Alle inzendingen over rosé

Het zindert en erotomaniseert Een weidevogel roept de leeuwerik Het wemeldingt von kopf bis fuß en steert Door mazen van de wet die weegt en ik Voed mij met gulzig staren naar de heide Roos en violen spelen paars in maart De tijd van Vissen tijdens carnaval Der dieren in 't aquarium, Saint-Saëns De troostenrijke zee van tijd die baart…

Mijn gewaad is doorweven met parels, die beven Als dauw aan de roos, die ontlook, Wen de Dagbruid zich baadt en voor 't schuchter gelaat Een waaier van vlammen ontplook.…

gevoelens heen van binnen alleen maar pijn alles geregeld, huisje, boompje, beestje een man en kind om je heen en toch voel jij je van binnen net als ik, zo vaak alleen hoeveel lentes doen ons nog hopen hoeveel jaargetijden gaan nog voorbij zal het ijs dan nooit meer smelten tot vloeiende liefde tussen jou en mij wacht niet tot de laatste roos…

Hij let niet meer op zijn omgeving en plotseling, heel onverwachts, prikt hij zich aan een mooie rode roos. Hij is ontgoocheld, dacht dat ik hem zou redden... Maar ik kan niet, kon niet, niet meer, niet nog eens, ik laat hem daar alleen achter...…

Onze liefde bloeide open Als een rode roos Wanneer de lente begint Ik kreeg het gevoel van Opnieuw geboren te zijn Verlost van alle verdriet en pijn In het verleden Was mijn hart van steen Zo koud als ijs Maar jij ontdooide mij Maakte van mijn leven Een paradijs En nu stort mijn wereld weer Als een kaartenhuisje in elkaar Je gaat me…

Geen kaart of roos, kan ik je schenken, geen sieraden, parfum of doos bonbons, alleen mijn gevoelens, in dichtvorm schrijven, voor jou, van mij, intiem, voor ons.…

Weerkaatst Weerspiegelt niet in sprankelend blauw Slechts een paarse stip vaag zichtbaar in de mist De vuurzee raakt het vloeibaar harnas Zij moet doorbreken Anders dooft het dreigende water haar Nog even Nog lang Ik wenste niet langer bezocht te worden door het denken Bootje, drijf niet naar de dood Vaar naar mij De blauwe lagune De rode roos…

ga je over in een vijver Geschapen als de vrucht van je eigen ijver Jij, een rustgevend onderdeel van de natuur In jouw nevel verschijnt een regenboog op 't zonne-uur Ieder jaargetijde pas jij je aan Toch blijf jij zo jaar in jaar uit bestaan Jij bent zo krachtig en tegelijk zo hulpeloos Sterk als duizenden paarden en kwetsbaar als een roos…

De aula zal rauw gestemd beginnen, verstikt dringt door `t kartonnen wonen nog een rondje rosé wolk als een brief, een fles te laat met de honger, zo die gaat druppel je uit het besloten volk en bevaart gloeiend hete konen…

van ouds willen we vijftig dagen na pasen een kruisbloem pinksterpaars ook al toont ze veelal lila rose onder aan de stengel in wortelrozet bloeit met hemelvaart vaak nog net late lente vertraagde groei nu staat ze in volle bloei kijk en pluk aan de slootkant met mate hou ze wel in stand zijn thans bedreigd als soort op gazon en veld groeigestoord…

Schapen schoppen in zijn rimpels scheppen hier en daar een plukje kaal zoals een herder zonder vee Schept en onderschept een stille mars naar en tot op de bodem van het slinksslingerende meanderriet als een kruisvaarder naar een leeggeroofd Jeruzalem Hij wacht en verwacht wolkenlang Het gras aan zijn verwortelde staf wordt hopeloos ros…

wil jij mij treffen als mijn dorp aan jou voorbij schuift zie je dan mijn arm die haast schuw naar jouw ijzeren ros wuift of is de blik enkel voorwaarts gericht tussen wanden van geluid waartussen witte strepen voorwaarts flitsen en asfalt de toekomst duidt wil jij me treffen en de stoet van wielen voor even verlaten of eist de…

. -------------------------------------------------------- uit: Maatstaf, blz. 312, 18e Jaargang Nummer 4/5, september 1970 * 'gerrit' was mogelijk Gerrit Komrij, redacteur toen met Martin Ros, met voor dit speciaal Zeelandnummer gastredacteuren Hans warren en André Oosthoek…

Mijn tante Eugénie liet mij paardjerijden eerst op de knie en later op haar rug, ik was drie in het klooster, waar ze woonde Ik hield haar stevig vast door de gang van het convent gezeten op mijn zwarte ros "Genieke" hinnikte zij mijn spontane lachen los Ik draag haar met me mee en soms als ik mediteer zweeft zij in mijn zicht onverwachts…

En hardop hoorde ik mezelf toen spreken; 'dat elke roos symbool staat, wit en rood, voor al wat veertien jaren is gebleken. Zolang de liefde onze bondgenoot kon zijn, wij ons door hartstocht lieten sturen, bracht elke slag ons dichter bij de dood.…

