Alle inzendingen over rivier

van Gaasperplas naar Weesperplein vloeit inkt dan berg ik mijn pen stroom met de massa de roltrap op steek de Amstel over en loop naar kantoor op die plek stroomt bruine vloeistof in een beker ik richt mij op een scherm licht valt over mijn gezicht met de kussens van mijn vingers stort ik woorden in emmers werkwoorden en persoonlijke…

laat mij toch staan ik ben geen hindernis, geen obstakel voor de stroom stoere krijger wrijf met je stok laat de mieren kriebelen van plezier geef me vreugde doop je staf in de rivier zij omhelst en ontvangt je met vloeibare lippen…

.' Huis bij de rivier. Vissen in de rivier. --------------------------- uit: 'Alvast', 1998.…

Dicht en zo ver bij… in het glinsterende neongezicht ligt haar ware toedracht met het zachtbruin van de nacht onthult zij haar geboortegewicht Boven de ronding van de stadsspiegel steekt zij het skelet van ramen in de steigers ...en zij ontdubbelt zich op het schilderende water…

Rivier in meervoud, betrapt, ontsnapt. De eeuwige voorbijganger, net als ik. Net als vuurvliegjes op het fijne verhemelte van de vervalende zomer. Wolken daarginds aan de overkant: bokshandschoen, olifant, kop van Jut, hemd met kant. ------------------------------------- Uit: 'Tussen de rivieren', 1999.…

Licht valt als muziek van Satie over de rivier, welvende bruggen duiken het water in en uit. De zwaan van de avond strijkt zijn veren glad en glijdt het donker in.…

Mijn hart gebroken In duizend stukjes Drijvend in de rivier Die mijn ziel is Golven zwaar klotsend Die de stukjes vermenigvuldigen Langzaam vervagen ze Totdat de donkerheid ze heeft opgeslokt…

De rivier is bevroren op een vaargeul na, en ver weg schaatst mijn broer die op mij passen zou. De lucht is grijs en dicht, twee eenden zitten in de sneeuw en lopen voor mij weg. Ik moet nu eindelijk eens weten of ik verdrinken kan. Een palingvisser ziet mij gaan en komt op tijd of net te vroeg.…

Vandaag zag ik je weer even in de spiegels van het leven stil verdwalen door de nevel van het tomeloze veen Waar ik blozend zon verdroomde in jouw armen die omzoomden en mijn ogen deden lomen in het zand en nergens heen Lang verwachtte ik de dagen dat jouw bedding mij zou dragen maar je spon jouw zachte kragen die mij dreven van het steen…

jouw rivier ontsprong in de mijne een twinkeling van stroming puur en onbevangen van inéénvloeiende voorjaarssneeuw vol van leven met vaste drang we rijpen, we groeien de bedding waardoor we waden is voor langer dan even…

In de brede stroom draaien wilde kolken gulzig zuigend rond als een grote kluwen, laten zich soepel dansend voort duwen door onvermoeibare lucht- en schuim dolken, vol balletglans uit zonnige wolken, om heftig op te springen, dan te luwen, mogen 't goede en 't kwade samen stuwen naar hun einddoel, dat God zal vertolken. Tenslotte treft het…

Grauwe wolken en Holle zinnen Ze martelen mij Alsmaar door Oneindige vloed van Onnozelheid Onguurheid Bedorven en Bestolen Mijn eer Mijn ziel Ontnomen De blauwe knikker Ademt door Gelijktijdig met de seconden Die als stekende dolken Genadeloos mijn voertuig doorboren En de rivier van gal Stroomt geruisloos voorts…

Weet niet of je ooit nog terugkomt het afscheid bij de rivier was zo veelzeggend kon de woorden niet verzinnen bedacht een glimlach maar dat werkte niet zoveel stilte in verdriet.…

Hortend, stotend en gebroken zal toch eens ontgroeid, ontloken staan de knop, (vergeten) in ‘t verschoten gras, de zonden van het menselijk zijn Storend, stortend vloeit verscholen langs de midweg elke traan, verheven tot een vruchtbaar nat, gezongen vloeibaar hartepijn Hevig schijnend brandt de zon de droefnis aller jaren stom Verworven…

rivier van liefde omcirkelt hen die dolende zijn brengt ze liefdevol dichter waar kleuren geen naam dragen gezangen onovertroffen zijn schoonheid 'n serene rust uitstraalt is het de rivier van liefde die hen overtuigde van de passage daar valt de puzzel op zijn plek…

over de kade rolt een fietser voorbij de rivier stroomt altijd richting zee op de ladder strijkt een schilder kozijn na kozijn glad momenten vergeten we sferen niet…

in te gaan Want daar zie ik De rivier niet meer Een moment om In rust mezelf Weer te vinden…

