Alle inzendingen over puberteit leven drukte

De socialisten blijven graag verschoond Van winterkou, ze zeggen: “Nee, zo kan je Toch niet naar buiten gaan voor de campagne” Daarna zijn ze veelvuldig weggehoond “We zitten in zwaar weer”, wordt er verzucht “Maar even is de kou weer uit de lucht”…

Wijde rust beheerst de ijlblauwe avondlucht met witte strepen, waar wegen van vliegtuigen elkaar luid brullend kruisten.…

Werk van de dichter: een wild golvend korenveld, waar geen maaier komt, somtijds landlopers toeven, rustig wat aren pellen.…

Al die drukte om me heen, De meesten hebben het beste met me voor, Maar toch voel ik me alleen. Elke dag lijkt zwaar, Je wilt het liever voor jezelf houden . Omdat niet iedereen zit te wachten op je bezwaar. Je voelt je raar. Wat je wilt, Kan je zijn.…

Midden alle drukte daalt ineens een lied; een kind dat kijkt en helder ziet hoe grote mensen zich zo haasten en toch niet leven, enkel doen... Hoe mensen leven voor fatsoen en voor wat buren ook maar denken... Een kind dat vrolijk staat te wenken dàt kent de dingen die er echt toe doen.…

Weer staat het voorjaar te wenken en de krokussen zijn al uitgebloeid maar de lente trekt zich daar niets van aan en doet ons zonder meer verstaan dat alles weer goed is, al is het maar voor even want de drukte jaagt ons weer op en toch groeit het gras ook zonder eraan te trekken. Wat kan ons hier en nu ten leven wekken?…

Blijf toch kijken naar drukte van ’t leven ook al sta ik aan de zijlijn opgesteld ben nu door vrolijke jongeren omgeven nee, mijn zijn is nog lang niet uitgeteld.…

Zij voelde zich veilig, zo gerust ze liet zich daarom zalig strelen Zij hadden reeds een uur gekust en wilden samen ‘t leven delen Hij raakte zacht haar lipjes aan streelde haar ook vol tederheid; Droogde haar, haar gelukstraan en ze smulden van de puberteit Zij kroop dichter aan zijn borst en nestelde zich daar in ’t geluk Naar liefde…

Zo druk vlak voor Sinterklaas: twee oude mensen, arm in arm, temidden van de grote drukte van mensen die hen voorbijlopen, want ze hebben haast... Ze zeggen niets, ze kijken maar te midden van de grote drukte, van mensen die hen nauwelijks opmerken want ze hebben haast...…

Als opgebaard leven ligt daar de boreling. Wie met hem te doen heeft, benijdt hem. Nog nauwelijks het niets ontrukt drukt hem al het juk van de vreugde De pose naast de teddybeer die opzichtig voor zijn beste vriend doorgaat. De bezoekers koeren; een hogere vorm van ademen. ------------------------ uit: 'Wasdom', 2011.…

De thee op bed is letterlijk gelukt Daarna een luchtje, net als vorig jaar Een tekening, de oude hangt nog daar En dan naar zee, kom kinders, ingerukt De file was, net als vandaag, heel lang Alleen nu is het leuker, ben ik bang…

Ik wist al wat voor brief het was voordat ik maar een woordje las van wat er stond: een jongenshandschrift is altijd zo hoekig als de puberteit, meisjes zijn rond.…

Mijn vriend, mijn vrede met jou eet ik, drink ik -- onbekommerd om wat ik wil eten, drinken en doen Mijn vriend, mijn vrede met hoe het gaat -- de hulp die ik nodig heb en de aandacht die ik niet geef Mijn vriend, mijn vrede met wie ik ben, schaamtevrij -- de puberteit allang voorbij hoef ik niets meer te verbergen Mijn vriend, mijn…

langzaam drijft muziek mij naar de ijlte met hoge tonen om daar in de rust van een op een tot mezelf te komen geen drukte meer door melodieën koren en orkesten het drukdoenerige mijden dat de leegte in het leven wil bestrijden een vlucht naar de stilte van de laatste toon die stervend een eigen hemel kloont…

