Alle inzendingen over potlood

Een burka dragen mag niet meer op straat De draagster krijgt een boete, zelfs een grote Veel meer dan wie zijn potloodje ontblootte (Want dat is geen bedreiging voor de Staat) Betaal je je aan boetes niet graag scheel Bedek dan wel het juiste lichaamsdeel…

Met potlood tekende ik mezelf achter het stuur dichtte de laatste vouwen en wierp me uit het raam. Waar ik koers zette op een warme luchtstroom, en steeg en steeg, en vloog, en nog verder steeg. Wind droeg me mijlenver naar waar ik landen zou, zolang ik zweven kon, in de wolken onderweg naar jou.…

ik hoor ze nog de weggewaaide woorden kies mij want mijn partij staat voor jou stemmingmakerij blijkt achteraf valse akkoorden links en rechts het rode potlood gepasseerd kwam men overeen dit is goed en gemeen maar ik ben wel mijn stem kwijt…

Een ander kind slijpt potloden. Een derde breekt het hoofd over een prille min. En wij? Zoveel is zeker: wij sneden ook, wij slepen dito potloden en braken ons de hersenen over idem. Het zijn van de woorden dezelfde daden. Maar klinkers wisselen als seizoenen.…

Vlak voor de friet, nog hangend in de lucht, terugvalt in de schaal na omgeschud te zijn - Juist dít moment te vangen met de lens, met potlood of penseel, of wat voor materiaal, dat is mijn grootste wens. En net boven de rand de zelfvoldane blik van de patatboer: kijk dit kan ik allemaal!…

onscherp mijn potloden mijn puntenslijper eveneens een nieuwe zo gekocht en met de wulpse ronding van punt wordt de leegheid van papier gevuld tomeloos tastend worden woorden in drift op papier gesmeten in de ranke rijpheid van lyriek in een rol weggelegd in liefde van taal…..…

Het rode potlood is aan zet en leegte wordt verkleed als ruim- te op TV en internet. Verstand op nul, omlaag de duim, gezellig tieren met z’n allen, bedreiging rechts... naar links een fluim. Al dat schelden, schreeuwen, lallen… Kan niet een keer de kiezer vallen?…

de geur van vers gedraaid kleurpotlood bekruipt haar en langzaam sijpelt het door tot in 't diepst van haar ziel terwijl ze haar ogen sluit nemen gedachten haar mee naar vroeger tijden twee handjes die voor het eerst een potlood vasthouden waarmee ze de oorlog uit haar leven kleurt…

geen woord in mijn kop nee, het zat me niet mee: ook mijn schrijfblok was op mijn brein dat maar zweeg nee, het zat me niet mee: ook mijn ballpoint was leeg wat had ik een pech nee, het zat me niet mee: ook mijn potlood nog weg zo'n hoofd dat maar staakt nee, ik zat er niet mee: toch een versje gemaakt…

Hoe weergaloos is de echo in de nacht nu alle bomen zwijgen in het tekenland van mijn verdriet waar het potlood zwarte lijnen trekt naar een rivier van tijdloze woorden om de stilte niet te horen die zwijgt in mijn hart om de liefde niet te vermoorden die bij me bleef toen jij stierf in al die mooie woorden.…

Bos, Balkenende, Haitske van der Linde, Zalm, Rouvoet, Hirsi Ali, Ratelband, Mat Herben, Jeltje, Femke, Agnes Kant - Ik prikte met mijn potlood in den blinde. Zo heb ik een van hen mijn stem gegeven, Maar nu ga ik weer lekker vier jaar zweven.…

niets gooit zich weg en bewaren is geen optie plastic en blik op maandag verzameld werk in een spoor van achterlaten; lege dozen een notitieblok zonder aantekeningen een gedicht aan de rand van taal twee helften van hetzelfde potlood bossen zonder uitgang een huis dat zich ruimt voor een dood die wacht…

je ligt nog in je bed op een vroege middag in het heden er is nog geen sprake van vertrek een aankomst is niet bepaald twee mensen weten niet van elkaar ook niet voor het leven het potlood beschrijft niets ook geen huidige toestand kou en warmte zijn hellend vlak het heelal dijt uit je bestemming ligt nog niet op een verafgelegen…

We zijn als een pen en een potlood, en toch als een schoenenpaar. We zijn zo verdomde anders, maar kunnen echt niet zonder elkaar!…

Mijn bril vergroot de tranen van de moeder op het scherm die gilt en kermt en jammert om haar kind waarvan ze onder rokend puin alleen de hand, waarin een potlood, vindt Ik zet mijn bril af voor zulk wreed ondeelbaar leed Tranen zullen haar niet baten Ik heb ze desondanks gelaten…

