Alle inzendingen over regenen

niets dan lege regens die gefaseerd ons ontdoen van beloftes, beloftes zonder schuld maar wel met de waarheid van een bijna voorbije januari het lijkt op gekonkel of op het etiket van het pikhouweel – niemand kan vluchten zonder voeten – ja maar, zou hij dan niet kunnen vluchten in een rolstoel?…

Ik sta bevend met mijn leven in de hand als ik Iets te hard knijp verkruimelt het een windvlaag is daarna genoeg om de kruimels in wind te verwaaien ik kus daarom waar niemand kust zonder te verdraaien geen lage lust waarom kan ik niet regenen van verdriet waarom lukt dat mij steeds maar niet en blijf ik beven…

kijk me aan zie wat tijd me heeft gedaan de strakte van mijn huid is weg haren zijn verdwenen ogen branden maar mijn geest wil nog meer jaren lenen zon voor mij de eeuwigheid gaat niet voorbij wolken kunnen minder dragen en regenen meer vragen wat doet de tijd als ik niet kijk verstrijkt ze alle dagen?…

Voel mij een huis van watten wachtend op de grote regens van het jaar en de eerste voorjaarsstormen Het hart klopt pijnlijk in de borst trilt als een mobiel op de heup Er is geen bericht van haar, die ik niet meer kon dragen Wat heb ik dan misdaan, was ik te gelukkig met haar?…

kon ik toch alle regens belopen die zomaar uit de hemel kiepen dan zou ik mijn waterstand Zegen dopen terwijl de handelaars nog sliepen vlot ving ik tonnen per vol reservoir was klein begonnen en groeide per jaar mijn stand zou floreren dat is niet de vraag maar nu transporteren hoe breng ik gestaag mijn water omlaag…

de stenen van de straat liggen er deze nacht onbeduidend bij waarom loopt nu juist deze kat hier en niet die van de buurvrouw lantaarns schijnen vannacht fletser dan de schaduw van hun palen enkele parkeervakken bieden nog ruimte aan thuiskomen als het zou regenen zagen we een glinstering in spiegellak maar deze nacht lijkt besluiteloos…

Laat het regenen iedere dag. Mij zal het niet deren zolang ik leven mag. Ik zou zoveel nog willen vragen. Zoals zonnestralen iedere dag. Mij zal het niet deren. Ik begroet ze met een vriendelijke lach. Ik wil van de werkelijkheid leren. Na regen komt zonneschijn. Ik wil mijn laatste twijfels verteren om op een dag gelukkig te zijn.…

Soms wens ik mij in druppels een regen die woordeloos wist wat aan stof is geland. Dan kom ik jou in hun stilte tegen, strijk jij heel zacht langs de huid van mijn hand. Dan glinstert vocht van de levende band die telkens weer aanzet tot ander spel, golft er van diep uit de buik heel fel de moed en kracht van een samen bestaan Dan laaf ik mij…

hier schijnt nog zon terwijl je ramen regenen ik pak nog zomer op terras en voel de kou op jouw balkon je hebt geoogst als nooit tevoren hun zin in blikken konden je niet meer bekoren, het was geen spel enkel om te scoren erbij te horen in eenvoudige verovering je voelde je weer prooi maar bent geen speleding ik ga niet…

jaren geleden zweeg het geweld in die groene lente van mei na een lange grauwwitte winter van duistere dood en ijzige koude de zon kwam terug men zag voedsel regenen vogels zongen als in elk voorjaar hun muziek klonk in de stilte van wegstervende bommenwerpers hoop in een nieuwe wereld…

De stilte van de nacht de maan die mij toelacht een vallende ster hij komt van ver de zon verdwijnt achter de maan het begint te regenen laat de hemel nu een traan daar boven is het een pracht tafereel het lijkt wel een podium of een toneel met de sterren als acteur de maan is dan de souffleur en ik ben het publiek het is prachtig gewoon…

Het begint te regenen als ik halverwege ben Bij aankomst blijkt mijn lenerspas thuis Terug Regent het harder Alle stoplichten staan op rood Op één na Die-ik-in-een-sprint- hoop-te-halen-als… mijn voorvork breekt Het lukt me niet te genieten van het moment van gewichtloosheid wanneer ik over het stuur naar het asfalt zweef “Analfabetisme…

De lucht al weer klaar om verder te regenen weerspiegelt donker haar overvolle wolken in een bodemloze plas De zon al weer gestopt met haar verwarming heeft slechts kortstondig de wolkenlucht doorbroken grauwsluiers opgelicht De wind al weer geluwd doorblies vergeefs de geest frisse voorjaarsbries voorlopig weerstaan maar de lente…

wist als de bloedende maan begluurt een naakt papier de zwijgende schrijver die donkerblauwe woorden doopt in zijn uitgelopen droom schreeuwend kreuken nepgouden vingers geschreven verzinsels vol schrammen en builen huilen haar regens de woorden van het vaak gevallen kind dat onbezonnen dromend zijn harde waarheid vindt…