Hij heeft het prima naar zijn zin, is net gestopt met roken zit nog lekker in zijn vel niet eenzaam, niet op zoek In het bezit van stalen ros goede baan, een prachtig huis en vrienden bij de vleet. Het enige wat nog ontbreekt dat is voor hem een leuke date.…

woestenij mijn jurk – als geboren juk, de draagster - stuk Het kraken van oude spijlen rondom het warme strelen bekent zijn gebreken ademloos, door liefde gekneveld Het is jouw voetstuk van vraagtekens naar het onbekende die jou – in mijn greep houdt, beneveld en mij erop struikelen laat zodra ik de doornen van de roos…

prille landschap Dat vervaagt in een verleden gebaar Witte aangelijnde vlokken Verwarren in donzige trekken In thans gelaagd azuur Zoals de maagd Aanvankelijk zonder vlekken Het aardse aantrekt, op den duur Zo wordt de voortgang Telkens, eindeloos Als van zelve uitgedaagd Ik blijf op zoek Naar de eeuwige ranke roos…

De naam mij ooit gegeven was toch roos, Op de avond van mijn verjaardag.…

Porseleinen pop, een rode roos in volle bloei Peuter kan zich flink verwonden in opwindend gestoei. Angst voor het zand dat tussen vingers ten gronde valt Zo bang dat het meest waardevolle stilletjes stuk knalt. Fata morgana blijft zinsbegoocheling Waarom dus denken aan ontgoocheling?…

We duwen molenstenen over een rulle wereld de grond wordt zacht van de aarde die we helen Het kompas geeft de geschatte afstand in gestippelde lijnen, het zijn herhaalde beelden die ver over hun horizon gedijen De zon richt zijn pijlen op de roos van de geschatte tijd zijn oog ziet het vertrek tot aankomst die we in alles delen…

't Zou het einde zijn van de regenboog Nooit meer helle sterren of de gloed van de volle maan Alles vervuld met honende holle lach Ree of vos, duif of vlinder zouden niet langer bestaan Gedaan met universum en dans of droom Peutertjes zachtjes huilend in een klein hoekje Eb en vloed weg, dof en killig Geen prachtig tapijt meer van rode en rosse…

Zon in het gezicht Vlinders vliegend in het felle licht Bloemen verspreiden geuren Een natuurtuin vol kleuren Bloemen spreken het innerlijk aan Als de kelken open gaan Genietend in de tuin rondwaren De neus zal geuren vergaren Kleuren spelen met het gemoed De roos is als een warm hart in vurige overvloed De orchidee, daar speelt liefde…

Ontvlochten in die toegeruste Overdaad met een pols wat losjes Van slag op de borst vlak naast het hart, Dat zij bond geluidsgolvend het haar, Een strik als roos om haar schoot. In beginsel uitwaaierende Melodie, vrucht van bijna buitenaardse Zin en ingetogen ledematen.…

Ik denk veel aan het meisje uit het kamp in Guantánamo ze is een bloem tussen de bloemen een berg in de bergen, ze leeft en hoeft nooit ergens heen Daar zingen vogels in de palmen een beek stroomt door het dal het water blinkt zachter dan goud en zij is een witte roos in juni en in januari Van haar wil ik zonnenstralen dichten in het…

aan zwaarden koetsen, ridders en paarden droom in het bed waar we vrijden en sliepen voel aan de muren de aanval van toen het bloed in de groeven de sporen van hoeven kijk naar de brug de stinkende grachten denk even terug hoe wij opgesloten voor het vuur van de vijand weg zijn gekropen maar ik, ben niet gek ik zadel mijn ros…

Plotselinge waarschuwing toont zich hier: "Al mijn eigen pad, onder streng bestier," kwam uit een ander en vreemd ros rollen. De liefhebber van het kleine leven zoekt roerend in het neergeworpen vuil naar stil, toch druk, verborgen beleven.…

glimlachen bij dageraad en bij nacht tot daar het einde kwam eens te meer drukt afscheid laat stilte achter in ’t hart en oog en achter mijn deur om te bewegen over twee provincies binnen en buiten wat de natuur repeteert als de ochtend komt liefde is waar ik thuishoor hoe mooi, blootsvoets en zuiver zet ik mijn deur open ma bien-aimée roos…

Met drie, vier tanden, roestig-groen, begint De geelkoperen kam haar werk, en slaat er Op los in roos en schurftgebergte, en staat er Een luis of teek, knappende dood hij vindt. De luizen vluchten naar hun stedennesten: Ze hebben men'ge Zaterdag doorstaan, En laten zich door 't nat lawaai niet pesten.…

Wat baat de bloei van een thee-roos bij de geur van dit bitter kruid? Elk andere bloem is broos en bladert uit. Alleen de doods-gedachte bloeit onsterfelijk in het knoopsgat van een zwarte jas en op het wit satijn der bruid.…