Alle inzendingen over rosé

te laten vergeven en vergeef mee meet de lengtes in gelijke zeemijlen wee glimlach dan zacht langs getijden die weemoedig zijn krijt de rots met een schreeuw tot een witte muur een meeuw droomt het uur ruim boven het duin drift op rivieren langs ondergelopen stranden de tranen zijn niet minder en zie haar niet meer als verborgen roos…

weer bloeien de klimop ontvlucht en wil stoeien een rode kater paradeert gewichtig in de stilte een merel verslaafd aan zwart nestelt in mijn buurt een lijster komt nieuwsgierig loeren aan de achterdeur meesjes dartelen in de hoge spar de vele regen schonk kringetjes aan de rozen ik knip wat rododendrons in de knop een donkerrode roos…

Een roos staat nog in bloei en hier en daar herinnert een gele plant nog aan zomer tijden gaan door en seizoenen volgen in gestaag tempo op in jaarlijks wederkeren. Het stervend groen kleurt koortsig rood en geel voordat bladeren ter aarde vleien.…

mocht toch de begeerte vertragen doordat van de roos de doorn slechts rest, de magie van hartstocht verraden, schroom niet, strek de vleugels oost west.…

Is een viooltje minder kleurrijk dan een lelie of een roos. Is 'ouderwets' wat uit de mode, niet meer hip, dus waardeloos. Heeft een prins een mooier leven dan een bakker of een boer. Is een man die niet wil vechten minder of nu net meer stoer. Is een film aangenamer dan het lezen van een boek.…

Als een blad aan de boom, in geval van jou, liever aan de roos ben jij van aangenaam lief tot zeer naar, stekelig geworden Doornig en bits, irritant vervelend. Onterecht boos Wanneer ga jij nou eens inzien dat leven niet sec leven is?…

Nachtelijke roos, die geen dag sieren kan Enkel in bitterheid geurt het frisse water met alsem besmeurt verhitte zenuwbanen ontvouwen Satans plan walm van puin over het doodse veen bevende vingers betasten het moeras kwaad doortrokken halmen beemdgras wazig zicht van tranen en geween tijd versnelt tot eeuwig duren moe getergd, de hoop vergeten…

Er waait een heerlijk windje door het bos Als ik probeer gedachten weer te geven Omtrent -hoe kan het anders- dood en leven Te midden van de varens en het mos Het huis ligt zes mijl van het plaatsje Oss In stilte is het dat de bladeren beven Om dennen is het dat libellen zweven En ook een wit, gevleugeld, sierlijk ros Toch heerst er droefenis…

Jouw lichaam gevangen door de weerspiegeling in mijn lens ontwaak jij langzaam jouw ogen zoals een roos vertraagd opent. Jouw contouren gedetailleerd belicht door de eerste zonnestralen via een kier van het gordijn die jou het contrast biedt.…

Roos met doornen, duizend- schoon.…

Koud zijn mijn gedroomde dromen die als vier seizoenen in één bui uitbarsten met het wispelturige karakter van haar aard voelt de intentie als een geopende roos.…

geven, sloegen alle zinnen in hem dood ze schaterden hun lachjes klaterden in de ruimte die hij koos ze vlogen zonder vleugels streelden schaamteloos het hete lijf langs wulpse heuvels hij was ontzet en boos wilde dat zijn woorden ook de hemel toebehoorden de poorten zijn gesloten pas als de lezer heeft besloten zal zijn tekst de roos…

bijna een jaar, sinds het sprookje begon, verblind door liefde, levend op een rose wolk, dag na dag, week na week, de liefde leek eindeloos, maar uiteindelijk liet je me toch in de steek. zonder reden, kapot was ik ervan, tranen vloeiden dag en nacht, nu zie ik je was het niet waard, ik heb te lang op je gewacht.…

uitgedroogd de strijd z’n laatste druppel was gedronken gebroken gleed hij ‘over de rand’ door toedoen van ’n mensenhand die hij z’n leven had geschonken Zijn bestaan was snel vervlogen doch in herinnering bleef hij sterk - wel volbloeid maar niet vergaan - als beeltenis van de liefde staan en als voorbeeld van God’s werk lang na de roos…

fouten en geluk Vergaarbak van wat je mocht beleven Bevat wat heel is en wat stuk Herinnering voor lang of even Vol lief en leed of een van twee Van wat je kreeg of hebt gegeven Je draagt hem overal met je mee Verhuisdoos, spiegel vol gedachten Van waardevol tot waardeloos Die levenslang op je zal wachten Vol missers en of schoten in de roos…

priester alle offers reeds geplengd kind nog bijna donkre wimpers op rode wangen krullend haar op `t voorhoofd en naast zijn oren de kunstig geknipte lijn van zijn kapsel Prins op het blauwe paard van wilde en verwarde dromen boven alles wereldveroveraar zonder schromen tot hij als afgeworpen berijder kermt onder zijn ros…

rode rozen zomaar vielen op de mat hoort de postman zingt weg Ik geef je ’n roosje mijn Roosje Conny Vandenbosch Negentien zus en zoveel Alles vergeelt gaat dood Alleen de klank Die blijft Weisst du die Rose, die Du mir gegeben?…

vroegrijpe jasmijn drapeert zich elegant rond een wild tegenstribbelende wingerd wordt er echter subiet weer afgeslingerd door een klimlustige roos met zwarte band maagden klimmen dartel in palmen juffertjes verschuilen zich in ’t groen lonken naar het ontluikende seizoen terwijl ze meewuiven met de halmen maar als het botert tussen alle…

