Alle inzendingen over prooi

Bulderend stijgt het vliegtuig, Maar de valk hangt stil Biddend boven zijn prooi.…

Mijn hart is een jager Op zoek naar een prooi Hij heeft alleen één belager En dat is zijn eigen kooi...…

Laten we een spel spelen, jij als jager, ik als prooi. Weg met de beschaving, weg met het fatsoen. Gehoorzaam en gewillig, zal ik alles voor je doen. Ik wil je laten zweven, op de wolken van geluk, Als ik vol verlangen mijn lichaam tegen het jouwe druk. Ik wil je laten deinen op de golven der lust.…

zoals je daar ligt het laken wat verschoven in uitgeputte overgave snakkend naar frisse lucht zo ben jij mijn liefste prooi door ’t zout prik ik wel heen daarna smaak je des te zoeter soms kan ik je bloed wel drinken maar vannacht zal ik je nippen als een exquise delicatesse ik zal voorzichtig zijn het zal voelen als een streling en…

Vanachter gesnoeide rozen speelt zij het mateloze spel van de genadeloze jager die geduldig wachtend peilsnel dodelijk toeschiet als een argeloze prooi haar territorium beroert waar hij ingekapseld weldra als maaltijd dienen zal…

je vloog een sierlijk trage vlucht draaide en kwam terug de nek iets uitgestoken ik voelde me een prooi in ogen zonder mededogen je schorre kreet beet me in schijnbaar achteloos negeren de nutteloosheid toe om in jouw wereld nog te existeren…

een jagershoed met ganzenveer het dubbelloopse jachtgeweer ogen waakzaam wachtend op poëzie als prooi verschijnend door schrijvers van divers allooi hij schiet en raakt de minsten uit de rij vleugellam of dood ze zijn erbij geen hond die apporteert wel ratten gieren en hyena’s zij ruimen zijn arena’s struinen verder op het net naar…

Een zwarte nachtraaf vliegt vindt zijn prooi aangereden soortgenoot raaf kauwt kauw Ongegeneerd zwarte prooi zwarte raaf evolueer je even in aangepast leven word je aangereden door Buschamerikaan pimpbak stom gemak pyromaan van Darwins naam Buschamerikaan doodt soortgenoten ongegeneerd als nachtraven kauwen…

in een serieus mannengezelschap hebben die meer aan een koude frigo vol bubbels dan aan een hitsige hengst die prooien zoekt .…

het zinloos geweld De zwakke prooi Mag nooit gedood worden...…

~~~ biddende vogels kijken tijdens het gebed devoot naar de grond heim’lijk speurend naar een prooi voor het laatste avondmaal ~~~…

het leven speelt als een lammetje in de wei de dood komt als een wolf op zoek naar een prooi zo is het leven het komt en gaat…

hartstocht noem ik een begeerte die diep drift tot zij zich vol overgave hecht als prooi welke de liefde verwoord…

Als een bruid in de morgen ligt de zee in al haar uitgestrektheid kalm, bijna sereen in volle schoonheid te wachten op haar prooi De golven spelen het spel der verleiding lokkend, fluisterend water haar golvende rondingen, getooid met sneeuwwit schuim wenken je naderbij De wind wakkert aan en de zee die zich haar prooi ziet ontgaan zweept…

Leeuwen zagen vaak in vroeger tijden Een soortgenoot in iedere Peugeot Sinds onlangs krijgt hun jachtinstinct een go Als Smarts hun ambiance binnenrijden Zet straks een kat z'n tanden in zo'n wagen Dan kun je nog 'ns smartegeld gaan vragen…

Nog nooit zo aangedaan, mijn ziel Nog nooit zo vol geraakt Als toen ik als klein kind Aan anderen ten prooi viel En tot slachtoffer werd gemaakt…

Ze zeggen dat jij Voornamelijk op prooi Uit bent, altijd op jacht - Voor mij ben jij die Vogel met de zilveren vlucht - Altijd balancerend, schepping Van ongekende pracht…

Als ik zelf ten prooi val aan het doen van de dingen die ik haat, wat ben ik dan als ik mezelf achterlaat? Een hypocriete eenzaad of een showman onder een spotplaat, met de spot op mij gericht, in de wereld, het gesticht…

de uitgelaten honden ruiken waanzin en bezingen lust de trotse hoorns verklappen klanken van het levenslied der driften dat van ver de omstreden passie voelt en ziet van de verheven jager die zijn schone prooi tot zwijgen kust bezeten door de smaak van victorie en het brandende verlangen om datgene te raken wat slechts levenloos bezit kan heten…

Stuiterend baal ik vanuit onheil geboren geef de moed op verkramping blijft uit duizelingwekkend gulzig plant het zich voort in vrijgevigheid voortgestuwd ten prooi aan de tijd bevooroordeeld vernederd nagalm is te horen kom terug uit je spelonk schud de schuld van je af.…

Verscholen in de donkere nacht Verstild door `t lichte kraken Welhaast onhoorbaar, heel erg zacht Dwars door het kikkerkwaken Een ritsel hier, een krabben daar Vol leven, als de dood Voor al het schaduwstille gevaar Voor tanden bloedig rood…

Het holle vat klinkt vol van smart het regent gestaag Op zijn spijkerbed woelt hij de nachten door en baadt in laag water Dan zijn er de eerste wolvensporen in de zomerse sneeuw slaapt hij als prooi.…

Jij beantwoordt al mijn vragen, door je te gedragen als een prooi.…

straal tekent een scherpe hoek tussen driftend pakijs en de lage zon die hier geen sprankel verkwist dus weert hij het water en bewaart de gloed in zijn bloed de moeder kruipt door een tunnel in een heuvel van sneeuw naar het jong in het kraamhol de vader volgt de wijkende grens zijn klauwen wachten bij een wak op de ademnood van de prooi…

Niemand was zozeer mens, zo schaamteloos en zonder voorbehoud heerser en prooi; geen onzer heeft in heerlijkheid en pijn zichzelf zo reddeloos vergooid aan pracht en laagheid, niemand heeft ooit een kostbaar leven zo blindelings vergoten in een vale dood.…

voorzichtig leert wennen aan gevoel en verstand Soms herken ik me slecht woon in twijfel, ontkenning niet gewend aan gewenning van hoe mooi en hoe echt ga ik buiten de paden mijd de trouw, zoek verleiding om na die daad van ontwijding me in schuld te gaan baden Wij zijn vage bekenden maar straks maakt ze me mooi ben ik willoos de prooi…

de natuur sierde mij met ronde zwarte vlekken mijn territoor bescherm ik krabkrassen zijn mijn merk lenig beweeg ik mij door nevelwoud en water mijn prooi vervolg ik spring, met dodelijke klauw de dood brengt leven moeder aarde geeft en neemt…

boven een bergkloof cirkel ik Condor, gedragen door thermiek mijn breedgespreide zwarte vleugels zijn getooid door witte verenband hier vlieg ik, meester van luchtruim mijn felle ogen zien alles, wat beweegt leiden mij bliksemsnel naar een prooi scherpe snavel scheurt haar aan flarden…

Grijs licht, late zwanen in strakke vlucht langs ijle belijning van wijkende bergen op het hemelse paard uit fergana gekomen en nu aan de rand van verstijfde moerassen zuidelijk de weg die zich splitst op het herfstig plateau: denkbeeld van damp om bereden nomaden, flits van een trein roodbestoft uit de bergflanken brekend -…

onthoudt goed mijn kinders zegt ma pier: na regen geen zonneschijn…