Het langzame leven grijnst als een metafoor en versnelt als de dag zich buigt voor de zonnegod die in haar was geboren bleek gelaat en vingers dun als potloden krassen woorden op ’t behang daar zij als de dood is dat ze haar gaan vermoorden maar ik dacht toch echt dat haar sterven al was geweest en dat ik had gezworen dat de sneeuw haar…

ik schreef met potlood een sprookje onderstreepte met zwart wat al echt was jij las in contrast alle kleuren blies leven in vorm en figuur met vlammend vuur legde de ziel bloot van fantasia’s schoot dit sprookje leeft omdat u het deelt met uw geest wil melker 07/10/2010…

Met ezelsoren en potlood gemaltraiteerd tot singulier maagdelijk witte pagina's Met het laatste restje plakband trots gerestaureerde omslag tot de met plastic omwonden en korting-sticker prijkende omslag De geur van oude inkt en lagen stof tot de gekunstelde geur van een met lijm doordrenkt cellofaantje…

Kroontjespen en potlood, Voorboden van Modern woordengeklater Computer genereert nu Emoties als vallend water. Kraanvogeldans, Verengeplukt, eet ik besmukt Pittig gebraden, niet te versmaden Vreet mij ongans. Mevrouw, mijnheer, Dit was het, zo ongeveer.…

vrouwen komen meer op bij stemmen met de hand dan bij de druk op de knop uiteraard in verband met het rode potlood de stevige puntjes die ze gewillig zetten met wiebelende kontjes gulzige open mondjes helemaal niet fout duidend op grote nood thuis staat de bok koud vandaar hun wulpse stuntjes…

ietwat schuchter voorovergebogen poseer je bevrijd van al jouw lagen in een ruimte die rust ademt observeer ik de gracieuze schoonheid het lijnenspel minutenlang voordat mijn potlood het papier raakt zachtjes schets ik jouw contouren de omlijning wat dikker aanzettend beweeg je onhoorbaar totdat je herboren bent…

Duizend boeken en vele planken vullen de kamer van mijn pa Ik heb veel aan hem te danken Even twijfelend open ik zijn la Een potlood en een kroontjespen wat spaargeld voor de trein In alles is wel iets wat ik herken en aan alles kleeft z’n zijn Toen opa stierf huilde je gebroken Mijn sterke pa, dat kon toch niet Hier aan jouw bureau ineengedoken…

schrijft zonder de passie te herhalen van de heldere stem uit de spelonken van het duister je spiegelt jouw verlangen aan bescheiden vriendschappen de eenzaamheid compleet je fotografeert mysterieus oude bomen in nevellichten vaak vertwijfeld serieus je projecteert jouw behoeften in probeersels en gedichten tekent met een loodgrijs potlood…

Ik weet nog heel precies wat ik moet doen…Wel potverdikke… Je mag nog steeds niet aan de punt van ’t rode potlood likken!~…

Ik leg mijn potlood neer en ook de oude dichter typt niet meer, hij blaast uit, dooft de vlam, rookt een sigaret. Nog leeft de oude dichter - als een vlinder dansen zinnen op papier. Wanneer de zanggodin zwijgt, hoeft het van hem niet meer.…

ik had je getekend met potlood kleur en papier maar in de schetsen verdwaalde jij ik voelde jou niet hier later accenten gehaald van het kleurenpalet je kwam inderdaad toen veel beter tot jouw recht maar je ziel heb ik niet kunnen raken ben toen gaan lopen zag hoe zon bloemen met licht en warmte doopte zo dat zij hart…

heb vandaag mijn jeugd herschreven met kroontjespen op wit papier regel netjes op de lijn die met dun potlood flauw zichtbaar mochten zijn ik duw de pen die vlekken geeft als ik te snel mijn hand er over veeg linkshandig zijn deed vroeger pijn in niet begrepen worden zakjes om de hand en pressie tot toegeven konden deze handicap…

straal je ook nog als het bloed ontploft in je ogen je posters wel jouw lijnen zijn gewist hun trekken nog niet thuis je was zijn nummer één het rode potlood haatte hij hij vuurde zonder vragen alleen de rechter kon het antwoord dragen de jaren spreken over van jou alleen jouw stem wordt niet gehoord blijkt niet meer recht…

je tekent zwart glijdt potlood over weerbarstig papier nog geen markante lijnen maar de eerste compositie ligt hier ook de vlakverdeling van donker en licht brengt wat expressie op het gezicht de esoterische sfeer roept om diepte in een eerste aanzet door verfijning met kleur karakter en ervaring zijn gezet voordat magie voorzichtig…

het is vreemd wanneer ik, zonder teken, de nacht zwart maak met mijn potlood illusies schrijf, nauwelijks dikker dan de dode liefde die ik achter komma’s meesleep samen met de houten urne (jaren vooruit) en rondgezonden gebreken waarop rechtvaardigheid geroffeld wordt alsof november sterft en ik mismaakt, alweer leven moet…