Dat is zo zijn hele leven gebleven. Tijdens de examens ging hij vroeg slapen om weer om drie uur op de staan. Het was maar één periode in zijn leven dat die interne wekker een beetje sputterde. Dat was tijdens zijn puberteit. En zeker in het weekend, na een weekje verplicht vroeg opstaan, raakte hij toch veel lastiger uit bed.…

De deur zwenkt het duister tegemoet, waar haar hond leven in de stilte brengt De schakelaar brengt ontbijtresten van de ochtend in het licht Haar gevoel haakt naar zelfmedelijden, de partner die ze wil het kind dat uit zal blijven Het antwoordapparaat ratelt relatieproblemen, zij drukt op stop en nestelt zich tevreden…

Het is enkel raden naar de zwaarte van 't gewicht dat je schouders neerwaarts drukt maar als je moe bent rust dan wij zullen stuwend zorgen zoals jij vroeger deed dus mama zeg niet meer dat je tot last bent want jij streelt ons leven met je handen…

In de heldere maneschijn is het heerlijk samen zijn genietend van de avondrust de drukte van de dag geblust beiden in gedachten verzonken en in liefde verdronken hand in hand zittend bij elkaar als een jong verliefd paar terugdenkend aan wat de dag ons heeft gegeven in het woelige dagelijkse leven.…

Ik schep papier, hem geef ik alle eer: Plantin-Moretus drukt ons beider leven af.…

Nu de drukte even wijkt en 's nachts de sterren glanzen weten we misschien voor even wat er echt toe doet en waarvoor we leven; Grauw en grijs zijn soms de luchten en de hemel lijkt van staal; tot er plots een helder schijnsel oplicht en het niet-weten, het niet-begrijpen, niet-kunnen-verklaren openscheurt tot brandende ervaring: alles…

dook er dan ook midden in mee in alles delen juist om deze drukte te ontwijken zochten we een plaats zonder kijkers voerden daar ons toneelspel in wording op alleen op de bühne van het leven konden wij alles aan elkaar geven in oefenen weer overdoen met een heerlijke zoen…

Een glimlach, ook al weet je dat er veel hards is, ongenadig het leven soms je drukt en dat de tederheid dan ver te zoeken is. Een glimlach, ook al zie je dat mensen rennen voor de macht en voor het geld, zoals Jeroen Bosch ons ook vandaag liet zien.…

ze schrobt zorgvuldig schilfers balsemt ritueel nieuwe krachten met het oog op de maan als bondgenoot van het leven ze wenkt naar de zon nodigt haar warmte uit zonder schaduwspel van heden of verleden schrijdt verder door de tijd drukt elke voetstap in het zand en vormt een spoor ze noemt het hoop…

alsof de weg naar maandag dwars door de sahara loopt leeg, droog en eindeloos terwijl de drukte van de zomerdag iedereen naar buiten jaagt zoveel te zien, zoveel te doen blijven onwillige benen stram de houten luiken sluiten elk teken van leven buiten…

Zijn lucht, zijn leven en tempo: hij draagt de lasten met gemak!…

teken aan de wand onderdrukking drukt geweld spot verbroedert niet…

de tuin in verval het seizoen drukt zijn stempel alles gaat voorbij…

Vergrijsde olijfbomen leiden de weg naar het dorp de hitte drukt zwaar en loom op het plein in de stilte van het middaguur zingen slechts de krekels een hond ligt hijgend gevangen in het spel van zon en schaduw onder de cypres zit een vrouw in roerloos zwart een leven trekt voorbij…

ze remt in mijn geest de drukte maakt de sfeer die is verpest verovert harten waar het mij niet lukte dempt de spanning die er nog rest ze leert de regels en de wetten kan onzichtbaar zijn met velen doet woorden die ik spreek herzetten en laat de angst verdwijnen uit kelen toch is het mijn leven al is het af en toe maar even…

het masker van het leven drukt op mijn gelaat de vrijheid in mijzelf wacht op ziels beraad de tijd is nu gekomen met leeftijd meegegaan mijn ware identiteit zal nu op gaan staan het werpt een korte blik door het nauwe ogen gat oh wereld die daar buiten ik ben jouw schijn spuugzat 1992.…