Alle inzendingen over ruggen

Het is een jaar van afscheid nemen en water dragen naar het land Het is een jaar van tegemoetkomen en handen reiken naar het heelal Het is een jaar van last verlichten en ruggen rechten voor wat komt Het is een jaar van richting kiezen en voeten plaatsen op gevoel Het is een jaar van gas terugnemen en stil staan bij wat telt Vrienden, moeders…

moeizaam wring ik me tussen de regendruppels door richting uitgang langs de lange oprijlaan staan mensen zonder gezichten de ruggen naar mij toegekeerd stampvoetend op de grond naast de bomen eikels vallen muziek van Beethoven wordt gefloten door het zangvogelensemble abrupte stilte als ik passeer wegvliegende zwarte kraaien krassen…

het waren geen lichte schokjes meer een zacht raken dat warm voelde als thuis ik zag uit je handen de energie vloeien die een ware metamorfose bracht in witter licht klonken stemmen als welkom in ontmoeten na het familiaire begroeten ogen twinkelden ruggen rechtten zelfs met de kleine gebaren werd er heel veel gezegd…

laat de oude bomen mij opnieuw verleden geven als ruïnes die nog huiveren in verlaten land oude schuren armoe spreken in de stille dorpen, harken aan de kant oude handen met hun vouwen dunne haren grauwig grijs boven de versleten ruggen verdroogde huid in vochtig huis laat dit alles overstemmen wat perfectie heet, het niet meer…

U kijkt tevreden meneer De Jager, maar het is niet zoals het hoort, dat U over de kromgebogen ruggen van Nederlands AOW-ers scoort. U kijkt tevreden meneer De Jager, als een kat die een kanarie vrat, het is alleen een beetje jammer dat U ook de Nederlands zieken vergat.…

wisten kloven die gescheiden waren te verbinden ravijnen te verkleinen die in licht nog dieper schijnen omdat de aarde scheurt en donker laat verdwijnen zo konden jij en ik elkaar weer vinden in een landschap waar gods water erodeert hebben geleerd elkaar de hand te reiken in het samen overbruggen rechten wij nog altijd onze ruggen…

de zomer is droog, heet en kort met botte bijlen en gebroken ruggen het woud vergeven van de muggen en de vrees dat het weer winter wordt de winter is zwart, wit en lang met zure stank en ziek gehoest mentaal geknakt, fysiek verwoest de dood is hier en gaat z'n gang in een horizon gevangen zal de Staat je niet vergeven dat je uitspreekt…

Hoe kon een land van varend volk van vissers duin en zee zich zelf zo laten zinken en nam ons met hen mee Hoe kon het land van Rembrandt het aanzien zo te schande een trots land zo verlagen zichzelf zo ernstig branden Hoe kon het land van Vondel schoonheid en schalmei in deze poel belanden de schaamte is aan mij Hoe rechten wij de ruggen…

stuiterende pubers, taalfoutend verstoutend verhalen onzekerheid over stugge ruggen niemand heeft ze ooit gezegd hoe het moet hoe het ook anders kan, nimmer gespeeld op de man, want individueel is men teveel in zichzelf gekeerd, niets geleerd de ouder, de oudere mens komt eens om in woorden, raakt eigen kind kwijt in een gelijk dat men wil…

We rechten onze ruggen : wij zijn zonen, moederwezen.…

Boeken herleid tot ruggen. Kranten verschrompeld tot kruiswoordraadsels. Geschuifel van TV naar PC. Zijn PC wil hij niet kwijt. Het is net zuurstof in de lange dagen. Moest hij die niet hebben zou hij zelfs schrikken van zijn eigen stem. De simpele gesprekken met de weinige levenden laten het trage nieuws doorsijpelen.…

de wind droeg stemmen over strand van lang geleden ik hoorde de gebeden in het jachten van het zand in het golvenruisen zag ik ogen huizen jouw spatten groen de branding schuimde licht in je gezicht het wit van toen handen speelden luchtkastelen met wolken in de zon verbrande ruggen keerden zich in eindeloze uren om je bent…

De bezuiniging van dit kabinet heefd de kop goed opgestoken Het wordt inleveren beste mensen; wat zijn ze toch aan't uitspoken Bezuinigen hier, bezuinigen daar Werkeloosheid neem drastisch toe en over welke ruggen gaat het? Juist!... waar gaan we toch naar toe? Wat is er allemaal misgegaan?…

Meanderende vingers boven een ven van mistige geschiedenis her en der een pallisade van vergulde ruggen het hoge woord dwarrelt van een schutblad en ergens erboven de zielen van ongeboren dichters met een weerklinkend welven ruggelings zonder spreken noch een voetwaarts horen het heden vermenigvuldigt zich hier in de baarmoeder…

