Alle inzendingen over raast

Het is nu of nooit Mijn leven raast voorbij in 1 seconde ik twijfel de trein raast door Ik volg mijn spoor met MS toch heel waardevol…

De waaivlakte ligt er verlaten bij Weide richelpalen wat daar graast wat hier raast door prikkeldraad gescheiden Zij daar wij hier duidelijkheid is geschapen wij rijden zij blaten En bij het zien van een aardappelrug rustend op het land weet ik het zeker grazen is een gave. --------------------------- uit: 'Roodvocht', 2003…

krachtig trap ik door de nacht draai met mijn pedalen een weg door duisternis alsof ik tijd terug kan halen nog voor ik deze heb gemist sneller dan met licht raast langszij het zicht op wat ik ken als gras en bomen ik ben de paden kan ze dromen draag er blind mijn last…

ontoegeeflijk hart jij raast in mij als een driedelig pak waarvan de drager onthoofd mijn hoeden past hoe scherp is het zicht want in mijn believen is het donker niets meer dan de pracht van de nacht en hoe ontdaan ook van het bloed zijn jouw kameren gevuld met een ledigheid die ik nooit zou duchten…

de storm raast voorbij tilt onze kussen in de nacht naar almaar hogere sferen.. de spanning is gedaan zij is gaan liggen, de avond zucht na.…

Ik kijk om 8 uur naar het nieuws, verbaasd naar hoe het in de mensenwereld raast.…

Let op uw zaak, de wereld staat in brand Als weerprofeet kreeg hij ons op de knieën Wij luisterden naar al zijn profetieën Straks raast hij als een "storm" door Nederland ´t Klimaat verandert nooit meer als voorheen Sinds Gerrit Hiemstra van het scherm verdween…

laten we gaan slapen de wind die langs de ramen raast brengt witte vergezichten in vroege uren zal het tuinpad spoorloos zijn en moeten ogen wennen aan een ander licht een smetteloze droom (gedempt) ligt morgen voor het rapen…

De tijd die raast maar door gevoelig ben je tot in het hart je wilt wel, maar durft slecht toch is daar het intens verlangen.…

je ogen kijken diep naar binnen waar een boeiend beeld bevriest; een penseel staat in je hand stil, maar zeker te beginnen je sterft, vóór je het verliest; raast, bij vlagen buiten zinnen van wanhopige extase, brandt je schepping op het linnen…

De wind draagt jouw stem vlucht van hier drijft op de wolken verstomt in het oog van de storm heimwee naar zijn kracht de stilte voorbij barst hij los raast droomloos over het geploegde land moe gestreden geeft hij zich over bij het stralen van de ochtend in de armen van de zee…

De pelikaan lonkt naar de vangst van een visser laat de tijd rijpen als het getij over het strand stormwind raast woester dan woest kille lucht waait de schelpen naar een nieuw getij als ooit op een dag vandaag is geworden en later ontluikt tot in het einde van de tijd…

Tenen gaan vreemd een obscene tinteling bekruipt me geslepen raast de vibrator over de muis van mijn voet en beveel ik met vriendelijke groet aan gestoorde genen waar tenen zich schrikachtig plooien vormen de voetzolen zich tot een geleefd oud gezicht zo verschrikkelijk bloot.…

de derde bloei dit jaar geurt zacht, de struik brengt ons terug bij eerder tijden na waanvoorstellingen van strijd valt onze wereld stil om wat een herfsttij nog laat blijken maar ook als storm raast over al wat was zeg jij me nu dan wil jij me naar rustig water leiden…

Er heerst complete chaos in mijn hoofd alles buigt krom om mij heen mijn hart voelt zwaar en ik ken mijn plaats niet meer ik ben stom geslagen in mij raast een storm en hij wil maar niet gaan liggen ik ken de uren, dagen niet meer ik verdwaal in de straten van de stad en het ergste is dat ik hun verhalen niet meer ken.…

Spanning die rond raast in mijn hoofd Legt een band van ongeloof rond mijn hart De waarheid loop ik achterna Waar de werkelijkheid een vaag gegeven blijft Zie ik haar staan in de grijsheid van twijfel Bibberend kijk ik in mijn hart Is er nog iets weg gelegd Voor een nieuw bestaan…

wachten op de laatste trein mensen drommen samen het geeft iets van bewogenheid als druppels op de ramen reizen door een donker land wanneer je hoort te slapen het is niet wat het wezen moet dat merk je aan het gapen de trein raast op 't juiste spoor dan een laatste remming... eindelijk daar zijn we dan op de eindbestemming…