't Was liefde op een allereerst gezicht en impulsief was in de roos geschoten. Het werd een motecht: trouwen was verplicht. Hij dacht: 'Het moet; ik heb gewoon geen keus.' - En zo werd deze vrouw z'n echtgenote. Biljarten deed-ie niet. Hij had geen keus.…

noch een schoon en zuiver geweten kleur bepaalt vandaag hoe hoog de rang kwaliteit wordt sporadisch gemeten bagage al jaren niet als eis gesteld maakt van eigenmaken geen noodweer het enige dat nu in de top nog telt is een vagina en een kleurtje meer 'n politiechef heeft minstens één borst een zachtbruine tint geeft overgewicht stem je rose…

toch een vlaag van puur purperrood over verspreide paden door onzichtbaarheid opdat geen traan zich daar verbrandt aan sterfelijkheid ook al draagt mijn hand een hemel zonder gewicht en zijn de ogen verdwaald of zichtbaar gedicht waar ook nog kreten zijn gestaald door beproefde gebruiken hoe duid ik jou, in vredesnaam, dat mijn rozen naar rose…

Laat me weer eens voelen hoe het is verliefd te zijn breng weer eens rozen voor me mee of een fles rosé of witte wijn Laat me nog eenmaal voelen hoe het is om jong te zijn neem me mee terug in de tijd naar ons bankje op het plein Laat ons nog eens samen kijken naar de sterren en de maan het zand voelen op ons lichaam voordat we de deur…

ze zit in de loge een roos in haar hand kijkend naar een schouwspel van bloed en van zand het oude ridderspel in de Spaanse Arena hé Maria Magdalena lelieblank zijn haar wangen zij zit stil en onbewogen hij heeft haar blik gevangen doch kogelhard zijn haar ogen honingzoet zijn haar woorden maar haar hart is zo koud als het noorden…

van deze plaats af kan ik alles voelen voel het in winterwind rillende gras ik voel de laaiende liefdes bekoelen steeds voel ik hoe liefde bekoeld was ik heb voor een dans in de spiegel gekozen voel hoe de nacht naar ochtenden kleurt ik voel het geuren van zoetrode rozen steeds voel ik hoe gretig de roos geurt ik kan weer gaan dansen met…

mijn opa's heb ik nooit gekend en het doodsgezicht van mijn oma in de grauwe bedstee is nooit heengegaan wanneer lopen we langs het afscheid; de slaap die blijft als een roos op een steen gebeiteld het noodlot al in kinderhanden die nog geen zwaarte kennen, zoals het morgenlicht dat in alle eenvoud een schaduw tekent de dood wordt een…

Als een roos nog in de knop, maar die langzaam open gaat. Om vervolgens te ontwaken, en dan in een prachtige bloei staat. Als een mooie regenboog, Waarvan de kleuren niet vervagen. Door de gevolgen van de zon, die de regenbuien hebben verjagen. Als magische witte sneeuwvlokken, die ronddwarrelen in mei.…

bekroop mama en ik luisterde met grote ogen naar de afwisselende gang van haar zenuwslopende vlucht dicht langs de panden op weg naar huis wij werden door de politie aangehouden en mama vertelde over het drama de agent begeleidde ons in de donkerte naar huis waar papa huilend aan tafel zat mama omhelsde en kuste hem en ik sliep als een roos…

angsten schreeuwden rood je wist niet of het donker was omdat de kleur je dat verbood het zwarte jurkje in het goud dat uit je ogen vloeide streelde heel uitdagend langs je huid omdat je lijf mij boeide de zon weerspiegelde het blauwe kleuren van de zee ze brandde huid en haar en nam in rook je kleding mee ik fluister je een rode roos…

Een schalkse vorm: het Elftal of Onzijn elf regels lang: eerst drie maal drie, dan twee aan 't brein van doctorandus P. ontsproten 't patroon per drietal schuift als 't ware mee de woorden worden in een mal gegoten; Zo halverwege volgt de ommekeer Vrouwelijk en mannelijk rijm zijn echtgenoten de vrouw als Dame en de man als Heer Roos…

van slechts 1 roos vallen alle blaadjes op tafel, da's gauw! We kijken nog naar de rest van de rozen, die pronken in de vaas, maar niet eentje verliest de blaadjes is dat nou niet raar!? Ik kijk naar je foto en glimlach, je bent weer eens bezig En wilde dat ik dat ook zag!…