Dan vang ik je op, als je dacht geen hulp te krijgen. Dan spring ik in het gat dat in jou is geslagen. Ook al ben ik maar klein, toch is het een gebaar.…

Ik ben zo blij Heel even ben ik pijnvrij Het lijkt zo gewoon Maar dit gebeurt alleen in mijn droom Daar ben ik wie ik kan zijn Verlost van al die dagelijkse pijn Ik word wakker met een lach Wees welkom nieuwe dag Hoe dat zal ik ter plekke bekijken En je niet met de vorige dag vergelijken Nee, ik leef van dag tot dag Soms men een traan…

Misschien heb ik nog 't meest geprobeerd woorden doorzichtiger te maken, waarbij dan juist extra opvallen de donkere plekken, verdichtingen van wat iemand denkt, meent, voelt, desondanks met de bedoeling meer het licht zichtbaar te maken dan wie dit schrijft en zichzelf ten slotte ook niet veel anders dan stof gegeven is. ------…

Ik ben hier hij zwaait met zware armen hij komt niet thuis van de een naar de ander en het onstilbare verlangen om te verdwijnen in het licht van zijn dromen een bootje vaart voorbij onder de schemerlamp leest een mannetje een boek stil verdwijnt hij naar een mooiere plek…

Alleen in een klein huis kan je behoorlijk denken de muren zijn dichtbij genoeg weren de regen met gesneden voegen die regen moet je kunnen horen het dak lekt op bekende plekken daar heb je plastic neergelegd emmers gezet, als er een raam is zelfs een plant, alleen in een klein huis kan je behoorlijk denken. --------------------- uit: …

Ik heb nooit de grond onder mijn voeten gevoeld Ik heb nooit hevig naar iets verlangd Ik bleef maar dwalen, de wind was mijn gids en reisgenoot Geen land was mijn land Geen stad schonk mij vertrouwen Ik heb nooit op mijn medemens kunnen bouwen, totdat ik jou zag Nu kan ik mijzelf huisvesten op een plek Nu kan ik mijn doel nastreven…

Deze plek waar alle dromen neergestort zijn gebroken vleugels en scherven het grasland bedekken catastrofe tot waar het oog reikt Dat jij daar je huis hebt gebouwd! Aan het begin van de hel het einde van de regenboog land zonder hoop Hoe wanhopig moet je zijn of hoe optimistisch?…

Maar nu eist het najaar zijn eigen plek op, laat de wind over het land razen en de takken eerbiedig voor zich buigen. Voor het blad geen houden meer aan. Nauwelijks tijd om te kleuren worden het in oneindige dans op grote hopen geblazen, rusteloos, onstuitbaar……

Luidkeels vanaf onze plek Schalde dan door de auto "hahaha je vader, ja je vader die is gek."…

de doden praten niet ik wil ze zo graag horen en met ze lachen maar ze lachen niet terug ik hoor alleen de wind en het koren op het akker waarom zwijgen ze zo lang kan ik ze maar begrijpen moeten ze mijn problemen niet ik sta op de plek waar ze zijn vertel hun over mijn probleem maar ze zeggen niks terug ze hebben toch geen geheimen…

het gezin vastgelegd in een momentopname op een zwart-wit familieportret uitverkoren voor een gelijmde plek in het album elk kind wrikt zich los van het gestolde gezin met open ogen kunnen ze elkaar niet vinden in het licht noch in tijd noch in ruimte acht werkelijkheden evenveel waarheden zoveel meer wijzen…

Dit is Riskant Het woord ras Het is Drijfzand creëert afstand Het boezemt mij in Een gedrocht een monster een woord dat Tevoorschijn komt Als zwarte stralen Geen plek Voor dat woord Het is verboden in mijn hart Omdat Degene die in nood waren In tijden dit woord Terecht vermijden als Zwarte stralen Het woord ras Een leeg…

Te mooi Te gevoelig Te romantisch Te levend Te depressief Te talentvol Alles Wat in de mens Is te Gaat over Een onzichtbare grens Waarin Een hand Je duwt naar je plek Te is Een grens Het wil zeggen niet te gek Je bent enkel een onderdeel Van een groot instrument beton cement Uiteindelijk nietig Als mens verdrietig vechtend om opgewassen…

Gat in de Melkweg, waardoor oneindigheid schijnt, verlicht zere plekken, worden niet door ons gedicht.…

met een knipoog naar Gerrit Komrij ze hadden de bomen gekapt de bomen waarin de kraaien bij honderden nestelden natuurlijk was er het gekras maar dat is nog geen reden hun habitat te verwoesten een zeer dat Lochem zich zeker mag aanrekenen de vogels zullen zich danig ontheemd hebben gevoeld zo ook ik als reiziger die de kale plek…

ademhalen gaat vóór het roepen verdrinking is bedrieglijk stil in rusteloos water vindt de mossel op een levenloze man een plek om te wonen moeder en kind scheiden niet aan elkaar gebonden in hun woordloze dood laat in stille ere-tuinen duizend bloemen bloeien vaarwel rust in vrede…

ben naar zachte zanden woeste wateren blauwe bergen en dan toch beland per ongeluk misschien op een lome landweg een donker dak of een brakke boot en als ik dan toch weer op weg ben naar sacrale stilte verdronken verlangens en vergeten verhalen weet ik dan dat ik in eindigheid landen zal in bed bad of op die gedroomde plek…

Zoals eertijds de zeilen van een schip begonnen ze het standbeeld op te hijsen. Je hoorde om hem heen de meeuwen krijsen. Daar ging de zeventiende-eeuwse vip. En toen hij van z’n sokkel werd gelicht bleek Bestevâer een echte zwaargewicht.…