M'n hoofd tolt, M'n bloed ruist, Maar mijn handen stevig in een vuist, Dus, Al raast de wind door m'n haren, ík sta hier stevig op aarde, en al doet m'n hoofd eens van kling, Ik gooi de handdoek niet in de ring!…

De tijd raast aan ons voorbij ik leg mijn klokje maar opzij het gaat allemaal veel te snel hup weg, een seconde die is niet meer in het spel dagen weken door de snelheid bezweken wat is nu een maand of een jaar vergelijk het maar klokje ik draai je het liefst terug je gaat voor mij net even iets te vlug.…

Een Mirage raast over, laag op de nabrander, bulderend door mijn bier, op weg naar zijn zachte thuis? Mijn droom verdrinkt in zijn decibellen, het gesprek verstomt, sterft bijna.... Gelukkig borrelen bellen koolzuur nog omhoog in onze glazen en het gesprek herpakt zich als de herrie zich uit de voeten gemaakt heeft.…

Ze raast maar door met volle kracht haar hete blikken schieten vuur Al stormenderhand ontwricht ze mijn leven onder haar slagregens verval ik in zuur Ze bliksemt me neer met haar buien hagelt mij in depressies vol eindeloos verdriet Ik roep haar nog eenmaal terwijl mijn laatste druppel de rand overstroomt maar ze hoort me niet…

terwijl ik in de verte staar verdwijn ik in de leegte het leven raast mij reeds voorbij geen tijd om na te denken keuzes maken valt mij zwaar geen hulp kan ik verdragen ik wil het eenmaal zel'uf doen geen ander te verwijten vrijheid is mijn grootste wens en niets mag mij verstikken of ik dit ooit vinden zal het lot zal het beslissen…

Woede snijdt messcherp door mijn redelijkheid en raast vanaf de bodem van mijn ziel als kolkende lava omhoog, langs vroegere oevers van lijdzaamheid. De storm van mijn woede bij het zien van het immer doorgaand financiële graaien doet mijn vuisten gloeien en vervuld mijn hele wezen met een nooitgekende bitterheid.…

De tijd raast voort aan alles voorbij tot aan vergetelheid De tijd kruipt om stort in mijn brein onrustige leegte De tijd komt er aan belooft alles goeds stralende verwachting De tijd lijkt oneindig verpulvert eeuwen tot seconden maar blijft onbegrepen De tijd gaat door al is het einde daar geen beginnen meer aan.…

de zon begroet ons bij het ontwaken jij naast me muziek in onze harten we laten elkander stil toe weinig woorden worden gesproken witschuimend geluk raast door ons heen vandaag is een geschenk en zo zien we dat ook opgetogen , blij als kinderen…

nee de wind raast en fluistert ons niets toe hij vraagt het bij vlagen in razende meestal tedere vragen waarom wij mensen ons toch zo onnatuurlijk zijn gaan gedragen het maakt hem prikkelbaar en zo moe hij huilt huivert zo af en toe als een radeloze moeder om haar kind dat nooit luistert…

De regen Stroomt Als tranen Langs Mijn ramen De wind Raast Om mijn huis Onrust buiten Over de Aanstaande Strengere Coronaregels Gek genoeg Geeft het idee Van strengere Maatregelen Mij rust Ruimte voor Mezelf Er gewoon Te mogen zijn Buiten druppelt De regen Als tranen Langs de ramen…

Het nieuwe China raast vlakbij voorbij. Mijn oude ogen zien, begrijpen doe ik niet. Nog even zal ik langs de straat de laatste groenten uit de laatste tuin te venten staan. Angst grijpt mij aan: mijn oude China ligt in puin.…

Vind ik in ritselende bladeren Antwoorden op de vragen Die spoken in mijn hoofd Hoor ik in 't bulderen van de wind Die raast rond mijn huis Jouw stem Zie ik tussen de takken van De bomen silhouetten Van weleer Er is geen antwoord Voor de wind lijk ik doof Blindgeslagen door de tijd Ontglipt mij het beeld dat ik van je had…

Een niet aflatende gedachtenstroom raast door mijn hoofd mijn hart en door de nevelen van de nacht waarin ik wacht uren en uren op een teken van jou dat nooit zal komen alleen in dromen kan ik jou strelen lieve woordjes fluisteren jou minnen wat moet ik toch beginnen als het donker valt ik voel me zo verward met de pijn van binnen…