Geluid slaat over het woord verlinkt op schreeuwende daken ruggen gebroken gaten gevuld wegen aangelegd naar de hel de troubadour blijft zingen wolven die blijven huilen mensenspel wordt gebroken droomgedachten verlaat ieders lied vreemde snuiters in magistrale zon afgoden in goud en brons ontstemde dingen vuur en gloed geen stappen geen…

ze klimmen ’s ochtends torenhoog veilig voor weer en wind en zon achter stenen glas staal en beton urenlang ruggen kromgebogen over documenten papieren en dossiers ze zinken ’s avonds in stalen kooien naar diepe gangen van trieste treinen de helle van het heden ze heten jan en miet en piet ze zijn van het prikken uitgeput hebben uren…

muren van baksteen leem of gewapend beton ze brengen ons tot stilstand we worden gescheiden de muren om ons heen scheiden mij van jou muren breken wereldse verhalen af voor treurige aftochten zonder kleur koppen door muren vervangen kansen door pijnlijke twijfels ruggen tegen de muur verlammen lijven om liefdevol aan te…

het is weer als vanouds ze spelen hun spel weer over ruggen onder één hoedje de enige saamhorigheid dat nog bindt de poppen zitten met hoge gesteven boorden om hun hals te wachten tot ze worden opgewonden de sleutel omgedraaid ze praten en lopen over de planken een lieve lust toonbeeld van vermaak voor het decadent publiek…

vrolijk dansende mensen schuimende kragen maar nergens licht of feest te laat voor dansen en drinken in verlichte rook- lokalen hij wordt oud begint te kalen -jong versleten- nostalgische herinnering wil dansen met Kaatje van de buren mag wel uren duren wat een stuk is dat zet nagels in ruggen fluistert ordinaire woorden…

nee, dan was rouge wel genoeg om je te laten snappen dat ik stil geniet van ons duel je woorden schuinen naast de mijne die zinnelijk hun ruggen rechten terwijl ze om wat ruimte vechten om sprekende punten, al zijn het kleine tussen je aanvalstechniek te vlechten als ik je aankijk na sportieve strijd zie ik geen plagende ogen meer elk…

Alles moest ooit uit de kast Het knopje ging er desnoods voor om Je leeft maar kort soms lig je krom Wie geen ideaal heeft die past Men sprak krachten aan hoog boven met ruggen gerecht om niet te zwichten voor alle gaten die vielen te dichten tussen diep gapende kloven Niets staat stil dat is gegeven Men ziet dat terug in het overleven…

Een kast vol boeken op de tast jou zoeken Uit de ruggen de keuze gemaakt samen slaan wij bruggen de zoektocht rap gestaakt Onze verhalen komen samen gedachten dwalen smeltende lichamen Geen woorden hoeven verteld geen accoorden moeten gespeld Elk hoofdstuk dat boeit grote indruk die maar groeit Ontelbare bladzijden zacht…

Het is helaas de weerschijn van de realiteit, waar hete as gloeit in de moederhart der dichters, waarin de taal jongleert in de blinde anonimiteit, zich niet bewust zijn in de wetenschap waarin zij denken heer en meester te mogen zijn en waar alleen zij de ruggen rechten.…

Met hun ruggen naar je toe lijken ze hun lezers moe. Sla ze open, ga ze lezen. Want van binnen moet je wezen. Verdwaal er in, raak van de wijs. Woord voor woord naar ’t paradijs.…

De knoestige ziel van gebogen ruggen in lange halen is aan de bodem verpand waar zonderlingen zonder gids zouden verdwalen.…

de wind een warme veeg de zomer vlijt zich neer op mos de bosrand langs voorbij de wei een bloeiende strook hei akkers met hun diepe voren balen hooi en resten koren het geelstro van de boerderij die zomer heb ik in mijn hand de geur gegrift in mijn geheugen genieten deden we met volle teugen als kinderen van het platteland de ruggen…

NAAR de ene dierendood is de ander zijn brood als zij het slachthuis binnengaan ruiken ze vaak al de dood SLECHT nog tevoren werden zij in Utrecht geslagen geschopt door hen bovenop de pijnlijke ruggen gestaan bekijk de film krijg jij net als ik een hele dikke traan ook de diertjes op de kinderboerderij moeten dit…

klokken klepelen speels lichte tonen van de zomer, lome winden dragen ze de oogst voorbij de gele tooi van hooi kleurt nu het groen van malse lenteweiden met oppers op een rij kraaien vliegen op boeren rechten traag de ruggen, stugge koppen weten van de tijd van eten klompen uit als de boerinnen komen een dankwoord aan de Heer…

Het zijn de literaten niet die onze erfenis beheren literatuur maak literatuur en je bent binnen praat over koetjes en kalfjes op een originele manier gouden ruggen en groene staarten hemel en muilkorf alles rustig in maart en 's nachts achterberg-heimwee in driehoeken cirkels en grote gaten god wederom oude god met een baard en afzakkend…

Minzame glimlach van een vrouwelijke staatssecretaris Verdedigt bekonkeld gekrakeel in de marge Grondwettelijk gewentel binnen Europese grenzen Wentelteef treinrijdt een handtekening naar jaarsalaris Over onze ruggen wordt rijk gebrusseld Uitstapje soms naar Straatsburg, neem papieren mee Er wordt iets gedronken, Europa beklonken Een kliekje…