Brokkenpilote korte afstandsvalster glibberend glijdend strompelend langs's herenwegen blauwe billen gekneusde ribben een giechel bij een dubieuze val heeft iemand iets gezien snel overeind krabbelen laat het vannacht heet water regenen lieve heer doe mij een lol ik haat sneeuw en droom niet van een witte kerst…

de tamtam slaat zoveel hij dragen kan totdat een man uit zijn mond kruipt hij laat het regenen om naar gisteren te kunnen kijken het raam hangt zich op aan zijn schaduw, de vlag halfstok ik kijk naar binnen en naar verloren liefdes terwijl hij zijn hoed van stro opeet hij geeft haar een naam die hij vergeten zal en vaart verder op…

de aarde beefde bergen spuwden vuur regens van keien roffelden men hoorde de schrikwekkende galm van de grenzeloze zee onsterfelijke goden wispelturige titanen gruwelijk luide monsters voerden hun strijd verwoestend en hongerend naar macht en wraak verweesd bleef Moeder Aarde achter in een geblakerde wereld…

De herfst trekt rimpels op het gezicht van de wind gefronst door regens. Hurken naast een stronk , hunkering naar een woordtolk vrij met een gedachten-wolk. Zonder slapen maakt pennenstreken langer, waakt bij gedichten. Verstilde vragen van tranen in de nevels de lotus troost ze.…

In de sombere wintertuin zie ik onzichtbare dieren nog voor het regenen in een droom verdwijnen er blijft een grijze wereldtaal aan de veel te diepe afgrond van mijn geheugen hangen om stille getuige te zijn van het feitelijke mezelf zijn tegenover jou ontluiken de eerste bloemen alsof het nooit winter is geweest er zit een…

Een beroofde kinderhand, Eindeloos wreed, Het kijken doet zo zeer Een inwendig gezicht, In de nacht verborgen, Mijn hart gaat onbedekt dicht Een knagend visioen, Achterwaarts lopend, Mijn slaap wordt wild gesnoeid Het blijft maar regenen Op mijn eigen huid Vreemde tranen, Een doods geluid Vluchten kan niet meer, In mijn dromen…

boven het steegje een wind tussen de sterren doet het ijs regenen in de nauwe straat laat de wind sneeuw dwarrrelen alle kanten uit koude aprilwind onder de magnoiaboom een bloesemtapijt een blauwe ballon aangewaaid in de geveltuin blauwe boragie met winde in de rug blaast de storm voor je neus alle kades weg…

ga ik naar de schaatsbaan het zal regenen en het ijs zal zacht zijn maar hard genoeg als je valt dus je wilt niet vallen en kijk je om je heen zie je haast niemand en in de verte de huizen waar iedereen samen is behalve jij maar recht je rug, weet wie je bent en let op dat je niet valt en iets breekt en er komt echt wel weer iemand…

de jacht naar grond heeft bergen hun bomen gekost waar wouden domineerden dekt humus nu de kale rots het vergeten dorpje in het dal deelde al snel de mooiste vergezichten tot de regens kwamen en de aarde losliet glijdend in haar vrije val de trots verdronk van generaties leven die wel in wortels zijn blijven steken…

spruitjes glimmend van een vleugje olijfolie witlof heeft een zekere trots als je er gedachtenloos naar kijkt ergens zwom een vis tegen de stroom en die ligt nu op je bord met kappertjes de regens slaan het aardappelland beetje schillen of niet,met wat jus de asperges zwemmen in boter en niet te vergeten veel peper en zout 'mon…

Ik lik de regens na een droge tijd terwijl de kanten boorden aan de rand van het water als perkamenten beelden inscheuren. Los rukken ze het verleden, dat als droesem bleef liggen op de onzichtbare bodem van kinderlijke onschuld, en dragen ze op aan de vrieskilte van winterse witheid…

een dorp is een cirkel met de hand rond een kerk getrokken; een duif is een zeer eenvoudige luchtledige lijn op een dak; een voorjaar maakt natte vlekken op het papier van de lucht; en kijk, dit is pas werkelijkheid: straks laat ik het regenen op mijn gedicht zodat het uitvloeit tot een akwarel van doordrenkte, onleesbare woorden…

na een eindeloze nacht van schrijven en van lezen wacht ik op een morgen die enkel mist brengt het miezert wolken regenen uit als moest het zo zijn toch laat ik me niet kisten ik trek mijn wandelschoenen aan zet er stevig de stap in vriezeganzen vliegen over wind bijt rode wangen maar als ik thuiskom sla ik kille handen om een kop…

Het kwam als een lach Voorbijgestoken door een traan De liefde verdoken Maar in alle hevigheid aanwezig Geluk ten top Onwennig, verzot Het mag niet stoppen De bloesems zijn nog teer Laat ze open gaan Het licht van de zon Brengt leven en vreugde Laat het niet regenen Voor één keer Laat het tere leven Even zweven.…

heb bloemen gebracht op je graf jij liet het regenen om verdrogen te voorkomen nog staan ze daar in kleurige pracht ik wacht tot je komt uit jouw donkere nacht een straaltje zon laat het blond van je haar weer oplichtend dansen hoor nu je stem in de lach die je schenkt met het blauw van je ogen voor even bij mij in een…

Het gaat zo regenen. Ik ruik de herfst al. De winter komt. Zo ging het en zo gaat het. Zo zal het altijd gaan. We leven nog, en niet zeuren. Leven!…