Doodse achtermiddag, aalscholver op een tak waar de rivier het breedst is rimpelt het oppervlak. ------------------------------------ uit: 'Verzamelde gedichten', 1993.…

Dit is geen gewone rivier Die zoals van haar verwacht wordt Ergens uitmondt in een breed Uitwaaierende delta ergens aan Een kust - Mijn rivier gaat tegengesteld, Stroomt van een naamloze kust Van een niet nader te noemen land De droogte in, brengt water Voor hen die dorsten, en vruchtbaar Leven in de woestijn Waarin zij uitloopt…

Nabij de poort die mensen koppelt, met de stad en met het groene land, ligt het Amersfoorts Lokaal. Vanouds kwamen hier burgers samen om samen naar de markt te gaan. Ooit werd hier groene zeep gemaakt. Nabij de Eem, die tijdloos stroomt. Nu wordt hier toekomstige tijd, uit vervlogen tijd gemaakt. Mensen kunnen hier weer komen kopen, van…

zo zou alles moeten zijn een rivier zonder begin zonder eind daar waar je waadt en baadt enkel daar de massa van het water begin en eind op de einder van het zicht alles voorhanden, een oever, het strand struikgewas en links en rechts eindeloze toevoer van geestdrift wat snedige vrienden om het aangevoerde wat te snipperen en een glas wijn…

Uit onze hoogstpersoonlijke bron, stroomt een onrustige rivier. Aan de oevers mediteren mensen. Waar water hemels spiegelt. Waar niemand oordeelt. Waar de vrede woont. Waar liefde stroomt. Draag water naar de zee. Neem liefde met je mee.…

energie uit jouw eigenzinnige bron onder gevoelens verborgen om geroezemoes te ontlasten eenzamer in het tumult niet ver weg van de mensen onder een dalende avondzon in een zwijgtaal vol emoties nu je danst als een lentebloem bikinimeisje omdat het goede leven aan nieuwe avonduren begint in de schildersschaduw van de woelige rivier…

Er was laatst een ontketende in die vreemde droom bij de onstuimige rivier een mens niet langer slaaf van het getekende verleden Hij zag beladen schepen varen naar de oude haven bij de zee in het deinen van het water in het dromen over later ging de toekomst langer mee.…

waarvan het hart sprak verlicht door een glans van liefde goedheid en waarachtige toewijding des te sterker voelde de kunstenaar in het bewogen hart de angel van de duivelse kwaadaardigheid steken, hier en daar en overal waar de echo’s van het kwaad weerkaatst werden daalde de dichter met het gewonde hart af naar de oever der rivier…

Ik liep naar de rivier Die stroomde met gestage vloed "Waar ga je heen?” vroeg ik de rivier “Naar onbekende oorden,” zei de rivier “Ga je mee naar de onbestendigheid?” “Oké,” zei ik en nam een duik…

Toen de maan de eerlijke spiegel van mijn dromen was ik eerzucht vond in puur geluk toen nam de rivier mijn spiegel mee naar het onheilspellende van de machtige zee; Nu geeft de rivier mijn spiegel terug heb ik mijn rugzak op mijn rug bomen en wolken als kameraden volg ik de golven vastberaden.…

Dit is het land van Katerveer Katerveer - Katerveer: donder en regen groene rivier en wind. Langs de rivier bij Katerveer Katerveer - Katerveer: strakke boeren bloeiende bomen en gras. En dan de hemel over Katerveer Katerveer - Katerveer: wolken varen geweldig de Veluwe op en af.…

Starend naar de overkant lijkt de rivier oeverloos hoor je alleen het water zonder ophouden stromen een sprong met ogen dicht brengt het koude water een tijdlang tot leven in één keer onder water tot aan de overkant dat is het heilig streven maar of het lukt weet alleen de rivier…

Hij denkt aan een rivier die stroomt. Hij denkt aan de groene bomen. Van gisteren wil hij niets meer weten. Hij is te bang om de rivier over te steken.…